ความจริงทั้งหมด

ตอนที่10

ความจริงทั้งหมด

          “ลีคุณไม่คิดจะหาเงินมาช่วยผมเลยใช่ไหม”

          ชูชาติหงุดหงิดใส่วราลีที่ไปเยี่ยมเขาที่โรงพัก เพราะเขาต้องทนอยู่ในห้องขังมาหลายคืนแล้ว

          “คุณคิดว่าฉันอยู่เฉยๆเหรอ หัวหมุนไปหมดแล้ว เงินไม่ใช่น้อยๆ หยิบยืมใครก็ไม่มีใครเขาให้”

          หญิงสาวนั่งลงข้างๆสามี ที่มีกรงเหล็กกั้นระหว่างเขากับเธออยู่ ด้วยความเหน็ดเหนื่อย

          “ไอ้ศรุตล่ะ มันหลงคุณจะตายทำไมไม่ไปขอมันมาให้ได้”

          “คุณคิดว่าฉันไม่ทำเหรอ คุณรู้ไหมมันรู้เรื่องของเราหมดแล้ว และมันก็ทิ้งฉันไว้ที่บ้านของมัน แต่ตัวมันขึ้นดอยไปกับเมียมันนู่น”

         เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ วราลียิ่งรู้สึกแค้น เธอกับศรุตรักกันอยู่ดี ๆเพราะข้อเสนอของทรงวุฒิที่มันมาล่อตาล่อใจทำให้เธอยอมให้ศรุตไปแต่งงานเพื่อหวังจะได้สมบัติกองโต แต่กลายเป็นเธอต้องเสียเขาไป

          “แล้วโง่ไปทำยังไงให้มันจับได้ล่ะ” ชูชาติตะคอกใส่หน้าหญิงสาวที่อยู่นอกห้องขัง

          “ใช่ฉันมันโง่ ถ้าคุณคิดว่าคุณฉลาดก็หาทางออกจากที่นี่เอาเองแล้วกัน”

          เมื่อความอดทนมันหมด หญิงสาวก็ไม่อยากอยู่ฟังคำด่าทอจากชูชาติอีก ตอนนี้เธอทั้งเครียด เสียใจ และเหนื่อยไปกับทุกอย่างที่กำลังเจอ

          “เพราะแกคนเดียวอีน้ำผึ้ง”

         วราลีกำมือแน่นด้วยความแค้น เธอโยนความผิดทั้งหมดให้กับน้ำผึ้ง ที่มาแย่งทุกอย่างไปจากเธอ

          “แม่จ๊ะ เดี๋ยววันนี้น้ำผึ้งจะพาคุณศรุตไปพักผ่อนที่น้ำตกนะ แม่ช่วยเตรียมอาหารให้หน่อยนะจ๊ะ ”

          “ไปพักผ่อนกันบ้าง แม่เห็นเราทั้งคู่สีหน้าดูไม่มีความสุขเลย เหนื่อยงานที่โรงแรมของคุณปู่กันใช่ไหม” คนเป็นแม่สังเกตด้วยความเป็นห่วง

          “อ๋อ...ใช่จ้าแม่ เดี๋ยวน้ำผึ้งไปเตรียมของก่อนนะ”

          การโกหกแม่เป็นสิ่งที่ทำได้ยากที่สุด น้ำผึ้งจึงต้องรีบเดินออกจากตรงนั้นเพราะกลัวถ้ามารดาของเธอถามอะไรมากกว่านี้ น้ำตาของเธอมันคงไหลออกมาแทนคำตอบ

          “นานแล้วที่น้ำผึ้งไม่ได้มาที่นี่ แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม”

          หญิงสาวนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ที่เลื่อนกระจกลงเพื่อรับอากาศที่แสนจะสดชื่นจากภายนอก

         “อากาศข้างนอกหนาว ผมว่าคุณใส่เสื้อกันหนาวหน่อยไหม เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

          ศรุตหยุดรถและหันหลังเอื้อมไปหยิบเสื้อกันหนาวแขนยาวตัวโปรดของเขาให้ภรรยา

          “ขอบคุณนะคะ”

          น้ำผึ้งรับเสื้อไปใส่ ถึงเธอจะไม่รู้สึกหนาวเท่าไหร่ เพราะเคยชินกับอากาศที่นี่ตั้งแต่เกิด แต่ก็อดเป็นห่วงอีกชีวิตไม่ได้ถ้าเธอเกิดไม่สบายขึ้นมา

          เสื่อถูกปูพร้อมกับเบาะนิ่มๆ ที่ศรุตหยิบติดมือมา เพราะกลัวภรรยาจะนั่งไม่สบาย ข้างๆน้ำตก ตรงจุดเดิมที่ทั้งคู่เคยมาเมื่อครั้งแรกที่เจอกัน

          “กินกล้วยตากฝีมือแม่ก่อนนะคะ น้ำผึ้งยังไม่อยากฟังทุกอย่างตอนนี้”

          หญิงสาวยังอยากมีความสุขกับการได้อยู่กับคนที่เธอรักก่อน เพราะถ้าเธอรู้ความจริงทั้งหมดเธอยังไม่รู้ว่าตัวเธอจะยังให้อภัย        ชายหนุ่มตรงหน้าได้อยู่ไหม

          “อร่อยมากเลยครับ คุณแม่คุณฝีมือดีทำกับข้าวก็อร่อย” ศรุตชมจากใจจริง

          “ไว้คุณกลับเข้าในเมือง น้ำผึ้งจะให้แม่ทำใส่กล่องไปให้นะคะ”

          “ทำไมคุณพูดเหมือนคุณจะไม่กลับไปอยู่กับผมอีกแล้ว ”

