เรื่องอ้อนสวาทธิดาดอย

ตอนที่1

เดินทาง

         “คุณเข้าใจผมใช่ไหม ถ้าทุกอย่างสำเร็จผมจะหย่ากับเขาและกลับมาหาคุณ”

          ศรุตเขารู้ว่าตัวเองกำลังจะต้องไปทำภารกิจครั้งยิ่งใหญ่ และครั้งนี้เขาจะต้องสูญเสียความโสดทางกฎหมายทันที เขาไม่สบายใจจึงรีบมาบอกลีหรือวราลีซึ่งเป็นคนรักของเขา

          “ศรุตคะ ลีเข้าใจ คุณจำใจต้องทำเพราะความกตัญญู และอย่างไรลีก็รู้ว่าคุณรักใคร”

          หญิงสาวไม่โวยวายไม่หึงหวง เพียงเพราะได้ยินแฟนหนุ่มบอกเล่าจำนวนทรัพย์สินทั้งหมด ที่เขาจะได้เมื่อจดทะเบียนสมรสกับหลานสาวเพียงคนเดียวของทรงวุฒิ

          “ผมจะเดินทางทันที ในวันพรุ่งนี้ คุณอยู่ทางนี้ดูแลตัวเองดีๆนะครับ”

          ชายหนุ่มอดเป็นห่วงแฟนสาวไม่ได้ เพราะเธอทั้งสวย ทั้งมีเสน่ห์ และยังเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีอีกด้วย

          “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ลีอยู่ที่นี่มีคุณอาคอยดูแลอยู่ทั้งคน ไม่มีใครมาทำอะไรลีได้ และรับรองว่าจะไม่นอกใจเด็ดขาด”

          วราลีเธออาศัยอยู่กับอาผู้ชายเพียงสองคนในบ้าน เธอบอกกับศรุตว่าพ่อกับแม่ของเธอเลิกกัน และพ่อของเธอก็มาเสียไปตั้งแต่เธอเพิ่งเข้าชั้นมัธยม เลยต้องมาอยู่กับอาซึ่งเป็นญาติห่างๆกับพ่อของเธอ

          “สวัสดีครับคุณชื่อศรุตเป็นคนของคุณทรงวุฒิใช่ไหมครับ”

          ตำรวจตระเวนชายแดนทำหน้าที่มารับชายหนุ่มเข้าไปยังหมู่บ้านกะเหรี่ยงที่น้ำผึ้งอาศัยอยู่ เพราะทางทรงวุฒิได้ติดต่อเอาไว้ให้

          “ใช่ครับ ถึงกับต้องมีตำรวจมานำทางเลยเหรอครับนี่”

          ชายหนุ่มขับรถยกสูง เตรียมพร้อมกับการลุยป่าฝ่าดง เขาเลยไม่คิดว่าจำเป็นจะต้องมีตำราจมานำทาง

         “นอกจากจะมานำทาง ผมมาเพื่อพาคุณเข้าหมู่บ้านและมาช่วยยืนยันว่าคุณมาจากคำสั่งของคุณทรงวุฒิจริงๆ”

          เมื่อเข้าใจถึงสาเหตุที่ต้องมีตำรวจมาคอยนำทางเขาเข้าไปในหมู่บ้าน ศรุตก็เข้าใจและพร้อมออกเดินทางทันที

          หมู่บ้านของน้ำผึ้งถือว่าเป็นหมู่บ้านขนาดเล็ก ที่ยังคงมีความอุดมสมบูรณ์ทางธรรมชาติ ประชากรทั้งหมู่บ้านมีไม่ถึงห้าสิบคน ตามคำบอกเล่าของตำรวจที่มารับ

          “สวัสดีครับคุณตำรวจ มีอะไรวันนี้มาถึงหมู่บ้านของเราเลย” ผู้นำชุมชนกะเหรี่ยงออกมาทำการต้อนรับ เมื่อเห็นมีรถยนต์ของคนนอกขับเข้ามา

