สาวชาวเกาะ

5

สาวชาวเกาะ

          วันนี้ราชันได้สมใจที่คิดๆไว้ เพราะเมื่อขับเรือออกจากเกาะได้ไม่นาน ฝนก็ตกอยู่กลางทะเล ลมพายุโหมกระหน่ำ เขาได้ฝึกจากสถานการณ์จริง ที่เขาต้องการมานาน

          “สนุกเป็นบ้าเลยพร้าวเอ๋ย”

          นายหัวรู้สึกตื่นเต้นกับการได้ขับเรือท่ามกลางพายุและฝนที่ตกหนัก เพราะเขาต้องการที่จะฝึกตัวเองให้แข็งแกร่งที่สุด

          การดูแลเกาะทั้งเกาะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ราชันต้องการที่จะทำทุกอย่างให้เก่งเหมือนที่พ่อของเขาทำได้ เพื่อจะได้ดูแลเกาะนี้ให้ดีที่สุด ให้สมกับที่พ่อของเขาไว้ใจ

          “นายหัวกลับกันได้แล้วครับ นี่เราเปียกฝนกันมาจะชั่วโมงแล้ว ถ้าพรุ่งนี้เราไม่ป่วยก็แสดงให้เห็นว่าเราร่างกายแข็งแรง และมีความอดทน”

          ชายหนุ่มรุ่นน้องความสนิทสนมทำให้เขารู้ว่า ราชันกำลังต้องการทดสอบความอดทนและความแข็งแรงของทั้งร่างกายและจิตใจ พร้าวจึงพยายามพูดให้เขารู้ว่าการพิสูจน์แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

          “กลับก็กลับ เป็นห่วงคนที่เกาะเหมือนกันไม่รู้ว่าจะโดนพายุหนักเหมือนกลางทะเลไหม”

          เมื่อมองขึ้นไปบนฟ้า เงาดำปกคลุมอยู่เหนือเกาะ ราชันเองก็เริ่มเป็นห่วงชาวบ้านที่อยู่บนเกาะแล้ว

          “ป้าแก้วมีอะไรให้หนูช่วยไหมคะ”

          เมื่อเห็นข้างล่างผู้คนกำลังวุ่นวายกัน ปะการังก็อดเป็นห่วงไม่ได้ จึงวิ่งลงจากบ้านมา เพื่อหวัง ว่าเธอจะพอช่วยอะไรใครได้บ้าง

          “อย่าลงมาค่ะ ลมแรงมาก เดี๋ยวจะล้มเอา”

 ป้าแก้วปากก็พูดมือก็สาละวนกลับการเก็บของที่หล่นร่วงลงมากองอยู่ตามพื้น

“ให้หนูช่วยเถอะค่ะ” ปะการังยังยืนยัน

“เออ..ใช่ป้าลืมปิดหน้าต่างห้องนอนนายหัวเลย คุณช่วยขึ้นไปปิดให้ที”

ป้าแก้วมัวแต่สนใจกับข้าวของข้างล่างจนลืมไปเลยว่า เธอลืมปิดหน้าต่างห้องนอนของเจ้านาย

หญิงสาวรีบวิ่งขึ้นบันไดแต่ด้วยความที่ยังไม่ค่อยแข็งแรงดี เธอจึงยังคงต้องจับราวบันไดไปตลอดทาง

เมื่อประตูห้องของนายหัวถูกเปิดออก ที่นอนและข้าวของต่างก็เปียกไปหมด ปะการังรีบปิดหน้าต่าง เพราะกลัวมันจะยิ่งเปียกมากไปกว่าเก่า

คนป่วยลืมตัวว่ากำลังไม่ค่อยสบายอยู่ จึงหน้ามืด ดีที่นั่งลงบนที่นอนที่เปียกน้ำฝนของเจ้าของห้องได้ทัน

หญิงสาวหายใจแรงด้วยความเหนื่อยที่รีบวิ่งขึ้นมา และยิ่งมาเห็นสภาพห้องของเจ้าของบ้านเป็นแบบนี้เธอยิ่งตกใจ

“เปียกหมดเลย อย่างนี้นายหัวจะนอนได้ยังไงกันนี่”

ป้าแก้วตามขึ้นมาบนห้อง เมื่อเห็นสภาพถึงกับต้องส่ายหัว เพราะลมดันพัดมาทางหน้าต่างที่ถูกเปิดไว้ด้วย ฝนจึงสาดเข้ามาเต็มๆ

“ฝนก็ตก พายุก็เข้า ไม่เข้าใจเลย ว่าจะอยากออกไปขับเรือทำไมกัน”

หญิงในวัยชราบ่นด้วยความรู้สึกเป็นห่วง เพราะจนตอนนี้ทั้งคู่ยังไม่กลับกันมาเลย

“นายหัวกับพร้าวยังไม่กลับมาอีกเหรอคะป้า”

