นายหญิงคนเก่ง

13

นายหญิงคนเก่ง

          เช้าวันนี้ปะการังจะเริ่มลงมือทำเมอแรงค์มะพร้าวโดยมีมณีเป็นลูกมือและมีพร้าวอีกคนที่คอยช่วยยกของ

          การทำขนมไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนายหญิง แต่สิ่งที่อยากคือจะทำอย่างไรให้อร่อยและมีรสชาติเฉพาะตัวที่จะทำให้ลูกค้ารู้สึกถึงความเป็นตัวตนของเมอแรงค์จากเกาะนี้เท่านั้น

          “เป็นอย่างไรบ้างคะ แบบหนึ่งหรือสองรสชาติดีกว่ากัน”

         ปะการังเอาเมอแรงค์ที่เธอคิดว่าดีที่สุดสองสูตรมาให้          นายหัวและป้าแก้วลองชิม

          “อร่อยมากเลยค่ะ” ป้าแก้วชิมเสียหลายอัน

          “รสชาติได้ แต่ผมว่ามันควรจะมีกลิ่นของมะพร้าวมากกว่านี้”

          ราชันเคยกินขนมชนิดนี้มาหลายร้านแล้ว เขายังรู้สึกว่ายังขาดจุดเด่นเรื่องกลิ่น

          “ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะปรับปรุงเรื่องของกลิ่นให้หอมมะพร้าวมากกว่านี้”

          “ขนมไทยใช้อบควันเทียนแต่ขนมฝรั่งป้าก็ไม่รู้ว่าทำอย่างไรกลิ่นถึงจะหอม”

 ป้าแก้วพยายามช่วยคิดแต่ก็คิดไม่ออกเพราะไม่เคยกินขนมฝรั่งมาก่อน

“วันนี้พอแค่นี้ วันทั้งวันจะทำกันไม่หยุดเลยเหรอ เจ้าพร้าวก็เอากับเขาด้วย แทนที่จะมาช่วยกันทำงานอื่น เอาแต่ไปนั่งบีบขนมอยู่ได้”

ราชันทำเป็นหงุดหงิดที่ลูกน้องคนสนิทไม่ช่วยงาน แต่ความจริงแล้ว เขารู้สึกเหงาที่วันนี้ทั้งวัน ปะการังแทบจะไม่พูดกับเขาเลย

“ป้าว่าไว้ทำต่อพรุ่งนี้ก็ดีนะ นายหญิงไปพักเถอะ เดี๋ยวให้เจ้าพร้าวกับมณีมันช่วยกันเก็บล้าง ส่วนขนมป้าขอเอาไปฝากเด็กๆตามบ้านนะ”

“ได้เลยค่ะป้า มีเต็มถาดเลย”

หญิงสาวดีใจ ที่ขนมที่เธอทำเด็กๆ จะได้กิน ตอนแรกเธอกลัวจะแย่ว่าจะต้องทิ้ง เพราะเสียดายทั้งวัตถุดิบและเวลาที่ทำไป

“ไปอาบน้ำได้แล้ว แล้วอย่าลืมกับข้าวเย็นนี้ล่ะ”

นายหัวมือกอดอก ทำท่าเหมือนเด็กที่กำลังไม่พอใจอะไรสักอย่าง ปะการังเห็นแล้วอดขำไม่ได้

บ่ายแล้วราชันเรียกชาวบ้านที่ทำประมง คืนนี้ทุกคนจะออกเรือแต่ห้ามออกไปไกลเกินกว่าที่ตกลงกันไว้ เพราะนายหัวยังกลัวว่าพายุอาจจะก่อตัวช่วงดึก ถ้าออกไปไกล อาจจะกลับเข้าเกาะกันไม่ทัน

อาบน้ำนั่งพักจนหายเหนื่อยนายหญิงของเกาะก็ลงมือทำอาหารมือเย็นเพื่อรอนายหัวจอมน้อยใจกลับมาจากทำงานข้างนอก

