เสียอาการ

“อึก อ๊ะ อ๊า”

ถูกเคี่ยวกรำมาหลายชั่วยาม เสียงครางแสนหวานจึงเปลี่ยนเป็นแหบแห้ง หงอี้ถูกจับนอนตะแคงโดยมีร่างใหญ่ซ้อนประชิดด้านหลัง เรียวขาพาดบนแขนแกร่ง แอ่นอ้ารับการป้อนความเสียวจากท่อนกายใหญ่ที่ยังคงสอดเข้าออกอย่างพลิ้วไหว

น้ำหวานเจิ่งนองจนรู้สึกแฉะตรงหว่างขา เม็ดเสียวเต่งบวมสั่นริกจากการขยี้ของท้องนิ้วสาก ยิ่งเขาดันเนินชายเข้าลึกนางยิ่งกระสันจนตัวกระตุก แอ่นบั้นท้ายเข้าหาราวนางโลมแสนร่าน กระหายรสสวาทไม่รู้อิ่ม

“ขะ ข้า อ๊ะ ซวนจ๋า~ ช้าหน่อย อื้อ อ๊า”

ทรมานเหลือเกิน...

รัญจวนเหลือแสนกับราคะที่เขาปรนเปรอให้ไม่หยุดพัก

“บอกให้ช้าลงแต่เจ้ากลับแอ่นรับไม่น้อยหน้า”

“ฮึก อ๊า”

“น้ำหวานของเจ้า ไหลอาบข้าจนเปียกแฉะ แมวน้อยแสนร่าน” เนินชายของเขาที่มีขนหยาบแห้งและเปียกวนกันเช่นนี้มาหลายชั่วยาม ถึงจะฉีดน้ำคาวออกไป อีกสักพักลำกายใหญ่ก็กลับมาขยายพองคับโพรงอุ่นให้เขาสร้างความหฤหรรษ์กับนางอีกครั้ง

วาจาแสนลามกขับความร้อนจนใบหน้าร้อนผ่าว เขินอายเหลือเกินกับความจริงที่เขากล่าวออกมา แต่กลีบบุปผากลับขมิบรัว ราวกับว่ากำลังประจานความคิดแท้จริงของนางให้เขารับรู้ว่าชอบมากแค่ไหน

หลี่ไต้ซวนคำรามเมื่อนางทั้งดูดดึงและเกร็งสะท้าน หวงแหนของเขาจนจะหลุดติดออกไป เขาอ้าปากกัดหัวไหล่ขาวจนขึ้นรอยเขี้ยว ซุกไซ้ความหอมปนชื้นเหงื่อจากหลังคอขาวผ่อง บั้นท้ายแกร่งสะบัดกร้าวตามแรงปรารถนาพุ่งสูง

“ฮ๊า ซวน..ซวนจ๋า อิ๊ ข้าไม่ไหวแล้ว จะไม่ไหวแล้ว อ๊ะ อ๊า”

ร่างอวบอัดเกร็จจนท้องน้อยหด งอตัวอ้าปากหอบเล็บเท้าจิกงองุ้ม ความร้อนในท้องมันพุ่งสูงเกินขีดจำกัดที่นางรับไหว เมื่อนิ้วร้ายของเขายังคงไม่หยุดบดเขี่ยเม็ดเสียวของนาง คราวนี้หงอี้เสร็จแรงถึงขั้นฉี่ราด น้ำหวานกระจายพุ่งเลอะเปียกเตียงกว้าง

โพรงอุ่นตอดรัดรีดเค้นจนชินอ๋องห้ามไม่ไหว พวยพุ่งน้ำเชื้อเหนียวข้นออกมา เมื่อรวมกับของเดิมมันจึงล้นออกมาข้างนอก

หงอี้หน้าแดง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายอ่อนแรงไม่รู้ตัวว่าหลับไปตอนไหน รู้แค่สบายตัวหลังถูกใช้งานหนักมา ส่วนวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงค่อยคิดกันอีกที

ตอนนี้ขอนอนก่อน

เช้าวันต่อมา...

