หงอี้ของเขา

หงอี้ร้อนวูบวาบตรงจุดประสานเชื่อม ความกระสั่นซ่านไต่ระดับ รู้สึกถึงเขามากกว่าทุกสิ่ง รอบกายราวถูกหยุดเวลาเอาไว้

มีเพียงนางและเขาที่หลงระเริงในห้วงราคะ เอวคอดยกตามติดทุกการถอดถอน คล้ายกับว่าไม่ต้องการให้เขาหนีห่าง ร้อนผ่าวจนใบหน้าแทบไหม้เมื่อสบตาหยอกล้อของเขา

มันเร็วขึ้น เร็วขึ้นจนร่างเคลื่อนคลอน

ทรวงอิ่มไหวยวบยาบตามจังหวะขึ้นลง จนต้องประคองไว้ในอุ้งมือ นวดเคล้นเนื้อล้นผ่านง่ามนิ้ว แทรกท่อนกายผ่านความอ่อนนุ่ม ให้เนื้อของเขาและนางเสียดสีกันครั้งแล้วครั้งเล่า

ความคับแน่น เจ็บตึงในร่องแคบเลือนหายไป เหลือเพียงความซ่านกระสันยามความใหญ่โตแทรกผ่าน ขาเรียวอ้ากว้างยิ่งกว่าเดิมนั่นทำให้เขาเข้าถึงทุกอณูการรับรู้ จ้วงทะยานตามความอยากจนกลีบอ่อนยู่เข้ายู่ออก จนหงอี้หนีออกจากความเสียวซ่านไม่พ้น

มันมากขึ้น...

เสียวขึ้น...

ไต่ระดับความเสียวจนแทบขาดใจ

น้ำเมือกลื่นของนางหลั่งริน ทำให้เขาเร่งเร้าจ้วงแทงราวไม่รู้จักเต็มอิ่ม หลี่ไต้ซวนจุมพิตหน้าผากมลชื้นเหงื่อ ตามด้วยดวงตาทั้งสองข้าง พวงแก้มนุ่ม ปลายจมูกเล็กโด่งรั้น

ก่อนจะหยัดนั่งตรงมองส่วนประสาน เอวหนาลดความเร็วลง กระทั้นแกนกายเคลือบน้ำหวานสีใสและเลือดสีแดงสด ดวงตาราบเรียบเผยความดำมืดออกมา ราวมีคนสุมไฟในอกจนมันร้อนระอุ

“ซีด อ่า...”

เขาแหงนหน้าครางออกมาอย่างสุขสม กลิ่นกายอันคุ้นเคย ผสมกลิ่นเหงื่อและกลิ่นคาวเลือด สูดพวกมันลงปอดคล้ายกลับไปโจนทะยานในสนามรบ

เผลอตัวขยับโยกเข้าหานางรัวเร็ว เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้อง

“อะ..อ๊า..ซวนจ๋า~”

หงอี้ถูกไฟแห่งความร่านร้อนครอบงำ ครางระงมยกมือจิกหมอน ตัวบางกระดอนตามแรงส่งของบั้นเอวสอบ ทั้งเสียว ทั้งจุก ลมหายใจหอบสะท้าน ดวงใจเต้นแรงตื่นเต้นเมื่อบางอย่างในท้องน้อยกำลังดิ้นพล่าน

เกลียวธารหยุดชะงักเมื่อเขาถอนตัวตน หงอี้ไม่ทันได้ตัดพ้อก็ถูกจับพลิกตัว นอนคว่ำหน้า เอวคอดถูกแขนแกร่งรั้งขึ้นจนสะโพกกลมแอ่นชิด ก่อนจะเชิดหน้าเมื่อช่องทางถูกเติมเต็ม

ท่านี้ทั้งลึกทั้งจุก เรียวขาสั่นเทาจนต้องฟุบหน้าลงบนหนอม แอ่นเพียงส่วนล่างให้เขาตักตวง

เขาโหมเข้าหาหนักหน่วงจนนางเกร็งกระตุก คล้ายกับว่ายังเล่นงานนางไม่สาสมใจ แขนเรียวถูกดึงรั้งจนช่วงบนลอยจากที่นอนด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา ดวงตาของพยัคฆ์หนุ่มมองแผ่นหลังเล็กชุ่มเหงื่ออย่างหลงใหล รั้งนางขึ้นมาแนบชิด พลางขยับเอวเข้าหาอย่างต่อเนื่อง

