ไม่รู้ตัว

แม้เมื่อวานชินอ๋องจะกลับมาพร้อมสตรีและยังดื่มน้ำผึ้งยามค่ำคืน จนกระทั่งล่วงเข้าวันใหม่ แต่พ่อบ้านรวมถึงคนสนิทไม่ได้เอ่ยปากถาม พวกเขาเพียงลอบส่งสายตาเพื่อพูดคุยกันว่าสตรีนางนั้นหายไปที่ใดแล้ว ในเมื่อท่านอ๋องกำลังเดินอุ้มหงอี้ที่หายตัวไปออกมาจากห้อง

สาวใช้ผู้เข้าไปปรนนิบัติถูกพ่อบ้านสอบซัก ได้ความว่าไร้เงาของสตรีที่ท่านอ๋องอุ้มเข้าห้อง

น่าแปลกเกินไป รวมถึงน่าเหลือเชื่อ คนทั้งคนจะหายไปโดยไม่มีผู้ใดพบเห็นเลยหรือ

การหายตัวไปของหงอี้ไม่ใช่เรื่องน่าสงสัย แมวตัวนี้ชอบเที่ยวเล่น ซุกซนตลอดเวลา หายตัวไปก็กลับมาเองได้ พวกเขาทั้งหมดเคยชินเสียแล้ว เมื่อคืนถึงถึงก็เพียงนึกห่วงเท่านั้น เช้านี้พบอยู่กับท่านอ๋อง เป็นอันว่าหายห่วง

หงอี้กลับมาอยู่ในร่างแมวเพียงแค่คิดเท่านั้น นางยังนึกแปลกใจ ก่อนหน้านั้นเคยลองแล้วผลปรากฏว่าว่างเปล่า นางยังคงเป็นแมวสีขาวขนปุย แล้วเหตุใดจึงเกิดขึ้น

มันได้รับการกระตุ้น?

แล้วอะไรคือตัวกระตุ้น หงอี้ปวดหัวไปหมด ยิ่งคิดยิ่งใช้สมองมาก ความหิวยิ่งถาโถม เสียงท้องเจ้ากรรมดังเข้าหูชินอ๋อง จนเขาก้มมองเจ้าก้อนขนในอ้อมอกอย่างนึกสงสาร รีบหันไปสั่งสาวใช้จัดโต๊ะอาหาร จับนางเข้าประจำที่

นมอุ่นถูกยกมาวางตรงหน้า หงอี้หิวจนตาลายสามารถเขมือบไก่ได้คราวเดียวสามตัว รีบซุกหน้าลงในถ้วยนม

ชินอ๋องมองดูแมวตะกละดื่มนมอย่างหิวโซ เขาคิดว่าหากทำได้หงอี้คงลงไปนอนในชามน้ำนม รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกทั้งที่ยังคงสีหน้าปลาตาย พอดื่มนมจนหมดถึงได้เงยหน้าขึ้นมา จมูกและปากรวมถึงขนสีขาวโดยรอบเปียกลู่ไปหมด

สาวใช้ประจำตัวหยิบผ้ามาเช็ดให้ด้วยสีหน้าแปลกใจ ปกติหงอี้จะกินหรือดื่มด้วยความเรียบร้อย ไม่หกเลอะเทะ แถมยังรักความสะอาดจนนางไม่ต้องเหนื่อยคอยดูแลความสะอาดเลยสักนิด ทว่าวันนี้กลับต่างออกไป

ชินอ๋องโบกมือห้าม สาวใช้ประจำตัวของหงอี้จึงหลุดจากความคิด รีบก้มหน้าถอยหลบไปยืนจุดเดิม หน้าที่เช็ดนมออกจากหน้าขนจึงเป็นของเขา “ยกอาหารของหงอี้เข้ามา”

ปกติหงอี้จะดื่มนมหลังตื่นนอนแล้วเดินเล่นไปทั่วสวนประมาณหนึ่งเค่อ ถึงค่อยกลับมากินข้าว แต่วันนี้คงต้องตัดกิจกรรมเดินเล่นออกไป ส่วนสำคัญอีกอย่างคือเขาคิดชื่อตอนนางเป็นคนได้แล้ว

ดวงตาสีเทากลมแป๋วฉายแววความสุขเมื่อถูกตามใจ ดูเหมือนการออดอ้อนของนางในห้องนอน จะทำให้ชินอ๋องโยนความคิดกลั่นแกล้งทิ้งไป และหันมาตามใจนางอีกครั้งหลังจากสนุกสนามกับการกลั่นแกล้งนางให้เขินอาย

ในที่สุดท้องอันหิวโหยก็ถูกเติมเต็ม....

