เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 10 แมว... ปิงปิง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-05 20:44:00บทที่ 10 แมว... ปิงปิง
ปิงปิงคิดว่าวันนี้มันเป็นวันอะไร ทำไมมีเรื่องเกิดขึ้นกับเธอมากมาย เธอเดินตามพี่สาวไปเรื่อย ๆ จนเห็นพี่สาวของเธอเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็ก ๆ เธอจึงหยุด รอให้เวลาผ่านไปสักพักถึงจะเดินตามเข้าไป…
"แหนะ... มีเรื่องสนุกทำไมไม่เรียก" เล่อเล่อเข้ามากระซิบใกล้ ๆ
"เล่อเล่อ บ้านเธออยู่โน่น มาทำอะไรตรงนี้" ปิงปิงตอบกลับทันที ถ้ามาจากโรงเรียน บ้านเล่อเล่อถึงก่อนบ้านเธอ เมื่อกี้เล่อเล่อเข้าบ้านไปแล้ว ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่อีก
"ลืมสมุดการบ้านไง ต้องเอาไปลอก จะให้ไปลอกที่โรงเรียนหรือไง... ถามโง่ ๆ " เล่อเล่อรีบบอกทันที เธอรู้ว่าปิงปิงทำการบ้านเสร็จก่อนเลิกเรียนตลอด เอามาลอกที่บ้านปลอดภัยที่สุด!
พอรู้ว่าปิงปิงกำลังแอบตามดูพี่สาว เล่อเล่อก็ขอตามไปด้วย ทั้งสองจึงแอบอยู่ฝั่งตรงข้ามของอีกซอย ตอนนี้พวกเธอมองเห็นพี่อิงอิงยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าใคร ด้วยระยะที่ไกลจึงทำให้ไม่สามารถได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน พยายามมองดูว่าผู้ชายหน้าตาเป็นยังไงก็มองไม่เห็น
"ปิงปิง... เราออกไปก่อนดีไหม ตรงนี้เสี่ยงเกินไป" เล่อเล่อกระซิบบอก
"ดีเหมือนกัน" ปิงปิงคิดว่าถึงแอบดูหรือแอบฟังก็ไม่ได้ยินอยู่ดี
ทั้งสองเดินออกมาจนถึงหน้าบ้านของปิงปิง และกำลังรื้อกระเป๋าเพื่อเอาสมุดการบ้านพร้อมกับพูดคุยกันไปด้วย เพราะเล่อเล่อคิดว่าผู้ชายคนนั้นเหมือนคนที่คุยกับพี่อิงอิงเมื่อตอนกลางวัน
"ทำไมมาถึงบ้านช้า" เฉินเฉินถามน้องสาวทันทีที่ออกมาเจอ
"มาถึงนานแล้วแต่ยังไม่ได้เข้าบ้านค่ะ" ไหลไปไกลกว่าน้ำก็ปิงปิงนี่แหละ
"เราคุยกันเพลินไปหน่อย... ฉันกลับแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน" เล่อเล่อต้องรีบหนีก่อน ไม่อยากอยู่เดี๋ยวจะซวยได้
"รีบเข้าไป ย่ายิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" เฉินเฉินรีบบอกน้องสาว
ปิงปิงมองตามพี่ชายจนสุดสายตาแล้วค่อยเข้าบ้าน เธอเดาว่าพี่ชายต้องออกไปตามหาพี่สาวแน่ ๆ เธอเลยต้องรีบเข้าบ้านไปช่วยงานก่อนที่จะโดนด่า ถึงปิงปิงจะไม่เก่งเรื่องทำอาหารแต่เรื่องกินไว้ใจเธอได้เลย และหน้าที่หลักของเธอคือคนทำความสะอาดเก็บล้างจาน น่าภาคภูมิใจมาก แตกบ้างทิ้งบ้าง ปิงปิงทำมาหมดแล้ว...
ก่อนนอน ปิงปิงเอาสมุดที่ใช้จดรายละเอียดของแต่ละคนออกมา ทำเป็นหาสมุดหนังสือมาทำการบ้านเพื่อตบตาคนในครอบครัว เธอวาดแผนผังออกมาว่าใครมีส่วนเกี่ยวข้องที่จะทำให้ครอบครัวเธอเดือดร้อนหรือทำร้ายเธอได้ จากรายชื่อที่ได้มา ไม่มีใครที่เกี่ยวข้องกับเธอโดยตรงเลย ส่วนมากจะเกี่ยวข้องกับคนรอบตัวเธอ กับบางคนเธอยังไม่รู้จักและไม่เคยเห็นเลย ถ้าเธอได้อ่านหนังสือเล่มที่สองมันคงดีกว่านี้
"เราต้องขอแยกบ้านให้เร็ว ไม่อย่างนั้นจะเกิดปัญหาตามมา"
"ผมจะไปคุยเดี๋ยวนี้แหละ"
ปิงปิงที่กำลังนั่งขีดเขียนแผนผังเพื่อช่วยชีวิตตัวเองต้องหยุดชะงัก เพราะได้ยินเสียงพ่อกับแม่กำลังคุยกันเรื่องแยกบ้าน ปิงปิงเลยคลานไปแอบฟังใกล้ ๆ ทุกคนน่าจะคุยเรื่องนี้กันจนเรียบร้อยแล้ว เธอเลยไม่ได้ยินอะไรนอกจากเห็นพ่อกำลังจะออกจากห้องไป เธอไม่รู้ว่าทั้งสี่คนคุยอะไรกัน ปกติแล้วเธอไม่ค่อยมีส่วนร่วมกับเรื่องแบบนี้ที่ต้องคุยต้องปรึกษาเพราะทุกคนเห็นว่าเธอยังเด็ก แต่เรื่องวันนี้ต่างออกไป เพราะทุกคนต้องการที่จะแยกบ้านเลย
"มีอะไรหรือเปล่าคะ" เมื่อทนความสงสัยไม่ไหวก็ต้องถาม หากรอให้บอก คงไม่มีใครบอกเธอแน่ ๆ
"เปล่า" เฉินเฉินตอบน้องสาวไป
"บางเรื่องก็ควรบอกนะคะ ถึงปิงปิงจะไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่ปิงปิงก็ควรรู้ไม่ใช่เหรอคะ"
ทุกคนต่างเงียบและมองหน้าปิงปิงอย่างคิดไม่ถึงว่าลูกสาวหรือน้องสาวคนเล็กที่เอาแต่เล่นสนุกจะพูดจริงจังเป็นด้วย หรือเพราะปิงปิงเริ่มโตขึ้นแล้ว...
