ตามสืบ

19

ตามสืบ

          เช้านี้นายหญิงตื่นมาไม่ทันสามี ราชันตั้งใจที่จะอาบน้ำแต่งตัวให้เบาที่สุด กลัวจะทำให้ภรรยาที่กำลังหลับต้องตื่น เพราะอยากให้เธอได้พักผ่อนเต็มที่

          พร้าวทำหน้าที่นั่งชมวิวข้างทาง ส่วนราชันทำหน้าที่ขับเรือให้ลูกน้องนั่ง เพราะการขับเรือสำหรับราชันเป็นเหมือนความสุขอย่างหนึ่งในชีวิตของเขา

          “สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่”

          ราชันไม่ได้มาหาทั้งสองนานแล้ว ก็ตั้งแต่ปะการังมาอยู่ที่เกาะนั่นแหละ

         “หายหน้าหายตาไปเลยนะ ไหนลองเอาขนมมาให้พ่อกับแม่ชิมก่อนสิ ว่าพอจะเอาไปฝากเขาขายได้ไหม”

          ประภามารดาของราชันเธอเป็นคนที่มีจิตใจโอบอ้อมอารีแต่ก็มีความแข็งแกร่งอยู่เสมอทุกครั้งที่สามีต้องการกำลังใจ

          “ทั้งอร่อยทั้งหอมมากเลยคุณ”

          ประภาส่งขนมให้สุธนผู้เป็นสามีชิม ด้วยรสชาติคนช่างกินอย่างเธอรู้ทันที ว่าคงไม่ใช่ฝีมือของหญิงชาวเกาะธรรมดาแน่ๆ

          “แม่ไม่เชื่อหรอกนะ ว่าคนที่เกาะเป็นคนทำ ทั้งตัวขนมเองที่ไม่ใช่คนทั่วไปที่ชาวบ้านจะรู้จัก แถมรสชาติยังไม่ธรรมดาแบบนี้อีก เอาเป็นว่าไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยพาคนทำขนมมาแนะนำตัวกับพ่อกับแม่นะ”

          ประภาเข้าใจลูกชายเสมอ ส่วนสุธนเองเขาก็เป็นคนง่ายๆ ส่วนมากเขาจะปล่อยเรื่องการดูแลลูกให้เป็นเรื่องของภรรยาแล้วก็ป้าแก้วที่คอยช่วยเลี้ยงมาตั้งแต่เกิดมากกว่า

          “เดี๋ยวพ่อจะให้คนเอาขนมไปส่งตามร้านเลย ไม่เกินห้าวันพ่อจะให้คนส่งข่าวไป ว่าขายเป็นอย่างไรบ้าง พ่อภูมิใจในตัวลูกนะ ที่ไม่อยู่นิ่งเมื่อเกาะมีปัญหา”

          คำชมของผู้เป็นพ่อเป็นรางวัลที่แสนจะมีค่าสำหรับราชัน เพราะพ่อของเขาเป็นคนพูดน้อย ตอนอยู่เกาะวันๆก็เอาแต่ทำงาน แทบจะไม่ได้มีเวลาให้ครอบครัวเลย จนสุขภาพถึงได้ทรุดหนัก เลยตัดสินใจขึ้นมาอยู่บนฝั่งอย่างถาวร

          “พร้าวโตเป็นหนุ่มแล้วนะ ฉันฝากเสื้อผ้าไปให้แม่ของพร้าวหน่อย เก็บไว้นานแล้ว แต่ไม่มีคนที่เกาะมาหาเลย ”

          ประภาเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อหยิบถุงเสื้อผ้าที่เธอเตรียมไว้

          “การมีคู่ชีวิตมันไม่ขึ้นอยู่ว่าเธอเป็นใคร แต่มันขึ้นอยู่ว่าลูกมีความสุขแค่ไหนที่ได้อยู่กับเธอ”

