คำนี้ที่ต้องการ

บทที่17

คำนี้ที่ต้องการ

            “มาแต่เช้าเลยวันนี้ ” ป้าช่วยกำลังป้อนข้าวคนป่วยถามด้วยความแปลกใจ

            “ผมมีเรื่องไม่ค่อยสบายใจ อยากปรึกษาพ่อกับป้าช่วยเสียหน่อย” ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆคนป่วย โดยมีป้าช่วยอยู่ฝั่งตรงข้าม กำลังถือถ้วยข้าวต้มคนป่วยอยู่

            “ทำหน้าจริงจัง พ่อนี่อยากรู้เลยเรื่องอะไร ทำลุกชายพ่อจริงจังได้ขนาดนี้” ติณห์ขำลุกชาย ที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะไปออกรบ

            “ก็จะเรื่องใครได้ล่ะครับ นอกจากลลิล” ชายหนุ่มถอนหายใจ

            “ทำไมคะ คุณลิลเป็นอะไร” ป้าช่วยทำท่าตกใจ

            “ตั้งแต่ท้อง เธอจะชอบพูดว่า ขอบคุณผมเรื่องที่ดูแลลูกของเธอ บางครั้งก็ย้อนกลับไปพูดถึงสถานะที่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่ ว่าเธอไม่ลืมหรอก ว่าเธอคือใคร คือผมไม่เข้าใจ ที่ผมอยู่ทุกวันนี้ ลิลยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ว่าผมรู้สึกแบบไหน” ชายหนุ่มคิ้วขมวดกันด้วยความเครียด

            “ไม่รู้หรอกค่ะ ป้าเอง คุณท่านเอง ก็ยังไม่รู้เลย ว่าตกลง คุณกับคุณลิลเป้นอะไรกัน อยู่กันในสถานะไหน แล้วตัวคุณลิลเองเธอกำลังท้อง เธอต้องการความมั่งคง แต่คุณทำเหมือน ไม่หลักอะไรให้เธอได้ยึดเลย”

            เรื่องความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ ป้าช่วยและกิตต์ขจรกเคยคุยถึงอยู่บ่อยๆ ในสายตาของผู้ใหญ่ ก็ยังมองไม่เห็นว่า มันคือครอบครัว บางครั้งติณห์ก็แสดงเหมือนรัก บางอารมณ์ก็เหมือนหลงเสียมากกว่า

            “แล้วผมต้องทำอย่างไร เธอถึงจะมั่นใจได้” ติณห์ขอคำแนะนำ

          “เริ่มแรกคุณต้องรักเธอก่อนค่ะ” ป้าช่วยเสนอ

            “ผมก็รักเธออยู่นะทุกวันนี้ รักมากด้วย”

            “แล้วเคยบอกเธอ เหมือนที่พูดกับป้าไหมคะ”

            “ไม่ครับ ผมคิดว่ามันไม่จำเป็น” ชายหนุ่มยอมรับ

            “สำหรับคุณมันไม่จำเป็น แต่สำหรับผู้หญิงมันจำเป็น โดยเฉพาะ คุณลลิลเธอไม่ได้มาอยู่ที่นี่ตามปกติ เธอออาจจะคิดอยู่ตลอดเวลา ว่าเธอก็แค่ตัวขัดดอก” ป้าช่วยพูดจากความรู้สึกและมุมมองของผู้หญิงที่ย่อมเข้าใจผู้หญิงด้วยกันดี

            “ผมต้องบอกกับเธอใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มไม่รู้จะเริ่มตรงไหน

            ป้าช่วยพยักหน้า กับคำคามของเจ้านาย สำหรับติณหืเอง เขาคิดว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่สำหรับผู้หยงมันสำคัญเท่ากัน

          “พ่อขอเพิ่มเติมหน่อยนะ ถ้าลูกคิดจะสร้างครอบครัว ควรทำทุกอย่างให้ถูกต้อง และเป็นการให้เกียรติ์ผู้หญิงที่ลูกรัก” กิตต์ขจรอยากพูดเรื่องนี้มานานแล้ว

