ครั้งแรกในรอบสามปี

6

       ครั้งแรกในรอบสามปี

          “แม่คะ ยิหวาขอไม่ยกอาหารไปได้ไหมค่ะ รู้สึกไม่ค่อยสบายกลัวไปเดินทำหกทำหล่น”

          หญิงสาวรับหน้าที่จัดเตรียมแต่ไม่ของยกอาหารไปจัดวางที่โต๊ะ

          “เดี๋ยวแม่จัดการเอง จัดใส่จานใส่ชามให้เรียบร้อย แล้วไปกินยานอนเลย”

          ดารินเห็นหน้าของลูกสาวดูซีดเซียวเหมือนคนไม่มีเลือด เธอก็เชื่อว่ายิหวาคงไม่สบายจริงๆ

          “คิดถึงกับข้าวฝีมือป้าช้อยกับน้าดารินจังเลยครับ”

          ภาคินกลับมาคราวนี้รูปหล่อกว่าเดิมมาก และที่สำคัญดูพูดเก่งกว่าแต่เดิมมาก

          “คิดถึงก็กินเยอะนะคะ น้าทำแต่ของชอบคุณภาคินทั้งนั้น ป้าช้อยเองก็นั่งทำขนมบัวลอยตั้งแต่เช้า กลัวจะไม่ทันคุณภาคินมา”

          ดารินมีฝีมือด้านทำกับข้าว ส่วนป้าช้อยเองก็ถนัดเรื่องทำขนม

          “ตั้งแต่มาผมยังไม่เห็นยิหวาเลย ไม่อยู่เหรอครับ”

          เพ้ง!

          เมื่อสิ้นคำถามของลูกชาย ฐานิตาถึงกับทำช้อนหลุดจากมือ

          “คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ลูกชายถามเพราะตกใจเสียงช้อนกระทบจาน

          “เปล่าลูก กินข้าวกันเถอะ” ฐานิตาหันมาขยิบตาให้ดารินเดินเข้าครัวไป

          “น้าดารินครับ ยังไม่ได้ตอบผมเลยว่ายิหวาอยู่ไหม”

          แค่เพียงหันหลัง ยังไม่ทันเดินเข้าครัว ดารินก็ต้องหยุดและหันมาตอบคำถามของลูกชายเจ้านาย

          “อยู่ค่ะ แต่บอกว่าไม่ค่อยสบาย น้าเลยให้กินยาหลับไปแล้ว”

          เมื่อตอบคำถามเสร็จ ดารินรีบสาวเท้าเดินกลับมาที่ครัว เพราะถ้าเธออยู่ตรงนั้นต่อ มีหวังคุณฐานิตาคงกินข้าวไม่อร่อยแน่ๆ

          “วันเสาร์นี้ พ่อกับแม่ จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับที่ลูกกลับมา ชวนเพื่อนมาเยอะๆเลยนะ” คณินยิ้มภูมิใจในตัวลูกชาย

          “อย่าลืมชวนหนูลิตามาด้วยนะลูก ได้ข่าวว่ากลับมาก่อนลูกวันนึงใช่ไหม”

          ลลิตาสาวสวยไฮโซ ลูกอดีตนักการเมืองผู้มีชื่อเสียง ที่เพิ่งได้รู้จักกับภาคินเพราะไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน และฐานิตาก็มีโอกาสได้เจอเธอที่ห้องของลูกชายในวันที่เธอไปถึงแค่ครั้งเดียว

          “ครับคุณแม่ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะว่างไหม เห็นว่าคิวลัดตัวมาก คุณพ่อคุณแม่ของลิตา เขาจะพาเธอไปสวัสดีผู้ใหญ่ ”

          ภาคินตั้งใจอยู่แล้ว ว่าจะชวนหญิงสาวคนสนิทมาที่บ้าน ยิ่งมีงานเลี้ยงแบบนี้ยิ่งดี เพราะถ้าชวนมากินข้าวเฉย กลัวว่าสาวไฮโซอย่างเธอจะไม่ยอมมา

          หลังจากที่กินข้าวและพูดคุยกับพ่อและแม่ได้สักพัก ภาคินก็ขอตัวกลับไปที่บ้านของตัวเอง เพราะชายหนุ่มเดินทางมานานก็เริ่มง่วงอยากพักผ่อน

          “มาหาที่บ้านหน่อย”

          ภาคินตัดสินใจส่งข้อความไปหายิหวา ทั้งที่เขาไม่ยอมอ่านข้อความของเธอเกือบสัปดาห์แล้ว

          เมื่อข้อความไม่ถูกอ่าน ชายหนุ่มแน่ใจ ว่าหญิงสาวเห็นแต่แค่เพียงไม่กดเข้าไปอ่าน เหมือนที่เขาทำอยู่บ่อย

          “ถ้าไม่มาหรือไม่อ่านฉันจะไปหาที่ห้องเธอเอง”