“นี่เป็นคนของคุณทรงวุฒิ ตามที่ผมได้มาบอกเล่าผู้ใหญ่ไปเมื่อ

วานนี้”

นายตำรวจได้เข้ามาบอกเรื่องราวต่าง ๆ ให้กับผู้ใหญ่บ้านของ

ที่นี่ได้รับรู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

          “ผมได้บอกมะเดื่อกับน้ำผึ้งไว้แล้ว สองคนเขาก็เตรียมที่หลับที่นอนไว้ต้อนรับอย่างดีที่เดียว เชิญครับ”

          ทั้งสามคนพากันเดินไปยังบ้านของมะเดื่อ ที่อยู่เกือบหลังสุดท้ายของหมู่บ้าน เป็นบ้านที่ปลูกด้วยไม้ดูสวยงามแต่ก็มีขนาดไม่ใหญ่มากนัก แต่ถ้าเปรียบเทียบกับบ้านอื่น ๆ ก็ดูแปลกตาแตกต่างจากทุกหลัง

          “คุณทรงสิทธิ์แกสร้างบ้านไว้ให้ลูกเมียก่อนตาย แต่อายุแกสั้น ถึงจะมีบ้านหลังสวย แต่ชีวิตสองแม่ลูกนี้ ก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรหรอก”

          ผู้ใหญ่บ้านแนะนำ เพราะกลัวแขกที่มาจะคาดหวังถึงความสะดวกสบาย

         “มะเดื่อแขกของเธอมาแล้ว” ผู้ใหญ่ตะโกนเรียก

          “จ้ามาแล้วจ้าพ่อผู้ใหญ่”

          มะเดื่อหญิงวัยกลางคน ที่ยังดูไม่แก่เท่าไหร่ เดินออกมาจากตัวบ้านเพื่อมาต้อนรับแขก

          “น้ำผึ้งเอาน้ำเอาท่า มาต้อนรับแขกสิลูก” คนเป็นแม่ตะโกนบอกลูกสาว

          “มาแล้วจ้าแม่”

          เสียงหวานตะโกนมาก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินมาถึง เมื่อน้ำผึ้งเดินพ้นประตูของบ้านออกมา ศรุตถึงกับตาค้าง เพราะเขาไม่คิดว่า สาวชาวดอยอยู่ห่างไกลจากความเจริญจะมีใบหน้าได้รูป ผิวขาวหมดจด ดวงตากลมโต จมูกโด่งได้รูปถึงเพียงนี้

“นี่คุณศรุต คนที่คุณทรงวุฒิส่งให้มาแต่งงานกับน้ำผึ้งมัน” ผู้ใหญ่แนะนำตัวชายหนุ่ม หลังจากเมื่อวานได้มีการคุยเรื่องนี้

กันไปแล้ว

          “เรื่องการแต่งงานมันเป็นเรื่องของคนสองคน คุณก็ลองใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ลองศึกษานิสัยใจคอกับลูกสาวฉันดูก่อน ”

          มะเดื่อพูดด้วยรอยยิ้มกับทนายความหนุ่ม ในขณะที่ศรุตเองกลับมองน้ำผึ้งไม่ละสายตา จนทุกคนในวงสนทนาต่างมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มอย่างรู้ทันความคิดของแขกผู้มาใหม่ ที่กำลังอยู่ในวัยที่กำลังมองหาคู่

          หลังจากผู้ใหญ่บ้านเดินไปส่งนายตำรวจที่รถ มะเดื่อกับน้ำผึ้งก็ทำหน้าที่พาแขกไปยังห้องพักซึ่งอยู่ติดกับห้องของน้ำผึ้งโดยมีระเบียงด้านหน้าต่างร่วมกัน

          “ที่นี่อากาศเย็นทั้งปี เราเลยไม่มีเครื่องปรับอากาศ แต่รับรองว่าคุณจะนอนหลับสบายแน่นอนค่ะ”

          มะเดื่อพอรู้ว่าคนในตัวเมืองส่วนมากจะนอนในห้องนอนที่มีเครื่องปรับอากาศ เพราะอากาศข้างนอกร้อนมาก

