อุบัติเหตุทำให้เธอได้รู้ความจริงบางอย่างและอุบัติเหตุได้ปลุกความสามารถพิเศษของเธอให้ตื่นขึ้น
ดูเพิ่มเติมบทที่ 12ทั้งสองยืนดูอยู่ห่าง ๆ เพราะยังไม่แน่ใจว่าคนกลุ่มนั้นจะเข้าไปหาพี่สาวของเธอหรือเปล่า ปิงปิงจ้องตาไม่กะพริบ และในช่วงจังหวะนั้น สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับบางอย่าง "คิดว่าเราไหวไหม" เล่อเล่อไม่คิดหนี แต่ก็ไม่แน่ใจว่าสู้ไหวไหม"ไม่ไหว... ดูคนก่อน ถ้ามีเรื่องจริง ๆ จะเอาอะไรไปสู้ และมองดูรอบ ๆ คนดูต้นทางเว้นระยะขนาดนั้น มีคนเดียวที่จะช่วยเราได้ในตอนนี้ ไปตามพี่จุนหานมาให้เร็วที่สุด ฉันจะถ่วงเวลาเอง" เขาคนเดียวที่น่าจะช่วยเธอได้ในตอนนี้"อือ... ฉันจะรีบให้สุดชีวิต" พูดจบ เล่อเล่อก็รีบวิ่งออกไปทันที ใจก็ภาวนาให้กลุ่มพี่จุนหานอยู่ที่เดียวกับที่เธอเจอเมื่อวานเมื่อรู้ว่าคนกลุ่มนั้นเดินเข้าไปหาพี่สาวของเธอจริง ๆ แม้จะยังไม่ทำอะไรแต่มันก็คิดดีไม่ได้เลย ปิงปิงเดินยิ้มกว้างเข้าไปหาด้วยท่าทางสบายอารมณ์"พี่อิงอิง! " เธอตะโกนดังลั่น พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานให้พี่สาวทุกคนที่ได้ยินเสียงเธอต่างหันมามองเป็นตาเดียว แต่ปิงปิงไม่ได้สนใจใคร เธอชำเลืองมองไปที่มุมหนึ่งของตึก แล้วก็ละสายตากลับมามองพี่สาวกับผู้ชายที่ยืนอยู่ด้วยกัน"ปิงปิงมีเรื่องจะให้พี่ช่วย... ไปด้วยกันหน่อยนะคะ" ปิงปิงดึงแขนพี่สาวให้รีบ
บทที่ 11หลังจากได้ข้อสรุปแล้วว่าครอบครัวเราจะต้องไปหาห้องเช่าหรือบ้านเช่าอยู่ก่อน ถึงย่าจะยอมให้แยกบ้านแต่ก็ไม่ได้ให้เงิน ถึงยังไงก็ต้องย้ายออกให้เร็วพร้อมหนังสือแยกบ้าน ก่อนที่ตาแก่โรงไม้จะมาคุยกับย่า พรุ่งนี้พ่อจะต้องหาบ้านเช่าและอาจต้องหางานใหม่สำรองไว้ด้วย ส่วนหน้าที่ของเธอในคืนนี้คือ ต้องออกไปทำงานพิเศษช่วงที่คนหลับกันหมดหลังจากทุกคนเข้าห้องนอนกันหมดแล้ว ปิงปิงก็หาข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำ เพราะเธอปวดหนักมากถึงมากที่สุด อาจต้องเข้าห้องน้ำนาน ๆ ถึงมันจะฟังไม่ขึ้นแต่เพราะทุกคนชินกับการพูดเกินจริงของเธออยู่แล้วก็เลยไม่สนใจ อีกอย่าง เธออยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนแน่ ๆ"ทำไมคนพวกนี้ถึงซ่อนเงินไกลตัว แทนที่จะเก็บไว้ใกล้ตัว" เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ถ้าเป็นเธอจะเก็บไว้ใกล้ตัวให้มากที่สุดปิงปิงเดินไปดูตามที่เห็นภาพ ไม่ว่าจะเป็นกระถางต้นไม้ ใต้ตู้ หลังภาพวาด สารพัดที่ซ่อน บางที่ก็ได้มาไม่กี่หยวน แต่ก็ต้องเอาไว้ก่อน บางที่ต้องมุดเข้าใต้โต๊ะแคบ ๆ ก็ต้องทำ ตอนนี้หัวเธอคงมีแต่ฝุ่นเต็มไปหมด ตรงไหนที่ต้องมุดก็พอไหว แต่บางที่ต้องปีน อย่างหลังตู้สูงต้องหาเก้าอี้มาเป็นตัวช่วย"อื้อ... อย่า เดี๋ยวมีคนมาเห็