ร่างอิ่มยังคงเปลือยเปล่า นอนซุกในผ้าห่มอย่างสบายใจ นานทีเดียวจึงขยับตัว เบ้หน้ากับความปวดหน่วงช่วงหว่างขา เมื่อยขบไปทั่วร่างจนต้องครางออกมาเมื่อขยับพลิกตัว เปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ เปิดขึ้น กะพริบไล่ความมัว ปรับม่านตากับแสงจ้า

ทุกวันหลังตื่นนอนหงอี้จะยืดเหยียด บิดขี้เกียจโดยกายกลิ้งไปมาบนเตียงแสนนุ่มในเรือนของตนเองอยู่ครึ่งเค่อ แล้วสาวใช้ประจำตัวถึงจะเข้ามาจัดการเก็บกวาดที่นอน

ส่วนนางทำธุระส่วนตัวแล้วถึงออกมานั่งให้สาวใช้เช็ดตา สีฟัน แปลงขนแล้วเดินไปดื่มนมอุ่นในถาด อาจนอนเล่นหรือออกไปเดินในสวนจนสบายใจ ถึงกลับเข้าเรือนเพื่อไปกินข้าวกับชินอ๋อง

นั่นคือกิจวัตรประจำวันของนางในร่างแมว ใช่ นางเคยเป็นแมว

หญิงสาวกำลังนอนมองมือสองข้าง ไล่มายังแขนเรียวขาว ไหนจะสีของภาพที่มองเห็น มันไม่ใช่สีเทาอีกต่อไป สีสันในห้องนอนทำใจดวงน้อยเต้นรัว คาดหวังกับบางอย่าง

“อืม”

หงอี้นอนตัวแข็งทื่อ เบิกตากลมโตเมื่อเพิ่งจะสำนึกถึงสิ่งมีชีวิตหนึ่งกำลังนอนอยู่ข้าง ๆ แบบเนื้อแนบเนื้อ นางลมหายใจสะดุดเมื่อเสียงทุ้มของบุรุษดังขึ้นข้างหู ไหนจะแขนแกร่งตรงหน้าท้องกอดกระชับจนนางแนบชิดกว่าเดิม

แม่เจ้า...นางทำอะไรลงไป~

ไอ้ดีใจที่เปลี่ยนร่างได้มันก็ดีใจ แล้วทำไมตอนเปลี่ยนเป็นคนถึงเกิดเรื่องน่าอายขึ้นแบบนี้ด้วย ภาพของเมื่อวานจนกระทั่งสลบไสลแล่นเข้ามาเป็นฉาก ๆ

ดวงหน้าหมดจดร้อนแทบไหม้ รีบดึงผ้าห่มขึ้นปิดหน้าก็แทบตัวระเบิดเมื่อสายตาปะทะกับกล้ามท้องเรียงตัวสวย นางหลับตาปี๋ข่มความปวดร้าวพลิกตัวหันหลังให้เขา

ความร้อนผ่าวของกายเนื้อที่ขยับแนบชิดแผ่นหลังเปลือยของนาง หงอี้กัดผ้าห่มกรีดโดยไร้เสียง

ทีนี้จะมองหน้าเขายังไง คนที่นางตัวอ่อนระทวยใต้ร่างของเขา

ฮือ หลี่ไต้ซวน เขามันตัวร้ายสมชื่อ

กลับร่างแมวได้ไหมนะ พอเจอหน้าค่อยตีมึนว่าจำอะไรไม่ได้ หงอี้ขบคิดหาทางออกจนรู้สึกปวดหัว หวังให้เรี่ยวแรงรีบฟื้นกลับมาจะได้หลบออกไปก่อนเขาตื่นนอน

หลี่ไต้ซวนตื่นก่อนหงอี้นานแล้ว เขานอนจ้องหน้าคนตัวเล็กจนกระทั่งนางขยับตัวตื่น จึงแกล้งหลับตา ต่อจากนั้นเขาแทบหลุดขำกับสีหน้าที่เปลี่ยนไปมา น่าเอ็นดูจนต้องแกล้งส่งเสียง ขยับแขนกอดกระชับให้แนบชิดกว่าเดิม

ถือเป็นการตื่นนอนที่ชวนให้อารมณ์ดีทั้งวัน กลิ่นของดอกจวี๋โชยเข้าจมูก จึงกดใบหน้าซุกหลังคอ สูดดมกลิ่นที่ชอบเข้าปอดเฮือกใหญ่

รับรู้ว่าร่างน้อยในอ้อมแขนเกร็งตัว หากเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง นางคงกลั้นหายใจอยู่เช่นนี้จนลืมหายใจ

“ตื่นนานหรือยัง” เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบข้างหู หงอี้อยากหายไปจากตรงนี้แทบตาย แต่สุดท้ายก็รวบรวมความกล้า ขยับตัวนอนหงายเพื่อมองหน้าเขาให้ชัด

โอ้ ขนาดเพิ่งตื่นนอน เมาขี้หูขี้ตา เขายังหล่อจนน้ำลายหก ตัวร้ายผู้นี้ชักจะใช้ใบหน้าหล่อร้ายคอยปั่นป่วนใจคนรอบตัว โดยเฉพาะสตรีให้คอยแต่จะลุ่มหลงเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น

นางเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

ตอนเป็นแมวมันไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลยนะนอกจากชื่นชม ภูมิใจที่ได้เดินไปไหนมาไหนกับเขา ตอนนี้กลับร่างเดิม แถมเมื่อคืน...