          ราชันถึงกับพูดอะไรไม่ออก ที่อยู่ดีๆ พ่อของเขาก็พูดแบบนี้ ทั้งที่ความจริงคนที่บ้านของเขาไม่มีใครเคยรู้ว่าเขามีแฟนเพราะตัวเขาเองไม่เคยรู้สึกชอบผู้หญิงคนไหน

          “อ่ะ พร้าว” ประภากลับมาพร้อมถุงหลายใบ

          “แม่ครับ ผมจะขอเบอร์คุณธิดาหน่อย พอดีอยากไปคุยเรื่องการขนส่งของ”

          ราชันเข้าเรื่อง เขาต้องการเบอร์โทรติดต่อธิดาโดยตรงเพราะนามบัตรที่ธิดาเคยให้เป็นของลูกสาวและเขาก็โยนมันลงทะเลไปแล้วด้วย

          “ได้จ๊ะ แต่ถ้ามีปัญหาติดขัดอะไรก็โทรมาหาแม่นะ เพราะตอนนี้พ่อเลี้ยงก็ป่วยหนัก ธิดาเขาก็คอยจัดการทุกอย่าง เห็นเขาว่าลูกสาวพ่อเลี้ยงก็หายตัวไป บางคนก็ว่าโดนจับตัวไป บางคนก็ว่าหนีตามผู้ชายไป เด็กสาวสมัยนี้เนาะอันตรายรอบตัวจริงๆ”

          กว่าจะยื่นเบอร์โทรศัพท์ให้ ประภาก็พูดเสียวยาว ด้วยนิสัยที่เป็นคนพูดเก่งอยู่แล้ว

         ราชันและพร้าวร่ำลาทั้งสองคนผู้เป็นที่นับถือของคนทั้งเกาะจนเสร็จ จึงพากันเดินทางไปทำภารกิจสำคัญต่อ

          “พร้าวเอ็งคอยดูข้าอยู่ห่างนะ ว่าระหว่างที่ข้ากินอยู่กับผู้หญิงคนนั้นมีใครคอยตามเธอไหม”

          หลังจากที่ออกจากบ้านของพ่อและแม่มา ราชันก็โทรไปหาธิดาทันที โดยให้เหตุผลว่าคิดถึงมัทนาเลยอยากคุยกับธิดาเผื่อหายคิดถึง

          ธิดาเชื่อสนิท เพราะเขามั่นใจในความสวยของลูกสาว และคิดว่าทั้งคู่คงคุยกันแล้วจากนามบัตรที่เธอให้ราชันไป

          “สวัสดีครับคุณน้าธิดา เชิญนั่งก่อนครับ”

          ราชันนัดธิดาออกมาที่ร้านอาหารที่ค่อนข้างราคาสูง เพราะต้องการให้ห่างจากผู้คน จะได้สังเกตได้ว่าเธอมีใครคอยติดตามไหม

          “ได้คุยกับน้องบ้างหรือยัง” ธิดาเข้าเรื่องทันที

          “ยังเลยครับ ผมยังไม่กล้าติดต่อไป กลัวน้องจะจำผมไม่ได้ เลยอยากจะมาขอให้น้าธิดาช่วยบอกน้องให้ก่อน”

          “ได้จ้า เดี๋ยวเย็นนี้น้าจะคุยให้ แล้วอย่าลืมติดต่อไปนะ”

          ธิดายิ้มอย่างสมใจ ที่ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังอยากติดต่อกับลูกสาวของเธอ

          “ช่วงนี้เหนื่อยแย่เลยนะครับ พ่อเลี้ยงมาป่วยหนักแบบนี้ แถมลูกสาวท่านก็ได้ข่าวว่าหายตัวไปเลย”

          ราชันไม่ปล่อยให้เสียเวลา เขาเริ่มเข้าเรื่องชวนคุยเกี่ยวกับเรื่องที่อยากรู้ทันที

          “เหนื่อยแต่มันก็ต้องทำ ลูกสาวก็กระไรทิ้งพ่อไป ไม่ยอมกลับมาดูเลย”