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า”

สาดส่งความเสียวกระสันไม่ขาดช่วง พวงสวรรค์ฟาดเม็ดเกสรจนเกิดฟองฟอด เมือกใสลื่นล้นเอ่อจนขนหยาบเปียกลู่ รั้งเอวคอดเข้าหาเนินชาย เนื้อหน้าขากระทบบั้นท้ายงอนงามจนกระเพื่อม

ฟาดฝ่ามือหนาอย่างมันเขี้ยว ร่างบางสะดุ้งเฮือก ขมิบช่วงล่างจนคนถูกผลสะท้อนกลับครางเสียว

“...อ่า”

“แฮ่ก..ไม่ไหวแล้ว อ๊ะ ข้าไม่ไหวแล้ว อ๊า!” พยายามเอี้ยวตัวทั้งที่เรียวแขนถูกมือหนารั้งดึงจนแผ่นหลังแอ่นโค้ง ดวงตาลอยล่องครางไม่ได้ศัพท์

“อยากให้ข้าทำแรงอีกไหม หืม? ชอบที่ข้าทำเจ้าแรง ๆ แบบนี้ อ่า” คว้าจับลำคอเล็กตอกเอวเข้าหาไม่ยั้งจนเตียงโยกคลอน

“อู้ว..ชอบ..อื้อ..ซวนจ๋า~”

หงอี้แทบขาดใจกับบทรักของคนตัวโตที่เอาแต่ทรมานนางโดยไม่หยุดพัก ร่องรักขมิบรัดลำเอ็นใหญ่แน่น เป็นสัญญาณว่านางใกล้แตะเส้นขอบฟ้าสีทองแล้ว

แต่หลี่ไต้ซวนชอบฟังเสียงหวานอ้อนวอน ร้องขอเขาด้วยแววตาละห้อยอ่อน เอวสอบจึงผ่อนแรงเปลี่ยนมากดมิดลำกาย บดควงจนคนตัวเล็กนิ่วหน้าจุกเสียว

ผีเสื้อตัวน้อยบินว่อนในท้องน้อย ไร้ทางออก ไร้การปลดปล่อย ยิ่งทำให้ดวงหน้างามเปรอะเปื้อนน้ำตาจากฤทธิ์รักของคนด้านหลัง เกร็งสะท้านและดึงดูดเขาอย่างหวงแหนจนยากขยับ

แกนกายถอนออกจนเกิดเสียง หงอี้ฟุบหน้าลงบนหมอนหลังถูกปล่อยแขนแล้ว สะโพกกลมแอ่นตั้งฉาก ตัวสั่นเครือเมื่อนางยังไม่ได้รับการปลดปล่อย หมดแรงขัดขืนยอมให้เขาจับพลิกตัวนอนหงาย

สอดตัวเข้าหว่างขา ลำเอ็นผงาดตั้งทาบกลางร่องบุปผาเปียกปอนน้ำหวาน ใช้มือกดหัวมนทู่เข้ารูแคบแดงก่ำทีเดียวมิดลำ

“อื๊อ”

เข่าทั้งสองข้างถูกกดลงบนเตียงนอนจนขาเรียวแบะกว้าง หยุดเพียงชั่วครู่แล้วตอกอัดรูร่องกระแทกกระทั้นสุดแรง

คนถูกทรมานสะท้านเฮือก เชิดหน้าตาเหลือกกับความลึกภายใน ยกมือดันหน้าท้องแน่นมัดกล้ามเป็นลอนคลื่น

“จะ จุก! อ๊ะ อ๊า”

ดวงตาไร้คลื่นอารมณ์ปรากฏความหวงแหนเรือนกายอวบอัดใต้ร่าง หลงใหลยากจะถอนตัว ขยับเอวเข้าหา มองการเข้าออกของตัวเองผ่านเยื่อบางตึง ที่รับเอาความใหญ่โตของเขาจนหมดโดยไม่สลบไสล

นางแตกต่างจากสตรีอื่น เขาไม่เคยสุขสมในการร่วมรักเท่าครั้งนี้

อ่า หงอี้ของเขา

นิ้วโป้งส่งไปคลึงเม็ดเต่งเน้น ๆ อีกคราจนนางตัวสั่นครางไม่เป็นภาษา เอวคอดร่อนร่านดูดดึงจนเขาแทบหน้ามืดเกือบปลดปล่อยเสียเดี๋ยวนั้น