หลี่ไต้ชวนมองคนตัวเล็กขยับปากมุมมิบ สีหน้าใกล้ร้องไห้เต็มทนแล้วนึกเอ็นดู กดจมูกรังแกพวงแก้มนุ่มเต็มแรงจนหญิงสาวสะดุ้ง

“อ๊ะ”

“รู้สึกไม่สบายตัวตรงไหนบ้าง”

“มะ ไม่ ข้าสบายดีมากเจ้าค่ะ”

“งั้นหรือ”

หลี่ไต้ซวนไม่รุกเร้าเมื่อนางพยักหน้าจ้องเขาตาแป๋ว ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้น เสยผมยาวปรกหน้าไปด้านหลัง ผ้าห่มหล่นมากองบนตัก อวดมัดกล้ามของบุรุษจนหงอี้เผลอมองตาค้าง

“เช่นนั้นก็ลุกไปอาบน้ำ จะได้ออกไปกินข้าว” ผินหน้าพูดกับคนที่ยังนอนนิ่ง ทิ้งประโยคชวนใจสั่นแล้วลุกอวดบั้นท้ายเปลือย “จะได้มาพูดคุยเรื่อง ‘ของเรา’ ”

หนามาก! หนังหน้าของไต้ชินอ๋องหนามาก เขากล้าอวดบั้นท้ายแน่น ๆ โดยไม่คิดอายสายตาของนางเลย ถึงพวกเราจะทำ อ่า นั่นแหละ ก็ใช่เรื่องให้โอ้อวดร่างกายกลางวันแสก ๆ ที่ไหน

หงอี้เบะปากลอบด่าหลี่ไต้ซวนอยู่ในใจ แต่พวงแก้มทั้งสองข้างกลับแดงปลั่ง กัดผ้าห่มระบายความเขินอาย

ฮือ ตัวร้ายคนนี้หุ่นจะแซ่บทรมานจิตใจสาวน้อยอย่างนางไปถึงเมื่อไหร่

คร่ำครวญด้วยความอับอายก็มุดหน้าเข้ากองผ้าห่ม ตอนนี้นางยังไม่พร้อมพูดคุยหรือมองหน้าเขาได้เต็มตาสักนิด จะพูดว่าอะไรละ พูดว่า ข้าถูกวางยาทำให้สติเลือนราง ทำสิ่งใดโดยไม่รู้ตัว คนฉลาดแบบชินอ๋องคงเชื่ออยู่หรอก

หลี่ไต้ซวนเดินออกจากหลังฉากกั้น หรี่ตามองก้อนผ้าห่มบนเตียงกำลังขยับยุกยิก มือหนาที่ตั้งใจจับสายรัดเอวกลับปล่อยมันลง อวดแผงอกและหน้าท้องแน่น แววตานึกสนุกในขณะที่กระชากผ้าห่มจนร่างบางของใครบางคนปลิวเข้าสู่อ้อมอก

ความนุ่มของผิวกายยามฝ่ามือจับต้อง กลิ่นหอมเฉพาะตัวของคนในอ้อมแขนทำให้เขานึกถึงค่ำคืนแสนหวาน เจ้าสิ่งนุ่มหยุ่นซึ่งกลายมาเป็นของโปรด กำลังสัมผัสผิวเนื้อเย็นของเขาโดยไร้สิ่งกางกั้น

ก้มมองคนตัวเล็ก ใบหน้าเรียวงามชวนลุ่มหลง เส้นผมสีเงินดวงตาสีเทา ริมฝีปากอิ่มบวมเล็กน้อยแดงก่ำ มันเผยออ้าจากความตกใจ ช่างยั่วยวนให้เขาช่วงชิงความหวานในโพรงนุ่มอีกครั้ง

“อื้อ!”