“มีอะไรกินบ้างวันนี้”

มืดพอดีกว่าราชันจะกลับมา เขาอยู่รอส่งชาวประมงทุกคน วันนี้พร้าวทำหน้าที่ขับเรือคอยดูอากาศและรายงานกลับมายัง          นายหัวทางวิทยุสื่อสาร

“ข้าวเปล่า พริกน้ำปลา และก็ไข่ต้มค่ะ”

ปะการังแกล้งตอบหวังให้คนฟังรู้สึกขำ แต่กลายเป็นว่า ราชันกลับเชื่อและเดินมาเปิดฝาชีด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

“ไปอาบน้ำก่อน แล้วเดี๋ยวจะรีบมากินข้าวกับไข่ต้ม”

เมื่อเห็นว่ามีอะไรบ้าง นายหัวก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นอมยิ้ม ที่ดันหลงเชื่อคนตัวเล็กที่หลอกเขาได้

อาหารมือเย็นถูกจัดการจนเกลี้ยงทุกวัน ราชันไม่รู้เหมือนกัน ว่าเป็นเพราะรสชาติหรือเป็นเพราะคนทำกันแน่

วันนี้ทั้งวันที่หญิงสาวเอาแต่ทำขนม ไม่ยอมออกมาจากห้อง ที่เขายกให้เธอใช้ ราชัยรู้สึกหงุดหงิดเหมือนคิดถึงเธออย่างไรไม่รู้

“ปะการัง ถ้าผมจะขอถามอะไรคุณแต่คุณจะไม่ตอบก็ได้นะ คุณจะให้ผมถามไหม”

เมื่อไฟในห้องนอนถูกปิด หญิงสาวล้มตัวลงนอนข้างเขา ราชันก็หันมากอด โดยที่วันนี้ไม่รอให้อีกฝ่ายหลับ พร้อมกับถามคำถามที่เขาอยากพูดตั้งแต่เมื่อวาน

“ได้สิคะ ถ้าปะการังตอบได้ จะตอบทุกคำถามเลยค่ะ”

หญิงสาวตะแคงข้างหันหน้ามาหาคนตัวใหญ่ที่กอดเธออยู่

“ผมรู้ว่าตอนนี้ คุณเริ่มจำอะไรได้บ้างแล้ว พอจะบอกผมได้ไหม ว่าจำอะไรได้บ้าง”

ราชันพูดแบบกลัวๆเพราะเขาไม่แน่ใจว่าหญิงสาวจะรู้สึกไม่ไว้ใจในตัวเขาไหม

“ที่คุณถาม เพราะคุณอยากรู้ว่า ทำไมผู้หญิงที่คุณเจอวันนั้น ทำไมฉันบอกว่าเธอเป็นคนสั่งทำร้ายฉันใช่ไหม”

ไม่มีประโยชน์ที่จะอ้อมค้อม หญิงสาวเลยขอพูดตรงๆ เพราะนิสัยเดิมของปาฐิตาเธอก็เป็นคนซื่อๆ ตรงๆ อยู่แล้ว

“มันก็ใช่ส่วนหนึ่ง แต่ที่สำคัญ ผมอยากช่วยคุณมากกว่า” ราชันตอบจากใจ

“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอให้คุณเล่าให้ฟังก่อนว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับคุณ”

ปะการังอยากรู้ว่าคนทั้งคู่มีความสัมพันธ์อย่างไรกัน เธอจะได้ตัดสินใจถูก ว่าจะเล่าได้แค่ไหน

“เธอชื่อคุณธิดา เป็นเพื่อนกับคุณแม่ของผม จริงๆแล้วผมเคยเจอกับเธอเพียงไม่กี่ครั้ง เพราะผมไปเรียนต่อที่อเมริกา แต่เท่าที่รู้เธอเลิกกับสามี แล้วมีลูกติดหนึ่งคน ชื่อมัทนาซึ่งตอนเด็กๆแม่เคยบอกว่าผมกับมัทนาชอบเล่นด้วยกัน แต่ตอนโตผมเคยเจอเธอเพียงแค่ครั้งเดียว”