"พ่อไปคุยกับปู่และย่าเรื่องแยกบ้าน" ฟางเหนียงบอกลูกสาวคนเล็ก
"เรามีเงินแล้วเหรอคะ" ก่อนหน้านี้ไม่ได้แยกเพราะไม่มีเงิน ผ่านมาไม่กี่วันจะขอแยกบ้าน เป็นใครก็ต้องสงสัย ทำไมรีบแยกบ้าน
"เฮ้อ... ที่เราต้องรีบ เพราะถ้าอยู่ต่อ พี่สาวของลูกจะต้องถูกบังคับให้แต่งงาน"
"ปู่กับย่าบังคับเหรอคะ" ปิงปิงถามต่อ
"ก็น่าจะรู้ ถ้ายังอยู่ในบ้านนี้ ทุกคนในบ้านเห็นด้วยก็ต้องทำตาม" อิงอิงเป็นคนตอบน้องสาวออกไป
"แล้วทำไมต้องเป็นพี่อิงอิงล่ะ พี่ถงเหนียน พี่หงฮวาอายุเยอะกว่าพี่อีก ยังไม่เห็นแต่งออกไปเลย"
"ผู้ชายคนนั้นอยากแต่งกับพี่อิงอิง" เฉินเฉินเป็นคนตอบคำถามนี้
"ใครเหรอคะ"
"เจ้าของโรงไม้ที่พ่อเราไปทำงานด้วย" ฟางเหนียงเป็นคนตอบ
"โห... แก่ขนาดนั้นอยากมีเมียเด็กเมียสวย ไอ้เฒ่าเอ๊ย! " พอรู้ว่าเป็นใคร ปิงปิงก็อดพูดออกมาไม่ได้
"นั่นแหละ เราถึงต้องแยกบ้านและย้ายออก เพราะถ้าเถ้าแก่หวังมาคุยกับที่บ้าน มีหวังทุกคนเห็นด้วยแน่ เพราะเถ้าแก่คงทุ่มเงินไม่อั้น"
"แล้วรู้ได้ยังไงว่าตาแก่นั่นจะมาคุย" ปิงปิงผู้สงสัยและอยากรู้ในทุกเรื่องไม่เคยปล่อยให้สงสัยนาน
"เฮ้อ... เรื่องมันเป็นแบบนี้... "
จากที่แม่และพี่ของเธอเล่าให้ฟัง จึงทำให้เธอได้รู้ว่าตาแก่นั่นคุยกับพ่อของเธอ พ่อปฏิเสธไปและคิดว่าไม่มีอะไรแล้ว แต่เมื่อสองวันก่อน เถ้าแก่หวังมาคุยกับลุงใหญ่ของเธอ พี่สาวกับพี่ชายของเธอได้ยินเข้าพอดีถึงได้รู้เรื่องนี้ จึงได้มาปรึกษาพ่อและแม่ว่าควรแยกออกไปอยู่ต่างหาก ไม่อย่างนั้นพี่สาวเธอได้ตกเป็นเมียอีกคนของตาเฒ่านั่นแน่ ๆ ที่บอกเมียอีกคนเพราะมันมีเมียตั้งหลายคน เพราะมีเงินเลยทำได้ดั่งใจ
"เป็นไงบ้างคุณ" ฟางเหนียงเอ่ยถามทันทีที่สามีเข้ามา
"แม่พูดเหมือนเดิม แยกได้แต่เงินไม่มีแบ่งให้ เงินที่เราทำมาได้ก็กินใช้ในบ้านและค่าเรียนของลูก ๆ เรา เลยไม่มีเงินแบ่งให้" หลิวชวนบอกภรรยาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
ปัง! ปัง!
"เจ้าเล็ก เปิดประตูให้พ่อหน่อย"
ทุกคนที่กำลังนั่งล้อมวงกันหันไปมองทางประตูทันที เพราะเสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นเป็นเสียงปู่ของปิงปิงเอง
"เจ้าเล็กเอานี่ไป"
หลิวชวนหยิบห่อออกมาเปิดดูและมองหน้าพ่ออย่างสงสัย เพราะในห่อนี้มีเงินประมาณ 500 หยวน
"พ่อมีเงินเท่านี้แหละที่พอจะให้แกได้ ไม่ต้องให้ใครรู้"
"ขอบคุณครับพ่อ"
"แกไปปรึกษากันเถอะว่าจะเอายังไง ช่วงนี้แม่แกก็ต้องบ่นต้องว่าเรื่องนี้ทำใจไว้บ้าง"
"ครับ"
หลังจากปู่ของเธอออกไป ทุกคนก็ปรึกษากัน ปิงปิงเป็นได้แค่ผู้นั่งฟังและถามบ้างบางครั้ง แต่คนที่ตัดสินใจคือพ่อกับแม่ของเธอ เธออยากเอาเงินที่มีอยู่มาให้พ่อกับแม่ แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะบอกพ่อกับแม่ยังไงดี ถ้าบอกตรง ๆ มันจะเป็นอะไรไหม ตอนนี้เธอมีเรื่องที่สงสัยเพิ่มขึ้นมา เธอเคยแตะตัวปู่ ตอนนั้นไม่เห็นว่าปู่ซ่อนเงิน แต่ตอนนี้ปู่มีเงินที่แอบซ่อนเอาไว้แล้วเอามาช่วยครอบครัวเธอ ตกลงความสามารถของเธอมันใช้ไม่ได้กับทุกคนเหรอ มันต้องใช้แบบไหนกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ คืนนี้เธอต้องแอบไปเอาเงินของคนในบ้านที่ซ่อนไว้ตามที่ต่าง ๆ เพื่อเป็นทุนในการย้ายบ้านในครั้งนี้
...........................................
น้องจะได้แยกบ้านแล้วนะคะ แต่จะแยกแบบราบรื่นไหมหนอ...
