อารมณ์ที่แปรปรวน

บทที่16

อารมณ์ที่แปรปรวน

            “เดี๋ยวไปเตรียมของนะ ผมจะพาคุณไปฝากท้องที่โรงพยาบาล” เมื่อเดินออกมาจากห้องของบิดา ชายหนุ่มก็บอกให้หญิงสาวไปเตรียมตัวไปหาหมอ

            “คุณไม่คิดจะพาลิลไปกินข้าวก่อนเหรอคะ” หญิงสาวหันมาทำตาค้อนใส่ ก่อนที่จะเดินกลับไปหยิบกระเป๋าที่เรือนหลังเล็ก

          ติณห์ยืนมองคนตัวเล็กที่กำลังเดินไปด้วยความงง นี่เขาทำอะไรผิด แค่ลืมพูดว่าไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยไปหาหมอแค่นี้ ทำไมหญิงสาวต้องทำตาค้อนใส่เขาด้วย

            “คุณแม่จะกินอะไรครับ” ชายหนุ่มรีบถามก่อนเพราะกลัวจะถูกงอนอีก

            “กินอะไรก็ได้ค่ะ” หญิงสาวตอบ

            “ถ้าอย่างนั้นกินข้าวมันไก่ร้านข้างหน้าละกัน เจ้าดังเลย ที่คุณเคยชอบ” ร้านนี้เขาเคยซื้อไปฝากหญิงสาว เธอกินจนหมดกล่อง

            “ไม่เอาค่ะ ไม่อยากกินไก่” ลลิลส่ายหัว

            “แล้วคุณอยากกินอะไร เดี๋ยวผมพาไป” ชายหนุ่มถามทวนอีกรอบ

            “อะไรก็ได้ค่ะ คุณก็เลือกเลย ลิลกินได้หมด” หญิงสาวยังยืนยันคำเดิม แต่น้ำสียงเหมือนเริ่มหงุดหงิด

            “ต้มเลือดหมู ซดน้ำร้อนๆ” ติณห์คิดขึ้นได้ว่าข้างหน้ามีร้านต้มเลือดหมูอร่อยอยู่

            “ลิลไม่อยากกินอะไรที่เป็นน้ำๆ” หญิงสาวส่ายหัวอีกรอบ

            “ข้าวราดแกง อาหารตามสั่ง ก๋วยเตี๋ยว โจ๊ก อยากกินอะไรครับ” ติณห์เริ่มเสียงแข็ง

          “ก๋วยเตี๋ยวก็ดีนะ จะได้ซดน้ำให้ชื่นใจหน่อย” ลลิลหันมายิ้มให้คนขับ เหมือนเธอไม่เคยพูดว่าไม่อยากกินอะไรที่เป็นน้ำๆ

            ใจอยากจะย้อนคำพูดของหญิงสาว แต่ก็กลัวจะทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลงไปใหญ่ อย่างน้อยก็ทำให้ได้ข้อสรุปว่า เช้านี้ทั้งคู่จะกินอะไร

            โรงพยาบาลเอกชนหรู อยู่ไกลจากบ้านสวนของติณห์มาก แต่จากชื่อเสียงที่โด่ดัง ว่าดูแลดี ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเลือกที่นี่ ให้ดูแลลลิลและลูก ถึงแม้ราคาจะสูงมากแต่เขาก็ยอม

            “คุณตั้งครรภ์ได้ประมาณสี่สัปดาห์แล้ว ยินดีด้วยนะครับ” คุณหมอร่วมแสดงความยินดี

            “ช่วงนี้มีอาการแพ้ท้องบ้างไหมครับ เช่นเวียนหัว คลื่นไส้”

            “มีครับ จะง่วงบ่อย และอารมณ์ดูจะแปรปรวนด้วยครับ” ติณห์ตอบแทนคนท้อง

            ลลิลหันมามองค้อนใส่ชายหนุ่ม ที่ตอบแทนเธอและยังมีการมาหาว่าเธออารมณ์แปรปรวนอีก ทั้งที่เธอก็รู้สึกว่าเธอไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสียหน่อย