บทที่ 10 แมว... ปิงปิงปิงปิงคิดว่าวันนี้มันเป็นวันอะไร ทำไมมีเรื่องเกิดขึ้นกับเธอมากมาย เธอเดินตามพี่สาวไปเรื่อย ๆ จนเห็นพี่สาวของเธอเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็ก ๆ เธอจึงหยุด รอให้เวลาผ่านไปสักพักถึงจะเดินตามเข้าไป…"แหนะ... มีเรื่องสนุกทำไมไม่เรียก" เล่อเล่อเข้ามากระซิบใกล้ ๆ"เล่อเล่อ บ้านเธออยู่โน่น มาทำอะไรตรงนี้" ปิงปิงตอบกลับทันที ถ้ามาจากโรงเรียน บ้านเล่อเล่อถึงก่อนบ้านเธอ เมื่อกี้เล่อเล่อเข้าบ้านไปแล้ว ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่อีก"ลืมสมุดการบ้านไง ต้องเอาไปลอก จะให้ไปลอกที่โรงเรียนหรือไง... ถามโง่ ๆ " เล่อเล่อรีบบอกทันที เธอรู้ว่าปิงปิงทำการบ้านเสร็จก่อนเลิกเรียนตลอด เอามาลอกที่บ้านปลอดภัยที่สุด!พอรู้ว่าปิงปิงกำลังแอบตามดูพี่สาว เล่อเล่อก็ขอตามไปด้วย ทั้งสองจึงแอบอยู่ฝั่งตรงข้ามของอีกซอย ตอนนี้พวกเธอมองเห็นพี่อิงอิงยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าใคร ด้วยระยะที่ไกลจึงทำให้ไม่สามารถได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน พยายามมองดูว่าผู้ชายหน้าตาเป็นยังไงก็มองไม่เห็น"ปิงปิง... เราออกไปก่อนดีไหม ตรงนี้เสี่ยงเกินไป" เล่อเล่อกระซิบบอก"ดีเหมือนกัน" ปิงปิงคิดว่าถึงแอบดูหรือแอบฟังก็ไม่ได้ยินอยู่ดีทั้
บทที่ 9 นักสืบปิงปิงปิงปิงได้ยินก็กลอกตามองบน จากขี้เหร่อยู่แล้ว ตอนนี้มีคำว่าอ้วนห้อยติดตามมาด้วย แล้วชาตินี้จะสวยเหมือนคนอื่นไหม... "บีบทำไม" ปิงปิงหันมากระซิบเล่อเล่อที่อยู่ ๆ ก็บีบก้นเธอในเวลานี้"ยัยขี้เหร่! เธอแอบไปกินซาลาเปาร้านประจำแล้วไม่บอกฉันใช่ไหม! "เล่อเล่อได้ยินที่พี่จุนหานเรียกน้องอ้วนปิงปิง เธอก็ต้องจับก้นพิสูจน์ และเธอคิดว่าเพื่อนเธอต้องแอบไปกินของอร่อยตอนที่เธอไม่อยู่แน่ ๆโป๊ก! ปิงปิงถวายกำปั้นใส่หัวเล่อเล่อทันทีพร้อมกับถลึงตาใส่อีกด้วย จากนั้นเธอก็เลิกสนใจยัยเห็นแก่กินแล้วทำตามแผนที่เธอวางไว้ เธอส่งยิ้มทะเล้นให้พี่จุนหานพร้อมกับยักคิ้วให้อีกด้วย จะเรียกอะไรเธอก็ไม่สน ขอแค่ได้ข้อมูลมาก็พอ"ปิงปิงมาขอบคุณพี่" ปิงปิงพูดเสียงดังเพราะเขากับเธออยู่ห่างกันพอสมควร แล้วดูเหมือนจะมีคนอื่น ๆ ยืนขวางไม่ให้เธอเข้าใกล้"หึ! กล้าดี" จุนหานพูดจบ เขาก็ส่งสัญญาณให้คนของเขาหลีกทางให้เด็กอ้วนปิงปิงเดินเข้าไปหาพี่จุนหานด้วยท่าทางที่ไม่ได้กลัวเลยสักนิด แต่ใครจะไปรู้ว่าใจเธอเต้นแทบทะลุออกมา ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นหรอกนะแต่เป็นเพราะเธอกลัว ไม่ได้กลัวธรรมดานะ กลัวมากที่สุด! เธออาศัยความใจก