รี้ด : ทำไมตอนนี้ชื่อแมว... ปิงปิง
ไรท์ : แมวขโมยไงรี้ด... คืนนี้แมวตัวนี้จะอาละวาด ระวังตัวกันไว้นะทุกคน
บทที่เกี่ยวข้อง
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 11
บทที่ 11หลังจากได้ข้อสรุปแล้วว่าครอบครัวเราจะต้องไปหาห้องเช่าหรือบ้านเช่าอยู่ก่อน ถึงย่าจะยอมให้แยกบ้านแต่ก็ไม่ได้ให้เงิน ถึงยังไงก็ต้องย้ายออกให้เร็วพร้อมหนังสือแยกบ้าน ก่อนที่ตาแก่โรงไม้จะมาคุยกับย่า พรุ่งนี้พ่อจะต้องหาบ้านเช่าและอาจต้องหางานใหม่สำรองไว้ด้วย ส่วนหน้าที่ของเธอในคืนนี้คือ ต้องออกไปทำงานพิเศษช่วงที่คนหลับกันหมดหลังจากทุกคนเข้าห้องนอนกันหมดแล้ว ปิงปิงก็หาข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำ เพราะเธอปวดหนักมากถึงมากที่สุด อาจต้องเข้าห้องน้ำนาน ๆ ถึงมันจะฟังไม่ขึ้นแต่เพราะทุกคนชินกับการพูดเกินจริงของเธออยู่แล้วก็เลยไม่สนใจ อีกอย่าง เธออยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนแน่ ๆ"ทำไมคนพวกนี้ถึงซ่อนเงินไกลตัว แทนที่จะเก็บไว้ใกล้ตัว" เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ถ้าเป็นเธอจะเก็บไว้ใกล้ตัวให้มากที่สุดปิงปิงเดินไปดูตามที่เห็นภาพ ไม่ว่าจะเป็นกระถางต้นไม้ ใต้ตู้ หลังภาพวาด สารพัดที่ซ่อน บางที่ก็ได้มาไม่กี่หยวน แต่ก็ต้องเอาไว้ก่อน บางที่ต้องมุดเข้าใต้โต๊ะแคบ ๆ ก็ต้องทำ ตอนนี้หัวเธอคงมีแต่ฝุ่นเต็มไปหมด ตรงไหนที่ต้องมุดก็พอไหว แต่บางที่ต้องปีน อย่างหลังตู้สูงต้องหาเก้าอี้มาเป็นตัวช่วย"อื้อ... อย่า เดี๋ยวมีคนมาเห็
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-05ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 12
บทที่ 12ทั้งสองยืนดูอยู่ห่าง ๆ เพราะยังไม่แน่ใจว่าคนกลุ่มนั้นจะเข้าไปหาพี่สาวของเธอหรือเปล่า ปิงปิงจ้องตาไม่กะพริบ และในช่วงจังหวะนั้น สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับบางอย่าง "คิดว่าเราไหวไหม" เล่อเล่อไม่คิดหนี แต่ก็ไม่แน่ใจว่าสู้ไหวไหม"ไม่ไหว... ดูคนก่อน ถ้ามีเรื่องจริง ๆ จะเอาอะไรไปสู้ และมองดูรอบ ๆ คนดูต้นทางเว้นระยะขนาดนั้น มีคนเดียวที่จะช่วยเราได้ในตอนนี้ ไปตามพี่จุนหานมาให้เร็วที่สุด ฉันจะถ่วงเวลาเอง" เขาคนเดียวที่น่าจะช่วยเธอได้ในตอนนี้"อือ... ฉันจะรีบให้สุดชีวิต" พูดจบ เล่อเล่อก็รีบวิ่งออกไปทันที ใจก็ภาวนาให้กลุ่มพี่จุนหานอยู่ที่เดียวกับที่เธอเจอเมื่อวานเมื่อรู้ว่าคนกลุ่มนั้นเดินเข้าไปหาพี่สาวของเธอจริง ๆ แม้จะยังไม่ทำอะไรแต่มันก็คิดดีไม่ได้เลย ปิงปิงเดินยิ้มกว้างเข้าไปหาด้วยท่าทางสบายอารมณ์"พี่อิงอิง! " เธอตะโกนดังลั่น พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานให้พี่สาวทุกคนที่ได้ยินเสียงเธอต่างหันมามองเป็นตาเดียว แต่ปิงปิงไม่ได้สนใจใคร เธอชำเลืองมองไปที่มุมหนึ่งของตึก แล้วก็ละสายตากลับมามองพี่สาวกับผู้ชายที่ยืนอยู่ด้วยกัน"ปิงปิงมีเรื่องจะให้พี่ช่วย... ไปด้วยกันหน่อยนะคะ" ปิงปิงดึงแขนพี่สาวให้รีบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-05ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 13
บทที่ 13หลังจากที่พี่จุนหานรับปากว่าจะช่วยแล้ว จึงไล่เธอสองคนกลับตึกต้น เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นพวกเขาจะจัดการเอง แล้วยังขู่เธอว่าถ้าก่อเรื่องอีก เขาฆ่าเธอแน่ ตอนนี้เธอเลยต้องกลับมานั่งเรียนในสภาพที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร เพื่อน ๆ ในห้องต่างก็ว่าพวกเธอแอบปีนกำแพงไปกินซาลาเปาร้านดังมาแน่ ๆ เพราะสภาพเธอสองคนเหมือนตอนที่แอบปีนกำแพงหรือต้นไม้ออกไปนอกโรงเรียน ทุกคนไม่ค่อยตกใจ เพราะสภาพนี้คือสภาพปกติของเธอสองคน เธออยากจะบอกเพื่อนร่วมห้องเหลือเกิน ถ้าออกนอกโรงเรียนตอนนี้ พวกเธอไม่มีสภาพแบบนี้แล้ว เพราะเธอมีช่องทางลับ แต่ต้องเก็บเงียบไว้หลังเลิกเรียน พี่ชายกับพี่สาวมารอรับเธอกับเล่อเล่อเพื่อที่จะได้กลับบ้านพร้อมกัน