          “เป็นธรรมดาครับ เรื่องอารมณ์บางคนเป็นแค่ช่วงแรก บางคนก็เป็นจนคลอด แต่ก็มีบางคนที่เป็นหลังจากคลอดลูก ซึ่งประเด็นหลังจะพบเจอบ่อยมากครับ” คุณหมอส่งยิ้มให้ทั้งคู่ที่ทำท่าจะตีกันเสียแล้ว

            “เดี๋ยวหมอจะจัดยาให้นะครับ มีทั้งที่แก็ในส่วนของอาการแพ้ท้อง และยาบำรุง ช่วงอายุครรภ์ยังน้อยต้องเฝ้าระวังหน่อยนะครับ”

            “ขอบคุณครับคุณหมอ”

            กว่าภารกิจฝากท้องจะเสร็จสิ้น เล่นเอาติณห์ต้องควบคุมอารมณ์ตลอดทาง ตอนแรกก็ยังปรับตัวอยู่ พอใกล้จะถึงบ้านชายหนุ่มก็เริ่มพยายามชินกับอารมณ์ของคนท้องที่นั่งข้างๆได้

            “ไปไหนมาคะ ไม่เห็นเอาหนูไปด้วยเลย” นาเดียร์นั่งรอแม่จ๋าหน้าห้องคุณปู่

            “ไปหาหมอมาค่ะ นาเดียร์อยากไปไหม” ลลิลก็มตัวหอกมแก็มลูกสาว

            “อย่าค่ะ” รัตน์ร้องห้ามเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าจะอุ้มเด็กน้อย

            “คนท้องห้ามอุ้มหรือถืออะไรหนักๆค่ะ” แม่บ้านสาวอธิบาย

            “คุณปู่บอกว่าคุณแม่กำลังจะมีน้อง แล้วน้องอยู่ไหนคะ” นาเดียร์ไม่เข้าใจ เธอคิดว่าน้องคงหมายถึงเด็กที่อายุน้อยกว่าเธอ

            “อยู่ในท้องของแม่ค่ะ อีกหลายเดือนกว่าน้องจะได้ออกมาเล่นกับพี่นาเดียร์คนสวย” หญิงสาวอธิบายให้คนตัวเล็กเข้าใจ

          ลลิลตั้งใจไว้แล้วว่า ถึงแม้เธอจะมีลูกเป็นของตัวเอง เธอจะต้องยิ่งรักนาเดียร์ให้มากขึ้นกว่าเดิม เพราะความรักของเธอที่ยิ่งมากเท่าไหร่ จะทำให้เด็กสาวตัวน้อย รักลูกของเธอในฐานะพี่สาวมากขึ้นเท่านั้น

            “คุณไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวลิลจะขอตัวไปนอนแล้ว รู้สึกเพลียๆ” หญิงสาวเกรงใจ ที่ติณห์ต้องเสียเวลาพาเธอไปหาหมอ

            “ไปส่งแม่จ๋าที่เรือนหลังเล็กกันดีกว่า” คนตัวสูงอุ้มลูกสาวอย่างถนัดมือเดินพาคนท้องไปส่งถึงเตียงนอน

            “นอนหลับฝันดีนะคะ ตื่นแล้วไปหาหนูด้วย” สาวน้อยของบ้านหอมแก็มแม่จ๋าก่อนจะห่มผ้าให้อย่างดี และเดินจูงมือคนที่อุ้มมาออกไป

            “หนูคือของขวัญสำหรับแม่ หนูเกิดจากความรักของแม่ แม่รักหนูนะ” ลลิลลูบท้องตัวเอง ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอาบแก็ม

            ความน้อยใจ มันเกาะกินในหัวใจของหญิงสาว เธอไม่อยากให้ลูกมาเป็นเครื่องต่อรองให้เขาไม่ทิ้งเธอ แต่เธออยากให้เขารักเธอจากหัวใจ แต่ลลิลก็ไม่เคยได้ยินคำว่ารักเลย

            ยิ่งได้เป็นแม่คน หญิงสาวยิ่งคิดถึงพ่อจับใจ แต่เธอก็ไม่กล้าติดต่อไป หลังจากที่เคยโทรศัพท์ไปหลายครั้ง แต่ไม่เคยมีคนรับสาย บางครั้งเธอก็ถูกปิดเครื่องหนี

