เครื่องมือเข้าหาสตรี

สามวันต่อมา จวนตระกูลเจียงจัดงานครบรอบวันเกิดให้แก่ราชเลขาเจียง ผู้เป็นแรงสำคัญนำพาให้ตระกูลเจียงกลับมาผงาด จนยืนอย่างมั่นคงท่ามกลางตระกูลขุนนางชั้นสูงในเมืองหลวงได้อีกครั้ง

หลังจากตระกูลเจียงตกต่ำมานับสิบแปดปี ด้วยการตัดสินใจทำการค้ากับขุนนางนิสัยชั่วร้าย หลอกลวงได้แม้กระทั่งราชสำนัก แม้จะพิสูจน์หลักฐานพบเพียงตระกูลเจียงไม่รู้เห็น แต่ความร่ำรวยของพวกเขาปฏิเสธไม่ได้ว่ามาจากเงินของราษฎร

บทลงโทษของพวกเขาตระกูลเจียง คือ ยึดทรัพย์สินเข้าคลังหลวง เพื่อชดเชยความเสียหายจากการค้า จากตระกูลคหบดีผู้ร่ำรวย ดิ่งสู่จุดต่ำสุด เคยอาศัยในจวนหลังใหญ่ สาวใช้บ่าวไพร่นับร้อยชีวิตคอยทำงาน ชีวิตสุขสบายหายไปพวกเขาต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด

ย้ายออกจากจวนเดิม สาวใช้บ่าวไพร่ต่างถูกขายเพื่อลดรายจ่าย บุตรหลานตระกูลเจียงราวตกสวรรค์ พวกเขาไม่มีทางฟื้นคืนได้อีกแล้ว แม้แต่สหายที่เคยคบหายังหนีหน้า เลิกคบหาพวกเขาสอนให้เห็นถึงจิตใจแท้จริงของคน

เมื่อหกปีก่อนเจียงจื้อหมิงสอบได้จอหงวน เขาเริ่มทำงานเป็นขุนนางขั้นเล็ก ๆ ไต่เต้าด้วยความสามารถจนกระทั่งวันนี้ กลายเป็นราชเลขาคนสำคัญที่ฝ่าบาทไว้วางพระทัยและว่าที่ผู้นำตระกูลเจียงคนต่อไป ทำให้ในแต่ละวันมีแม่สื่อเดินเข้าออกประตูจวนไม่เว้นแต่ละวัน

ทว่าราชเลขาหนุ่มมากความสามารถกลับยึดมั่นต่อสตรีเพียงนางเดียว หากไม่เกินความคาดหมาย ต้นปีหน้าเมืองหลวงคงได้จัดงานมงคลสมรสระหว่างราชเลขาเจียงและคุณหนูอ้ายเมิ่งเหยาให้คุณหนูหลายคนได้หัวใจสลาย

ต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน แต่กว่าจะถึงต้นปีหน้าความรักของพระเอกนางเอกต้องเผชิญอุปสรรคขั้นสุดท้าย นั่นก็คือการปรากฏตัวของนางร้ายและตัวร้าย ทั้งสองล้วนเป็นผู้ที่ใกล้ชิดของหงอี้ทั้งสิ้น

แมวจอมขี้เซา ผงกหัวมองภาพใบหน้าอ่อนโยนของชินอ๋องยามเดินเข้าไปทักทายอ้ายเมิ่งเหยาก็เริ่มเข้าใจบางอย่างทันที การตกหลุมรักนางเอกของตัวร้ายเกิดขึ้นแล้ว มันเร็วกว่าที่นางเคยอ่านเสียอีก เห็นแบบนี้หงอี้อยากยกอุ้งเท้าหน้าก่ายหน้าผากเหลือเกิน เมื่ออะไรไม่เคยได้ดั่งใจนางสักอย่าง

ทั้งที่ตั้งใจจะหาทางขัดขวาง สุดท้ายสวรรค์ก็ไม่ยอมฟังคำวอนขอของนาง

“เมิ่งเหยาได้ยินมานานแล้วว่าท่านอ๋องมีแมวอยู่ตัวหนึ่ง ใช่ตัวนี้หรือไม่เจ้าคะ”

ด้วยความสนใจต่อแมวสีขาวตัวกลมในอ้อมแขนของชินอ๋องผู้เลื่องชื่อ ว่าไม่ควรยุ่งด้วยมากที่สุด ทำให้อ้ายเมิ่งเหยาเป็นฝ่ายถามชินอ๋อง หลังจากคอยตอบคำถามและคอยวางระยะห่างระหว่างกันเอาไว้ หลังถูกชายหนุ่มเดินเข้ามาทักทายทุกคราเมื่อพบหน้า