หงอี้ตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกกระชากตัวลอย ยังไม่ทันตั้งตัวหรือพูดสิ่งใด ชินอ๋องก็ประกบปากลงมาแล้ว ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเกรียวลิ้นร้อนละเลียดชิมเรียวปากอิ่มของนางอย่างอ้อยอิ่ง พอนางโอนอ่อนจึงสอดเข้ามาสำรวจโพรงนุ่ม ตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กในเชิงหยอกล้อ ละเมียดละไมตามไรฟันจนนางอ่อนระทวย

ลมหายใจอุ่นร้อนของทั้งสองรินรด เสียงเฉอะแฉะของน้ำลายดังคลอเสียงครางผะแผ่วของหญิงสาว หงอี้หูอื้อตาลาย ถูกรสจูบนุ่มนวลล่อลวง เรียวแขนยกขึ้นคล้องคอหนา ลืมสิ้นว่าตัวเองกำลังเปลือยเปล่า บดเบียดกายนุ่มเข้าหาจนชินอ๋องครางในลำคอ นางปลุกความกระหายของเขาขึ้นมาอีกครั้ง

มือหยาบสากลูบแผ่นหลังเปลือยแสนนิ่มมือ วกกลับมาที่เอวคอด ลากปลายนิ้วไปตามส่วนเว้าโค้งแสนยั่วใจชาย จนกระทั่งกอบกุมทรวงอกเต็มมือ ดวงตาหรี่ปรือของหงอี้เบิกกว้าง สติที่กระจัดกระจายถูกรวบรวมได้อีกครั้ง

ร่างบางดิ้น ครางอึกอักในลำคอ ประท้วงให้คนไม่รู้จักอิ่มปล่อยนางจากพันธนาการ

หมัดน้อยทุบไหล่หนาจนเจ็บมือ แต่ชินอ๋องกลับรู้สึกคล้ายถูกอุ้งมือแมวน้อยสะกิดเท่านั้น ช่วงชิงลมหายใจจนนางสิ้นท่า จึงถอนริมฝีปากออกมาอย่างพอใจ หงอี้หอบหายใจจนหน้าอกสะท้าน ปลายยอดไตชมพูเรื่อน่าลงลิ้น ปัดป่ายกับยอดอกของเขาไปมาตามแรงกระเพื่อม

ชินอ๋องต้องเบือนสายตาออกจากสิ่งล่อลวง หันมาจับผมเผ้ายุ่งเหยิงทัดใบหูเล็ก ก่อนที่จะลืมตนจับนางกลืนกินจนกว่าจะอิ่ม หงอี้เลือกหลับตา หลีกหนีแววตาร้อนแรงของชินอ๋อง ความวาบหวานจากช่วงล่างแล่นลิ่วไปทั่วท้องน้อย ขับเอาเมือกใสออกมาจนชื้นแฉะ ทำเอาใบหน้าของนางร้อนแทบไหม้

ยอมรับว่ารู้สึกดีกับรสจูบนี้จนกระทั่งคล้อยตาม เกือบไปแล้ว นางเกือบถูกปีศาจราคะจับกลืนกินจนไม่เหลือกระดูก

หากวันนี้ยังไม่ออกจากห้อง ต่อไปนางคงมองหน้าสาวใช้และคนอื่น ๆ ในจวนไม่ติด

อีกสิ่งที่ลืมคือร่างกายนี้ไร้เสื้อผ้า! หงอี้แทบอยากมุดพื้นเรือนหนีอาย ถึงจะแนบชิดจนเห็นทุกซอกทุกมุมของกันแล้วก็เถอะ รีบยกแขนขึ้นบังเนินอกแม้ว่าจะไม่ทันการแล้วก็ตาม

“ขะ ข้าอยากสวมเสื้อผ้าเจ้าค่ะ”

เสียงเบาหวิวดังจากปากของหญิงสาว ชินอ๋องได้ยินชัดเจนแต่กลับแสร้งไม่ได้ยิน ก้มหน้าจนปลายจมูกคลอเคลียกลุ่มผมหอมบางเบา เอ่ยถามอย่างนึกสนุก “ข้าไม่ได้ยิน เจ้าต้องการสิ่งใด”

“ข้าหนาวอยากสวมเสื้อผ้าแล้ว ท่านหลับตาก่อนได้หรือไม่”

“จำเป็นด้วยหรือ”

หงอี้เงยหน้าขึ้นทำให้ปลายจมูกของชินอ๋องชนหน้าผาก นางผงะจนเกือบหงาย หากไม่ได้แขนของชินอ๋องรัดเอวไว้คงล้มไปกองบนพื้น อาการปวดระบบไปทั่วร่างกายดูเหมือนจะดีขึ้น จนนางไม่รู้สึกขัดส่วนนั้นอีกแล้ว

มันเป็นเช่นนี้เสมอ ไม่ว่าจะบาดเจ็บแค่ไหนนางก็ฟื้นตัวได้เอง ขอแค่พักผ่อนเพียงพอ ส่วนทำไมแม่แมวถึงตายเพียงถูกรถม้าชน อันนี้นางไม่ทราบแม้จะคิดหาคำตอบหรือความเป็นไปได้มากเพียงใดก็พบแค่ทางตัน

