กอบโกย

4

กอบโกย

          พ่อเลี้ยงสินชัยยังคงนอนรักษาตัวอยู่ในห้องผู้ป่วยหนัก คุณหมอไม่ยอมให้ธิดาเข้าไปเยี่ยมด้านใน อ้างว่ากลัวจะทำให้คนป่วยติดเชื้อ ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้อยากเข้าไปเยี่ยมเพราะความห่วงใยแต่แค่เพียงอยากรู้ว่าโอกาสรอดมีน้อยหรือมาก จะได้รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อ

          “นภาฉันคงไม่ได้มาเยี่ยมบ่อยๆนะ เพราะงานที่บริษัทกำลังยุ่ง ฉันเองก็ต้องมานั่งเรียนรู้ พ่อเลี้ยงเล่นไม่เคยบอกอะไรฉันเลย งงไปหมด แต่ก็จะทำให้ดีที่สุด เพื่อรอวันที่หนูปลากลับมา ฝากด้วยนะนภา”

          นภารู้ดีว่าภรรยาของเจ้านายเป็นผู้หญิงแบบไหน แต่ตอนนี้เธอจำเป็นต้องแสดงว่าเชื่อ ว่านภาห่วงสามีและลูกเลี้ยงจริงๆ

          “คุณธิดาไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันจะดูแลพ่อเลี้ยงให้ดีที่สุด ไว้มีอะไรฉันจะโทรไปบอกแล้วคุณค่อยมาก็ได้ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยกับการเดินทางไปมา”

          ธิดาจับมือนภาด้วยใบหน้าที่พยายามแสดงถึงความซึ้งใจ ทั้งที่ใจจริงกำลังยิ้มเพราะเชื่อว่านภารู้ไม่เท่าทันเธอ

          หลังจากที่ธิดาออกจากโรงพยาบาลไป เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เดินทางมาถึงที่โรงพยาบาลและเข้าไปยังห้องผู้ป่วยหนักทันที

          นภาเองมีหน้าที่แค่คอยดูหน้าห้องเพื่อระวังไม่ให้ธิดาเห็น ว่าตอนนี้ทางตำรวจเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของลูกสาวคนเดียวของพ่อเลี้ยงสินชัย

         การยักยอกเงินของบริษัทไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่เกินความสามารถของคนอย่างธิดา เธอเริ่มจากการโกงค่าน้ำมันโดยการขอเบิกโดยไม่ใช้ใบเสร็จ ฝ่ายการเงินก็ไม่กล้าว่า เพราะตอนนี้ธิดาคือคนที่ใหญ่ที่สุดของบริษัท

          นอกจากค่าน้ำมันที่พอจะทำให้เธอมีรายได้เพิ่มขึ้นเดือนละหลายหมื่นอยู่ ธิดาก็ทำการเพิ่มเงินเดือนให้กับตัวเอง ด้วยเหตุผลว่า เธอต้องทำงานแทนสามี จากที่เคยได้เดือนละแสน ตอนนี้เธอก็เพิ่มเป็นสามแสน เงินที่ได้มานอกจากตัวเธอเองจะเอามาใช้ ยังจะต้องส่งไปให้มัทนาที่อยู่ที่สิงคโปร์อีก

          ธิดาเคยพยายามขอเงินเดือนเพิ่มจากพ่อเลี้ยงแล้ว เมื่อครั้งที่พ่อเลี้ยงยังสบายดี แต่สินชัยไม่ยอม เมื่อตอนนี้มีโอกาสธิดาจึงต้องรีบกอบโกยให้ได้มากที่สุด

          “ป้าแก้วผมฝากดูปะการังด้วย ทำท่าจะเป็นลมอยู่เมื่อสักพัก ผมว่าจะออกไปหัดขับเรือกับพร้าวเสียหน่อย”

          นายหัวของเกาะอดเป็นห่วงสาวน้อยสมาชิกใหม่ของเกาะไม่ได้ จึงเดินมาที่โรงครัวเพื่อบอกป้าแก้วให้ไปช่วยดูแล

          “ฟ้ามืดแบบนี้ ฝนทำท่าจะตก นายหัวจะไปทำไมกัน อันตราย”

          ป้าแก้วเป็นห่วงลูกชายทั้งสองคน เพราะราชันจะออกไปกับพร้าว

          “นี่แหละที่ผมต้องการ ตั้งแต่หัดขับเรือมา ยังไม่เคยต้องเจอฝนหรือพายุ ถ้าวันไหนต้องเผชิญกับภัยธรรมชาติเหล่านี้ พร้าวมันไม่ได้ไปกับผมทุกครั้งนะครับ”

          เมื่อรู้ว่าอย่างไรก็คงห้ามไม่ได้ ด้วยความเป็นห่วง หญิงวัยใกล้ชราแล้วก็ทำได้แค่เพียง ยกมือไหว้ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ คุ้มครองลูกชายทั้งสองคน

          เรือแล่นออกไปได้ไม่นาน ราชันก็ได้เจอทั้งพายุและฝนอย่างสมใจ เขาต้องพยายามเรียนรู้วิธีการบังคับเรือ การเอาตัวรอดจากพร้าว ที่คอยสอนเขาตลอดเวลา

         

          “เป็นไงบ้างปะการัง เห็นนายหัวบอกว่าเป็นลม”

