นายหญิงของเกาะ

9

นายหญิงของเกาะ

          “ทรายขาวมากเลยค่ะ”

         เมื่อราชันพาปะการังมาถึงชายหาดที่สวยที่สุดในเกาะ             หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นที่ทรายเป็นสีขาว ตัดกับสีของน้ำทะเลที่เป็นสีฟ้า ดูสวยงามเหมือนในภาพถ่ายเลย

          “ที่นี่เราไม่เคยให้คนนอกมาเล่น พวกเราอยากรักษาไว้ พ่อของผมเคยมีเกาะอยู่ที่หนึ่งแต่เป็นเพียงเกาะเล็กๆ ไม่มีคนอยู่ เราพานักท่องเที่ยวไปดำน้ำเพียงแค่นั้น แต่ไม่นานทุกอย่างก็ถูกทำลาย พ่อโดนผู้มีอิทธิพลบีบให้ขาย และตอนนี้ที่นี่ก็กำลังโดนบีบอยู่เหมือนกัน ”

          ราชันมองหน้านายหญิงคนใหม่ด้วยความรู้สึกเหมือนคนที่กำลังเหนื่อยและต้องการกำลังใจ

          “แต่ฉันเชื่อนะว่าคุณจะรักษาเกาะนี้ไว้ได้ เพราะที่นี่มีชาวบ้าน พวกเขารู้ว่าคุณรักพวกเขา ดังนั้นพวกเขาคงไม่อยากตกไปอยู่ในการดูแลของคนอื่นแน่ๆ ”

          พูดจบหญิงสาวก็เดินมาจับมือของนายหัว และมองสบตาด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน

          “ส่วนฉันคงช่วยอะไรไม่ได้มาก นอกจากเป็นกำลังใจให้นะ”

          ยังไม่ทันจะตั้งตัวหญิงสาวร่างบาง ก็ถูกนายหัวอุ้มเธอจนตัวลอย แล้วเอาไปโยนลงทะเล ก่อนจะล้มตัวลงไปกอดเธอจากทางด้านหลัง เพราะกลัวหญิงสาวจะลุกไม่ขึ้นแล้วจะสำลักน้ำเอา

          “นายหัวเล่นทีเผลอ”

          ปะการังเอาคืนบ้าง คราวนี้เธอกระโดดขึ้นขี่หลังราชัน พร้อมกับเอาสองมือรัดคอเขาไว้แน่นก่อนจะสั่งให้ชายหนุ่มวิ่งลงทะเล

          เมื่อเริ่มออกไปถึงบริเวณที่น้ำลึก ราชันก็แกล้งล้ม จนหญิงสาวจมลงไปทั้งตัว คราวนี้พอเธอคว้าตัวนายหัวไว้ได้ก็กอดเสียแน่นเลย ด้วยความตกใจ

          “ร้องไห้ทำไม”

          เมื่อราชันคว้าตัวปะการังมากอดคอไว้ เพื่อไม่ให้เธอจมลงไป เพราะเขาสูงกว่าเธอ จึงได้เห็นว่าหญิงสาวกำลังร้องไห้

          “ไม่มีอะไร น้ำทะเลมันเข้าตา” ปะการังโกหก

          “โกรธผมเหรอที่แกล้ง ผมขอโทษนะ”

          เมื่อได้ยินราชันพูดแบบนี้ คราวนี้หญิงสาวกอดเขาทั้งตัวก่อนจะปล่อยโฮออกมาเหมือนเด็กที่กำลังเสียใจและหวาดกลัวอะไรบางอย่างอยู่

          “เลิกๆ ขึ้นฝั่งกัน เป็นอะไรกันแน่ คุณทำผมไม่สบายใจนะ”

          คราวนี้นายหัวอุ้มคนตัวเล็กทั้งตัวจนลอยขึ้น เพื่อจะได้ถึงชายหาดได้เร็วขึ้น

          “ร้องไห้ทำไม ไหนบอกผมหน่อย ตอนนี้คุณเป็นภรรยาผมแล้วนะ ถึงแม้จะแค่ในนามก็ตาม”

          ราชันถามหลังจากวางปะการังให้นั่งบนหาดทรายข้างๆตัวเขา

          “ภาพที่พวกนั้นมันทำร้ายฉัน มันกลับเข้ามาในความคิด ฉันกลัว กลัวพวกมันจะรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ กลัวพวกมันจะจับฉันโยนลงไปในทะเลอีก”

          หญิงสาวกอดเข่าทั้งสองข้างฟุบหน้าลง ร้องไห้ตัวสั่นด้วยความกลัวที่มันยังคงฝังใจอยู่