นั่นทำให้แววตาของตัวร้ายมีความแช่มชื่นเมื่อถูกสนใจจากสตรีที่แอบต้องใจ นึกขอบคุณการตัดสินใจของตัวเอง ยอมใจอ่อนพาหงอี้ผู้ดื้อดึงจะมาด้วยให้ได้และเขาปฏิเสธในครั้งแรก สุดท้ายการมีอยู่ของหงอี้ช่วยให้อ้ายเมิ่งเหยาเริ่มลดการวางตัวห่างเหินลง

แม้คนอื่นจะมองว่าท่านอ๋องยังคงมีใบหน้าไร้อารมณ์ แต่หงอี้อยู่กับเขาอย่างใกล้ชิดมาสามปีจะไม่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยได้อย่างไร!

“คุณหนูอ้ายเข้าใจถูกต้องแล้ว นี่คือหงอี้จอมขี้เซาและยังตะกละอย่างเสมอต้นเสมอปลาย”

คนมองหากไม่ตาบอดล้วนเห็นถึงความอ่อนโยน เมื่อชินอ๋องผู้เก่งกาจด้านศึกสงคราม ซ้ำยังขึ้นชื่อเรื่องความกร้าวกระด้าง ใบหน้าไร้อารมณ์จนไม่กล้ามีผู้ใดเข้าใกล้หรือสตรีคนใดตามตอแย เอ่ยถึงแมวสีขาวตัวโปรดในอ้อมแขน

อ้ายเมิ่งเหยาเป็นเหมือนสตรีทั่วไป นางรักสัตว์เมตตาเด็ก ดังนั้นจึงยกยิ้มอ่อนโยน ยกมือขึ้นตั้งใจว่าจะเอื้อมไปลูบขนสีขาวแสนเงางามนั่นว่าจะนุ่มนิ่มเพียงใด แต่เพิ่งตระหนักได้ว่าการทำเช่นนั้นเสียมารยาทมาก จึงชะงักงันเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีประหม่าว่า

“เมิ่งเหยาขออุ้มหงอี้ได้หรือไม่เจ้าคะ” แม้เจ้าของของหงอี้จะไม่น่าเข้าใกล้ แต่ดวงตากลมแป๋วสีเทานั่น ทำให้นางไม่อาจต้านทานความน่ารักไปได้

หงอี้มองชินอ๋องไม่วางตา ดีดดิ้นเมื่อรู้สึกขนลุกไปทั้งร่างกับรอยยิ้มตรงมุมปากของเจ้านายหนุ่ม อยากหนีไปจากตรงนี้แต่ถูกมือหนาจับตัวกดแนบหน้าอกไว้จนยากจะขยับ

ไม่นะ! นางกำลังจะถูกใช้เป็นเครื่องมือจีบสาวให้ท่านอ๋อง และแน่นอนว่าเขา...

“ย่อมได้”

ตอบตกลง!!

กรี๊ดดดดดดด

****

หลังจากไต้ชินอ๋องตอบตกลง โดยคิดใช้หงอี้เป็นเครื่องมือสร้างความประทับใจให้แก่อ้ายเมิ่งเหยา หงอี้ไม่พอใจถึงขั้นเมินชินอ๋อง แล้วหันไปออเซาะกงเจิ้งแทน แม้ว่างานเลี้ยงจะเริ่มและแยกย้ายไปยังโต๊ะนั่งของแต่ละคนแล้ว

ชินอ๋องผู้ถูกเจ้าตัวกลมเมินเป็นครั้งแรก ถึงขั้นออกอาการนั่งไม่ติด ร่ำๆ อยากลุกไปคว้าตัวหงอี้จากตักของกงเจิ้ง แม้ว่าใบหน้ายังคงไร้อารมณ์แต่ผู้ที่รู้จักกันมานานอย่างกงเจิ้งนั้น ทราบดีว่า ชินอ๋องกำลังร้อนใจกับการถูกเมินมากเพียงใด

จะมีอะไรสนุก สะใจสำหรับกงเจิ้งได้อีกนอกจากสถานการณ์ในยามนี้

ฮ่า ๆ เจ้าหน้าปลาตายเคยมั่นใจหนักหนาว่าหงอี้เลือกมันมาตลอด เป็นอย่างไรเล่า โดนเมิน แม้แต่หน้า เจ้าขี้เซาบนตักของเขายังไม่คิดหันมอง