หญิงสาวมัวแต่นอนหลับอยู่บนห้องจึงไม่รู้ว่า ทั้งคู่ยังไม่ได้กลับมาที่เกาะ

“ก็ยังน่ะสิ พายุแบบนี้รับรองกลางทะเล ยิ่งแรงกว่านี้แน่ๆ และไหนจะฝน เปียกกันแบบนั้น เดี๋ยวถ้ากลับมาแล้วป่วยจะตีให้ก้นลายทั้งคู่เลย”

คนพูดทำท่าโมโห แต่คนฟังกลับยิ้มเพราะเหมือนคำพูดที่แม่ของเธอชอบพูดเมื่อตอนปาฐิตายังเด็กๆ เวลาที่เธอแอบไปเล่นกับเพื่อนข้างบ้านแล้วไม่ยอมกลับบ้านเมื่อแม่เรียก

“นายหัวอยากจะทำทุกอย่างให้เก่ง ไม่อยากเป็นแค่เพียงเจ้านายที่เอาแต่สั่ง จึงได้ออกไปขับเรือแบบนั้น บางคืนก็ออกไปหาปลากับชาวเกาะ บางวันก็ปลูกมะพร้าวเอง นี่ก็เห็นว่ากำลังฝึกปีนเก็บรังนกอยู่”

ป้าแก้วไม่ได้ตั้งใจเล่าให้หญิงสาวแปลกหน้าฟัง แต่เธอแค่รู้สึกชื่นชมและอยากให้ปะการังรู้สึกรักและชื่นชมนายหัวไปกับเธอด้วย

ยิ่งเห็นความเป็นห่วงของผู้หญิงตรงหน้า ปะการังยิ่งคิดถึงพ่อของเธอ ตอนนี้พ่อคงกำลังเป็นห่วงและพยายามตามหาเธออยู่ แต่ถ้าเธอติดต่อไป หญิงสาวก็กลัวว่าจะทำให้บิดาของเธออยู่ในอันตราย

“เอ้า...มานั่งอยู่ในนี้กันหมดเลย ผมก็เป็นห่วงมองหาไม่เจอใครเลย”

ราชันกลับมาพร้อมกับเนื้อตัวที่เปียกปอน ส่วนพร้าวเองแยกกลับบ้านไปแล้ว

“ใครควรจะเป็นห่วงใครกันแน่คะ ป้านี่อยากจะเอาไม้เรียวมาตีทั้งคู่เลย ทำเป็นเรื่องสนุกไปได้ ออกไปทะเลกันเวลานี้”

ชายหนุ่มโผเข้ากอดแม่คนที่สองของเขาอย่างเอาใจ เพราะรู้ว่าเขาผิดจริงที่ทำให้ป้าแก้วเป็นห่วง

“คืนนี้นอนหน้าห้องไปก่อนแล้วกัน ป้าขึ้นมาปิดหน้าต่างไม่ทัน เปียกไปหมด”

บ่นเสร็จป้าแก้วก็ถอดผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน เพื่อเอาไปซัก โดยมีปะการังช่วยอีกแรง

“คืนนี้คุณนอนที่ห้องกับฉันก็ได้ค่ะ หรือจะให้ฉันออกมานอนข้างนอกก็ได้”

หญิงสาวออกความคิดเห็นหลังจากที่เหลือกันเพียงแค่สองคนอยู่ในห้อง

“แน่ใจ ว่าจะให้ผมนอนในห้องด้วย”

ราชันหันไปมองหน้าคนพูดด้วยท่าทาง ที่หัวเราะและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“แน่ใจ คุณคงไม่คิดจะทำอะไรผู้หญิงที่สูญเสียความจำอย่างฉันหรอก ตัวฉันเองอาจจะเคยเป็นผู้หญิงไม่ดีมาก็ได้ ฉันรู้ว่าคุณไม่กล้าเสี่ยงหรอก”

ราชันฟังคำพูดของปะการัง ยิ่งทำให้เขาคิดว่า เธอต้องไม่ใช่ผู้หญิงชาวบ้านธรรมดา น่าจะเป็นคนที่มีการศึกษาสูง เพราะรู้จักใช้คำพูดเพื่อปกป้องตัวเอง

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมไปนอนด้วย จะได้นอนคุยกัน ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ เรายังไม่ได้มีโอกาสคุยกันแบบจริงจังเลย”

เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะไปนอนที่ห้องของเธอ หญิงสาวก็กลับไปเตรียมจัดที่นอนไว้ให้ และเธอก็จะได้รีบไปอาบน้ำ เพราะมัวแต่กลัวฝนยังไม่ได้อาบเลย

ลมพายุเริ่มสงบแต่ฝนยังคงตกอยู่ ราชันยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง เขากำลังคิดว่า เกาะนี้คือบ้านที่มีความสุขที่สุด เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ใครมาทำลายความงดงามของที่นี่เด็ดขาด