เช้าสดใสของปะการัง

7

เช้าสดใสของปะการัง

          ปะการังเธอตื่นนอนและรีบอาบน้ำแต่งตัว ชายหนุ่มที่นอนข้างๆ เธอเขายังคงหลับสนิทเลยไม่อยากที่จะปลุก

          วันนี้นายหัวบอกไว้ว่าจะแนะนำเธอให้ชาวบ้านที่เกาะรู้จัก เธอเลยต้องพยายามแต่งตัวให้ดูดีหน่อยถึงแม้จะมีเครื่องแต่งตัวแค่ผ้าถุงและเสื้ออีกแค่ไม่กี่ตัว

         ปะการังมองสภาพผมของเธอในกระจก ก็อดขำไม่ได้ ถ้าอยู่ในเมืองแบบนี้ เธอคงไม่กล้าที่จะเดินออกจากบ้านแน่ๆ

          “ตื่นแล้วไม่ปลุกกันบ้างเลย”

          นายหัวในสภาพงัวเงีย นอนมองหญิงสาวผมแหว่งที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง

          “เห็นนายหัวนอนหลับสนิทฉันเลยยังไม่อยากปลุก คิดว่าคงจะเหนื่อยจากการขับเรือกลางพายุมา”

          “ว๊าย! มณีขอโทษค่ะ”

          หญิงชาวบ้านที่เคยทำหน้าที่ยกกับข้าวขึ้นมาให้ปะการัง เห็นประตูไม่ได้ล็อกเลยเปิดเข้ามาโดยไม่ได้เคาะประตูก่อน

         ยังไม่ทันที่คนในห้องจะพูดอะไร มณีก็รีบวางถาดข้าว และไม่กล้าหันไปมองนายหัวที่ใส่แค่เพียงเสื้อกล้ามนอนอยู่บนเตียงของหญิงสาวผู้มาใหม่

          “มณี นี่ก็แปลกทำเหมือนเจอตัวประหลาดต้องรีบวางรีบไปแบบนั้น”

          ราชันบ่นอุบอิบ แต่ก็คงยังไม่ลุกออกจากที่นอน ยังคงทำท่าจะหลับต่อคงเพราะรู้สึกเพลียจริงๆ

          ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที คราวนี้มีเสียงเคาะห้องดังขึ้น ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นป้าแก้ว

          “นายหัว ออกมาคุยกับป้าหน่อย” คนพูดทำสีหน้าจริงจังแต่ยังคงหันมาส่งยิ้มให้กับปะการัง

          ราชันยังทำหน้างง แต่ก็ลุกตามแม่คนที่สองไป อย่างว่านอนสอนง่าย

          “ทำไมนายหัวทำแบบนี้”

          ป้าแก้วพูดดุทันที ที่แน่ใจว่าเดินออกมาไกลจากห้องของปะการังแล้ว

          “ผมทำอะไรป้าแก้ว ผมงงไปหมดแล้ว” ราชันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังโดนตั้งคำถาม

          “เมื่อกี้นี้มณีมันขึ้นเอาข้าวมาให้หนูปะการัง และมันบอกว่ามันเจอนายหัวใส่เสื้อกล้ามนอนอยู่บนเตียงในห้อง และป้าก็เป็นคนหลังๆแล้วที่มันมาบอก ตอนนี้คงรู้กันไปครึ่งเกาะแล้ว”

          มณีรู้โลกรู้ คือฉายาที่ทุกคนในเกาะตั้งให้เธอ และตอนนี้ก็เป็นอย่างที่ป้าแก้วพูด ข่าวเรื่องนี้ต่างแพร่กระจายไปทั่วอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าสึนามิเสียอีก

          “ก็ที่นอนผมมันเปียกไปหมด ผมจะนอนข้างนอกปะการังก็ไม่ยอมจะเป็นคนออกมานอนแทน ก็เลยตกลงว่า นอนด้วยกันเลยจะได้ไม่ต้องมีใครเสียสละ แต่เราไม่ได้ทำอะไรกันไม่ดีเลยนะครับ”

          นายหัวเล่าทุกอย่างตามความเป็นจริง เพราะความจริงมันคือไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย

          “แต่สำหรับสังคมบ้านนอกชาวเกาะอย่างเรา ผู้หญิงผู้ชายนอนด้วยกัน มันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ และถ้านายหัวจะทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความเชื่อมั่นในตัวนายหัวเอง จะลดลงไปจากหัวใจของคนในเกาะแน่นอน”

          สิ่งที่ป้าแก้วห่วง คือไม่อยากให้คนในเกาะมองนายหัวเป็นผู้ชายมักง่าย เอาเปรียบผู้หญิง ซึ่งคนแบบนี้มันไม่สมควรได้ปกครองดูแลใคร

          “แล้วป้าจะให้ผมทำยังไง” ราชันคิดไม่ออก สมองเขายังสับสนไปหมด

          “กลางวันนี้นายหัวต้องแนะนำให้ทุกคนรู้จักปะการังในฐานะภรรยา แต่ให้บอกว่างานแต่งานยังไม่มีเพราะเธอยังป่วยอยู่”

          “ฮะ!”