เล่าได้ครึ่งทางราชันก็หยุด เพื่อมองหน้าคนฟังว่ากำลังรู้สึกอย่างไร

“แค่นี้เหรอคะ แล้วตอนนี้เธอมีสามีใหม่ไหม”

ปะการังถามในสิ่งที่เธอก็รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่แค่อยากรู้ว่าราชันจะรู้ไหม

“มีนะ เห็นคุณแม่เล่าว่าสามีใหม่ของเธอเป็นคนมีฐานะทำธุรกิจเกี่ยวกับการขนส่งที่ภูเก็ตนี่แหละแต่ผมไม่รู้จักเขาหรอก เท่าที่ผมรู้ก็มีเพียงเท่านี้ ผมบอกแล้ว ถึงตาคุณแล้วนะ”

เมื่อถึงคราวที่เธอต้องเป็นคนพูดบ้าง หญิงสาวลุกขึ้นนั่งมือกอดอก สีหน้าเปลี่ยนไปทันที จนราชันสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้น

“ฉันถูกหลอกให้ออกจากบ้านเพื่อมาทำอะไรบางอย่าง แล้วฉันก็มาอยู่บนเรือกลางทะเล พวกมันโทรรายงานเธอว่าจับตัวฉันมาแล้ว และโทรศัพท์ไปขอค่าไถ่ตัวจากพ่อของฉัน แต่ท่านไม่ให้ และฉันก็โดนทำร้ายและโยนลงทะเล”

ปะการังไม่เอ่ยชื่อใครนอกจากธิดา เพราะเธอยังไม่อยากให้คนนอนข้างๆรู้ว่าเธอคือลูกสาวของใคร

“และคุณรู้ได้อย่างไรว่าคนที่พวกนั้นโทรรายงานคือ                  คุณธิดา” ราชันถาม

“คุณสงสัยใช่ไหม เพราะอาจจะเป็นแค่คนที่ชื่อเหมือนกันก็ได้ ความทรงจำบางส่วนมันบอกว่าฉันรู้จักกับผู้หญิงคนนี้ และก็รู้ว่าเธอคือคนที่สั่งพวกนั้น แต่ฉันจำได้แค่นี้แล้วก็ไม่มีหลักฐานอะไร ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องเชื่อก็ได้ค่ะ”

ปะการังอ่านแววตาของนายหัว เธอรู้สึกได้ว่าเขาไม่เชื่อเต็มร้อยในสิ่งที่เธอเล่า แต่มันก็สิทธิ์ของเขาเพราะตัวเธอเองยังไม่ไว้ใจพอที่จะเล่าความจริงทั้งหมดให้เขาฟังเลย

ราชันไม่พูดอะไรต่อ ปะการังเองก็หันหน้าไปอีกทางและทำเหมือนว่าเธอหลับแล้ว เพราะไม่อยากพูดอะไรต่ออีก

ชายหนุ่มนอนมือก่ายหน้าผาก คิดทบทวนทุกเรื่องที่ภรรยาในนามของเขาเล่าให้ฟัง เขายอมรับกับตัวเองว่าไม่อยากจะเชื่อ ว่าคนอย่างธิดาจะใจคอเหี้ยมโหดถึงเพียงนี้

“ถึงผมจะเชื่อหรือไม่เชื่อ มันไม่สำคัญเท่าผมจะอยู่ข้างคุณและไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณได้”

นายหัวกระซิบข้างหูปะการังเพราะคิดว่าเธอคงหลับแล้ว แต่ความจริงหญิงสาวได้ยินทุกคำพูดของคนที่เธอกำลังแอบนอนน้อยใจอยู่