หมดหน้าที่นางบำเรอ

บทที่18

หมดหน้าที่นางบำเรอ

            “ไปไหนกันมาคะ นาเดียร์งอนแล้ว พ่อจ๋าแม่จ๋าไปไหนไม่ชวนลูกเลย” เด็กน้อยตัวขาวยืนกอดอก ปากติดจมูก งอนพ่อกับแม่ ยิ่งมองยิ่งน่าเอ็นดู

            “ไม่ได้ชวนแต่ซื้อของมาไถ่โทษไม่รู้จะมีคนหายงอนไหมนะ” ติณห์ก็มตัวลงอุ้มลูกสาวขึ้นมาบนอก ก่อนจะยื่นถุงของฝากให้

            “น่ารักทั้งนั้นเลย ของหนูคนเดียวเลยใช่ไหม  หนูเอาไปอวดคุณปู่นะคะ” เด็กน้อยรีบลงจากอกของชายหนุ่มคว้าถุงวิ่งไปที่ห้องคนคุณปู่ทันที

          เสร็จสิ้นภารกิจในวันนี้ หญิงสาวนอนหลับอมยิ้มอยู่ภายในใจ คำว่ารักที่เธออยากฟังจากเขามานาน ในที่สุดวันนี้เธอก็ได้ยินมันแล้ว

          การแต่งงานที่เธอไม่เคยคิด ว่าผู้หญิงที่มาเป็นนางบำเรอจะมีโอกาส เขาก็ทำมันให้เธอ พรุ่งนี้เอกับพ่อก็จะได้เจอกันแล้ว ลลิลอยากกอดพ่อของเธอที่สุดเลย อยากให้พ่อได้รู้ว่าเธอกำลังจะมีลูก พ่อกำลังจะเป็นคุณตา

            ‘แม่คะพรุ่งนี้ลิลจะได้เจอพ่อแล้วนะ’หญิงสาวพูดในใจ หวังให้มารดาของเธอที่อยู่บนสวรรค์ได้ยิน

            “พร้อมแล้วใช่ไหม ที่จะได้เจอพ่อของคุณ” ติณห์ถามหญิงสาวก่อนขึ้นรถออกจากบ้าน

            “พร้อมแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับทุกอย่าง” หญิงสาวใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

            ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงกว่าจะมาถึงบ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองหลวง ซึ่งเป็นบ้านที่หญิงสาวอาศัยอยู่มาตั้งแต่เกิด พร้อมหน้าครอบครัว

            ตั้งแต่เลี้ยวเข้าประตูหน้าบ้าน ภาพความทรงจำเก่าๆก็ย้อนขึ้นมาในหัวใจ ลลิลพยายามที่จะกลั้นน้ำตาไว้ ทุกอย่างมันเป็นแค่ความทรงจำ ที่เธอต้องยอมรับ ว่ามันไม่มีทางที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ชีวิตของเธอต้องเดินไปข้างหน้า

            “บ้านดูเงียบจังค่ะ” หญิงสาวมองรอบๆบ้านเมื่อรถจอดสนิท

            “มีแค่พ่อคุณอยู่บ้านเท่านั้น น้องสาวของคุณอยู่ดรงพยาบาล แม่ของเธอก็เลยต้องไปคอยเฝ้า ผมโทรมานัดพ่อคุณไว้ เขาถึงได้อยู่คอย” ชายหนุ่มอธิบาย

            “พ่อคะ”

 ทันทีที่ประตูบ้านเปิดออก พ่อของเธอยืนอยู่ตรงนั้น หญิงสาวโผเข้ากอดพ่อด้วยความคิดถึง จนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว

“ร้องไห้เป็นเด็กเลย” ทัตเทพลูบหัวลูกสาว เขาพยายาเก็บว่อนน้ำตาแห่งความรู้สึกผิดไว้

“ลิลคิดถึงพ่อที่สุด คิดถึงมาก ลิลเป็นห่วงพ่อ แต่ก็ไม่รู้จะติดต่อพ่อทางไหน พ่อไม่ยอมรับสายลิลเลย” หญิงสาวพุดแทบจะไม่หายใจ เพราะความรู้สึกของเอมันมากมายจริงๆ