หลังกินข้าวจนอิ่ม ชินอ๋องพานางออกมานั่งรับลมในศาลา แมวสีขาวที่มักจะนอนขนตัวอยู่บนตักหรือบนเบาะนั่งข้างตัวเขา คือภาพอันเคยชินในสายตาของทุกคนในจวนอ๋องไปเสียแล้ว

วันนี้กลับต่างออกไป ด้วยความหิวทำให้นางเผลอกินข้าวเยอะกว่าปกติ (อีกแล้ว) สภาพในยามนี้จึงไม่ใช่การนอนขดตัวแล้วหลับ แต่กำลังนอนตะแคง (นอนหงายแล้วถูกสายตาคมมองดุว่านอนไม่เรียบร้อย) อวดท้องป่อง ๆ ของตัวเองให้ชินอ๋องดูด้วยสภาพราวแมวอืด

น่าอายเกินไป

นางพยายามขยับตัวเพื่อลุกขึ้นด้วยเขินอายต่อสายตาคู่นั้น พบว่าเมื่อนอนลงไปกลับรู้สึกหนักไปทั้งตัว

ฮือ หงอี้ เอ๊ย หงอี้ ไม่เคยจำเลยว่ากินอิ่มทีไรประสบกับปัญหาติดพุงทุกที

ชินอ๋องผู้มีสีหน้าปลาตายถึงขั้นหลุดหัวเราะแผ่วเบา เมื่อมองดูแมวตัวกลมกลายสภาพเป็นหนอนอ้วนดิ้นอยู่บนเบาะ ช่างแตกต่างจนเขาประหลาดใจ

นางตอนเป็นมนุษย์มีรูปร่างอ้อนแอ้น ตัวเล็กบางในส่วนที่บาง และอวบอิ่มในส่วนที่ควรอวบอิ่ม เหตุใดพออยู่ในร่างแมวจึงเป็นเช่นนี้ไปเสียได้

แง้วววว หยุดหัวเราะข้านะ ฮึ่ม คนนิสัยไม่ดี

“ข้าหรือนิสัยไม่ดี ข้าไม่ใช่คนบังคับให้เจ้ากินเข้าไปมากขนาดนั้น”

แม้วววว เหมี๊ยว~ แต่ท่านทรมานข้าจนหมดเรี่ยวแรง ข้าจึงหิวจนตาลายกินมากกว่าเดิม

“...” หงอี้/ชินอ๋อง

หนึ่งคนหนึ่งแมวชะงักเมื่อสิ้นเสียงทุ้มไร้อารมณ์ของชินอ๋อง ดวงตาสีรัตติกาลปรากฏระลอกคลื่นทางอารมณ์แล้วเลือนหายไป จัดการช้อนอุ้มหงอี้ขึ้นมาสำรวจอย่างสนใจ

ประเด็นเรื่องการทรมานจนหมดแรงไม่ผ่านเข้าหูเลยสักนิด หงอี้ก็หยุดชะงักเพราะกำลังตกใจที่ชินอ๋องโต้เถียงกับนางราวได้ยินสิ่งที่นางพูด

มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!!