            “พ่อคะ วันนี้ลิลดีข่าวดีอยากบอกพ่อมากๆ” ลลิลหยิบรูปภาพครอบครัวออกมาดู ก่อนที่เธอจะนอนกอกและหลับไป

           

            วันนี้กิจการบ่อน เปิดเป็นวันสุดท้าย ลุกค้าบางตามาก เพราะไม่มีใครอยากเล่นบ่อนที่กำลังจะปิดจะตัวลง ต่างพากันไปหาสถานที่เล่นการพนันกันใหม่

            “ทุกอย่างเรียบร้อยนะ” ติณห์ถามฤทธิ์หลังจากที่เขาไปถึงบ่อนช้า เพราะพาลลิลไปหาหมอ

            “เรียบร้อยครับ เราคงใช้เวลาอีกประมาณอีกสัปดาห์กว่าจะเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดลงกล่องให้เรียบร้อย ทางลูกค้าจะมาขนเอง  ” ฤทธิ์อธิบาย

            “แล้วที่นี่ล่าคนมาเช่าต่อได้หรือยัง” ติณห์เสียดายสถานที่กว้าขวางตกแต่งเป็นอย่างดี ถ้าจะต้องถูทิ้งร้าง

            “มีร้านเหล้า มาติดต่อไว้ เพราะเขาชอบการตกแต่งเหมาะแก่การเปิดเป็นร้านอาหารกลางคืน แต่เขาขอเวลาตัดสินใจ”

            “ถ้าอย่างนั้นโทรศัพท์ไปแจ้งเขาเลยนะ ว่าสามเดือนแรกของสัญญาผมไม่เอาค่าเช่า” ชายหนุ่มอยากให้ที่นี่มีคนมาอยู่ ไม่อยากให้มันเงียบเหงา

            “ข้อเสนอดีแบบนี้ ผมมั่นใจ เขาต้องรีบตกลงทันที” ฤทธิ์เองก็คิดแบบเดียยวกับเจ้านาย

            วันนี้ชายหนุ่มรอให้บ่อนปิดเรียบร้อยก่อน ถึงจะกลับบ้าน เพราะเขารู้สึกใจหาย เกือบสามสิบปีที่บ่อนนี้เปิด เขาเคยมาวิ่งเล่นตั้งแต่เด็ก แต่อีกความรู้สึกเขาก็ดีใจ ที่ครอบครัวของเขาไม่ต้องทำผิดกฎหมายอีกแล้ว

            ช่วงสงสองสามเดือนนี้ เขาต้องเสียเงินเดือนให้พนักงานจนกว่าร้านอาหารจะเปิด ส่วนคนที่ยืนยันจะกลับบ้านต่างจังหวัด เขาก็มีเงินให้ทุกคนไปสร้างตัว

          ‘ลิลวันนี้คุณกินข้าวเย็นเลยนะ ไม่ต้องรอผม วันนี้บ่อนเปิดวันสุดท้ายแล้ว ผมต้องอยู่จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย อย่าลืมกินยาที่หมอให้มาด้วยนะ’

          ติณห์ไลน์ไปบอกคุณแม่คนใหม่ เพราะกลัวเธอจะรอเขาเหมือนเช่นทุกวัน ตัวเขาเองยังรู้สึกไม่ชินเลย กับการที่ต้องกินข้าวเย็นที่อื่น เพราะกลับไปกินข้าวที่บ้านมาหลายเดือนแล้ว

            หลังจากลูกค้า กลับไปหมดแล้ว ติณห์เรียกพนักงานทั้งหมดมาประชุม ชายหนุ่มขอบคุณทุกคนที่อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา บางคนอยู่ที่บ่อนนี้มากกว่าอายุของติณห์เสียอีก

            “พวกเราทุกคนก็ขอบคุณ คุณติณห์ที่ไม่ทอดทิ้งพวกเรา ” ลุงที่อายุมากที่สุดของที่นี่ เป็นตัวแทนของทุกคนพุดความรู้สึก

            “พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน อีกประมาณเกือบสองเดือน เราถึงจะเริ่มเข้าไปจัดและตกแต่งร้านอาหารแห่งใหม่ของพวกเรา ส่วนช่วงนี้ หลังจากจัดการเรื่องเก็บของทำความสะอาดที่นี่เสร็จ ก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน เก็บแรงไว้สู้กับร้านอาหารของเรา ”