          ธิดาทำท่าเหนื่อยใจ แสดงละครเหมือนรู้สึกทั้งเป็นห่วงสามีและเหนื่อยใจกับลูกเลี้ยง

          “แล้วอาการพ่อเลี้ยงเป็นอย่างไรบ้างครับ”

          ราชันแกล้งถามทั้งที่เขารู้ดี ว่าพ่อเลี้ยงแกล้งป่วยไม่ได้ป่วยจริง

          “เอาจริงๆนะ ฉันอยากถอดเครื่องช่วยหายใจแล้ว สงสารท่านต้องนอนเป็นรผักอยู่แบบนั้น ถ้าท่านบอกได้ก็คงอยากจะไปมากว่าอยากอยู่แบบทรมานแบบนี้ ”

          ธิดาเล่าไปก็ทำท่าจะร้องไห้ น้ำใสๆไหลออกมารอบดวงตา ก่อนที่เธอจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา

          “ผมเข้าใจครับ น้าธิดาเป็นภรรยา คงสงสารพ่อเลี้ยงแทบใจจะขาด ลูกสาวแท้กลับไม่มาสนใจเลย”

          ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับแขนเพื่อนของแม่ ทำท่าเหมือยเข้าใจและให้กำลังใจ

          “ยายปลาเป็นเด็กหัวดื้อ ก่อนที่จะหายไป ก็ทะเลาะกับพ่อเรื่องผู้ชาย สุดท้ายก็โกหกพ่อเลี้ยงว่าโดนจับตัวไป จนพ่อเลี้ยงตกใจหมดสติและเป็นแบบนี้”

          “ที่แท้ก็หนีตามผู้ชายไป เฮ้อ...แล้วน้าจะทำอย่างไรต่อไปครับ”

ราชันถามเพราะอยากรู้ว่าธิดาวางแผนจะทำอะไรกับพ่อเลี้ยงหรือบริษัทอย่างไร

“ก็ได้แต่ดูแลไป เพราะเราไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน ส่วนเรื่องถอดเครื่องช่วยหายใจ ทางโรงพยาบาลบอกว่าต้องให้ยายปลามาเซ็นยินยอมเท่านั้น สงสารก็แต่พ่อเลี้ยง เจ็บป่วยแบบนี้ลูกยังไม่เคยสนใจเลย”

เมื่อได้รู้ในสิ่งที่อยากรู้แล้ว ราชันก็ชวนคุยเรื่องของมัทนาก่อนที่จะขอตัวกลับ เพราะกลัวจะมืดมากกว่าจะถึงเกาะ

“เดินทางปลอดภัยนะคะ”

“น้าธิดาก็ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ”

เมื่อราชันเดินออกจากร้าน พร้าวก็เดินนำหน้าไปรอที่ท่าเรือตามที่นัดหมายกับนายหัวของเขาไว้

“มีใครมากับเธอด้วยไหม” ราชันถามพร้าวทันที ที่เรือออกจากฝั่ง

“ไม่มีเธอมาคนเดียวครับ”

ราชันตัดเรื่องการที่ธิดาจะยังคงตามหาปะการังออกไปและเธอคงไม่มีทางทำร้ายพ่อเลี้ยงได้ เพราะตอนนี้เธอไม่ได้มีใคร นอกจากใช้การแสดงของตัวเองในการหาผลประโยชน์

ชายหนุ่มตั้งใจว่า ถ้าคดียังไม่คืบหน้า เขาคงจะต้องขอร้องเพื่อนของเขาที่มีพ่อเป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ให้เข้ามาช่วยเร่งรัดคดี แต่ตอนนี้ที่เขายังรออยู่เพราะไม่อยากให้ปะการังไม่สบายใจ