โดยเดินไปอีกทาง ไม่ได้ตรงกลับบ้าน เพราะพี่ทั้งสองคนรู้ดีว่าควรบอกน้องในเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน น้องสาวจะได้สบายใจ"แวะซื้อของกินก่อนค่อยไปนั่งริมน้ำ" พี่ชายเธอพูดจบแล้วลากเล่อเล่อให้ตามไปซื้อของด้วยกันทันทีตอนนี้เลยเหลือแค่เธอกับพี่สาวที่กำลังเดินนั่งที่ริมน้ำ พออยู่สองคน เธอก็มองหน้าพี่สาวเพื่อเป็นสัญญาณว่าเธอรอฟังอยู่นะ พูดมาได้เลย"พี่คิดว่ามันจะไม่มีปัญหา เพราะพี่ก็ทำงานนี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 14
บทที่ 14ทั้งสามคนที่มาใหม่ตกใจที่เห็นปิงปิงถือเงินจำนวนมากยื่นออกไป ส่วนแม่เอามือปิดปากท่าทางตกใจ ส่วนปิงปิงนั้นตกใจมากกว่า ไม่คิดว่าพ่อกับพี่จะกลับมาเร็วขนาดนี้ คิดจะให้แม่ช่วยพูด กลายเป็นว่ามาเห็นตอนที่เธอกำลังยื่นเงินให้แม่พอดี...หลิวชวนตั้งสติได้เป็นคนแรก เขารีบปิดประตูห้องทันทีพร้อมกับหันไปมองหน้าภรรยา เหมือนกับกำลังกังวลกับเงินจำนวนนี้"ปิงปิง เงินใคร" หลิวชวนถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ทุกคนรับรู้ได้ทันทีเพราะปกติพ่อจะเรียกปิงปิงว่าตัวแสบมากกว่าเรียกชื่อ นอกจากเวลาที่ต้องคุยจริงจังเท่านั้นที่จะเรียกชื่อนี้"เงินที่ปิงปิงจะให้พ่อกับแม่ค่ะ... เงินนี้ปิงปิงได้มาเพราะ... " ปิงปิง อ้ำอึ้งเพราะเหมือนทุกคนจ้องจับผิดเธอ มันเลยทำให้เธอประหม่าที่จะพูดออกไป"ปิงปิงเห็นป้าใหญ่ลับ ๆ ล่อ ๆ ที่สวนหลังบ้านบ่อย ๆ ... พอไม่มีใครอยู่ ปิงปิงเลยไปดูตรงนั้นก็เจอเข้ากับเงินจำนวนนี้ค่ะ"ปิงปิงตัดสินใจบอกไปแบบนั้น ที่ต้องพูดแบบนี้เพราะเธอยังไม่แน่ใจว่าความสามารถพิเศษที่เธอมีมันใช้ได้ตลอดไหม เพราะบางทีก็มองเห็น บางทีก็มองไม่เห็น ถ้าบอกไปแล้วมันไม่เป็นแบบที่พูดล่ะ... เธอเลยคิดว่าบอกแบบนี้แหละดีที่สุดแล้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 15
บทที่ 15เช้านี้ปิงปิงตื่นมาด้วยอาการเหมือนคนนอนไม่พอ นั่งกินข้าวไปก็อ้าปากหาวไปด้วย ตอนนี้เธออยากกินน้ำคาเฟยที่คนโตชอบกินเพื่อไม่ให้ง่วงนอน แต่พ่อของเธอเคยบอกว่าเด็กกินไม่ดี เธอเลยไม่เคยได้ลิ้มลองคาเฟยสักที...สภาพเดินไปเรียนก็เหมือนศพเดินได้จนพี่สาวต้องคอยจูงมือไป เธอมีหน้าที่แค่หลับตาแล้วเดินตาม ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนเธอหลับฝัน แต่ทำไมพอตื่นขึ้นมามันเหมือนคนไม่ได้นอนเลยแม้แต่นิดเดียว "ปิงปิง พี่ว่าเธอไม่น่าจะไหว... เมื่อคืนนอนดึกใช่ไหม! " อิงอิงเห็นสภาพน้องสาวแล้วว่าไม่ไหว เมื่อคืนก็เข้านอนพร้อมกัน แต่ทำไมน้องสาวถึงมีสภาพแบบนี้"เรานอนพร้อมกันนะพี่อิงอิง... แต่ทำไมมันง่วงแบบนี้" ปิงปิงก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน"เด็กอ้วน... " เสียงดังมาจากทางด้านหลังปิงปิงไม่สนใจเสียงนั้น ตอนนี้เธอจะหลับให้ได้เลย หรือว่าเธอหลุดเข้าไปในห้องหนังสือนั่นทั้งตัวจริง ๆ ไม่ใช่แค่หลับฝันไปอย่างที่เธอเข้าใจ"ลุกขึ้น ปิงปิง! " เฉินเฉินมาช่วยลากน้องสาวให้ยืนขึ้นจากการนั่งยองๆ หลับตาอยู่บนถนน"เกิดอะไรขึ้น" คนมาใหม่ถามขึ้นทันทีที่เห็น"ง่วงจะหลับ" เฉินเฉินเป็นคนตอบคำถามนี้"อิงอิง... กินนี่ก่อน" เสียงผู้ชายอีกคนที่ฟัง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 1 อุบัติเหตุปิงปิง
บทที่ 1 อุบัติเหตุปิงปิงหลิวปิงปิง กำลังนั่งมองตัวเองในกระจก บนหัวมีผ้าพันแผลพันไว้รอบหัว ตอนแรกปิงปิงคิดว่ามันคือความฝัน แต่มันจะเป็นฝันได้ยังไงในเมื่อเธอยังรู้สึกเจ็บหัวปวดหัวมากขนาดนี้ ความฝันมันต้องไม่เจ็บสิ แต่ตอนนี้เธอทั้งเจ็บทั้งปวดหัวไปหมด มองไปที่แขนก็มีรอยช้ำ เธอมั่นใจว่ามันคือเรื่องจริงแน่นอนต้องกล่าวย้อนกลับไป... ก่อนที่เธอจะมีผ้าพันแผลพันรอบ ๆ หัวแบบนี้ เธอตกบันไดลงมาตั้งสองชั้น ทำให้เธอหัวแตกและสลบ ดีที่มีคนมาช่วยพาเธอไปส่งโรงพยาบาล