            “และคนที่ต้องไปเรียนทำอาหารจะเริ่มต้นเรียนเมื่อไหร่คะ” พนักงานสาวถาม เพราะเธอกับสามีคือหนึ่งในนั้น ที่ต้องไปเป็นพ่อครัวแม่ครัว

            “อีกประมาณไม่เกินเดือนหนึ่งครับ เราจะแยกกันเรียนเป็นกลุ่มๆ เพราะผมอยากให้แต่ละกลุ่มมีถนัดไม่เหมือนกัน ตอนนี้แบ่งไว้สามกลุ่ม กลุ่มละสี่คน จะได้เอาไว้แทนเวลามีการลาได้ แล้วผมจะติดต่อไปล่วงหน้านะครับถ้าจะเริ่มเรียน”

          เมื่อไฟทุกดวงถุกปิดลง ต่างคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน มีแค่รปภ กับพนักงานชายไม่กี่คน ที่ทำหน้าที่นอนเฝ้าที่นี่ ติณห์เองก็คิดถึงลลิลจะแย่แล้ว และยิ่งเป็นห่วงเพราะช่วงนี้เธอแพ้ท้องอยู่

            “กลับมาแล้วเหรอคะ กินข้าวมาหรือยัง ลิลเตรียมไว้ให้คุณด้วย” ลลิลรีบลุกจากที่นอน เมื่อเห็นพ่อของลูกกลับมาถึง

            “ยังเลย คิดถึงฝีมือแม่ของลูก” ชายหนุ่มปดคำโตเพราะเขากินมาเรียบร้อยแล้ว

          “ขอบคุณ คุณนะคะเรื่องลูก แต่สำหรับตัวลิล ลิลรู้ตัวเองดี ว่าอยู่ในฐานะไหน คุณไม่ต้องเป็นห่วง” หญิงสาวพูดขณะที่เธอกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม

          ติณห์เองถึงกับงง เขาคิดว่าอาการที่น้อยใจง่ายของเธอแบบนี้ ส่วนหนึ่งมาจากการที่เธอท้องก็จริง แต่ลึกๆแล้ว หญิงสาวน่าจะมีอะไรอยู่ภายในใจ ถึงแม้ชายหนุ่มจะอยากรู้ แต่ก็ไม่กล้าซักไซ้อะไรตอนนี้ เพราะกลัวจะเป็นการทำให้เธอยิ่งน้อยใจไปใหญ่

            “เป็นไงบ้างวันนี้ ยังคลื่นไส้อยู่ไหม” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง

            “เหมือนเดิมค่ะ ป้าช่วยออกไปซื้อมะม่วงดองมาให้ เลยดีขึ้นมานิดนึง” หญิงสาวตอบ

            “คุณอยากกินของดองเหรอ”

            “ลิลอยากกินอะไรรสจัดๆค่ะ วันนี้อยากกินส้มตำ ร้านประจำก็ไม่ได้มาขาย เลยซื้อร้านอื่นมาก็กินไม่ได้เลย รลชาติแย่มาก” หญิงสาวลองกินแค่คำเดียวก็เบ้หน้า ยกให้รัตน์เอาไปกินแทน

            “พรุ่งนี้ผมว่างเดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกัน” ชายหนุ่มจูบลงบนหน้าผากของคนที่นอนอยู่ในอ้อมแขนเขา

            “พรุ่งนี้คุณไม่ต้องตื่นแต่เช้าก็ได้นะ พักผ่อนเยอะ ผมว่าจะพานาเดียร์ไปซื้อของเล่นที่หน้าปากซอยก่อน เดี๋ยวลูกจะรู้สึกว่าเรามารักตั้งต่มีน้อง”

            “ดีเหมือนกันค่ะ ลิลเองก็ไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับลูกเหมือนเดิม เพราะเวียนหัวตลอด”

            ติณห์เองตั้งใจว่าพรุ่งนี้ เขาจะไปปรึกษาพ่อกับป้าช่วย ว่าเขาควรทำอย่างไรดี เพราะทั้งสองคนมีประสบการณ์ชีวิตที่มากกว่าเขา น่าจะพอเข้าใจได้ ว่าลลิลกำลังเป็นอะไร