“ข้าได้ยินเสียงของเจ้า”

หน้าขนพยักขึ้นลง ดวงตากลมเบิกกว้าง สามปีที่ถูกเขาเลี้ยงดู ยืนยันได้ว่าแม้นางจะพูดจนนำลายแห้ง หลอกด่าจนตัวแทบไหม้ เขาก็ไม่มีทางเข้าใจภาษาเหมียวหง่าวของนางได้ ทำไมวันนี้ถึงฟังเข้าใจ

ไม่นะ! ต่อไปนางจะหลอกด่าเจ้าหน้าปลาตายอีกได้ยังไง ในเมื่อตอนนี้เขาฟังนางเข้าใจทุกคำ

นี่ต้องเป็นนิยายของปลอมแน่ มีคนคัดลอกนิยายของนางแล้วนำไปดัดแปลงหรือเปล่า สิ่งที่นางอ่านไม่มีอะไรพวกนี้นะ มันแค่นิยายรักอันหวานชื่นของพระเอกนางเอกที่มีอุปสรรคเข้ามาให้ทดสอบแค่เล็กน้อยเท่านั้น

ไม่ได้ซับซ้อนอย่างตอนนี้

ไต้ชินอ๋องนิ่งขรึมกว่าปกติ ทั้งตกใจและยอมรับได้อย่างรวดเร็ว เมื่อคราพยัคฆ์ดำเขาพอจะคาดเดาได้ว่าหงอี้คุยกับมันรู้ความ จึงมอบหมายหน้าที่เกลี้ยกล่อมให้จัดการ ผลออกมาน่าชื่นชมและยืนยันได้ว่าเขาคิดถูก

คงต้องจริงจังกับการสืบค้นข้อมูลประวัติศาสตร์ของแคว้นเสียที นัยน์ตาราบเรียบมองหงอี้กำลังยกอุ้งเท้าหน้าสองข้างขึ้นกุมหัวด้วยความกลัดกลุ้ม เขาพอจะนึกภาพออกหากนางทำท่านี้เมื่อตอนเป็นมนุษย์

เอาละ หัวใจเต้นแรง และมุมปากที่คอยแต่จะยกเป็นรอยยิ้ม ทุกครั้งเมื่อเห็นท่าทางตลกของนางนี่มันคือสิ่งใด

เขากำลังป่วยหรือไม่

ผ่านมาหลายวัน หงอี้ยังคงใช้ชีวิตปกติสุขในจวนอ๋อง พ่วงด้วยทุกคืนนางต้องไปนอนกับเขาในร่างของมนุษย์ แค่ก นอนหลับด้วยกันบนเตียง ไม่มีอะไรในกอไผ่ทั้งสิ้น

ถึงอีตาอ๋องหน้าปลาตายจะทำตัวยั่วยวนนางแค่ไหน จิตใจดวงน้อยอันหนักแน่น ไม่ไหวหวั่นแม้ถูกล่อลวง ทำให้รอดพ้นมาจนถึงวันนี้ รึเปล่าหว่า ก็มีหลายคืนที่เขาและนางต่างช่วยเหลือกันจากภายนอกจนเสร็จสม

คงไม่ต้องนับมันหรอก

คนอื่นเสียตัวขนาดนี้จะคิดยังไงนางไม่สนใจ หงอี้แค่ต้องการชีวิตสุขสบาย มีที่นอนอุ่น มีอาหารกินอิ่มท้อง ไม่ต้องกังวลว่าวันนี้จะใช้ชีวิตยังไง ไม่งี่เง่า ไม่เรียกร้องในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ นางรู้ตัวเองดีว่าอยู่ในฐานะไหน

หากจะบอกว่าการคิดเช่นนั้นดูใจง่ายนางก็ไม่สนใจ ถ้าคิดเป็นสิ่งตอบแทน มอบร่างกายให้ ดูจะสบายใจกว่าคิดซับซ้อน

นั่นคือความตั้งใจอันแรงกล้าในช่วงแรกหลังผ่านคืนนั้นมา

ทั้งที่บอกตัวเองว่ามันมีแค่นั้น นางกลับห้ามความน้อยใจเวลาเห็นชินอ๋องเข้าหานางเอกเมื่อสบโอกาสไม่ได้ ทั้งน้อยใจทั้งหมั่นไส้

เนื้อเรื่องยังคงดำเนินไปตามเส้นเรื่องหลัก แม้จะมีเหตุการณ์บางอย่างมาขัด สุดท้ายก็กลับสู่เส้นทางเดิม ตัวร้ายยังคงหลงรักนางเอกตามต้นฉบับ ส่วนนางคงเป็นได้แค่ตัวประกอบผู้เกาะติดตัวร้ายราวลูกลิง