บทที่ 8 น้องอ้วนปิงปิงเมื่อได้ยินที่เพื่อนบอกแล้ว ปิงปิงถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แต่ไม่ลืมจดรายละเอียดที่ได้มา กลัวได้แต่รายละเอียดก็ต้องจด เพื่อชีวิตที่เหลือเวลาเพียงน้อยนิดนี้ เธอต้องใจกล้าเข้าไว้"ตอนฉันวิ่งหนี ฉันไปเจออะไรมาด้วย" เล่อเล่อขยับเข้าใกล้เพื่อนแล้วกระซิบเสียงเบา"อะไร... ยังไง" ปิงปิงก็ไม่น้อยหน้า กระซิบตอบกลับเบากว่า"ฉันเห็นพี่สาวเธอยืนคุยกับผู้ชาย ถ้าฉันมองไม่ผิด ฉันเห็นเขาจับมือกันด้วย" "จับมือด้วยเหรอ แล้วผู้ชายเป็นใคร เห็นหน้าไหม" ปิงปิงถามกลับ"ถ้าพวกผู้ใหญ่มาเห็นเป็นเรื่องแน่ ฉันไม่เห็นหน้า เห็นแค่ด้านข้าง ฉันโดนพี่จุนหานลากมาหาเธอเนี่ยแหละ แต่ฉันเห็นพวกพี่จุนหานมองไปทางที่พี่สาวเธอยืนอยู่พักหนึ่ง ก่อนออกมา""เธอห้ามบอกคนอื่นเรื่องพี่อิงอิงนะ" ปิงปิงกลัวเพื่อนเธอเผลอหลุดปากเหลือเกิน"ไม่หลุดหรอก ฉันเห็นไม่ชัดด้วย ถ้าฉันเห็นชัดอาจหลุด" เรื่องที่ไม่มั่นใจ หากหลุดไปอาจมีเรื่องมาหาตัวได้ เธอไม่กล้าเสี่ยง มันอันตรายเกินไป เล่อเล่อไม่หลุดกับเรื่องที่ยังไม่มั่นใจแน่นอน"นั่นแหละ ชัดไม่ชัดก็ห้ามหลุด เธอว่าพี่จุนหานจะรู้จักกับพี่สาวฉันไหม และเมื่อกี้เขาเรียกท
บทที่ 7 ช่วยปิงปิงหลังจากวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตแล้วก็มาถึงจุดนัดหมาย ตอนนี้ปิงปิงแอบอยู่ในห้องน้ำหญิงที่ตึกปลายเพื่อรอเล่อเล่อตามที่นัดไว้"ขังมันไว้เลย! สารเลว""เร็ว ๆ เดี๋ยวคนมา มึงไปดูต้นทาง! "ปิงปิงได้ยินเสียงกลุ่มคนคุยกันและเหมือนลากอะไรเข้ามาในห้องน้ำ เธอรีบซ่อนตรงมุมถังขยะด้านในสุด ยังดีที่เธอตัวเล็กสามารถมุดเข้าช่องได้แต่มันก็ยังทำให้เธออึดอัด แต่ความอึดอัดก็สู้ความอยากรู้ไม่ได้ ปิงปิงทั้งแอบฟังทั้งแอบดูทั้งที่มองไม่ค่อยเห็น ได้ยินชัดเจนแต่ไม่รู้เรื่อง เพราะต่างคนต่างพูด ทั้งด่าทั้งร้องไห้ ไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร"มึงกล้ากับกู! ปากดีนักใช่ไหม !" "กรี๊ด... อีหมาบ้า! ปล่อยกู! "เพียะ! เพียะ! เพียะ!ปิงปิงที่แอบอยู่ก็เริ่มอยู่ไม่ได้เหมือนกัน ด้านนอกเขาตีกัน ด้านในก็อึดอัดมาก จะออกไปตอนนี้ก็กลัวซวยไปด้วย เดี๋ยวจะหาว่ามาช่วย เผลอ ๆ อาจคิดว่าเธอเป็นพยานรู้เห็นอีก ทางไหนก็มีแต่ซวย แต่ตอนนี้มันอยู่ไม่ได้แล้วแม่จ๋า... หลบอยู่ข้างถังขยะ มดแดงมันเยอะ มันรุมกัด ทั้งเจ็บทั้งแสบทั้งคันไปหมดแล้ว...."ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! " ปิงปิงทั้งวิ่งและตะโกน เธอมุดหลบพวกรุ่นพี่ที่กำลังตบกันอย่างเมา
