เธอคือส่วนเติมเต็ม

บทที่14

เธอคือส่วนเติมเต็ม

            เกือบสัปดาห์แล้วที่นาเดียร์มาเป็นสาวน้อยขวัญใจของบ้าน จากที่มาตอนแรกเอาแต่เกาะคนเลี้ยงไม่ยอมไปไหน แต่ตอนนี้ออกมาวิ่งเล่นเข้าห้องนั้นออกห้องนี้ โดยเฉพาะห้องคุณปู่ นาเดียร์ชอบมาฟังนินทานที่คุณปู่จ๋า หามาเล่าได้วันละหลายๆเรื่อง

            “คุณปู่ต้องขยันพยายามขยับตัวนะคะ จะได้ลุกมานั่งเล่านิทานให้หลานฟังได้” พยาบาลสาวพูดโน้มน้าวใจคนป่วย ที่ตอนนี้กลับมามีกำลังใจอีกครั้ง

            “หนูอยากให้คุณปู่จ๋านั่งได้” นาเดียร์เด็กน้อย อยากฟังนิทานแบบที่คนเล่านั่งเล่าบ้าง

            “แบบนี้กำลังใจคุณปู่มาเต็ม” ติณห์กลับมาจากทำงาน ทันได้ยินที่ลูกสาวให้กลังใจคนป่วย

            “พ่อจ๋า หนูอยากเล่นสระน้ำ พี่รัตน์กับแม่จ๋าบอกให้รอพ่อจ๋ากลับมาก่อน” เด็กน้อยขอให้เล่นน้ำก็ไม่มีใครยอมเพราะกลัวเธอจะไม่สบาย ช่วงนี้อากาศยิ่งแปรปรวนอยู่

            “โอเค ไปเตรียมตัวเลย แต่ห้ามเล่นนานนะ ไปชวนแม่จ๋ามาเล่นด้วยนะครับ” ชายหนุ่มเป็นคนที่ตามใจนาเดียร์มากที่สุดในบ้าน

            “ปู่จ๋า หนูไปเล่นน้ำก่อนนะ” เด็กน้อยเดินไปใกล้หน้าคนป่วย ส่งยิ้มหวานให้ก่อนวิ่งออกไป

            “พ่อครับ ผมตัดสินใจที่จะเลิกทำบ่อนแล้ว ส่วนพนักงานของเรา ถ้าใครจะกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดผมจะให้เงินก็อนไปสร้างตัว ส่วนใครที่จะอยู่กับเราต่อ ผมจะเปิดร้านอาหารเล็กๆ ให้พวกเขาได้มีงานทำ”

            “อะไรดลใจลูกพ่อ แต่ก่อนเห็นยืนกระต่ายขาเดียวจะไม่ปิดให้ได้” คนป่วยอดแปลกใจไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้ ตอนที่เขาเริ่มป่วยใหม่ๆ เขาเคยคุยเรื่องนี้กับติณห์แล้ว แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปิดอย่างเดียว

            “ความจริงผมเตรียมการณ์เรื่องนี้มาได้สักพักแล้วครับ เพียงแต่เรามีพนักงานหลายคนที่ต้องดูแล ถ้าปิดกะทันหัน พวกเขาจะตั้งตัวไม่ทัน ผมเลยให้ฤทธิ์หาทางออกเรื่องนี้ก่อนครับ” ลูกชายอธิบาย

            “ติณห์ ลูกเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากจริงๆ ” คนป่วยยกมือลูบผมลูกชายอย่างชมเชย

         

          เสียงนาเดียร์หัวเราะดังมาจาก สนามหญ้าที่อยู่กลางบ้าน กิตต์ขจรจึงบอกให้ลูกชายออกไปเล่นกับเด้กน้อยเถอะ ส่วนตัวเขาเองได้เวลาอาหารเย็นแล้ว วันนี้คงนอนหลับสนิท เพราะเหนื่อยกับการเล่านิทานให้หลานสาวตัวน้อยฟัง

          “เสียงดังไปถึงข้างในเลยลูกสาวพ่อ” ชายหนุ่มเดินมานั่งข้างๆลลิลที่ปูเสื่อนั่งข้างๆสระน้ำของลูกสาว

