สัญญา

11

สัญญา

          “สวนมะพร้าวเยอะมากเลย เอ๊ย!มีลิงด้วย”

         เมื่อราชันพาหญิงสาวมาถึงสวนมะพร้าวที่อยู่หลังเกาะ ปะการังก็ตื่นตาตื่นใจกับต้นมะพร้าวที่มีมาก แต่ก็ไม่เท่ากับการตื่นตากับการเจอลิงเป็นสิบๆตัว

          “ลิงพวกนี้ เป็นพนักงานฝ่ายเก็บผลผลิต ค่าแรงเป็นกล้วยก็ได้หรือจะเป็นขนม กินได้หมด ”

          ถึงแม้จะเป็นคนรักสัตว์ แต่ปะการังก็คงยังไม่กล้าเข้าใกล้ลิงที่กำลังมองเธออย่างสงสัย

          “ยื่นมือมา”

          ราชันไปจับเจ้าบิ๊กให้มาลองเข้าใกล้หญิงสาว ตอนแรกต่างฝ่ายต่างก็ไม่ไว้ใจกัน ปะการังจึงยื่นกล้วยที่แขวนอยู่แถวนั้นให้มัน

         เจ้าบิ๊กรับกล้วยไป แต่ยังคงมองแบบไม่เป็นมิตรอยู่ เพราะลิงพวกนี้สนิทกับคนง่ายก็จริงแต่นี่คือการเจอกันครั้งแรกเท่านั้น

          ปะการังยืนฟังนายหัวรับฟังปัญหาการกดราคามะพร้าวจากพ่อค้าที่มารับซื้อเพราะอ้างว่ามีเจ้าอื่นที่ขายถูกกว่านี้

          “ถ้าราคาแบบนี้พวกเราอยู่ไม่ได้นะนายหัว”

          “ผมรู้ ขอเวลาคิดสักพักนะ จะหาทางที่ดีที่สุด เชื่อใจผมนะ เราจะรอด ”

          ระหว่างที่ยืนฟัง ปะการังก็พยายามคิดหาวิธีที่จะช่วยเกี่ยวกับปัญหาเรื่องราคามะพร้าว

          เมื่อกลับจากการเยี่ยมความทุกข์สุขปัญหาของทุกคน ราชันก็กลับมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยมีความสุข ปะการังเห็นแล้วก็รู้สึกแย่ไปด้วย

          “กินข้าวกันค่ะ”

          วันนี้หญิงสาวทำต้มยำกุ้ง ผัดกระเพราปลาหมึกและไข่เจียวปู

          “หน้าตาดี แต่ต้องลองดูรสชาติก่อนว่าผ่านไหม”

          ถึงแม้จะเครียดแค่ไหน นายหัวก็พยายามที่จะพูดเล่นสนุกสนานกับปะการัง เพราะไม่อยากให้เธอต้องมาเครียดไปด้วย

          “อร่อยไหม หรือเผ็ดไป” คนทำรอฟังผล

          “อร่อยมาก มันต้องรสจัดแบบนี้คนใต้”

          ทั้งสองคนใช้เวลาบนโต๊ะอาหารนานจนลมฝนเริ่มพัดมา เพราะราชันติดใจต้มยำกุ้ง ปะการังต้องเติมอยู่หลายรอบ จนหมดหม้อ

          “ผมอาบน้ำก่อนนะ คุณช่วยปิดหน้าต่างทุกบานเลย ฝนกำลังจะตก”

          ราชันรู้ตัวว่าไม่ค่อยสบายใจ จึงอยากเข้าไปชำระร่างกาย เพื่อจะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น

          “คุณนอนก่อนเถอะ กว่าฉันจะอาบน้ำเสร็จคงนานวันนี้อยากสระผมด้วย”

          ปะการังบอกกับนายหัวเพราะกลัวเขาจะรอเธอ แต่ดูแล้วเขาก็คงจะยังนอนไม่หลับแน่ๆ

          ระหว่างที่อาบน้ำไป หญิงสาวก็พยายาคิด ว่าเธอจะเอามะพร้าวมาทำอะไรดี โดยที่ไม่ต้องขายเป็นลูกแบบนั้น และในที่สุดเธอก็คิดออก แต่ในเมื่อเธอบอกว่าความจำเธอหายไป เธอจะต้องพูดอย่างไรให้นายหัวไม่สงสัย

          “ยังไม่นอนอีก ดึกแล้วนะ” หญิงสาวเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ

          “รอคุณ”

          “รอฉัน หรือกำลังคิดมากอยู่คะ”

          “ก็ด้วย สงสารทุกคนในเกาะ ผมไม่ได้เรื่องเลย” เสียงคนพูดแสดงถึงความอ่อนแออย่างเห็นได้ชัด

          “นายหัว ฉันพอเริ่มจำอะไรได้เป็นบางอย่าง และสิ่งหนึ่งที่จำได้ คือฉันเคยเรียนเกี่ยวกับทำอาหารและขนม มันน่าจะช่วยเรื่องราคามะพร้าวได้”

          “ช่วยได้อย่างไรการทำอาหารกับขนมผมคิดไม่ออก” ราชันไม่เข้าใจ

          ปะการังรู้สึกโล่งใจ ที่อย่างน้อยเขาก็เชื่อและไม่สงสัย ว่าเธอจำทุกอย่างได้

          “ทำขนมมะพร้าวแก้ว และก็เมอแรงค์ แล้วเราก็เอาไปฝากขายตามห้างต่างๆ เป็นของชาวบ้านแท้ๆ ฉันเชื่อว่าต้องขายดีแน่ๆ”