            “พ่อหมายถึงแต่งงานเหรอครับ” ชายหนุ่มยังไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย

            “ใช่ การแต่งงานเป็นเรื่องที่ผู้หญิงทุกคนต้องการ ลูกอย่าลืมอีกอย่าง ลลิลเขายังมีพ่อของเขา ถึงแม้เขาจะไม่เคยพูดถึง แต่พ่อเชื่อว่าเด็กกตัญญูอย่างหนูลลิล เธอยังคงรักและคิดถึงพ่อของเธอตลอด” กิตต์ขจรอยากให้ลูกชายเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นบ้าง

            “พ่อหมายความว่าอย่างไรครับ เรื่องพ่อของลลิล ผมไม่เข้าใจ”

            “ลูกคิดจะแต่งงานกับเธอไหม” กิตต์ขจรย้อนถามลูกชาย

            “ตอนแรกไม่คิด แต่ตอนนี้คิดแล้วครับ” ติณห์ตอบตามความจริงในใจ

            “ลูกควรไปขอเธอจากพ่อของเอ อย่างเป็นกิจจะลักษณะ ถ้าพ่อเดินได้เหมือนคนอื่น พ่อจะไปจัดการให้เอง แต่ในเมื่อเป็นแบบ ลูกก็ทำหน้าที่เอง ”

            “ผมต้องไปขอกับเจ้าลูกหนี้ ที่ในขายได้กระทั่งลูกมันเหรอ” ติณห์ทำท่าไม่เต็มใจ

            “ถึงเขาจะเป็นอย่างไร เขาก็เป็นพ่อของเมียลูก ถ้าไม่มีเขาลุกจะมีวันได้เจอกับหนูลลิลไหม จำไว้นะ พ่อใครใครก็รัก หัดเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง”

            ความรู้สึกที่ขัดหูขัดตา ขัดใจมานาน กิตต์ขจรได้ปลดปล่อยมันออกหมดในคราวนี้ เขาไม่อยากให้ลูกชายเป็นคนที่คิดแต่ความรู้สึกของตัวเองอย่างเดียว

            “ก็จริงอย่างที่พ่อพูด ผมก็คิดแต่ในมุมของผม ลิลเองก็คงไม่กล้าจะพุดกับผมเรื่องนี้ตรงๆ” ชายหนุ่มคิดทบทวนดูแล้ว ทุกสิ่งที่บิดาพูดมันเป็นเรื่องจริง

            “อย่าแค่คิดได้นะคะ รีบลงมือทำด้วย อย่าให้ทุกอย่างมันสายเกินไป” ป้าช่วยเตือนสติอีกรอบ

            “ขอบคุณป้าช่วยกับพ่อมากนะครับ เดี๋ยวผมพาลูกไปซื้อของเล่นก่อน เพราะวันนี้จะพาลลิลไปสร้างบรรยากาศดีๆข้างนอกเสียหน่อย”

            เสร็จจากการพาลูกสาวคนโตไปซื้อของเล่นกับขนม ก็ได้เวลาพาคุณแม่กับลูกคนที่สอง ออกไปหาอะไรกินข้างนอก

            “ซื้ออะไรให้ลูกบ้างคะ” หญิงสาวถามเมื่อติณห์กลับมาที่เรือนหลังเล็ก

          “เป็นถุงเลย ลูกบอกของมันต้องมี” ชายหนุ่มหัวเราะ

            “ไปกับคนที่ชอบตามใจด้วย นาเดียร์เลยต้องจัดหนัดจัดเต็ม” หญิงสาวอดว่าคนตามใจไม่ได้

            “พร้อมหรือยัง ไปกันเถอะเดี๋ยวจะสาย” ติณห์คว้ากระเป๋าของหญิงสาวมาถือ เพราะหมอบอกไม่ให้เธอยกของหนัก