สิ้นแล้วซึ่งความอาย นางร้องขอความเสร็จสมจากเขาด้วยแววตาเยิ้มยั่ว ร่องแคบตอดตุบ ๆ ทะยานอยากเอื้อมแตะจุดสูงสุด

“ซวนจ๋า..อื๊อ..ฮึก..ขะ ข้าไม่ไหวแล้ว...ได้โปรด”

หลี่ไต้ซวนโน้มตัวทาบทับ ป้อนจูบให้คนตัวเล็กอย่างคนเอาแต่ใจ ลูบผมนุ่มปลอบประโลม อ่อนโยนเหลือเกินจนเกือบหลงเคลิ้ม ต่างจากเอวสอบที่ก็ยังคงกระแทกป้อนเอ็นอุ่นใส่ปากล่างแสนตะกละของหงอี้เต็มแรง

หยัดกายนั่งตรง จับขาของหงอี้พาดบ่าทั้งสองข้าง นางร้องขอถึงขนาดนี้ เขาจะใจดำยื้อยุดก็ดูจะเกินไปหน่อย คืนนี้ยังอีกยาวไกล ค่อยตักตวงจากนางหลังเสร็จสมก็ยังไม่สาย

ดวงตาเยิ้มปรือมองร่างแกร่งด้านบน เขาเสยผมขึ้นเผยสันคอหนา หยาดเหงื่อหยดไหลจากปลายคางเขียวครึ้มลงมาตามร่องอกแน่นหนัด ลอนเนื้อตรงหน้าท้องและเนินชายที่หายเข้าไปในร่องรักของนาง

หลี่ไต้ซวนครางฮึ่มเมื่อถูกหงอี้ใช้แววตาอ่านกินร่างกายเขา จับยึดเรียวขาที่พาดบ่า ส่งฝ่ามือกร้านกดท้องน้อย รัวสะโพกตอกอัดลำกายใหญ่ให้นางกลืนกินซ้ำแล้วซ้ำเล่า มวลความรู้สึกคั่งค้างในร่างกายกำลังได้รับการปลดปล่อย

“ฮ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!”

“สุขสมออกมา รินรดข้าจนเปียกชุ่ม”

เอวคอดแอ่นเด้ง ความเป็นชายแทบหลุดจนชินอ๋องต้องจับเอวบาง กดยึดคาแก่นกายที่กระตุกพองในโพรงหนึบจมสู่ความร้อนที่หลั่งริน หงอี้หอบหายใจ สะบัดร้อนสะบัดหนาว นอนแผ่หมดแรงอยู่บนเตียง

เมื่อแรงตอดแผ่วลงเขาจึงจ้วงกระแทกเนินชายเข้าหาไม่ยั้ง คนเพิ่งเสร็จสมยังคงคั่งค้างจึงไวต่อสัมผัส ความเสียวกระสันมาเยือนอีกครั้งอย่างรวดเร็ว บีบรัดท่อนเนื้อจนยากขยับ

ชินอ๋องไม่แยแส สาวสะบัดยัดเยียดเข้าหากายสาว ไฟราคะมัวเมาความปรารถนาของบุรุษสูงศักดิ์ให้ลุกโชน

“อู้ย อะ อ๊า!”

“...อื้ม อ่า”

กายบางคลอนเคลื่อน ถูกเขาตะบี้ตะบันเข้าหาจนสติล่องลอย ราวถูกมือล่องหนจับอุ้มยกขึ้นสู่ที่สูง พ่ายแพ้ต่อความรัญจวนแสนกระสันซ่าน น้ำเสียวฉีดพุ่งเนินชายชุ่มเตียงนอนเป็นวงกว้าง

ปึก! ปึก! ปึก!

“...อา”

เขากระแทกส่งอีกสามสี่ครั้ง บีบเอวบางของนางแน่นและครางออกมา ปล่อยน้ำเชื้อขาวขุ่นฉีดพุ่งใส่ผนังอ่อนด้านในจนอุ่นวาบ หงอี้รู้สึกถึงเขาว่ามันกำลังกระตุกหงึกและหยุดลง

ชินอ๋องหายใจหอบ จูบปลีน่องขาวที่พาดบนบ่า กดสายตามองภาพอล่างฉ่างของสตรีจอมยั่ว วางขาของนางลงอย่างเบามือ กลีบผกาอูมบวมช้ำจากการถูกรังแกยังคงคาบอมลำกายใหญ่ของเขาไม่ยอมคาย