          “คุณทำเป็นแน่เหรอปะการัง”

ราชันกลัวว่าความจำที่ยังไม่เหมือนเดิมของหญิงสาวจะมีปัญหาในการทำ

“แปลกเหมือนกัน เรื่องทำอาหารฉันจำได้หมดเลย”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เสียหาย ถ้าเราจะลองดู ส่วนเรื่องการตลาดผมจะให้คุณพ่อจัดการ”

ราชันเห็นด้วย เริ่มจากจังหวัดใกล้ๆ ภูเก็ต พังงา นักท่องเที่ยวเยอะ น่าจะขายได้

“แต่เราต้องใช้อุปกรณ์เยอะนะคะ คงต้องขึ้นฝั่งไปซื้อ”

“ก็ไปซื้อไง ไม่ลองไม่รู้”

ราชันพูดจบปะการังก็โน้มตัวลงมากอดชายหนุ่มที่กำลังนอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่ เหมือนกำลังต้องการขออะไรสักอย่างจากเขา

“อ้อนจะเอาอะไรล่ะครับนายหญิง”

ราชันลูบผมที่ยังไม่แห้งดี ของคนตัวเล็กที่นอนกอดเขาอยู่ อย่างเอ็นดู

“ถ้าขึ้นฝั่งไป ฉันอาจจะต้องไปเจอพวกที่ต้องการทำร้ายฉัน มันจำฉันได้ แต่ฉันจำพวกมันไม่ได้ นายหัวฉันกลัว”

ไอ้เรื่องจำไม่ได้ปะการังโกหก แต่เรื่องที่กลัว เธอกลัวจริงๆ เธอกลัวว่าถ้าพวกมันรู้ว่าเธอยังไม่ตาย มันจะทำร้ายพ่อของเธอ

“นึกว่าเรื่องอะไร ตอนนี้เธอคือปะการังภรรยาของนายหัวผู้ที่หล่อที่สุดในเกาะนี้ ใครที่คิดจะทำอะไรเธอ มันคงต้องข้ามศพผมไปก่อน”

หญิงสาวหันไปสบตาชายหนุ่มที่เธอยังคงกอดอยู่ เหมือนต้องการค้นหาไปถึงในหัวใจ ว่าสิ่งที่เขาพูดคือความจริงใจใช่หรือไม่

“จำไว้นะ เธอเป็นภรรยาของนายหัว ผมเป็นสามีของคุณ ผมจะไม่มีทางให้ใครมาทำร้ายคุณได้แน่ๆ ผมสัญญา”

“สัญญาแล้วนะ”

ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกเศร้า ยิ่งเศร้าก็ยิ่งฝืนน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ใจจริงปะการังก็อยากบอกความจริงทั้งหมดให้นายหัวรู้ แต่ก็ยังไม่กล้าไว้ใจใครเต็มร้อย

“คำสัญญาของนายหัวคนนี้ไม่มีความหมายเลยใช่ไหม คุณถึงดูไม่มั่นใจ”

ราชันยังคงลูบผมของหญิงสาวไปมา เหมือนอยากให้เธอรู้สึกอุ่นใจ ที่เธอยังมีเขาอยู่ข้างๆตลอด

“ตอนนี้ฉันเป็นปะการัง ชีวิตของปะการังก็มีนายหัวเพียงคนเดียว ถ้าฉันไม่เชื่อใจคุณ แล้วจะเหลือใครให้เชื่อใจอีกคะ”

“ผมยังไม่แห้งเลย มาเดี๋ยวผมเช็ดให้”

หญิงสาวค่อยๆลุกนั่ง ก่อนจะส่งผ้าขนหนูให้ชายหนุ่มค่อยๆ เช็ดผมให้เธอ

“เหมือนแม่เคยทำให้ตอนเด็กๆเลยค่ะ”

ปะการังเผลอตัวหลุดปากพูดออกมา แต่ในเมื่อพูดออกมาแล้ว เธอจึงต้องรีบหาทางแก้สถานการณ์

“หลายวันมานี้ ฉันเริ่มเห็นภาพเก่าๆ แต่มันไม่ชัด ตอนนี้เห็นภาพแม่กำลังเช็ดผมให้แต่ก็ไม่เห็นหน้า ได้แต่รู้สึก”

“เดี๋ยวความจำมันคงจะค่อยๆกลับมาเอง คุณอาจะกลัวจนเสียความทรงจำไป แต่อย่าลืมที่สัญญาไว้กับผมนะ ว่าเมื่อไหร่ที่คุณจำได้ คุณจะไม่ไปจากที่นี่”

ปะการังคว้ามือทั้งสองข้างของนายหัว ที่กำลังเช็ดผมของเธอมาจับไว้

“ฉันเป็นนายหญิงของเกาะนี้ คุณจะไม่เชื่อคำสัญญาของนายหญิงเลยใช่ไหม”

เมื่อเจอคำพูดที่ยอกย้อนของภรรยาในนามไป ราชันก็จัดการหอมแก้มนุ่มอย่างแรงเพื่อเป็นการลงโทษ

“อุ๊ย!” หญิงสาวตกใจ

“รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้เราจะไปที่ฝั่งกัน”

คืนนี้เป็นอีกคืน ที่ทั้งสองคนยังคงได้แค่นอนกอดกันยันเช้า เพราะนายหัวยังคงรอวันที่ภรรยาในนามของเขาจะเต็มใจเอง