            วันนี้ร้านส้มตำที่อร่อยที่สุดในย่านนี้และเป็นร้านที่ติดแอรื เพราะอากาสข้างนอกร้อนเหลือเกิน ถูกใจคนท้องที่อยากกินส้มตำ ทั้งที่เธอก็กินมันอยู่แทบทุกวัน

          “อร่อยใช่ไหมร้านนี้” ติณห์ถามเมื่อเขากำลังขับรถออกจากร้าน

            “ถูกใจเลยค่ะ แล้วเราจะกลับกันเลยไหมคะ” หญิงสาวหันมาถาม

            “ผมว่าจะพาคุณกับลุกไปไหว้พระ ที่อยุธยาจะได้เป็นมงคล เราไม่เคยไปไหว้พระด้วยกันเลย” ชายหนุ่มวางแผนไว้แล้วแต่ไม่ได้บอกลลิลไว้ล่วงหน้า

            “ดีเหมือนกันค่ะ ลิลอยากไหว้พระ” หญิงสาวดีใจ เพราะตั้งแต่เธอมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ เธอยังไม่มีโอกาสได้ทำบุญเลยสักครั้ง

            ไม่ถึงสองชั่วโมง ทั้งคู่ก็มาถึงจังหวัดพระนครศรีอยุธยา ลลิลเคยมาที่นี่แล้วเมื่อตอนเด็กๆ มันยิ่งทำให้เธอคิดถึงพ่อกับแม่ขึ้นมา แต่เธอก็เลือกที่จะเก็บไว้ในใจ ไม่พูดให้คนข้างๆรู้

            “วัดที่หนึ่ง”

            รถหรูเลี้ยวเข้าไปจอดวัดแรก เป็นวัดที่มีผู้คนไม่มากนัก เพราะวันนี้เป็นวันธรรมดา แตถ้าเป็นวันเสาร์อาทิตย์ คงจะแทบไม่มีที่จอดรถแน่ๆ

          ใช้เวลาเกือบทั้งวัน ก็มาถึงวัดที่เก็า ตามที่ทั้งคู่ตั้งใจไว้ วัดนี้เป็นวัดเดียวในกรุงเก่าที่ไม่โดนพม่าเผา จึงยังคงมีความงดงาม สวยงามตามสถาปัตยกรรมสมัยอยุธยา

            “เหนื่อยไหม” ติณห์ถามหญิงสาวที่นั่งข้างๆ

            “นิดหน่อยค่ะ แต่อิ่มบุญมากกว่า กลับเลยไหมคะ” ลลิลเหงื่อท่วมตัวแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

            “ขากลับ เดี๋ยวไปแวะกินข้าวที่ร้านอาหารที่วิวสวยมาก เดี๋ยวผมพาไป รับรองคุณจะต้องชอบ แต่ห้ามบอกนะ ว่ากินอะไรก็ได้ ” ได้ทีติณห์แซวคนท้องที่ชอบพูดกินอะไรก็ได้แต่สุดท้ายก็ไม่กินนู่นไม่กินนี่

            “ว่าลิลเรื่องมากเหรอคะ” หญิงสาวเริ่มเข้าสู่อารมณ์น้อยใจ

            “ใครจะคิดกับเมียตัวเองแบบนั้น”

            หญิงสาวแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน เขาเรียกเธอว่าเมีย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เธอไม่เคยได้ยินเลยสักครั้ง ทั้งที่เธอมาอยู่กับเขาจะครึ่งปีแล้ว

          ร้านอาหารอยู่ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา บรรยากาศร่มรื่น เย็นสบาย ที่นั่งแต่ละที่ถูกแยกออกจากกันเป็นส่วน เพื่อความเป็นส่วนตัว

            “เอาเมนูมานี่เลย เดี๋ยวลิลสั่งเอง คุณจะได้ไม่ว่าลิลอีก” หญิงสาวรู้ตัวว่าตัวเองกำลังอารมร์แปรปรวน จึงเลือกที่จะสั่งเองดีกว่า