เขาเชื่อแน่ชัดว่าฤทธิ์ยากำหนัดหมดลงแล้ว ต่อจากนี้คือความต้องการของเขาเองล้วน ๆ

พ่อบ้านวัยชรายืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางสวนของเรือนนอนท่านอ๋อง นับแต่ช่วงบ่ายแก่ ๆ ที่ท่านอ๋องมาถึงจวน เข้ายามไฮ่ (21.00-22.59) แล้วเสียงในเรือนยังลอยมาเป็นระยะ

ท่านอ๋อง เคี่ยวกรำแม่นางน้อยที่พามาเกินไป ไม่คิดปล่อยนางพักกินข้าวกินน้ำบ้างหรือ ชายชราอย่างเขานึกแล้วให้หนักใจ พอถามเจ้าฉีก็บอกไม่เห็นหน้า

ไหนจะหงอี้ มันไม่ได้กลับมาพร้อมท่านอ๋อง

ท่านกุนซืออุ้มกลับจวนหรือ....หากท่านอ๋องยอมให้หงอี้ไปกับท่านกุนซือ เขายอมไปล้างคอกม้ากับเจ้ากัวเหิงสิบวัน!

ยิ่งคิดยิ่งเจอทางตัน พ่อบ้านชราส่ายหน้าพาตัวเองกลับมาปัจจุบันอีกครั้ง เหลือบมองคนมาใหม่ก็คือฉี องครักษ์ใกล้ชิดของท่านอ๋องที่หายไปสืบความเรื่องท่านอ๋องถูกวางยา กล่าวว่า “สืบได้เรื่องใดบ้าง”

“สาวใช้จวนเจียงลงมือ ส่วนผู้บงการเป็นคุณหนูตระกูลอิง”

อิง? “ตระกูลอิงของพระสนมหยางชิ่งผินนะหรือ”

“ขอรับ คุณหนูอิงลี่ลี่เป็นบุตรสาวของนายท่านรองอิงกับอนุคนโปรด พอลองสืบดูแล้วเหมือนว่านางคิดวางแผนลงมือเอง”

“ยังไม่ต้องวางใจ สั่งคนจับตาดูตระกูลอิงให้ละเอียด ข้าจะส่งข่าวถึงคนของเราในวังให้จับตาดูหยางชิ่งผินอีกทาง”

“ข้าจัดการหมดแล้ว หากมีจุดน่าสงสัยคนของเราจะส่งข่าวมาทันที ส่วนพวกหน่วยข่าวข้าให้พวกเขาสืบลงลึกกว่าเดิม ลงมือในงานเลี้ยงของตระกูลเจียง หากเรื่องแดงขึ้นมาคงมีคนหลายฝ่ายร้อนรนกันบ้าง”

พ่อบ้านชราละเหี่ยใจกับความพยายามไขว่คว้าอำนาจของคุณหนูทั้งหลาย ไหนจะท่านอ๋องผู้ตายด้าน...

เสียงคำรามของเจ้าเหนือหัวดังขัดความคิดของพ่อบ้านชรา ใบหน้าเหี่ยวย่นแดงเรื่อเล็กน้อย ส่วนฉีแม้จะยืนนิ่งแต่กลับหูดับ เบี่ยงหน้ามองต้นไม้ใบหญ้าตาไม่กะพริบ พ่อบ้านนึกหมั่นไส้

แฮ่ม ๆ ตอนนี้คงกล่าวหาว่าท่านอ๋องตายด้านมิได้อีก

กลับเข้าเรื่องจริงจัง การวางยากำหนัดในงานเลี้ยงอาจมีจุดประสงค์แอบแฝง ท่านอ๋องคืออนุชาร่วมพระมารดาของฝ่าบาท อำนาจในมือเป็นรองเพียงคนผู้เดียว แมลงพวกนี้คงอยากลองปีนป่ายขึ้นที่สูง เข้าทางฝ่าบาทไม่ได้จึงหันความสนใจมาทางท่านอ๋องแทน

ทั้งสองคนเลือกปลีกตัวเดินออกจากเรือนนอนของท่านอ๋อง สนทนากันอีกสองสามเรื่องจึงแยกย้ายกลับไปพักผ่อน ทิ้งเสียงครวญครางที่เกิดจากกิจกรรมใต้ร่มผ้าไว้ด้านหลัง