ช่วงเวลาที่เธอไม่รู้สึกตัวเธอได้ไปสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นเหมือนห้องหนังสือที่มีชั้นหนังสือวางเรียงรายเต็มไปหมด เธอเดินดูตามชั้นหนังสือเรื่อย ๆ แต่ไม่ได้หยิบเล่มไหนออกมาดูปิงปิงเดินไปที่โต๊ะที่มีหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ เธอลองเปิดดูว่าคือหนังสืออะไร เธอสุ่มเปิดดู ไม่ได้ระบุว่าจะเปิดหน้าไหนเพียงสุ่มไปเรื่อย ๆ จนไปสะดุดกับชื่อที่เหมือนชื่อของเธอ หลิวปิงปิง ในหนังสือบอกว่าเธอตายเพราะตัวร้าย ปิงปิงก็สงสัยว่าตัวร้ายแบบไหนที่ทำให้ตายได้ เหมือนพวกคนใจร้ายไหม เหมือนพวกที่ด่าเก่ง ๆ พอจะเป็นตัวร้ายที่ทำให้ตายได้ไหม เธอเลยตัดสินใจอ่านหนังสือต่อ และบรร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 2 ครอบครัวปิงปิง
บทที่ 2 ครอบครัวปิงปิงในช่วงเย็น พ่อ แม่ และพี่ชายก็มาหาเธอ ครอบครัวของเธอมีทั้งหมด 5 คน ไม่นับรวมปู่ย่าลุงป้าทั้งหลาย นับแค่ครอบครัวของเธอจริง ๆ พ่อของเธอคือ หลิวชวน อายุ 38 ปี แม่เธอคือ ลู่ฟางเหนียง อายุ 36 ปี นี่คือครอบครัวของเธอที่หนังสือไม่ได้กล่าวถึงเลย กล่าวถึงแค่พวกเธอสามคนพี่น้องที่พอจะมีชื่ออยู่ในหนังสือเล่มนั้น แต่ไม่มีบทบาทอย่างอื่น มีหน้าที่แค่ตายเท่านั้น…"ยังปวดหัวอยู่ไหม... หมอบอกพรุ่งนี้ก็กลับได้แล้วนะ""ไม่ปวดแล้วค่ะ แต่ยังเจ็บหัวและเจ็บตัว" ปิงปิงตอบแม่ของเธอ"ต่อไปก็ระวังให้มาก อย่าวิ่งจนตัวเองต้องเจ็บตัว จำที่พ่อบอกด้วยล่ะ" หลิวชวนพูดแล้วเข้ามาลูบหัวของลูกสาวเบา ๆลูกสาวคนเล็กของเขาชอบวิ่งชอบซนทั้งที่เริ่มโตแล้ว แต่ก็ยังทำตัวและเล่นแบบเด็ก ๆ เขาต้องคอยห้ามปรามอยู่ตลอด"พ่อ... วันนี้เหนื่อยไหมคะ" ปิงปิงรู้ตัวว่าต้องโดนบ่นแน่ ๆ เลยต้องออดอ้อนไว้ก่อนเผื่อจะช่วยได้"หึ... ช่างรู้จักเอาตัวรอด" หลิวชวนหัวเราะกับท่าทางลูกสาวคนเล็ก"ต้องโดนไม้ถึงจะเข็ด" ฟางเหนียงเริ่มขู่ลูกสาวที่ซนจนตัวเองเจ็บตัวพอทุกคนเห็นท่าทางของปิงปิงก็อดยิ้มและหัวเราะไม่ได้ อาจเพราะลูกสาวคนเล็กของ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 3 ความสามารถพิเศษปิงปิง
บทที่ 3 ความสามารถพิเศษปิงปิงชีวิตก็ต้องรักษา เงินก็ต้องหา แล้วตอนนี้เธออายุแค่ 14 จะไปหาเงินได้จากไหนเยอะ ๆ ถึงไปทำงานก็ต้องแอบทำไม่ให้คนในบ้านรู้ เพราะถ้ารู้ก็ถูกยึดเงินแน่นอน ตอนที่พี่สาวเธอแอบสอนพิเศษเด็กเล็ก พอย่ารู้เข้า เงินก็ถูกยึด ทั้งถูกด่าและถูกตีอีกด้วย เธอต้องหาเงินแบบไม่ให้ย่ารู้และต้องปิดไม่ให้ทุกคนรู้"พ่อคะ... พ่ออยากแยกบ้านไหม" "ถามทำไม... หืมม... " หลิวชวนถามกลับลูกสาวจะให้เขาพูดได้ยังไงว่าอยากแยกบ้านเหมือนกัน เพราะเขาสงสารเมียกับลูกสาวคนโตที่ต้องทำงานบ้านกันแค่สองคน ทั้งที่คนในบ้านอยู่กันตั้งเยอะแต่ไม่มีใครคิดจะช่วยทำเลย ตอนนี้เขาก็แอบเก็บเงินเพื่อที่จะได้มีเงินไปเช่าบ้าน แต่เพราะต้องใช้เงินเยอะและลูก ๆ ยังต้องเรียนกัน อีกไม่ถึงปีลูกชายและลูกสาวก็จะเรียนจบแล้ว ถ้าออกไปตอนนี้ เงินที่แอบเก็บไว้อาจไม่พอ ถ้าหากลูก ๆ ของเขาอยากเรียนต่อวิทยาลัย"ปิงปิงรู้ว่าแยกบ้านต้องใช้เงินเยอะ ปิงปิงอยากช่วยหาเงินค่ะ" ปิงปิงบอกพ่อไปตามความจริง"ตัวแสบ... เพิ่งกลับมาก็หาเรื่องซุกซน" หลิวชวนคิดว่าลูกสาวอยากออกไปเล่นซนมากกว่า เพราะตอนนี้ถูกสั่งให้อยู่แต่ในบ้าน คงรู้สึกเบื่อแน่ ๆ"จริง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01
บทล่าสุด
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 15