            “ถ้าไม่สบายก็ให้พ่อจ๋านั่งเช็ดตัวนะ ใครอนุญาตคนนั้นก็รับผิดชอบด้วย” หญิงสาวหันมาค้อนใส่ เพราะทั้งวันเธอไม่ยอมใจอ่อนกับลูกสาวที่เฝ้าขอเล่นน้ำเลย

            “ก็เล่นเดี๋ยวเดียว ก็เลิกแล้วเนาะ ” ติณห์พยักหน้าแสดงความเป็นพวกเดียวกันกับลูกสาวคนโปรด

            “เบื่อไหมอยู่บ้าน” ติณห์หันไปถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

            “ก็เบื่อบ้าง บางวันค่ะ เหงาๆไม่มีอะไรทำ แต่ตอนนี้ก็มีนาเดียร์มาช่วยคลายเหงา เพราะลูกสาวคุณวิ่งไปวิ่งมาทั้งวัน” ลลิลรับหน้าที่เลี้ยงในช่วงกลางวัน เพราะรัตน์ต้องช่วยป้าช่วยทำงานบ้าน ป้าช่วยไปดูแลบ้านใหญ่ที่กรุงเทพอีกสองวันถึงจะกลับ

            “ผมจะเลิกทำบ่อนแล้วนะ” ติณห์พูดขึ้นมาลอยๆ จนคนฟังถึงกลับหันมามองหน้าด้วยความแปลกใจ

            “แล้วรายได้ จะไม่กระทบเหรอคะ” ลลิลถามตามตรง

            “กระทบแน่นอน แต่ตอนนี้บริษัทของเราก็มีรายได้ดี ถึงแม้จะไม่เท่ารายได้จากบ่อน และผมกำลังจะเปิดร้านอาหาร ถ้าคุณสนใจ ผมจะให้คุณไปเรียนทำอาหาร สนใจไหม”

            ตั้งแต่หญิงสาวเข้ามาอยู่บ้านนี้ ติณห์สังเกตว่าเธอชอบทำอาหาร ถึงแม้จะเป็นแค่เมนูธรรมดาทั่วไป แต่มันก็แสดงให้เขารู้ว่าเธอชื่นชอบ

            “จะให้ลลิลไปเป็นแม่ครัวเหรอคะ ลิลว่าลิลทำคนเดียวไม่ได้แน่ๆ” หญิงสาวรู้ว่าตัวเองไม่ได้เก่งขนาดนั้น

            “ใครว่าผมจะให้คุณเป็นแม่ครัวคนเดียว ลูกน้องที่บ่อนหลายคน ก็ชอบงานทางนี้ ผมก็จะส่งไปเรียนกับคุณด้วย ผมจะให้คุณแค่คอยดูแลในส่วนครัว แต่ถึงจะแค่ดูแล แต่ก็ควรต้องมีความรู้เรื่องการทำด้วย” ชายหนุ่มอธิบายรายละเอียดที่เขาวางแผนไว้

            “จ่ายเงินเดือนไหมคะ คราวนี้เอาเงินเดือนจริงๆนะ ไม่เอาเงินเดือนแบบอื่นแล้ว” ลลิลเล่นตัว

            “แน่นอนครับคุณแม่ จะเรียกเท่าไหร่ดี” ชายหนุ่มจับคางเรียวของหญิงสาวอย่างเอ็นดู

            “ขอคิดดูก่อนนะคะ ว่าจะเรียกเท่าไหร่ดี”

          พ่อจ๋าแม่จ๋า นั่งคุยกันเพลิน จนลืมไปเลยว่าลูกสาวคนสวยนั่งเล่นน้ำจะเป็นชั่วโมงแล้ว อากาศข้างนอกก็เริ่มเย็นลง มารู้ตัวอีกที ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของนาเดียร์ที่ชอบใจที่ตุ๊กตาลอยน้ำโดนเธอแยกส่วนเป็นชิ้น