          ศรุตคว้ามือภรรยามากอดแนบอก เหมือนกลัวว่าเขากับเธอจะไม่ได้เจอกันอีก

          “ในชีวิตเราไม่มีอะไรแน่นอน น้ำผึ้งพร้อมที่จะฟังความจริงจากปากของคุณแล้ว หวังว่าคุณจะพูดแต่ความจริงและไม่มีอะไรที่น้ำผึ้งจะต้องมารู้ทีหลังอีกนะคะ”

          หญิงสาวชักมือกลับมาวางที่ตักของเธอ ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆเพื่อเตรียมรับกับสิ่งที่จะได้ฟัง

          “ตอนแรกที่คุณทรงวุฒิขอให้ผมแต่งงานกับคุณ ผมไม่เต็มใจเพราะตอนนั้นผมมีคนรักอยู่แล้วคือวราลี ผมจึงเอาเรื่องที่ท่านพูดกับผมทั้งหมดไปบอกเธอ”

          พูดถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็เว้นวรรค เพื่อสังเกตสีหน้าของคนที่เขากำลังเล่าให้ฟัง

          “เธอบอกให้ผมแต่ง เพราะจะทำให้เราได้ทรัพย์สมบัติจำนวนมาก”

          “แล้วคุณก็ยอมเพราะเชื่อในคำสั่งของแฟนคุณ” น้ำผึ้งอดพูดไม่ได้ทั้งที่ตั้งใจว่าจะฟังเพียงอย่างเดียว

          “แต่มันไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ผมยอม คุณปู่ของคุณท่านเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก เพราะพ่อกับแม่ของผมแยกทางกันและสุดท้ายผมก็กลายเป็นเด็กำพร้า”

          “คุณทำเพราะต้องการตอบแทนคุณปู่อย่างนั้นเหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

          “ท่านบอกกับผมว่า ท่านทำผิดไว้กับพ่อของคุณและแม่ของคุณไว้มาก ท่านคงนอนตายตาไม่หลับถ้าไม่ได้ชดเชยทุกอย่างให้กับคุณ ซึ่งเป็นทายาทเพียงคนเดียวของท่าน”

          ศรุตหยุดเล่าต่อและถอนหายใจ ก้มหน้าเพราะไม่อยากให้หญิงสาวตรงหน้าเห็นน้ำตาของเขา ก่อนจะเล่าต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

          “ผมตั้งใจว่าจะแต่งงานกับคุณแค่เพียงในนามเพื่อตอบแทนผู้มีพระคุณที่สุดในชีวิตของผม แต่ความคิดทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเพียงแค่ผมได้เจอหน้าคุณครั้งแรก”

          “เปลี่ยนไปอย่างไรคะ” หญิงสาวรีบถามแซงด้วยความยากรู้

          “ผมชอบคุณตั้งแต่แรกเห็น และก็หลงรักคุณทันทีที่เรามีความสัมพันธ์กัน ผมก็ได้แต่ถามตัวเองว่าเพราะอะไรผมถึงได้รักคุณแบบนั้น ทั้งที่ผมมีคนรักอยู่แล้ว ”

          “เพราะคุณมันมักมากเห็นแก่ตัว” น้ำผึ้งด่าแทรกออกมา

          “ใช่ผมเห็นแก่ตัว แต่ผมไม่ได้มักมาก เพราะผมไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นตลอดเวลาที่ผมคบกับวราลี จนผมได้มาเจอกับคุณ ผมถึงได้รู้ใจตัวเองว่าที่ผ่านมาผมไม่เคยรักลีเลย”

          “และสิ่งที่คุณพูดกับแฟนของคุณที่บ้านของคุณปู่ล่ะ ” น้ำผึ้งถามถึงในสิ่งที่เธอได้ยิน

          “วันนั้นเป็นวันที่ลีเขามาขอเงินผมเพื่อเอาไปช่วยปิดคดีของสามีของเธอ โดยที่ลีไม่รู้ว่าผมรู้ความจริงแล้ว ว่าผู้ชายที่เธอบอกกับผมมาตลอดว่าเป็นอา แท้ที่จริงเขาคือสามีของเธอ เมื่อผมไม่ให้เธอก็ขู่จะทำทุกอย่างให้ผมเลิกกับคุณ ผมกลัวว่าเขาจะทำจริงๆและผมก็เชื่อว่าถ้าคุณรู้เรื่องทั้งหมดจากปากของคนอื่นที่ไม่ใช่ผม คุณคงไม่มีทางให้อภัย”

          “น้ำผึ้งเชื่อคุณได้ใช่ไหม” หญิงสาวมองสามีที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่สับสนไปหมด

          “คุณยังไม่ต้องเชื่อสิ่งที่ผมเล่า แต่ผมขอให้คุณเชื่อว่าตอนนี้ผมรักคุณกับลูกมากที่สุด และจะไม่มีทางรักใครได้อีกแล้ว”

          สายตาที่ดูจริงใจของชายหนุ่ม ทำให้น้ำผึ้งเชื่อในสิ่งที่เขาพูดทั้งหมด แต่เธอก็เผื่อใจไว้ ถ้าทุกอย่างมันไม่ใช่ความจริง เธอจะได้ไม่เสียใจ

          “น้ำผึ้งให้โอกาสคุณ แต่มันจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย เวลาเท่านั้นที่จะทำให้แผลในหัวใจมันค่อยๆหาย คุณรอได้ใช่ไหม”

          ชายหนุ่มโผกอดภรรยาด้วยความดีใจ ที่เขาจะไม่ต้องสูญเสียเธอกับลูกไป ถึงแม้หญิงสาวอาจจะไม่ได้กลับมารักเขาเหมือนเดิมก็ตาม