บทที่ 15เช้านี้ปิงปิงตื่นมาด้วยอาการเหมือนคนนอนไม่พอ นั่งกินข้าวไปก็อ้าปากหาวไปด้วย ตอนนี้เธออยากกินน้ำคาเฟยที่คนโตชอบกินเพื่อไม่ให้ง่วงนอน แต่พ่อของเธอเคยบอกว่าเด็กกินไม่ดี เธอเลยไม่เคยได้ลิ้มลองคาเฟยสักที...สภาพเดินไปเรียนก็เหมือนศพเดินได้จนพี่สาวต้องคอยจูงมือไป เธอมีหน้าที่แค่หลับตาแล้วเดินตาม ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนเธอหลับฝัน แต่ทำไมพอตื่นขึ้นมามันเหมือนคนไม่ได้นอนเลยแม้แต่นิดเดียว "ปิงปิง พี่ว่าเธอไม่น่าจะไหว... เมื่อคืนนอนดึกใช่ไหม! " อิงอิงเห็นสภาพน้องสาวแล้วว่าไม่ไหว เมื่อคืนก็เข้านอนพร้อมกัน แต่ทำไมน้องสาวถึงมีสภาพแบบนี้"เรานอนพร้อมกันนะพี่อิงอิง... แต่ทำไมมันง่วงแบบนี้" ปิงปิงก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน"เด็กอ้วน... " เสียงดังมาจากทางด้านหลังปิงปิงไม่สนใจเสียงนั้น ตอนนี้เธอจะหลับให้ได้เลย หรือว่าเธอหลุดเข้าไปในห้องหนังสือนั่นทั้งตัวจริง ๆ ไม่ใช่แค่หลับฝันไปอย่างที่เธอเข้าใจ"ลุกขึ้น ปิงปิง! " เฉินเฉินมาช่วยลากน้องสาวให้ยืนขึ้นจากการนั่งยองๆ หลับตาอยู่บนถนน"เกิดอะไรขึ้น" คนมาใหม่ถามขึ้นทันทีที่เห็น"ง่วงจะหลับ" เฉินเฉินเป็นคนตอบคำถามนี้"อิงอิง... กินนี่ก่อน" เสียงผู้ชายอีกคนที่ฟัง
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 14
บทที่ 14ทั้งสามคนที่มาใหม่ตกใจที่เห็นปิงปิงถือเงินจำนวนมากยื่นออกไป ส่วนแม่เอามือปิดปากท่าทางตกใจ ส่วนปิงปิงนั้นตกใจมากกว่า ไม่คิดว่าพ่อกับพี่จะกลับมาเร็วขนาดนี้ คิดจะให้แม่ช่วยพูด กลายเป็นว่ามาเห็นตอนที่เธอกำลังยื่นเงินให้แม่พอดี...หลิวชวนตั้งสติได้เป็นคนแรก เขารีบปิดประตูห้องทันทีพร้อมกับหันไปมองหน้าภรรยา เหมือนกับกำลังกังวลกับเงินจำนวนนี้"ปิงปิง เงินใคร" หลิวชวนถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ทุกคนรับรู้ได้ทันทีเพราะปกติพ่อจะเรียกปิงปิงว่าตัวแสบมากกว่าเรียกชื่อ นอกจากเวลาที่ต้องคุยจริงจังเท่านั้นที่จะเรียกชื่อนี้"เงินที่ปิงปิงจะให้พ่อกับแม่ค่ะ... เงินนี้ปิงปิงได้มาเพราะ... " ปิงปิง อ้ำอึ้งเพราะเหมือนทุกคนจ้องจับผิดเธอ มันเลยทำให้เธอประหม่าที่จะพูดออกไป"ปิงปิงเห็นป้าใหญ่ลับ ๆ ล่อ ๆ ที่สวนหลังบ้านบ่อย ๆ ... พอไม่มีใครอยู่ ปิงปิงเลยไปดูตรงนั้นก็เจอเข้ากับเงินจำนวนนี้ค่ะ"ปิงปิงตัดสินใจบอกไปแบบนั้น ที่ต้องพูดแบบนี้เพราะเธอยังไม่แน่ใจว่าความสามารถพิเศษที่เธอมีมันใช้ได้ตลอดไหม เพราะบางทีก็มองเห็น บางทีก็มองไม่เห็น ถ้าบอกไปแล้วมันไม่เป็นแบบที่พูดล่ะ... เธอเลยคิดว่าบอกแบบนี้แหละดีที่สุดแล้
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 13
บทที่ 13หลังจากที่พี่จุนหานรับปากว่าจะช่วยแล้ว จึงไล่เธอสองคนกลับตึกต้น เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นพวกเขาจะจัดการเอง แล้วยังขู่เธอว่าถ้าก่อเรื่องอีก เขาฆ่าเธอแน่ ตอนนี้เธอเลยต้องกลับมานั่งเรียนในสภาพที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร เพื่อน ๆ ในห้องต่างก็ว่าพวกเธอแอบปีนกำแพงไปกินซาลาเปาร้านดังมาแน่ ๆ เพราะสภาพเธอสองคนเหมือนตอนที่แอบปีนกำแพงหรือต้นไม้ออกไปนอกโรงเรียน ทุกคนไม่ค่อยตกใจ เพราะสภาพนี้คือสภาพปกติของเธอสองคน เธออยากจะบอกเพื่อนร่วมห้องเหลือเกิน ถ้าออกนอกโรงเรียนตอนนี้ พวกเธอไม่มีสภาพแบบนี้แล้ว เพราะเธอมีช่องทางลับ แต่ต้องเก็บเงียบไว้หลังเลิกเรียน พี่ชายกับพี่สาวมารอรับเธอกับเล่อเล่อเพื่อที่จะได้กลับบ้านพร้อมกัน โดยเดินไปอีกทาง ไม่ได้ตรงกลับบ้าน เพราะพี่ทั้งสองคนรู้ดีว่าควรบอกน้องในเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน น้องสาวจะได้สบายใจ"แวะซื้อของกินก่อนค่อยไปนั่งริมน้ำ" พี่ชายเธอพูดจบแล้วลากเล่อเล่อให้ตามไปซื้อของด้วยกันทันทีตอนนี้เลยเหลือแค่เธอกับพี่สาวที่กำลังเดินนั่งที่ริมน้ำ พออยู่สองคน เธอก็มองหน้าพี่สาวเพื่อเป็นสัญญาณว่าเธอรอฟังอยู่นะ พูดมาได้เลย"พี่คิดว่ามันจะไม่มีปัญหา เพราะพี่ก็ทำงานนี
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 12