แมวน้อยเซื่องซึม ไม่ชอบใจเลยสักนิดที่มันเป็นแบบนี้ ไม่ชอบเวลาก้อนเนื้อในอกมันเต้นแผ่วและปวดหนึบ มันควรรู้สึกเฉย ๆ สิ นางเป็นแค่ส่วนประกอบไม่สำคัญ เขาก็คงรักและห่วงใยนางในด้านของสัตว์เลี้ยง เท่านั้น

คงมีแค่นางคิดเลยเถิดไปไกลอยู่ฝ่ายเดียว หงอี้ทบทวนตัวเองอยู่เงียบ ๆ บางที มันอาจเกิดขึ้นตั้งแต่แรกก็ได้

แมวน้อยมุดหน้าซ่อนความเศร้า เมินเสียงพูดคุยของชินอ๋องและอ้ายเมิ่งเหยา ปล่อยผ่านเลยราวไม่ใช่สิ่งสำคัญ

ส่วนคนวางยากำหนัดชินอ๋องในงานเลี้ยงตระกูลเจียง ถูกสอบสวนจนพบตัวบงการแล้ว เป็นคุณหนูจากตระกูลหนึ่งของพระสนมขั้นผิน การถูกโทสะของชินอ๋องเล่นงานคงทำให้คุณหนูและคนในตระกูลนั้นสงบเสงี่ยมไปสักระยะหนึ่ง

วันนี้อากาศดีชินอ๋องจึงกระเตงนางมาเที่ยวเล่นในตลาด นางมีความสุขมากแม้ว่าช่วงบ่ายจะต้องเข้าไปอยู่ในวังเป็นเพื่อนเล่นของฮองเฮา ส่วนชินอ๋องได้รับมอบหมายให้เดินทางไปจัดการขุนนางกังฉินที่ต่างเมือง การเดินทางและลงมือกวาดล้างขุนนางชั่วต้องใช้เวลาหลายวัน จึงต้องจำใจฝากนางไว้กับฮองเฮา

ในขณะเดินเที่ยวเล่นดูความคึกคักของร้านรวงและผู้คนที่ออกมาจับจ่ายซื้อของ เป็นไปตามคาด หงอี้ถูกชินอ๋องอุ้มแนบอก โดยมีนางเอกของนิยายอย่างอ้ายเมิ่งเหยาจ้องมองด้วยดวงตาเป็นประกาย

“หลังจากได้อุ้มหงอี้ในวันนั้น ข้าถึงขั้นต้องไปหาแมวในตลาดค้าสัตว์เลยนะเจ้าคะ น่าเสียดายไม่มีตัวไหนกลิ่นหอมเหมือนหงอี้เลย”

แมวสีขาวแถมยังอวบอ้วนของชินอ๋องน่ารัก นุ่มนิ่ม จนนางอยากอุ้มกลับจวนเสียเดี๋ยวนั้น ความนุ่มใต้ฝ่ามือทำเอาไม่อยากผละจากไปไหน คงจะดีมากถ้าถูกหงอี้เดินเข้ามาคลอเคลียและนอนหลับด้วยกันถึงเช้าบนเตียง

บุรุษผู้มีชื่อเสียงว่าเฉยชาไม่สนใจผู้ใด แถมยังโหดเหี้ยมดั่งมัจจุราชกระหายเลือดเมื่อทำสงครามผู้นี้จะมุมอ่อนโยนด้วย จากคราแรกได้พูดคุย อ้ายเมิ่งเหยารู้สึกเกร็งจนทำตัวไม่ถูก ก็เริ่มผ่อนคลาย สามารถยิ้มแย้มจากใจได้บ้างแล้ว

“อาจจะดูเกินจริงไปบ้างแต่หงอี้ไม่เหมือนแมวตัวอื่น และตัวอื่นก็ไม่สามารถเหมือนเช่นกัน”

“หงอี้พิเศษหรือเจ้าคะ”

