หวาน...ไปทั้งตัว

ตอนที่3

หวาน...ไปทั้งตัว

          “มันไม่เร็วไปเหรอจ๊ะ”

         หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจ ว่าสิ่งที่เธอกับเขากำลังจะทำ มันถูกต้องแล้วใช่ไหม

          ไม่มีคำตอบจากปากของชายหนุ่ม เขากลับรุกเร้าเธอลงมาถึงซอกคอ ปากหนาพรหมจูบไปจนทั่ว เหมือนผึ้งที่กำลังดูดกินน้ำหวานจากเกสรดอกไม้อย่างไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งไว้ได้

          “อื่อ...คุณ”

          น้ำผึ้งเรียกชายหนุ่ม เพราะตอนนี้ร่างกายเธอ มันปั่นป่วนจนแทบจะควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่

          มือหนาสอดเข้าไปใบชุดชั้นในที่ปกปิดอกอวบไว้ ก่อนจะใช้นิ้วบดขยี้ยอดอกแห่งความสาว ที่กำลังเตร่งตรึง รอรับการสัมผัสจากนิ้วของชายหนุ่ม

          ด้วยความชำนาญ ไม่นานเสื้อชั้นในก็ถูกถอดออก ก่อนที่เสื้อลูกไม้ที่หญิงสาวสวมนอนจะถูกถอดตามออกมาด้วย

         ใครจะรู้ว่าหญิงสาวร่างเล็กเอวไม่ถึงยี่สิบห้านิ้ว จะมีหน้าอกที่ล้นไม้ล้นมือขนาดนี้

          ศรุตสาละวนอยู่กับการบีบเคล้นสลับกับการใช้ปากดูดยอดอกชูชันอย่างเอร็ดอร่อย

          น้ำผึ้งบิดตัวไปมา เพื่อลดความเสียวซ่านที่ชายหนุ่มหยิบยื่นให้ ทุกสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ตั้งแต่เล็กจนโต หญิงสาวไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

          บางช่วงอารมณ์ก็เสียวจนแทบขาดใจ จนอยากจะผลักคนตัวหนาออกไปให้พ้นตัว แต่พอคิดว่าทุกอย่างจะหยุดลง มือเล็กทั้งสองข้างกับดึงตัวศรุตเข้ามาแนบชิดกับตัวมากขึ้น

          ลิ้นสากยังคงตวัดลัดเลาะกับอกอวบที่ยอดชูตั้งอย่างสมอารมณ์ มือขวาของชายหนุ่มก็เลื่อนต่ำลงมาถึงส่วนล่างของสะดือ

          กางเกงชั้นในตัวจิ๋ว ที่อยู่ภายใต้ผ้านุ่งทอมือ ค่อยๆ ถูกถอดออก ผ้านุ่งถูกถกขึ้นไปจนเกือบจะถึงเอว เพื่อสะดวกต่อการจัดการกับสิ่งกีดขวางทางสวรรค์

          สิ่งป้องกันชิ้นสุดท้ายถูกถอดออก พร้อมกับผ้านุ่งผืนสวย ที่ถูกเหวี่ยงไปกองรวมกับเสื้อที่ถูกถอดออกตั้งแต่ตอนแรก

          กลิ่นความสาว และความหวานไปทั้งตัว ของหญิงสาวที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง กระตุ้นความเป็นชายของศรุต ให้พร้อมอยู่เสมอในการเดินทัพ

          นิ้วเรียวค่อยๆลูบไล้ตั้งแต่หน้าท้อง ลงไปจนถึงส่วนใต้สะดือ ก่อนที่นิ้วกลางจะถูกนำทางเข้าไปสำรวจถ้ำน้อยที่อูมล้นมือ

          “อึ๊...โอ๊ะ...อ่า”

          เมื่อนิ้วเรียวถูกดันเข้าไปจนสุดนิ้ว ก่อนจะค่อยๆขยับไปมา เข้าออกไม่เป็นจังหวะ หญิงสาวครางด้วยความเสียวซ่านสีหน้าเฉเก

          ก๊อกๆ ก๊อกๆ

          “เปิดประตูให้แม่หน่อยน้ำผึ้ง” มะเดื่อมาเคาะประตูกเรียกลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

          ประตูสวรรค์ถูกปิดลงทันที อารมณ์ของคนทั้งคู่ค้างเติ่งอย่างที่แทบจะทนไม่ไหว

          เสื้อผ้าที่ถูกโยนไว้ปลายเตียง ถูกนำมาใส่ปิดบังร่างกายของคนทั้งคู่อย่างรวดเร็ว

          “ได้ยินแม่ไหน้ำผึ้ง แม่เป็นห่วง เปิดประตูสิ” คนมาเรียกตะโกนซ้ำ

          “น้ำผึ้งกำลังลุกจ้าแม่ ช้าหน่อยนะ ยังเจ็บข้อเท้าอยู่”

          หญิงสาวพยายามถ่วงเวลา ให้ผู้บุกรุกปีนกลับไปที่ห้องของเขาก่อน ที่มารดาของเธอจะเข้ามา

          “เป็นไงบ้างล่ะลูก รู้ว่าเป็นแบบนี้แล้วจะล็อคประตูทำไม พาแม่เป็นห่วง ยังปวดอยู่ไหม”

          มะเดื่อก้มลงไปจับข้อเท้าของลูกสาว เพื่อดูว่ายังอักเสบอยู่ไหม เพราะมองห่างๆดูไม่ออก

          “ไม่เป็นไรแล้วจะ แม่ไปนอนเถอะ” น้ำผึ้งพยายาชักเท้าออก เพราะจริงๆตอนนี้เธอเกือบหายแล้ว

          “ถ้าอย่างนั้นแม่ไปนอนแล้ว และไม่ต้องล็อคประตูนะ เดี๋ยวแม่จะเดินมาดู”

          “จ๊ะแม่” หญิงสาวรับปาก

          “เฮ้อ!...”