บทที่ 12ทั้งสองยืนดูอยู่ห่าง ๆ เพราะยังไม่แน่ใจว่าคนกลุ่มนั้นจะเข้าไปหาพี่สาวของเธอหรือเปล่า ปิงปิงจ้องตาไม่กะพริบ และในช่วงจังหวะนั้น สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับบางอย่าง "คิดว่าเราไหวไหม" เล่อเล่อไม่คิดหนี แต่ก็ไม่แน่ใจว่าสู้ไหวไหม"ไม่ไหว... ดูคนก่อน ถ้ามีเรื่องจริง ๆ จะเอาอะไรไปสู้ และมองดูรอบ ๆ คนดูต้นทางเว้นระยะขนาดนั้น มีคนเดียวที่จะช่วยเราได้ในตอนนี้ ไปตามพี่จุนหานมาให้เร็วที่สุด ฉันจะถ่วงเวลาเอง" เขาคนเดียวที่น่าจะช่วยเธอได้ในตอนนี้"อือ... ฉันจะรีบให้สุดชีวิต" พูดจบ เล่อเล่อก็รีบวิ่งออกไปทันที ใจก็ภาวนาให้กลุ่มพี่จุนหานอยู่ที่เดียวกับที่เธอเจอเมื่อวานเมื่อรู้ว่าคนกลุ่มนั้นเดินเข้าไปหาพี่สาวของเธอจริง ๆ แม้จะยังไม่ทำอะไรแต่มันก็คิดดีไม่ได้เลย ปิงปิงเดินยิ้มกว้างเข้าไปหาด้วยท่าทางสบายอารมณ์"พี่อิงอิง! " เธอตะโกนดังลั่น พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานให้พี่สาวทุกคนที่ได้ยินเสียงเธอต่างหันมามองเป็นตาเดียว แต่ปิงปิงไม่ได้สนใจใคร เธอชำเลืองมองไปที่มุมหนึ่งของตึก แล้วก็ละสายตากลับมามองพี่สาวกับผู้ชายที่ยืนอยู่ด้วยกัน"ปิงปิงมีเรื่องจะให้พี่ช่วย... ไปด้วยกันหน่อยนะคะ" ปิงปิงดึงแขนพี่สาวให้รีบ
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 11
บทที่ 11หลังจากได้ข้อสรุปแล้วว่าครอบครัวเราจะต้องไปหาห้องเช่าหรือบ้านเช่าอยู่ก่อน ถึงย่าจะยอมให้แยกบ้านแต่ก็ไม่ได้ให้เงิน ถึงยังไงก็ต้องย้ายออกให้เร็วพร้อมหนังสือแยกบ้าน ก่อนที่ตาแก่โรงไม้จะมาคุยกับย่า พรุ่งนี้พ่อจะต้องหาบ้านเช่าและอาจต้องหางานใหม่สำรองไว้ด้วย ส่วนหน้าที่ของเธอในคืนนี้คือ ต้องออกไปทำงานพิเศษช่วงที่คนหลับกันหมดหลังจากทุกคนเข้าห้องนอนกันหมดแล้ว ปิงปิงก็หาข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำ เพราะเธอปวดหนักมากถึงมากที่สุด อาจต้องเข้าห้องน้ำนาน ๆ ถึงมันจะฟังไม่ขึ้นแต่เพราะทุกคนชินกับการพูดเกินจริงของเธออยู่แล้วก็เลยไม่สนใจ อีกอย่าง เธออยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนแน่ ๆ"ทำไมคนพวกนี้ถึงซ่อนเงินไกลตัว แทนที่จะเก็บไว้ใกล้ตัว" เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ถ้าเป็นเธอจะเก็บไว้ใกล้ตัวให้มากที่สุดปิงปิงเดินไปดูตามที่เห็นภาพ ไม่ว่าจะเป็นกระถางต้นไม้ ใต้ตู้ หลังภาพวาด สารพัดที่ซ่อน บางที่ก็ได้มาไม่กี่หยวน แต่ก็ต้องเอาไว้ก่อน บางที่ต้องมุดเข้าใต้โต๊ะแคบ ๆ ก็ต้องทำ ตอนนี้หัวเธอคงมีแต่ฝุ่นเต็มไปหมด ตรงไหนที่ต้องมุดก็พอไหว แต่บางที่ต้องปีน อย่างหลังตู้สูงต้องหาเก้าอี้มาเป็นตัวช่วย"อื้อ... อย่า เดี๋ยวมีคนมาเห็
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 10 แมว... ปิงปิง
บทที่ 10 แมว... ปิงปิงปิงปิงคิดว่าวันนี้มันเป็นวันอะไร ทำไมมีเรื่องเกิดขึ้นกับเธอมากมาย เธอเดินตามพี่สาวไปเรื่อย ๆ จนเห็นพี่สาวของเธอเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็ก ๆ เธอจึงหยุด รอให้เวลาผ่านไปสักพักถึงจะเดินตามเข้าไป…"แหนะ... มีเรื่องสนุกทำไมไม่เรียก" เล่อเล่อเข้ามากระซิบใกล้ ๆ"เล่อเล่อ บ้านเธออยู่โน่น มาทำอะไรตรงนี้" ปิงปิงตอบกลับทันที ถ้ามาจากโรงเรียน บ้านเล่อเล่อถึงก่อนบ้านเธอ เมื่อกี้เล่อเล่อเข้าบ้านไปแล้ว ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่อีก"ลืมสมุดการบ้านไง ต้องเอาไปลอก จะให้ไปลอกที่โรงเรียนหรือไง... ถามโง่ ๆ " เล่อเล่อรีบบอกทันที เธอรู้ว่าปิงปิงทำการบ้านเสร็จก่อนเลิกเรียนตลอด เอามาลอกที่บ้านปลอดภัยที่สุด!พอรู้ว่าปิงปิงกำลังแอบตามดูพี่สาว เล่อเล่อก็ขอตามไปด้วย ทั้งสองจึงแอบอยู่ฝั่งตรงข้ามของอีกซอย ตอนนี้พวกเธอมองเห็นพี่อิงอิงยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าใคร ด้วยระยะที่ไกลจึงทำให้ไม่สามารถได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน พยายามมองดูว่าผู้ชายหน้าตาเป็นยังไงก็มองไม่เห็น"ปิงปิง... เราออกไปก่อนดีไหม ตรงนี้เสี่ยงเกินไป" เล่อเล่อกระซิบบอก"ดีเหมือนกัน" ปิงปิงคิดว่าถึงแอบดูหรือแอบฟังก็ไม่ได้ยินอยู่ดีทั้
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 9 นักสืบปิงปิง