            เมื่ออาหารมาถึงตะ ทั้งคู่ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที จัดการทุกอย่างเรียบหมดจด แต่จริงๆจะใช้คำว่าทั้งคู่ก็คงไม่ถูก เพราะส่วนใหญ่จะเป็นคนท้องที่กินเก่ง เสียจนไม่มีเวลาพูดคุยเลย

            “ชอบร้านนี้ไหม ” ติณห์ถามหลังจากคนท้องลูบท้องด้วยความอิ่ม

            “ชอบค่ะ วันหลังเราพาลูกมาด้วยนะคะ” ลลิลไม่เคยลืมที่จะคิดถึงนาเดียร์

            “แต่งงานกับผมนะ ผมรักคุรนะลลิล”

            ชายหนุ่มพูดขึ้นมา โดยที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยมาก่อน สร้างความตกใจให้กับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ที่ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินคือความฝันหรือความจริงกันแน่

            “คุณติณห์ คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรออกมา” ลลิลจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างจริงจัง

            “ผมรักคุณ รักมากด้วย และการที่ผมจะขอคนที่ผมรักแต่งงาน ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก” ชายหนุ่มยืนยันในสิ่งที่เขาพูดออกไป

            “แต่ลิลมาอยู่ที่นี่ในสถานะไหนคุณก็รู้ ทุกวันนี้พ่อก็ยังหาเงินมาใช้คุณไม่ได้” คนท้องเสียงอ่อย

            “คุณจะเดินเข้ามาในสถานะไหน ผมไม่สนใจ แต่ผมรู้แค่เพียง ว่าตอนนี้คุณคือภรรยาของผม ส่วนหนี้สินของพ่อคุณ ผมยกให้ตั้งแต่เมื่อตอนที่เราอยู่ที่น่านกันแล้ว แต่ยังไงผมก็ต้องไปสู่ขอลูกสาวกับพ่อของเขาอยู่ดี ไม่รู้ว่าพ่อของคุณจะคิดค่าสินสอดแพงไหม” ชายหนุ่มลุกจากที่นั่งตรงข้าม มานั่งข้างๆภรรยา

            “คุณรู้เหรอคะ ว่าพ่ออยู่ไหนตอนนี้” หญิงสาวไม่ได้ติดต่อหรือรู้ข่าวคราวของพ่อเธอเลย

            “พ่อของคุณก็ยังอยู่บ้านหลังเดิมนั่นแหละ เขาไม่ได้ไปไหน แต่เขาก็อยู่กับครอบครัวใหม่ น้องสาวของคุณก็สุขภาย่ำแย่ เข้าออกดรงพยาบาลตลอด”

            ติณห์ให้คนเฝ้าติดตามทัตเทพตลอด เพราะเขากลัวว่าพ่อของภรรยาจะไม่รักาสัญญาและมาวุ่นวายกับลลิลอีก จึงให้คนคอยเฝ้าไว้ตลอด

            “ลิลทำใจเรื่องครอบครัวใหม่ของพ่อได้บ้างแล้วค่ะ วันนี้ลิลเป็นแม่คน ลิลเลยเข้าใจว่าพ่อก็คงต้องรักลุกของเขา ไม่ต่างจากที่ลิลรักลูก”

            สำหรับหญิงสาวตอนนี้ เธอให้อภัยพ่อทุกเรื่อง เธอแค่อยากมีโอกาสได้กอดพ่อ ได้ดูแลพ่อ เหมือนที่พ่อดูแลเธอมา เพราะเธอไม่เหลือใครอีกแล้ว แม่ก็มาจากเธอไป ลลิลอยากให้พ่อมาอยู่ในงานแต่งงานของเธอ อยากให้พ่อมีความสุข ไม่ต้องดิ้นรนหาเงินใช้หนี้อีกแล้ว

            “พรุ่งนี้เราไปหาพ่อคุณกันนะ” ชายหนุ่มโอบไหล่ภรรยาอย่างเข้าใจความรู้สึก