          น้ำผึ้งถอนหายใจแบบโล่งอก ที่มารดาของเขาไม่ได้ผิดสังเกตอะไร เพราะสภาพของเธอยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย ผ้านุ่งยังถูกนุ่งแบบรีบๆ

          เมื่อความกลัว และเป็นกังวลว่ามารดาจะจับได้ผ่านพ้นไปแล้ว หญิงสาวกลับขึ้นมานอนบนเตียง ความรู้สึกเสียวซ่านที่ชายหนุ่มมอบให้มันก็กลับมาอีกครั้ง เมื่อเธอคิดถึงสิ่งที่เขาทำวนไปเวียนมาในสมอง

          น้ำผึ้งไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์ที่มันค้างเติ่งแบบนี้ยังไง เธอได้แต่พยายามข่มตาให้หลับลง เพื่อหวังว่าตื่นเช้ามาเธอจะหายจากอารมณ์แบบนี้

          “กับข้าวเสร็จแล้วจ๊ะ” มะเดื่อเดินไปตามแขกของบ้านที่ห้องเพื่อให้มากินข้าว

          “ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมตามไปนะครับ” ศรุตยังสาละวนกับการเสริมความหล่อให้ตัวเองอยู่

          เมื่อคืนนี้ เขาเกือบทำสำเร็จแล้วเชียว ถ้าน้ำผึ้งมีอะไรกับเขา เธอต้องยอมแต่งงานให้ไวที่สุดแน่ๆ และปู่ของเธอก็จะยกสมบัติทั้งหมดให้ เขาในฐานะคู่สมรสก็ต้องมีส่วนได้ด้วยเหมือนกัน

          สมองของชายหนุ่มมันพยายามสั่งให้ตัวเองคิดแบบนั้น เพราะเขามาที่นี่เพื่อผลประโยชน์ไม่ใช่เพื่อมาหลงหรือมารักใคร แต่เมื่อคืนกลิ่นความบริสุทธิ์ ท่าทางที่ดูอ่อนต่อเรื่องกามอารมณ์ของหญิงสาว มันทำให้ศรุตรู้สึกหวั่นไหว เขาจึงต้องคอยเตือนตัวเองอยู่เรื่อยๆ

          “กับข้าวน่ากินทั้งนั้นเลยครับ”

          “ผักปลอดยาทั้งนั้นเลยนะ คนที่นี่เขาไม่ใช้อะไรที่เป็นพิษเลย”

          มะเดื่ออธิบายใช้คำศัพท์ซื่อๆ ตามที่เธอพอจะเรียกถูก ความรู้แค่ป.4 อ่านออกแต่เขียนไม่ค่อยได้ ก็คิดคำพูดมาอธิบายได้แค่นี้

          “แล้ววันนี้จะไปไหนไหมล่ะคุณ น้ำผึ้งมันยังเดินไม่ค่อยไหว เมื่อคืนไปเรียกไม่รู้คุณได้ยินไหม กว่าจะลุกมาเปิดประตูได้”

          มะเดื่อพูดไปก็ตักกับข้าวใส่ปากไป จนไม่ทันได้สังเกตว่าคนทั้งคู่ หันมองสบตากัน อมยิ้มด้วยความเขินอาย เมื่อภาพกิจกรรมยามค่ำคืนถูกปลุกให้กลับมาคิดถึงอีกครั้ง

          “วันนี้ผมว่าจะขับรถไปครับ ให้น้ำผึ้งช่วยนำทาง รับรองว่าเธอไม่ได้ใช้ขาเดินแน่นอนครับ” แต่อาจใช้ขาทำอย่างอื่นศรุตแอบคิดในใจ

          “ไปน้ำตกที่อยู่ไกลออกไปจากหมู่บ้านสิ เอาเสื่อไปปูนั่งเล่นกัน เดี๋ยวฉันเตรียมของกินไปให้” เข้าทางชายหนุ่ม

          “ผมขอเรียกคุณมะเดื่อว่าแม่ได้ไหมครับ เพราะอีกหน่อยผมก็คงจะได้เป็นลูกอีกคน”

          ชายหนุ่มปากหวาน รู้จักเข้าทางผู้ใหญ่ด้วยความอ่อนน้อม และมันก็ได้ผล

          “ได้สิ ไปเตรียมตัวกัน เดี๋ยวแม่จะไปหาของกินใส่ปิ่นโตไปให้”

          เมื่อคนเป็นแม่ลุกออกจากวงกินข้าว ทั้งสองคนก็หันมาสบตากันแบบไม่ได้นัดหมาย

          “เมื่อคืนคุณนอนไม่หลับเพราะรู้สึกแปลกๆใช่ไหม” ศรุตกระซิบถาม

          หญิงสาวอายจนไม่กล้าตอบ เธอได้แต่พยักหน้า และก้มหน้าก้มตาเก็บจานข้าวที่กินแล้ว

          “รอให้ถึงน้ำตกก่อน ผมจะทำให้คืนนี้คุณนอนหลับฝันดีทั้งคืนเลย”

          น้ำผึ้งรีบลุกเอาจานไปเก็บในครัว เพราะเธอยิ่งฟังชายหนุ่มพูด ยิ่งรู้สึกปั่นป่วนท้องน้อยอย่างบอกไม่ถูก