บทที่ 9 นักสืบปิงปิงปิงปิงได้ยินก็กลอกตามองบน จากขี้เหร่อยู่แล้ว ตอนนี้มีคำว่าอ้วนห้อยติดตามมาด้วย แล้วชาตินี้จะสวยเหมือนคนอื่นไหม... "บีบทำไม" ปิงปิงหันมากระซิบเล่อเล่อที่อยู่ ๆ ก็บีบก้นเธอในเวลานี้"ยัยขี้เหร่! เธอแอบไปกินซาลาเปาร้านประจำแล้วไม่บอกฉันใช่ไหม! "เล่อเล่อได้ยินที่พี่จุนหานเรียกน้องอ้วนปิงปิง เธอก็ต้องจับก้นพิสูจน์ และเธอคิดว่าเพื่อนเธอต้องแอบไปกินของอร่อยตอนที่เธอไม่อยู่แน่ ๆโป๊ก! ปิงปิงถวายกำปั้นใส่หัวเล่อเล่อทันทีพร้อมกับถลึงตาใส่อีกด้วย จากนั้นเธอก็เลิกสนใจยัยเห็นแก่กินแล้วทำตามแผนที่เธอวางไว้ เธอส่งยิ้มทะเล้นให้พี่จุนหานพร้อมกับยักคิ้วให้อีกด้วย จะเรียกอะไรเธอก็ไม่สน ขอแค่ได้ข้อมูลมาก็พอ"ปิงปิงมาขอบคุณพี่" ปิงปิงพูดเสียงดังเพราะเขากับเธออยู่ห่างกันพอสมควร แล้วดูเหมือนจะมีคนอื่น ๆ ยืนขวางไม่ให้เธอเข้าใกล้"หึ! กล้าดี" จุนหานพูดจบ เขาก็ส่งสัญญาณให้คนของเขาหลีกทางให้เด็กอ้วนปิงปิงเดินเข้าไปหาพี่จุนหานด้วยท่าทางที่ไม่ได้กลัวเลยสักนิด แต่ใครจะไปรู้ว่าใจเธอเต้นแทบทะลุออกมา ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นหรอกนะแต่เป็นเพราะเธอกลัว ไม่ได้กลัวธรรมดานะ กลัวมากที่สุด! เธออาศัยความใจก
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 8 น้องอ้วนปิงปิง
บทที่ 8 น้องอ้วนปิงปิงเมื่อได้ยินที่เพื่อนบอกแล้ว ปิงปิงถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แต่ไม่ลืมจดรายละเอียดที่ได้มา กลัวได้แต่รายละเอียดก็ต้องจด เพื่อชีวิตที่เหลือเวลาเพียงน้อยนิดนี้ เธอต้องใจกล้าเข้าไว้"ตอนฉันวิ่งหนี ฉันไปเจออะไรมาด้วย" เล่อเล่อขยับเข้าใกล้เพื่อนแล้วกระซิบเสียงเบา"อะไร... ยังไง" ปิงปิงก็ไม่น้อยหน้า กระซิบตอบกลับเบากว่า"ฉันเห็นพี่สาวเธอยืนคุยกับผู้ชาย ถ้าฉันมองไม่ผิด ฉันเห็นเขาจับมือกันด้วย" "จับมือด้วยเหรอ แล้วผู้ชายเป็นใคร เห็นหน้าไหม" ปิงปิงถามกลับ"ถ้าพวกผู้ใหญ่มาเห็นเป็นเรื่องแน่ ฉันไม่เห็นหน้า เห็นแค่ด้านข้าง ฉันโดนพี่จุนหานลากมาหาเธอเนี่ยแหละ แต่ฉันเห็นพวกพี่จุนหานมองไปทางที่พี่สาวเธอยืนอยู่พักหนึ่ง ก่อนออกมา""เธอห้ามบอกคนอื่นเรื่องพี่อิงอิงนะ" ปิงปิงกลัวเพื่อนเธอเผลอหลุดปากเหลือเกิน"ไม่หลุดหรอก ฉันเห็นไม่ชัดด้วย ถ้าฉันเห็นชัดอาจหลุด" เรื่องที่ไม่มั่นใจ หากหลุดไปอาจมีเรื่องมาหาตัวได้ เธอไม่กล้าเสี่ยง มันอันตรายเกินไป เล่อเล่อไม่หลุดกับเรื่องที่ยังไม่มั่นใจแน่นอน"นั่นแหละ ชัดไม่ชัดก็ห้ามหลุด เธอว่าพี่จุนหานจะรู้จักกับพี่สาวฉันไหม และเมื่อกี้เขาเรียกท
ตัวเอกพวกนั้นช่างแสนร้ายกาจ บทที่ 7 ช่วยปิงปิง
บทที่ 7 ช่วยปิงปิงหลังจากวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตแล้วก็มาถึงจุดนัดหมาย ตอนนี้ปิงปิงแอบอยู่ในห้องน้ำหญิงที่ตึกปลายเพื่อรอเล่อเล่อตามที่นัดไว้"ขังมันไว้เลย! สารเลว""เร็ว ๆ เดี๋ยวคนมา มึงไปดูต้นทาง! "ปิงปิงได้ยินเสียงกลุ่มคนคุยกันและเหมือนลากอะไรเข้ามาในห้องน้ำ เธอรีบซ่อนตรงมุมถังขยะด้านในสุด ยังดีที่เธอตัวเล็กสามารถมุดเข้าช่องได้แต่มันก็ยังทำให้เธออึดอัด แต่ความอึดอัดก็สู้ความอยากรู้ไม่ได้ ปิงปิงทั้งแอบฟังทั้งแอบดูทั้งที่มองไม่ค่อยเห็น ได้ยินชัดเจนแต่ไม่รู้เรื่อง เพราะต่างคนต่างพูด ทั้งด่าทั้งร้องไห้ ไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร"มึงกล้ากับกู! ปากดีนักใช่ไหม !" "กรี๊ด... อีหมาบ้า! ปล่อยกู! "เพียะ! เพียะ! เพียะ!ปิงปิงที่แอบอยู่ก็เริ่มอยู่ไม่ได้เหมือนกัน ด้านนอกเขาตีกัน ด้านในก็อึดอัดมาก จะออกไปตอนนี้ก็กลัวซวยไปด้วย เดี๋ยวจะหาว่ามาช่วย เผลอ ๆ อาจคิดว่าเธอเป็นพยานรู้เห็นอีก ทางไหนก็มีแต่ซวย แต่ตอนนี้มันอยู่ไม่ได้แล้วแม่จ๋า... หลบอยู่ข้างถังขยะ มดแดงมันเยอะ มันรุมกัด ทั้งเจ็บทั้งแสบทั้งคันไปหมดแล้ว...."ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! " ปิงปิงทั้งวิ่งและตะโกน เธอมุดหลบพวกรุ่นพี่ที่กำลังตบกันอย่างเมา