“หงอี้” ทอดเสียงอ่อนเรียกอย่างเอาใจ เจ้าตัวน้อยนอนหลับตาขดตัวบนตักของกงเจิ้งมากว่าครึ่งเค่อ ในที่สุดก็ยอมลืมตาขึ้นมอง

“เจ้าไปทำอันใดให้หงอี้โกรธ” สะใจก็ส่วนสะใจ เหนืออื่นใดความอยากรู้มีมากกว่า หงอี้อยู่กับหลี่ไต้ซวนมาสามปี เขายังไม่เคยเห็นเจ้านี่เจอดีมาก่อน

ไต้ชินอ๋องพ่นลมออกจมูก ทั้งอึดอัด ทั้งไม่สบายใจ “ข้าเพียงเสนอให้คุณหนูอ้ายอุ้มหงอี้เท่านั้น”

กงเจิ้งขมวดคิ้วกับคำอธิบายอย่างไม่ใส่ใจนั่น ยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่ ร้อยวันพันปีเจ้าหน้าปลาตายเคยสนใจสตรีด้วยหรือ ไม่ปล่อยแรงกดดันข่มจนอีกฝ่ายเข่าอ่อน ก็ส่งสายตาพิฆาตจนคุณหนูทั้งหลายหนีหน้ากันหมด

“คุณหนูอ้าย? อ้ายเมิ่งเหยาคนรักของเจียงจื้อหมิงนะหรือ”

“อืม”

กุนซือหนุ่มหรี่ตาซึมครุ่นคิด ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกถึงเค้าลางความวุ่นวายจากคำตอบไม่เต็มเสียงของสหาย ก่อนจะเอ่ยถามออกไปตรง ๆ “เจ้าคงมิใช่ว่าเกิดสนใจสตรีมีเจ้าของหรอก ใช่ไหม”

หลี่ไต้ซวนไม่ตอบ ยกจอกสุราขึ้นดื่มเพื่อเลี่ยงการตอบคำถาม กงเจิ้งยิ่งมั่นใจว่าเขาคิดถูก! พยัคฆ์หน้าตายคนนี้สนใจสตรี!

“นี่มัน..เหลือเชื่อมาก”

ไม่สิ มีสิ่งน่าสนใจมากกว่านั้น หลี่ไต้ซวนไม่ถึงขนาดตายด้านไร้ความต้องการเช่นบุรุษทั่วไป กระนั้นก็ไม่เคยเข้าหาสตรีคนใดมาก่อน “เจ้าคงไม่ได้คิดหาวิธีเข้าหาคนของผู้อื่นโดยใช้หงอี้เป็นข้ออ้าง”

“....”

“สมน้ำหน้า เจ้าโง่หรือไรถึงคิดทำเช่นนั้น หงอี้ฉลาดรู้ความ บางทีฉลาดกว่าคนบางคนด้วยซ้ำ นางคงไม่สนับสนุนให้เจ้าทำตัวเป็นคนไร้ยางอาย คิดยื้อแย่งคนรักของผู้อื่น ข้าไม่คิดว่าบุรุษผู้เพียบพร้อมอย่างเจ้า ไยถึงมองข้ามมโนธรรมไปเสีย”

คราวนี้เจ้าตัวน้อยลืมตาลุกนั่งพร้อมผงกหัว ทั้งร้องทั้งขู่คล้ายเป็นการเห็นด้วยกับกงเจิ้งจนไต้ชินอ๋องไร้วาจา

“อาซวน ข้าจะสนับสนุนเจ้าเต็มที่แน่นอน หากสตรีที่เจ้าพึงใจเป็นคุณหนูตระกูลอื่นที่ไม่ใช่ตระกูลอ้าย อีกทั้งนางยังเป็นคนรักของเจียงจื้อหมิง ขุนนางคนสนิทของพี่ชายเจ้า”

เวลานับสิบสองปีนับแต่ได้รู้จักจนคบหาเป็นสหาย กงเจิ้งมั่นใจเสมอว่าสหายผู้สูงศักดิ์คนนี้ฉลาด เขายังไม่อยากเห็นคนฉลาดถูกความรักบังตาจนลงมือโดยขาดสติ อย่างการแย่งชิงคนรักของผู้อื่นอย่างเปิดเผย กล่าวปิดท้ายและตั้งใจว่าจะไม่เอ่ยถึงมันอีกว่า “ข้ารู้ว่าการมีสตรีสักคนทำให้เจ้าเกิดความสนใจ จนคิดหาทางต้องพิสูจน์ มันยากเย็นยิ่ง แต่อย่าเพิ่งทึกทักว่ามันคือความรักความชอบ จนพลาดโอกาสที่เป็นของเจ้าอย่างแท้จริง”