          “ไม่ต้องมาตกใจ อยากทำอะไรไม่คิดเอง และตั้งแต่คืนนี้ก็ย้ายมานอนด้วยกัน ส่วนจะอะไรกันไหม ก็ตกลงกันเอาเองป้าไม่เกี่ยว” ป้าแก้วตัดสินใจแทนแล้ว

          “แล้วปะการังเธอจะยอมเหรอ”

 ราชันรู้ว่าตัวเองคงไม่กล้าแข็งข้อกับป้าแก้วแน่ ๆ จึงโยนไปที่ปะการังแทน

“ตามป้ามา เดี๋ยวเข้าไปคุยกันให้รู้เรื่อง”

ป้าแก้วเดินตามนายหัวเข้าไปยังห้องที่ปะการังกำลังยืนพับผ้าห่มอยู่

เรื่อราวตั้งแต่ต้นจนจบถูกเล่าจากปากของป้าแก้ว ให้ปะการังฟัง

“หนูคิดว่ายังไง สำหรับป้ามันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด และมันจะเพิ่มความปลอดภัยให้หนูด้วย”

หญิงสาวหันมองสบตาชายหนุ่มที่ส่งสายตาเพื่อจะถามว่าเราควรทำอย่างไรกันดี

“ผมแล้วแต่คุณเลย” ราชันโยนการตัดสินใจทันที

ปะการังคิดว่า การที่เธอได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของนายหัว น่าจะทำให้เธอมีโอกาสแก้แค้นได้มากขึ้น กว่าการเป็นแค่สาว         ชาวเกาะธรรมดา

“ถ้าป้าแก้วเห็นสมควรหนูก็ไม่มีอะไรขัดค่ะ”

คำตอบที่ได้ราชันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงแอบยิ้ม ทั้งที่ตอนแรกเขายังรู้สึกไม่เห็นด้วยกับวิธีการแก้ปัญหานี้อยู่เลย

“ถ้าอย่างนั้นนายหัวเตรียมตัวกับการพูดในที่ประชุมวันนี้ ส่วนห้องนอน ป้าจะให้คนมาทำความสะอาดให้ ปะการังก็ย้ายไปนอนห้องนายหัวตั้งแต่คืนนี้ และการที่จะได้ชื่อว่าเป็นเมียนายหัว ไม่ใช่แค่การนอนด้วยกัน แต่หนูต้องทำทุกอย่างให้เป็น เพื่อให้คนที่นี่รักและนับถือ การได้ใจคนไม่ใช่เรื่องง่าย”

ป้าแก้วพูดจบสีหน้าที่เป็นกังวลก็ดูจะสบายใจมากขึ้น เพราะตอนแรกคิดว่าทั้งคู่จะไม่ยอม

“ทำไมคุณยอมล่ะ” นายหัวหันมาถามเสียงดังใส่หญิงสาวที่หันกลับไปจัดที่นอนต่อ

“แล้วทำไมนายหัวไม่ปฎิเสธไปล่ะคะ”

 หญิงสาวปล่อยมือจากหผ้าห่มและหันมาเถียงมือกอดอก ด้วยความรู้สึกหมั่นไส้คนตรงหน้าเหลือเกิน

“ก็ผมเป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหายอยู่แล้ว” ราชันทำท่าแบบสบายๆ

“ตัวฉันเองยังจำไม่ได้เลยว่าตัวเองเป็นใคร อย่างน้อยฉันจะได้จำได้ว่าตอนนี้ฉันเป็นเมียนายหัว”

เสียงเศร้าของปะการังทำให้ราชันถึงกลับพูดอะไรไม่ออก ได้แต่หันหลังและเดินกลับห้องไป

ราชันคิดถึงคำพูดของหญิงสาว เธอไม่มีความจำหลงเหลือเลย อย่าน้อยเขาคงช่วยสร้างความจำใหม่ให้เธอได้ในฐานะภรรยาของเขา แต่เรื่องนี้เขาคงยังไม่ให้พ่อกับแม่รู้เรื่อง จนกว่าเขาจะแน่ใจ ว่าปะการังเหมาะที่จะเป็นคู่ชีวิตของเขาจริงๆ