บทที่ 6 เพื่อนปิงปิงปิงปิงโดนครูสั่งให้ยืนหน้าห้องเรียนเป็นการทำโทษ และตอนพักกลางวันให้เข้าไปช่วยงานครู ตอนที่เธอยืนอยู่หน้าห้องก็ค่อย ๆ เอาหัวชะโงกหน้าดูตรงหน้าต่างห้องเรียนเพื่อมองหาเพื่อนสนิทของเธอ แต่ก็ไม่เห็น เพื่อนของเธอบอกว่าจะไปเยี่ยมญาติแค่ 3 วัน วันนี้ก็น่าจะมาเรียนได้แล้ว แต่เดี๋ยวนะ! เธอเห็นเพื่อนเธอแล้ว กำลังคลานเข้ามา คงมาสายเหมือนเธอ แต่เล่อเล่อมาสายกว่า "เย่วเล่อ! จะหลบครูหรือยังไง! ไปยืนกับเพื่อนเธอเดี๋ยวนี้! " ปิงปิงคิดว่าคุณครูเหมือนมีเครื่องตรวจจับนักเรียนมาสาย แต่พอรู้ว่าเพื่อนสนิทก็โดนทำโทษด้วยกัน จึงทำให้ปิงปิงมีความสุขขึ้นมาทันที"ปิงปิง เธอวิ่งลงบันไดอีกแล้วใช่ไหม" เย่วเล่อรู้จักเพื่อนของเธอดี เพราะเล่นกันมาตั้งแต่จำความได้ "ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว... ฉันอยากรู้ว่าเธอรู้จักคนพวกนี้ไหม" ปิงปิงหยิบสมุดส่งให้เพื่อนแล้วขยิบตาเป็นสัญลักษณ์ที่รู้กันแค่สองคน เพราะถ้าครูจับได้จะได้บอกว่าคุยกันเรื่องเรียน"ถามถูกคนแล้ว เล่อเล่อคือผู้รอบรู้เรื่องผู้คน" เล่อเล่อรีบยืดอกพูดด้วยความภูมิใจเล่อเล่อค่อย ๆ ไล่อ่านทีละชื่อแล้วก็เกาหัวแกรก ๆ"หัวเธอกระแทกพื้นแรงมากหรือเปล่า น
บทที่ 5 หมอดูปิงปิงธุรกิจขโมยของปิงปิงในตอนนี้ถือว่ากำลังไปได้ดี ตอนนี้เธอมีเงินเกือบ 500 หยวน จากที่ต้องปีนต้นไม้ไปสู้กับมด มันคุ้มค่ามากเพราะเธอได้เงินมา 300 กว่าหยวน ย่าซ่อนเงินไว้เยอะมาก ตอนนี้เธอพอจะรู้แล้วว่าส่วนมากผู้หญิงจะเป็นคนซ่อนเงิน และเธอไม่กลัวว่าคนอื่นจะโวยวายเรื่องที่เงินหายไป เพราะเงินพวกนี้ทุกคนต่างก็ซ่อนไม่ให้ใครรู้ สบายใจได้ว่าทุกคนจะปิดปากเงียบ เป้าหมายต่อไปของเธอคือป้ารอง แต่ติดที่ว่าวันนี้เธอต้องไปโรงเรียนจึงทำให้ต้องเลื่อนแผนขโมยเงินของป้ารองออกไป"อย่ามัวแต่ยืนเหม่อ รีบ ๆ เดินตามมา" อิงอิงบอกน้องสาวที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมเดินไปสักที"ปิงปิงเร็ว! เดี๋ยวสาย" เฉินเฉินเร่งน้องสาวด้วยอีกคน ถ้ามัวแต่ยืนเหม่อได้ไปสายแน่ ๆที่ปิงปิงยืนเหม่อเพราะว่าตอนออกจากบ้านมา มือขวาของเธอไปโดนตัวลุงรอง เธอเห็นว่าลุงรองกับย่าคุยกัน แต่เธอไม่รู้ว่าคุยอะไร รู้แต่ว่าย่ายื่นเงินส่งให้ลุงรอง ปิงปิงกำลังสงสัยว่าทุกคนจะเข้าไปเอาเงินจากย่าหรือเปล่า แล้วทำไมพ่อเธอไม่เข้าไปเอาบ้าง พอคิดได้แบบนั้น เธอก็วิ่งกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่ฟังเสียงเรียกของพี่ชายกับพี่สาว"พี่ไปเรียนก่อน เดี๋ยวผมรอน้องเอง