หลี่ไต้ซวนทอดสายตามองรอยยิ้มแสนสดใสของอ้ายเมิ่งเหยา รอยยิ้มกว้างจนดวงตาโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยวนั่น ไม่มีโอกาสเป็นของเขาจริง ๆ หรือ

“คนที่ใช่ไม่จำเป็นต้องพยายาม เจ้าตัดใจเสียเถิด”

เขารู้ในความหวังดีของกงเจิ้ง เขาเข้าใจทุกอย่าง แต่เสียงร้องภายในอกมันย้ำเตือนว่าเขาต้องสนใจแค่นางเท่านั้น มองดูแค่นาง มอบดวงใจรักให้นางราวทาสผู้ซื่อสัตย์และสุดท้าย เขาต้องเจ็บปวดเพื่อนางเพียงคนเดียว

มันเกินควบคุมจนเขาสับสนและไม่เป็นตัวของตัวเอง กว่าจะรู้ตัวก็มักจะเดินเข้าไปหานางราวกับว่าร่างกายนี้มิใช่ของเขาอีกต่อไป หลี่ไต้ซวนเบนสายตาออกจากภาพคนรัก บังคับความริษยาแสนรุ่มร้อนในอกอย่างยากลำบาก ยกจอกสุรากระดกหวังใช้ความร้อนแรงของมันช่วยดึงสติอันขุ่นมัวให้กลับมา

หงอี้รู้ดีว่าทำไมไต้ชินอ๋องผู้ชินชาในทุกสิ่งและไม่เคยคิดรักใคร จึงเกิดอาการหวั่นไหวกับอ้ายเมิ่งเหยา

ก็นะ คนเขียนกำหนดมาว่าต้องรัก ตัวร้ายต้องรักแค่นางเอก ยอมทำทุกอย่างเพื่อนางเอก สุดท้ายความดีทั้งหมดกลับไร้ค่า จนต้องกลับมาเลียแผลใจเพียงลำพัง

เมี้ยว ม่าววว ซวน ท่านมิได้ตัวคนเดียว ต่อให้ท่านเจ็บก็ยังมีข้าอยู่ข้างท่านเสมอนะ

สุดท้ายหงอี้ก็ยอมใจอ่อน จากคนหน้าปลาตายต้องมีสีหน้าเศร้าสลด ถึงจะเล็กน้อย นางก็เผลอตัวกระโดดมานั่งตักและใช้หัวถูไถมือหนาที่วางอยู่บนหน้าขาของเขา ไม่คิดฟังเสียงโอดครวญของกงเจิ้งผู้ถูกใช้งานแล้วทิ้งอย่างไม่ไยดี

ไต้ชินอ๋องผู้ตกอยู่ในห้วงอันแสนดำมืด ถูกความนุ่มและกลิ่นหอมเฉพาะตัวดึงกลับมา เขาก้มมองดูเจ้าของสัมผัสนั้น หงอี้กำลังใช้ดวงตาแสนบริสุทธิ์มองเขา การออดอ้อนนั้นราวสิ่งปลอบใจและต้องการบอกว่าอย่างน้อยยังมีมันอยู่ข้าง ๆ เสมอ

“ขอโทษที่ข้าบังคับใช้งานเจ้าให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบนะ”

มือหนายกขึ้นเกาคางนุ่ม ก้มหน้าเอ่ยขออภัยเจ้าตัวกลมเสียงแผ่ว เขาไม่เคยคิดว่าการมีหงอี้เข้ามาในชีวิตเป็นเรื่องแย่ อาจมีบางครานึกรำคาญความดื้อดึงของมันไปบ้าง ก็เพียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น

เพราะมีหงอี้ อาการนอนไม่หลับ ซึ่งเป็นผลมาจากการทำสงครามอันยาวนานของเขาถึงดีขึ้น โดยไม่ต้องพึงยาสมุนไพรอีกต่อไป

“หลี่ไต้ซวน ข้าเกลียดเจ้า ฮึ”

ไต้ชินอ๋องหัวเราะชอบใจกับใบหน้าบูดบึ้งของกุนซือคู่ใจ การมีอยู่ของหงอี้ช่วยปัดเป่าความคิดอันแสนดำมืดออกจากใจ เจ้าเหมียวสีขาวจอมตะกละของเขาตัวนี้ เปรียบเสมือนยาบำรุงชั้นดี ช่วยฟื้นฟูจิตใจคนรอบข้างได้

เพราะแบบนั้นเขาจึง หวง เมื่อมีคนเอ่ยปากขอนำตัวหงอี้ไปเลี้ยงดู