          ป้าแก้วเตรียมกับข้าวมื้อเย็นขึ้นไปให้แขกของเกาะ พร้อมทั้งเตรียมยาลมขึ้นไปด้วย เผื่อจำเป็นต้องใช้

          “ดีขึ้นมากแล้วค่ะ อาจจะเป็นเพราะนอนนานและก็อ่อนเพลีย พอออกไปเดินเลยรู้สึกวูบ ขอบคุณป้าแก้วมากนะคะที่ดูแล้วหนูอย่างดี ไว้หนูดีขึ้นเมื่อไหร่ ให้หนูได้ช่วยงานป้าตอบแทนนะคะ”

          ปะการังสาวน้อยที่แสนจะอ่อนโยน เธอแสนดีและอ่อนแอสำหรับโลกใบนี้มาก การที่เธอเป็นแบบนี้ จึงทำให้ธิดาทำร้ายเธอได้ไม่ยากเลย สาเหตุที่เธอโดนจับตัวมา เพราะแม่เลี้ยงของเธอ บอกให้เธอมารับมัทนาที่ภูเก็ต โดยบอกกับเธอว่าห้ามบอกพ่อเลี้ยงสินชัยเด็ดขาด เพราะต้องการจะทำให้ท่านแปลกใจ

          “ไม่ต้องกลัวหรอก งานที่เกาะมีมากมาย รักษาตัวเองให้หายดีก่อน และพยายามทบทวนความจำให้ได้ ว่าใครกันที่มันต้องการทำร้ายหนู นายหัวจะได้ช่วยจัดการให้”

          ความเรียบร้อยของปะการัง ทำให้ป้าแก้วยิ่งเห็นแล้วรู้สึกสงสาร เธอดูไม่มีพิษมีภัยอะไร ใครถึงได้คิดทำร้ายเธอ ป้าแก้วได้แต่เอาใจช่วยให้เธอจำทุกอย่างให้ได้ไวๆ

          “ป้าแก้วคะ นายหัวเขาชื่ออะไรนะคะ”

          “ชื่อคุณราชันจ๊ะ แต่คนที่นี่เขาก็เรียกแต่นายหัว ไม่มีใครเรียกชื่อจริงๆ จนบางคนก็แทบจะลืมไปแล้ว ว่านายหัวของเกาะนี้ชื่อจริงว่าอะไร”

          “เขาดูเป็นคนดีนะคะ ตอนแรกที่หนูได้ยินคนอื่นเรียกว่านายหัว หนูคิดว่า คงจะเป็นผู้ชายที่ดุ เข้ม และเจ้าอารมณ์ เสียอีก”

          หญิงสาวพูดตามที่เธอคิดจริงๆ เพราะจากละครที่เธอเคยดู นายหัวจะต้องเถื่อนๆหน่อย ไม่ใช่หล่อเข้มแบบนายหัวของเกาะนี้

          “นายหัวเป็นลูกชายของนายท่าน ป้าเลี้ยงของป้ามาตั้งแต่เกิด พออายุเข้าวัยรุ่น นายท่านก็ส่งไปเรียนที่อเมริกา เพิ่งจะกลับมาได้ไม่ถึงห้าปี แต่เพิ่งจะมาอยู่ที่เกาะแบบจริงจังได้สองปีเองเพราะนายท่านทั้งสอง อยากกลับไปพักผ่อนที่ฝั่ง เพราะสุขภาพไม่ค่อยดี”

          พ่อแม่ของราชันต้องพบแพทย์อยู่เป็นประจำ ทั้งคู่จึงรอลูกชายคนเดียวมารับงานที่เกาะต่อจากเขา เมื่อถึงเวลาทั้งสองจึงปล่อยวางทุกอย่างและกลับไปอยู่ที่บ้านที่ภูเก็ตทันที ที่มั่นใจว่าราชันสามารถดูแลเกาะได้

          “แล้วนายหัวมีแฟนหรือยังคะ”

          “หึ” ป้าแก้วทำเสียงตกใจเมื่อหญิงสาวถามถึงเรื่องส่วนตัว

          “คือที่หนูถาม หนูแค่คิดว่า ถ้าแฟนของนายหัวมาเจอหนูอยู่บ้านเดียวกับเขา ทั้งสองคนอาจจะเข้าใจผิดกัน หนูก็เลยถามไว้ก่อนค่ะ”

          เมื่อพลั้งปากถามไป ปะการังก็สามารถคิดเหตุผลได้ทัน ไม่อย่างนั้นมีหวังอายป้าแก้วแน่ๆ ที่อยู่ดีๆ ก็ไปถามว่านายหัวมีแฟนหรือยัง

          “ยังจ้า ตั้งแต่เล็กจนโต ป้ายังไม่เคยเห็นนายหัวพาใครมาที่นี่เลย ถ้ามีก็คงต้องพามาให้คนที่นี่รู้จักแน่ๆ กินข้าวให้หมดนะ ออกมานั่งเล่นหน้าห้องก็ได้ จะได้ไม่เบื่อ แต่อย่าเดินมาก ฝนตกกลางทะเล ลมกำลังพัดเลยจะได้เย็นชื่นใจ”

          ป้าแก้วยังมีงานอื่นที่ต้องทำ จึงไม่ได้อยู่คุยกับสาวน้อยคนใหม่ของเกาะ เพราะฝนเหมือนจะตกคงมีอะไรที่ต้องเก็บหลบฝนอยู่มาก