          “สบายเลยครับ ผมเป็นคนง่ายๆอยู่แล้ว” ศรุตหันไปตอบผู้หญิงในชุดชาวเขา ที่น่าจะอายุพอๆกับแม่ของเขา

          “ถ้าอย่างนั้นคุณพักผ่อนเถอะค่ะ ถ้ามีผ้าอะไรจะซักก็เอามาให้น้ำผึ้งแล้วกัน” มะเดื่อเดินออกจากห้องนอนของแขก

          “น้ำผึ้ง” ชายหนุ่มจับแขนเล็กของหญิงสาวชาวดอยไว้

          “มีอะไรหรือคะคุณ” หญิงสาวไม่กล้ามองสบตาเพราะกลัวอีกฝ่ายจะรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกอาย

         “รู้ใช่ไหม ว่าเราจะต้องแต่งงานกัน ผมมาที่นี่เพื่อสร้างความคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณให้มากที่สุด เมื่อวันนั้นมาถึง เราจะได้เข้าใจกัน และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”

          ศรุตพูดโดยที่มือของเขายังไม่ยอมปล่อยน้ำผึ้งให้เป็นอิสระ หญิงสาวได้แต่แอบสบตาเพราะเรื่องที่เขาพูดยิ่งทำให้เธอรู้สึกอายมากขึ้น

          “ช่วงบ่ายๆพาผมไปเดินเที่ยวรอบหมู่บ้านหน่อยนะ”

          “ได้จ๊ะ”

          เมื่อเห็นชายหนุ่มไม่ปล่อยแขนเธอแน่ น้ำผึ้งจึงใช้มืออีกข้างค่อยๆ แกละมือของศรุตให้หลุดจากแขนของเธอ

          “น้ำผึ้ง เข้ามาคุยกับแม่ในห้องสิลูก”

          มะเดื่อแอบดูคนทั้งคู่อยู่ที่ห้องนอนของเธอ ซึ่งอยู่อีกมุมของบ้าน ด้วยความรู้สึกเป็นห่วงลูกสาว

          “มีอะไรจ๊ะแม่” น้ำผึ้งสงสัยที่แม่ทำท่าลับลมคมใน

          “ลูกรู้สึกยังไงที่เห็นหน้าคุณศรุตเขาวันนี้” มะเดื่อถามลูกสาวตรงๆ

          “ก็ไม่มีอะไรนี่จ๊ะ เขาก็ดูเป็นคนใจดี” หญิงสาวตอบแค่ส่วนหนึ่งของความรู้สึก

          “ลูกชอบเขาใช่ไหม”

          หญิงสาวมองมารดาด้วยความตกใจ ที่แม่ของเธอถามคำถามแบบที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

          “แม่ไม่ว่าเลยที่ลูกจะชอบเขา เพราะอย่างไรปู่ของลูกก็อยากให้เขากับลูกแต่งงานกัน และนี่ก็คงจะเป็นการไถ่โทษที่แม่ทำไว้กับคุณปู่ของลูก”

          “แต่แม่ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่คะ พ่อกับแม่รักกัน” หญิงสาวเสียงสูงด้วยความไม่เห็นด้วย

          “ช่างมันเถอะมันผ่านมาแล้ว เราย้อนไปแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่ที่แม่อยากจะบอกลูก การที่เราจะใช้ชีวิตอยู่กับใครสักคน มันไม่ใช่แค่หน้าตาเท่านั้น มันต้องดูกันที่จิตใจด้วย”

          มะเดื่อรู้ทันลูกสาว ความหล่อของหนุ่มในเมืองใหญ่ มีเหรอที่สาวในวัยบานสะพรั่งอย่างน้ำผึ้งจะไม่หลงในรูปงามนี้ และสายตาที่ศรุตมองลูกสาวของเธอ ก็แสดงให้เห็นว่าเขากำลังหลงในความงามเหมือนดอกไม้แรกแย้มของน้ำผึ้งเช่นกัน