บทที่ 4 ขโมยปิงปิงตอนนี้ปิงปิงมั่นใจแล้วว่าถ้าแตะมือข้างขวาไปที่ใครแล้วจะเห็นอนาคตของคนนั้น แต่เธอไม่ได้เห็นทุกอย่าง มันมีแค่บางเหตุการณ์แค่นั้นที่ปรากฏให้เธอเห็น และภาพที่เห็นมันก็เลือนรางไม่ชัดเจนเหมือนตอนที่เธอใช้มือข้างซ้ายแตะ ถ้าใช้มือข้างซ้ายแตะมันจะเห็นภาพชัดเจนมาก ปิงปิงเดาว่ามือข้างซ้ายของเธอจะทำให้เธอเห็นอดีตของคนที่เธอแตะตัววันนี้เป็นวันจันทร์ ทุกคนไปทำงานและไปโรงเรียนกันหมด ยกเว้นปิงปิงคนนี้ที่พ่อกับแม่บอกให้หยุดเรียนอยู่บ้านอีกสักวัน ถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พรุ่งนี้ค่อยไปเรียน ปิงปิงอยากจะบอกว่าจริง ๆ แล้วเธอดีขึ้นมากแล้ว ไปเรียนได้ แต่ปิงปิงอยากหยุดเรียนวันนี้เพื่อที่เธอจะได้พิสูจน์ความสามารถมือซ้ายของเธอเมื่อวานปิงปิงไล่แตะตัวคนทั้งบ้าน จำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ที่เธอจำได้ดีคือเธอเห็นป้าใหญ่เอาเงินไปซ่อนตรงสวนหลังบ้าน ที่ปิงปิงมั่นใจว่าซ่อนเพราะปกติย่าเป็นคนเก็บเงินของทุกคน เพื่อพิสูจน์ความจริงนี้ เธอเลยมาอยู่ตรงสวนหลังบ้านบริเวณที่เธอเห็นว่าป้าใหญ่เอาเงินมาซ่อน ปิงปิงจัดการยกกระถางต้นไม้ออกเพื่อดูว่ามีอะไรข้างในไหม"โห... ปิงปิงจะรวยแล้ว" ปิงปิงเจอเงินจริง ๆ ด้วย...
บทที่ 1 อุบัติเหตุปิงปิงหลิวปิงปิง กำลังนั่งมองตัวเองในกระจก บนหัวมีผ้าพันแผลพันไว้รอบหัว ตอนแรกปิงปิงคิดว่ามันคือความฝัน แต่มันจะเป็นฝันได้ยังไงในเมื่อเธอยังรู้สึกเจ็บหัวปวดหัวมากขนาดนี้ ความฝันมันต้องไม่เจ็บสิ แต่ตอนนี้เธอทั้งเจ็บทั้งปวดหัวไปหมด มองไปที่แขนก็มีรอยช้ำ เธอมั่นใจว่ามันคือเรื่องจริงแน่นอนต้องกล่าวย้อนกลับไป... ก่อนที่เธอจะมีผ้าพันแผลพันรอบ ๆ หัวแบบนี้ เธอตกบันไดลงมาตั้งสองชั้น ทำให้เธอหัวแตกและสลบ ดีที่มีคนมาช่วยพาเธอไปส่งโรงพยาบาล ช่วงเวลาที่เธอไม่รู้สึกตัวเธอได้ไปสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นเหมือนห้องหนังสือที่มีชั้นหนังสือวางเรียงรายเต็มไปหมด เธอเดินดูตามชั้นหนังสือเรื่อย ๆ แต่ไม่ได้หยิบเล่มไหนออกมาดูปิงปิงเดินไปที่โต๊ะที่มีหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ เธอลองเปิดดูว่าคือหนังสืออะไร เธอสุ่มเปิดดู ไม่ได้ระบุว่าจะเปิดหน้าไหนเพียงสุ่มไปเรื่อย ๆ จนไปสะดุดกับชื่อที่เหมือนชื่อของเธอ หลิวปิงปิง ในหนังสือบอกว่าเธอตายเพราะตัวร้าย ปิงปิงก็สงสัยว่าตัวร้ายแบบไหนที่ทำให้ตายได้ เหมือนพวกคนใจร้ายไหม เหมือนพวกที่ด่าเก่ง ๆ พอจะเป็นตัวร้ายที่ทำให้ตายได้ไหม เธอเลยตัดสินใจอ่านหนังสือต่อ และบรร...
ความคิดเห็น