“ถูกต้อง หงอี้พิเศษกว่าแมวทุกตัว” ชินอ๋องละส่วนสำคัญเอาไว้ กล่าวเพิ่มเติมว่า “หากคุณหนูอ้ายชื่นชอบลองเดินเล่นไปแถวจวนอ๋อง หงอี้ชอบเดินไปตามกำแพงและเที่ยวเล่นในตลาด”

“จริงหรือเจ้าคะ ที่ผ่านมาข้าไม่เคยพบเลย” อ้ายเมิ่งเหยามีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือจับอุ้งเท้าเล็ก ๆ ของหงอี้อย่างเบามือ

หงอี้ถูกงัดจากอกเสื้อของชินอ๋อง มองดูภาพสองหนุ่มสาวแล้วกรอกตามองบน นึกหมั่นไส้ชินอ๋องจนต้องใช้เท้าอีกข้างข่วนชุดผ้าไหมราคาแพงจนเป็นขุนให้หายหงุดหงิด นางถูกใช้เป็นข้ออ้างได้ใกล้ชิดกับสตรีที่สนใจ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นนางแสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบเป็นเครื่องมือ

ผ่านมาหลายวันตัวร้ายคนนี้ก็ความจำสั้น หลงลืมทุกอย่างหมดแล้ว ฮึ่ย หงุดหงิดจนอยากข่วนหน้าให้เป็นรอย

ชินอ๋องเลิกคิ้วมองเจ้าก้อนขนในอ้อมแขน เหมือนจะจับความรู้สึกของนางได้ว่ากำลังหงุดหงิดมาก “เบื่อแล้วหรือ”

“ใกล้เที่ยงแล้ว หงอี้คงหิวกระมัง” อ้ายเมิ่งเหยาเห็นหงอี้กลายร่างเป็นแมวเจ้าอารมณ์ก็หัวเราะชอบใจ จะทำท่าทางแบบไหนก็น่ารักไปหมดเลย ชักจะอิจฉาชินอ๋องแล้วสิที่ได้เลี้ยงแมวฉลาดแบบนี้

“เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวก่อน รบกวนเวลาเที่ยวเล่นของคุณหนูอ้ายแล้ว” ชินอ๋องลูบสันหลังของหงอี้หวังปลอบใจให้สงบลง กล่าวลาเมื่อถูกหงอี้แผลงฤทธิ์ใส่อีกครั้ง

อ้ายเมิ่งเหยาแสนเสียดายแต่มิได้รั้งไว้ แม้จะอยากเล่นกับหงอี้อีกหน่อยแต่ธรรมเนียมชายหญิงไม่ควรใกลิชดหรือสนทนากันนานเกินควร ยิ่งนางมีคนรักยิ่งต้องระมัดระวังตัว

การพบกันของนางเอกและตัวร้ายจบลงเพียงเท่านี้ หงอี้เมินชินอ๋องทั้งที่กำลังถูกเขากระชับแขนโอบอุ้มไม่ห่าง

“โมโหหิวอีกแล้วหรือ”

แมวเมินรีบหันหัวกลับมาจิกสายตามองเจ้าของผู้สูงศักดิ์ ส่งเสียงบ่นง้องแง้งจนคนฟังต้องโคลงศีรษะยอมรับความผิดโดยไม่คิดโต้เถียง พอเสียงบ่นสงบลงจึงอธิบายเสียงทุ้มต่ำ แววตาขรึมเคร่ง ไม่เข้าใจร่างกายของตนเอง

“ข้าก็ไม่รู้ได้ว่าทำไมถึงต้องเข้าไปทักทายนางอย่างกระตือรือร้นทุกครา ขอโทษนะที่ทำเจ้าหงุดหงิด คราวหลังข้าจะพยายามบังคับตัวเองมากกว่านี้”

หงอี้ตวัดตาค้อนคนอธิบายหน้าเศร้า เลิกสนใจเขาดิ้นสะบัดอยากลงเดินเอง ติดที่แขนแกร่งยึดนางไว้ จำต้องฮึดฮัดอยู่อย่างนั้น

*****

ถึงจะรู้สาเหตุแต่มันอดหงุดหงิดไม่ได้น้อ คนของเราเต๊าะสาวต่อหน้าต่อตา

ข่วนหน้ามันลูก! อย่าไปยอม5555