กลับมาที่ปัจจุบันก่อน ตาอ๋องตัวร้ายจากทำหน้าตายกลับส่งรอยยิ้มยียวนให้นาง แถมแววตาที่ราบเรียบเสมอ กลับไหวระริกราวสนุกหนักหนาเมื่อเห็นนางทำตัวไม่ถูก หงอี้ทำปากยื่น ในเมื่อเอ่ยขอแล้วเขาทำไม่เข้าใจนางก็ดิ้นเพื่อหลุดจากอ้อมแขนนี้

“ท่านอ๋อง ปล่อยข้านะเจ้าคะ”

“ซวน”

หงอี้หยุดดิ้น ขมวดคิ้วมองหน้าคนออกคำสั่งด้วยแววตาโง่งม ชินอ๋องมันเขี้ยวเจ้าตัวขี้เซา จึงก้มหน้างับปลายจมูกเชิดรั้นจนนางหดหน้าถอยหนี

“เรียกข้าว่าซวน” แม้จะอยากยืนกอดเจ้าตัวนุ่มอีกหน่อย สุดท้ายก็ตัดใจยอมปล่อยนาง หันไปหยิบชุดคลุม ยื่นส่งให้ทั้งหันหลัง แต่เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นนั้นออกคำสั่งชัดเจนจนหงอี้ย่นจมูกใส่คนตัวโต รีบคว้าชุดคลุมมาสวม พอรัดสายรัดเอวแล้วถึงลอบถอนหายใจโล่งอก

ชินอ๋องรออยู่นานก็ยังไม่ได้ยินคำเรียกที่ต้องการ จึงเอี้ยวตัวเลิกคิ้วส่งสายตากดดันให้หญิงสาว

หงอี้เม้มปากเป็นเส้นตรง หลบสายตาสีรัตติกาลนั้นอย่างประหม่า ภาพความทรงจำของเมื่อวานและเมื่อคืนลอยมา ร่างกายสั่นพร่าจากความเสียว เสียงครวญครางเรียกชื่อเขาอย่างออดอ้อน นางสะบัดหน้าไล่ภาพสุดสยิวทิ้ง ยกมือเกาแก้มอย่างทำตัวไม่ถูก สูดลมหายใจลึกเรียกความกล้าเรียกชินอ๋องเสียงเบาจนคิ้วเข้มขมวดมุ่น

“ซวน”

“ดัง ๆ”

เอาวะ เป็นแมวเขามาสามปี ใกล้ชิดผูกพันจนเห็นนิสัยที่คนอื่นไม่เห็น เมื่อตัดสินใจจึงช้อนนัยน์ตากลมแป๋วที่มักทำตอนอยู่ในร่างแมว ยื่นมือดึงชายชุดของเขา “ซวน~ ข้าหิวข้าวแล้วเจ้าค่ะ”

ชินอ๋องถูกบางอย่างเล่นงานโดยไม่ทันตั้งตัวถึงขั้นเซถอยหลัง ยกมือปิดปากมองหงอี้ด้วยดวงตาเบิกกว้าง คอแดงหูร้อน

เห็นท่าทางของเขาแปลกไป จากเว้นระยะก็ขยับเข้าใกล้อีกหน่อย ปากน้อย ๆ ขยับส่งเสียงอ่อนหวาน กะพริบตาขึ้นลงอย่างมีจริต

“วันนี้ยังไม่ได้ดื่มนมอุ่นเลยเจ้าค่ะ ซวนจะกินข้าวกับข้าไหม”

“....” หลี่ไต้ซวนสติหลุดลอยไปแล้ว

หงอี้ลอบยิ้มอยู่ในใจ เธอมันก็คนแน่คนหนึ่งนะ โลกเดิมอะไรต่อมิอะไรมันเจริญล้ำหน้าไปมาก แค่ไอ้ท่าทางอ่อนหวาน ส่งสายตาอ้อนแสดงออกว่าไร้เดียงสาหน่อย ถึงจะเฉยชากับรอบข้างมากแค่ไหน สุดท้ายก็แพ้พ่ายอยู่ดี

....บอกได้เลยว่า ตอนนี้ ไต้ชินอ๋องตัวร้ายกำลังโดนนางตกละ

***

บอกเลยว่า จะร่างคนร่างแมว อ๋องมันก็แพ้ลูกอ้อนน้องอยู่ดี~~~~

ตอนก่อนหน้าทำตัวด้านเปลือยก้นให้ลูกสาวดู ตอนนี้โดนเอาคืนไปแทบไม่เป็น