          เมื่อข้อแกมขู่ถูกส่งไป ไม่นานหยิงสาวก็กดอ่านและตอบกลับมาทันที

          “ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวฉันไปหาคุณเอง”

          ก่อนที่จะกลับมาเมืองไทย ภาคินตั้งใจ ว่าเขาจะพยายามตัดใจจากยิหวา เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้ และตัวเขาเองก็เริ่มมีใจให้กับลลิตา แถมยังได้รับการสนับสนุนจากมารดา ยิ่งทำให้ภาคินไม่อยากจะทำให้ยิหวาต้องเสียใจ

          การไม่ปรากฏตัวให้เห็นของหญิงสาวที่เขาเป็นคนแรกของเธอ ทำให้ชายหนุ่มกลับรู้สึกหัวใจว้าวุ่น จนคืนนี้ต้องเจอหน้าเธอให้ได้

          “คุณภาคินมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ”

          หญิงสาวปรากฏตัวในชุดนอนสีขาว เพราะเธอเข้านอนเรียบร้อยแล้ว

          “ยิหวา....”

          เมื่อชายหนุ่มหันมาเห็นหน้าเจ้าของเสียงหวาน จากที่ตั้งใจจะพูดให้หญิงสาวรับรู้ถึงความสัมพันธ์ที่ต่อไปจะไม่เหมือนเดิม แต่เขากลับโผเข้ากอดร่างเล็กด้วยความคิดถึงแทน

          “คุณภาคินปล่อยยิหวาเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”

          ถึงแม้หัวใจของเธอมันสั่งให้เธอสวมกอดชายหนุ่มกลับด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ แต่สมองมันสั่งการให้เธอจำความรู้สึกที่ทุกข์ทรมาน ที่เขาทั้งไม่อ่านข้อความและไม่โทรหาเธอเลย

          “เธอจะไม่กอด ไม่บอกว่าคิดถึงฉันหน่อยเหรอ ยิหวาเธอทำไมใจดำจัง” ชายหนุ่มทำเสียงออดอ้อน

          “คงไม่ดำเท่าคุณภาคิน ที่ไม่แม้แต่จะอ่านข้อความของฉันที่ส่งไปหรอกค่ะ”

          น้ำตาแห่งความเสียใจ น้อยใจ ที่หญิงสาวพยายามเก็บมาเกือบสามปี มาถึงวันนี้มันหมดสิ้นความอดทน

          “โอ๋ .... งอนเหรอ”

          ภาคินพยายามออดอ้อน เพื่อให้หญิงสาวที่ยืนตัวแข็งอารมณ์เย็นลง แต่มันไม่ได้ผลเลย

          “การที่คุณเลือกที่จะไม่ติดต่อกับฉัน คุณคงมีเหตุผล และปลายทางของเหตุผลนั้น ก็คือคุณไม่ต้องการฉันแล้ว แล้ววันนี้คุณจะมาเริ่มต้นมันอีกทำไมคะ”

          ถ้อยคำที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจ วันนี้มันคงถึงเวลาที่จะได้พูดมันออกมาเสียที

          “ฉันยอมรับ ว่าฉันคิดแบบที่เธอพูด แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ยิหวาฉันขอโทษ”

          ชายหนุ่มพยายามซุกไซ้ซอกคอ บรรจงหอมไปทุกส่วนบนใบหน้าของหญิงสาว หวังให้เธอจำรสชาติความรักที่เขาเคยมอบให้กับเธอและให้อภัยเขา

          “หยุดเถอะค่ะคุณภาคิน อย่าทำให้ผู้หญิงด้อยค่าคนนี้ รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากไปกว่านี้เลย”

          ยิหวายกมือขึ้นพนมไหว้ ชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองหน้าเธอด้วยความตกใจ ที่เห็นหญิงสาวยกมือไหว้เขาด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา

“เธอคงโกรธ เกลียดฉัน จนไม่ให้อภัยฉันแล้วใช่

ไหม”

ภาคินหยุดการกระทำทุกอย่าง และมองหน้าเพื่อรอคำตอบจากคนที่เคยบอกว่ารักเขา

          “มันไม่สำคัญว่าฉันจะโกรธหรือจะเกลียดคุณไหม แต่ที่สำคัญคือคุณไม่รักฉันแล้ว หรือจริงๆคุณอาจจะไม่เคยรักเลย”

          พูดจบยิหวาปาดน้ำตา วิ่งออกจากบ้านของชายหนุ่มทันที เพราะเธอไม่เข้มแข็งพอที่จะรอฟังคำตอบจากคนที่เธอรอมาตลอด

          ภาพหญิงสาวในชุดนอน วิ่งร้องไห้ออกมาจากบ้านของลูกชาย อยู่ในสายตาของฐานิตา ที่ยืนดูอยู่บนระเบียง อย่างเหนื่อยใจ