“เข้าไปนั่งกันข้างในก่อนดีกว่า เชิญครับคุรติณห์” ทัตเทพเดินนำทุกคนเข้าบ้าน

“ผมขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน วันนี้ที่ผมพาลลิลมาหาคุณ ก็เพื่อจะมาสู่ขอลิลจากคุณ ให้ถูกต้อง ตอนนี้ลิลท้องได้เกือบสองเดือนแล้ว ผมกับเอกำลังจะแต่งงานกันเร็วๆนี้” ชายหนุ่มอธิบาย

“พ่อดีใจด้วยนะลูก พ่อจะได้เป็นตาแล้วสินะ” ทัตเทพยิ้มให้กับลูกสาว

“ในเรื่องของสินสอดคุณจะเรียดเท่าไหร่” ติณห์พูดตรงจนหญิงสาวมองหน้าอย่างตกใจ

“ผมคงไม่รียกร้องอะไร เพราะ...” ทัตเทพก็มหน้าอย่างกังวล

“ทำไมคะพ่อ มีอะไรพ่อบอกลิลได้เสมอนะคะ” หญิงสาวจับมือบิดาไว้อย่างห่วงใย

“ในเมื่อวันนี้ ลูกสาวของพ่อกำลังจะไปสร้างครอบครัว มีความจริงบางอย่าง ที่มีแค่พ่อกับแม่ของหนูเท่านั้นที่รู้ ในเมื่อแม่ไม่อยู่แล้ว พ่อคงต้องทำหน้าที่เป็นคนบอก” ทัตเทพจับมือลูกสาวไว้แน่น

“พ่อบอกลิลมาเลยค่ะ ลุกพร้อมรับรู้ทุกอย่าง” หญิงสาวเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิมมากมาย

“พ่อไม่ใช่พ่อแท้ของลูก แม่เขามีหนู้อยู่ในท้องก่อนที่จะมาแต่งงานกับพ่อ ” ทัตเทพกลั้นน้ำตาลูกผู้ชายไว้ไม่อยู่ มันเหมือนได้ปลดปล่อยสิ่งที่ค้างคาใจมาตลอด

“แต่ลิลรักพ่อค่ะ” หญิงสาวลุกไปนั่งข้างๆบิดา โอบกอดชายแก่ที่ร่างกายสั่นเทาด้วยความรู้สึกผิด เขารอวันนี้มานาน วันที่ความลับนี้ มันจะไม่ต้องเป็นความลับอีกตลอดไป

“ไม่ว่าพ่อจะใช่พ่อแท้ๆของลิลไหม ลิลก็ไม่สนใจ ลิลรักพ่อ แม่พ่อก็รักลลิล ” หญิงสาวยังกอดบิดาไว้แน่

ทุกคำพูดของลูกสาว ยิ่งสร้างความเจ็บปวดในหัวใจ ของทัตเทพ เขาทำไม่ดีกับลูกสารพัด และถึงตอนนี้ลลิลจะรู้ความจริงแล้ว ว่าเธอกับเขาไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน เธอก็ยังยืนยันจะรักเขาเหมือนเดิม

“พ่อขอโทษลูก พ่อขอโทษ พ่อมันเลว ทำกับลูกสาวที่รักพ่อไว้สารพัด ให้อภัยพ่อนะ” ความอ่อนแอในจิตใจมันถูกระบายออกมาจนหมด

ไม่มีวันไหนเลย ที่ทัตเทพจะนอนอย่างมีความสุข เขารู้สึกเหมือนวิญญาณของเกสรากำลังวนเวียนสาปแช่งเขา หลายครั้งที่เขาแอบร้องไห้ แต่ก็ทำได้แค่นี้ เพราะความล้มเหลวในชีวิตเขา ทำให้เขาได้แต่ยอมรับในสิ่งที่ทำลงไป และไปปล่อยให้เวรกรรมทำหน้าที่ของมัน เขาพร้อมที่จะชดใช้

สองคนพ่อลูกปรับความเข้าใจ พูดคุยกันให้หายคิดถึง ทัตเทพยืนยันที่จะไม่เรียกสินสอดใดๆ และเขาสัญญาว่า ในวันแต่งงาน เขาจะไปเป็นพยานรักให้ลูกสาวอย่างแน่นอน