            “ทำไมแยกร่างแบบนี้คะลูก ไม่น่ารักเลย เล่นของเล่นเราก็ต้องรักษา” แม่จ๋าบ่นลูกสาว

            “เด็กก็แบบนี้ อยากรู้อยากทดลอง” คนข้างๆแก็ตัวแทนลูกสาวอีกแล้ว

            “อย่างนี้ต้องตีทั้งพ่อทั้งลูก” ลลิลหันมามองตาขวาง

            “เลิกเล่นน้ำได้แล้วนะครับ ลุกสาวคนสวย เดี๋ยวพ่อจ๋าจะโดนแม่ตีเอา” ติณห์อุ้มสาวน้อยลุกออกจากสระ เพราะกลัวจะโดนบ่นอีกเรื่อง

          รัตน์ถูกเรียกให้มารับหน้าที่พานาเดียร์ไปอาบน้ำแต่งตัว ลลิลเองก็จะไปจัดการเรื่องอาหารเย็นให้ลูกสาวและติณห์

            “คุณไปอาบน้ำอาบท่าก่อนดีกว่า เดี๋ยวนาเดียร์แต่งตัวเสร็จเราจะได้กินข้าวกัน” หญิงสาวเดินนำกลับไปยังเรือนหลังเล็ก

            ตั้งแต่นาเดียร์มาอยู่ที่นี่ ติณห์ก็กลับมากินข้าวเย็นที่บ้านทุกวัน ปล่อยหน้าที่การดูแลบ่อน ให้ฤทธิ์ดูแล เมื่อมีเรื่องด่วน ก็ใช้การสังการทางโทรศัพท์เอา

            “แม่จ๋าคะ หนูไม่กินผักได้ไหม” นาเดียร์ทำท่าไม่อยากกินผักหลากหลายสีที่อยู่ในข้าวผัด

            “ลองก่อนนะคะลูก ผักที่แม่จ๋าใส่ไม่ขม แถมสีสวยด้วย” ลลิลไม่ยอม

            “ใครกินผักหมดจาน จะให้เล่นน้ำอีกนะพรุ่งนี้” ติณห์หาข้อเสนอมาแลกเปลี่ยน

            “อร่อยจริงๆด้วย อันนี้คืออะไรคะแม่จ๋า” นาเดียร์ตักผักที่มีสีเหลือง ขึ้นมาถาม

            “ฟักทองค่ะ ชอบใช่ไหม”

            “หนูชอบค่ะ” นาเดียร์กินอย่างอร่อย

          มื้อเย็นถูกจัดการจนเรียบร้อย ลลิลทำหน้าที่เก็บกวาดทำความสะอาด เธอไม่อยากรบกวนรัตน์ เพราะงานบ้านที่รัตน์ต้องรับผิดชอบก็มากอยู่แล้ว หญิงสาวจึงจัดการในส่วนของเรือนหลังเล็กเองเกือบทั้งหมด

          “เล่นกันเบาๆสองคนพ่อลูก เพิ่งจะกินมาเดี๋ยวก็ได้จุกกันพอดี” เสียงหัวเราะของสองคนพ่อลูก ทำให้ลลิลต้องละมือจากการล้างจานเดินเข้ามาดู

            “นาเดียร์แม่จ๋าดุแล้ว” ติณห์กระซิบบอกลูกสาวที่กำลังกระโดดเล่นบนตัวเขาอย่างสนุก

            สองคนพ่อลูกเมื่ออยู่ด้วยกัน ติณห์จะตามใจนาเดียร์ทุกอย่าง ซึ่งขัดใจลลิลอย่างมาก เธออยากให้ลูกสาวดตขึ้นไม่เป็นเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง แต่ก็ไม่เคยจะเอาชนะสองคนพ่อลูกได้

            จากที่เล่นกระโดด ต่อสู้กัน ไม่นานลุกสาวหัวแก็วหัวแหวานก็หมดฤทธิ์เปลี่ยนเป็นร้องขอกินนม นอนหนุนพุงพ่อ เขี่ยหัวนมพ่อไปมา ก่อนที่จะค่อยๆเผลอหลับไป

            “พ่อก็เขี่ยโทรศัพท์ ลูกก็เขี่ยหัวนมพ่อจนหลับ นึกว่าจะเล่นกันทั้งคืน ” หญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำ

            ติณห์อุ้มลูกสาวกลับไปนอนที่ห้องนอนของเธอ นาเดียร์หลับสนิท กินได้นอนหลับ วิ่งเล่นหัวเราะตามประสาเด็กน้อยทั้งวัน

            “ลูกยังถามถึงพ่อกับแม่เขาอยู่ไหม” แรกๆที่มาอยู่ที่นี่ นาเดียร์จะถามถึงพ่อกับแม่ของเธออยู่เรื่อยๆ

            “ไม่แล้วค่ะ แต่รัตน์บอกว่ากลางคืน จะมีนอนละเมอร้องไห้เรียกแม่กับพ่ออยู่บ้าง คงต้องใช้เวลาอีกสักระยะ อีกหน่อยลูกก็คงลืมเรื่องร้ายๆได้ค่ะ” ลลิลรู้ว่าติณห์เป็นห่วงเรื่องนี้ถึงได้ไม่ยอดขัดใจอะไรลูกสาวคนใหม่เลย

            “การดูแลเด็กสักคนมันไม่ง่ายอย่าที่คุณคิดนะคะ การตามใจไม่ได้ช่วยเยียวยาหัวใจ ความรักความอบอุ่นตากห่าง ที่จะทำหัวใจของนาเดียร์กลับมาสมบูรณ์เหมือนเดิม”

            การที่เธอผ่านการสูญเสียครั้งใหญ่ในชีวิตมา ทำให้ลลิลเข้าใจความรู้สึกของลูกสาวดี และที่ทุกวันนี้หัวใจของเธอเข้มแข็งขึ้น ก็มาจากความอบอุ่นจากหัวใจของติณห์ที่มอบให้เธอ ถึงแม้หญิงสาวจะไม่กล้าเรียกมันว่าความรักก็ตาม แต่มันก็มาเติมเต็มหัวใจ ที่ไร้ที่พักพึงของเธอได้

            “ครับ...คุณแม่” ติณห์เข้าใจในสิ่งที่ลลิลบอก แต่เขาก็ห้ามตัวเองไม่ได้ทุกที ตั้งใจไว้ว่าจะเลิกตามใจ แต่สุดท้ายก็ตามใจเหมือนเดิมอยู่ทุกวัน

            “แล้วเรื่องโรงเรียนล่ะคะ คุณได้ไปดูมาบ้างหรือยัง” หญิงสาวทวงถามเพราะเธอไม่เห็นติณห์พูดถึงเรื่องนี้เลย

            “ความจริงผมก็ไปดูมาแล้ว เพียงแต่ว่า....” ชายหนุ่มทำท่าลังเลที่จะพุดต่อ เพราะกลัวหญิงสาวจะหาว่าเขาตามใจลูกอีก

            “มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำเป็นไม่อยากพูด เหมือนจะแกล้งให้ลิลยิ่งสงสัย” หญิงสาวยิ่งอยากรู้เมื่อเห็นท่าทางคนตรงหน้า

          “ผมต้องออกตัวก่อนนะ ว่าไม่ได้ตามใจลูก แต่ผมไปคุยกับเพื่อนที่เป็นหมอจิตแพทย์มา เพื่อนแนะนำว่า ยังไม่ควรเร่งรีบให้ลูกไปโรงเรียน เพราะลูกยังต้องการ การดูแลแบบใกล้ชิดอยู่ ผมก็เลยตั้งใจว่าเทอมหน้าค่อยไปยังทัน ”

            ติณห์รีบออกตัวก่อนที่จะเล่าในสิ่งที่เขาไปปรึกษาเพื่อนมา เพราะกลัวคนฟังจะมองเขาเป็นพ่อแม่รังแกลูกอีก แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ทำเพราะตามใจจริงๆ

            “แหม...กลัวลิลจะว่าหรือไงคะ รีบออกตัวเลย” หญิงสาวรู้ทัน

            ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่กลับดึงหญิงสาวให้ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ก่อนที่ไฟในห้องจะถูกดับลง และทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างเช่นทุกครั้งที่ทั้งสองพากันไปสู่ห้วงอารมณ์แห่งความสุข