          “ไม่ต้องกลัวแล้ว ก่อนหน้านี้คุณเป็นใครผมไม่รู้ แต่ตอนนี้คุณเป็นเมียนายหัวที่หล่อที่สุดในท้องทะเลนี้ ผมไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณแน่ๆ”

          ราชันโอบไหล่หญิงสาวมากอดไว้ พยายามพูดให้เธอรู้สึกดีขึ้น และเขาคิดว่าเธอน่าจะเริ่มจำอะไรได้มั่งแล้ว

          “กลับกันเถอะจะเย็นแล้วเดี๋ยวไม่สบาย”

          ราชันชวนปะการังกลับ เพราะเห็นท้องฟ้าเริ่มมืดมาอีกแล้ว คืนนี้ฝนคงตกอีกแน่นอน

         

          “ไปเปียกที่ไหนกันมา ซนกันเป็นเด็กๆเลย”

          ป้าแก้วกับมณีกำลังช่วยกันจัดห้องของนายหัวใหม่ เพื่อให้เหมาะกับการนอนสองคน

          “ผมพาภรรยาไปเล่นน้ำมาครับ”

ราชันตอบเพราะต้องการยวนป้าแก้วที่อยากให้เขารับปะการังเป็นภรรยา

          “ไปอาบน้ำห้องนู้นก่อนเลย กำลังจัดห้องกันอยู่ใกล้เสร็จแล้ว”

          ยิ่งเห็นป้าแก้วจัดห้องแบบนี้ ทั้งสองคนยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ที่คืนนี้เขาต้องนอนด้วยกันในฐานะสามีภรรยา ถึงแม้มันจะเป็นแค่ในนาม แต่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่แน่ใจ ว่าคืนนี้มันจะยังเป็นแค่ในนามอีกไหม

         อาหารมื้อเย็นจากที่ปะการังเคยนั่งกินในห้องและราชันเองก็ลงไปกินกับพร้าว แต่ตอนนี้ป้าแก้วจัดให้สามีภรรยานั่งกินด้วยกันบนเรือน

          “ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ป้าจะสอนนายหญิงทำกับข้าว นายหัวจะไม่ได้กินฝีมือป้าแล้วนะ เป็นครอบครัวภรรยาก็ต้องทำให้สามีกิน”

          ป้าแก้วหันมาบอกปะการังหลังจากที่จัดโต๊ะอาหารให้เรียบร้อยพร้อมกิน

          “แล้วให้ผมแยกขึ้นมากินแบบนี้ เจ้าพร้าวมันไม่โกรธผมแย่เหรอครับป้า”

          นายหัวอดเป็นห่วงลูกน้องที่เป็นเสมือนน้องชายสุดที่รักไม่ได้

          “ให้มันน้อยใจไปค่ะ จะได้รีบโตรีบมีเมียสักที กว่าจะมีหลานป้าแก่พอดี ไม่มีคนช่วยเลี้ยงนะ นายหัวก็เหมือนกัน ถ้าไม่รีบมีป้าแก่ก่อน ลูกใคร ใครก็เลี้ยงเอา”

          ป้าแก้วพูดทิ้งท้ายไว้ ทำเอาทั้งคู่หน้าแดง ราชันอยากจะถามปะการังตรงๆ ว่าเธอพร้อมจะเป็นเมียเขาแบบจริงๆไหม แต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวหญิงสาวจะหาว่าเขาบ้ากาม

          “กับข้าวน่ากินทั้งนั้นเลย ถ้าพรุ่งนี้ฉันทำคุณจะกินได้ไหมนะ” หญิงสาวทำท่ากังวล

          “ไม่มีใครทำอะไรเป็นและดีตั้งแต่เกิดหรอก ของแบบนี้มันฝึกกันได้ และผมว่าภรรยาหรือแม่บางคนก็ไม่ได้ทำอาหารอร่อย แต่สามีและลูกๆก็ชอบให้ทำให้กิน เพราะอะไรคุณรู้ไหม”

          ราชันถามพร้อมกับหยุดกิน และเงยหน้ามามองหน้าคนที่นั่งข้างหน้าอย่างหวานซึ้ง

          “ไม่รู้ค่ะ”

          “เพราะนอกจากความอร่อย มันมีความรักอยู่ในนั้นด้วย ถ้าพรุ่งนี้คุณยังทำได้ไม่อร่อย ผมคงจะถูกปากถ้าคุณใส่ความรักลงไป”

          เจอคำหวานเข้าไปแบบนี้ปะการังแทบไม่ยอมเงยหน้าจากจานข้าวเลย เธอไม่เคยคิดมาก่อน ว่านายหัวหน้าโหดถึงแม้จะผิวขาวแต่หนวดบนหน้าทำให้ดูเป็นคนที่ดูเถื่อนจะปากหวานได้ถึงเพียงนี้