หลังจากกอกจากบ้านของทัตเทพ ชายหนุ่มก็พาหญิงสาว แวะที่ว่าการอำเภอบางรัก ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับบ้านของทัตเทพพอดี

“มาทำธุระเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นลิลรอที่รถได้ไหม” หญิงสาวตาบวมจากการร้องไห้เลยไม่อยากลงไปให้คนอื่นเห็นหน้าบวมๆของเธอ

“ไม่ได้ ถ้าคุณไม่ลงไปด้วยผมจะจดทะเบียนสมรสกับใครล่ะ”

หญิงสาวนั่งอึ้งกับสิ่งที่คนตรงหน้าพูด เมื่อวานเขาขอเธอแต่งงาน เมื่อเช้าเขาไปขอเธอจากพ่อ และตอนนี้เขากำลังจะพาเธอไปจดทะเบียนสมรส ทุกสิ่งมันเหมือนความฝันเลย

“คุณติณห์ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะคะ” ลลิลยังไม่กล้าลงจากรถ

“ผมจริงจังนะ ถ้าไม่ยอมลงผมจะอุ้มแล้ว” ชายหนุ่มทำท่าจะอุ้มจริงๆ

หญิงสาวกลัวเขาจะทำจริง เธอจริงยอมลงจากรถโดยดี หัวใจของเธอมันเต้นไม่เป็นจังหวะ ลลิลรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอย เดินอยู่บนอากาศ

เสร็จสิ้นจากการจดทะเบียนสมรส ต่างคนต่างถือกระดาษเดินออกมาคนละแผ่น หญิงสาวมองชื่อในกระดาษซ้ำไปซ้ำมา เพื่อให้แน่ใจ ว่ามันคือชื่อเขากับเธอ

“สิ้นสุดตำแหน่งนางบำเรอเสียที ตอนนี้คุณคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผม ผมรักคุณนะลิล” ชายหนุ่มจูบหน้าผากของภรรยาด้วยความรักสุดหัวใจ

“ลิลก็รักคุณค่ะ” หญิงสาวกระซิบตอบด้วยเสียงเบาแต่หนักแน่น

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ร้านอาหารถูกสร้างและตกแต่งอย่างสวยงาม แต่ก่อนที่จะเปิดบริการ ร้านแห่งนี้ก็ถูกใช้เป็นที่จัดงานแต่งของติณห์กับลลิลเสียก่อน

กิตต์ขจรเริ่มพอที่จะนั่งได้แล้ว เขาจึงได้ขอร้องให้ทางโรงพยายบาล ช่วยเหลือให้เขาได้มาร่วมงานแต่งของลูกชาย ส่วนทัตเทพก็แต่งตัวหล่อที่สุดตั้งลลิลเคยเห็น มายืนเคียงข้างลูกสาวคนสวยของเขาอย่างภูมิใจ

นาเดียร์สาวน้อยของบ้าน แต่งชุดเจ้าสาว คอยจับมือเจ้าบ่าวของงานไม่ยอมปล่อยไปไหน ช่างเป็นงานแต่งงานที่น่ารัก และอบอวลไปด้วยความสุขของทุกคน

หมดสิ้นกันเสียทีกับตำแห่งนางบำเรอ คงเหลือไว้แต่ตำแหน่งภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย และแม่ของลูก มันคือสิ่งที่คนกตัญญูและเป็นคนดี อย่างลลิลควรจะได้รับ

เสียงปรบมือจากแขกทุกคน เมื่อเจ้าบ่าวหอมแก็มเจ้าสาวอย่างทะนุถนอม โดยมีนาเดียร์ยืนอยู่ข้างๆไม่ยอมปล่อยมือพ่อจ๋าไปไหนเลย ความรักครั้งนี้จุดเริ่มต้นอาจไม่สวยงาม แต่จุดจบของมันเต็มอิ่มไปด้วยความรักจากคำว่าครอบครัว

จบบริบูรณ์

ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่อุดหนุนให้กำลังใจนักเขียนคนนี้ค่ะ