ฤทธิ์กำหนัดเล่นงาน

บรรยากาศแสนหนักอึ้งบนโต๊ะของชินอ๋องหมดไป หงอี้จึงมีความคิดอยากลองชิมสุรา ว่าก็ว่าเถอะ นางเมื่อครั้งยังเป็นกมลเนตรชื่นชอบการเติมแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดมาก ยี่ห้อไหนคนว่าดี ผสมแบบไหนคนว่าเด็ด เป็นต้องขอลองเสมอ

พออยู่ในร่างแมวความชอบจึงถูกงดเว้นไป หงอี้อาศัยจังหวะที่สองหนุ่มเผลอยื่นอุ้งเท้าหน้าจุ่มลงในจอกสุรา ยกขึ้นใช้ลิ้นแตะ ๆ เพื่อทดลองรสชาติ ลิ้นน้อย ๆ สีแดงเลียอุ้งเท้าหน้าชวนให้คนมองรู้สึกจั๊กจี้

อู้ววว รสชาติใช้ได้เลย ฤทธิ์ไม่แรงเท่าไหร่ ถือว่าพอแก้ขัดอาการเปรี้ยวปากได้

หลังจากนั้นความสนใจทั้งหมดของนางจึงอยู่ที่จอกสุราตรงหน้า ลิ้มรสชาติแสนคิดถึงอย่างสุขใจ ดวงตากลมหลับพริ้มอย่างมีความสุข ความเร็วของการจุ่มอุ้งเท้าก็เพิ่มขึ้น เผลออีกทีสุราเต็มจอกก็เหลือเพียงครึ่งหนึ่ง

ตายละ ซวนจะรู้ไหม

ทำไงดี ๆ

ความกังวลส่งผลให้นางไม่ได้นอนเฉยอีกต่อไป ลุกขึ้นกลอกตามองไปมาอย่างใช้ความคิด ก่อนจะ..

“หงอี้ ซุกซนอีกแล้วหรือ” ไต้ชินอ๋องบ่นไม่จริงจังนักออกมา เมื่อพบว่าจอกสุราของตนเองหกคว่ำ เมื่อมองดูตัวการกำลังส่งเสียงอย่างรู้สึกผิด จึงเรียกสาวใช้แถวนั้นมาเก็บกวาด สาวใช้รีบเช็ดสุราและเปลี่ยนจอกใหม่พร้อมเติมสุราจนเต็ม

หากไม่ติดว่ามีขนฟูฟ่องปกปิดไว้ ความเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของหงอี้คงถูกประจานออกมา นางยังอยากดื่มให้มากกว่านี้แต่ร่างกายของแมวไม่รู้จะรับได้มากแค่ไหน จำต้องหักใจ รอดูอาการของวันนี้ หากไม่ร้ายแรงค่อยหาโอกาสขโมยสุราของซวนทีหลัง

ท่าทีหลุกหลิกจนกระทั่งยกเท้าปัดจอกสุราจนคว่ำของเจ้าก้อนขนสีขาว ตกอยู่ในสายตาของใครบางคนมาตั้งแต่ต้น มุมปากบางเฉียบกดลึกอย่างชอบใจ นัยน์ตาลุ่มลึกสั่นริกเมื่อเห็นเรื่องสนุกตำตา

อ่า น่าสนใจจริง ๆ

“พี่จื้อหมิง มองอะไรอยู่หรือเจ้าคะ” อ้ายเมิ่งเหยาเห็นว่าคนรักเงียบไปเลยมองตามสายตาของเขาก็ตาโต ยังจำความนุ่มละมุนตอนอุ้มแมวสีขาวขนปุยของไต้ชินอ๋องได้ แถมยังมีกลิ่นหอมที่ทำให้จิตใจคนสงบ น่ารักจนนางอยากขโมยมาเลี้ยง

ฮือ~

“ท่านก็สนใจหงอี้หรือเจ้าคะ”

เจียงจื้อหมิงมองดวงตาแวววาวของคนรักแล้วเลิกคิ้ว “หงอี้?”

อ้ายเมิ่งเหยาพยักหน้าหงึกหงัก ดูกระตือรือร้นเมื่อพูดถึงแมวตัวนั้น เจียงจื้อหมิงจึงหันกลับมาสนใจคนรักที่กำลังยิ้มกว้าง “ใช่เจ้าค่ะ ข้าเพิ่งมีโอกาสได้อุ้มนิดหน่อย หงอี้น่ารักมาก ตัวก็นุ่มนิ่มแถมกลิ่นตัวยังหอม ไม่แปลกใจเลยทำไมท่านอ๋องถึงหวงหนักมาก”

“เจ้าไปรู้จักชินอ๋องถึงขนาด เขายอมให้อุ้มแมวตั้งแต่เมื่อใด”

“บังเอิญเจอเวลาข้าไปเที่ยวเล่นในตลาดเจ้าค่ะ สองสามครั้ง ข้าเกร็งมากเวลาสนทนากับเขา พอเจอบ่อยเข้าเลยสงสัยว่าข่าวลือเป็นความจริงแน่หรือ ไต้ชินอ๋องผู้นั้นไม่เห็นน่ากลัวอย่างคนเขาลือกัน”

เจียงจื้อหมิงหรี่ตาหันมองบุรุษสูงศักดิ์ที่เข้าร่วมงานเลี้ยงครบรอบวันเกิดของเขาเป็นปีแรก สัญชาตญาณของบุรุษด้วยกันพุ่งสูง

ไต้ชินอ๋องสนใจอ้ายเมิ่งเหยา?

นิสัยของชินอ๋องเขาพอจะมองออก แข็งกระด้าง ไม่สนใจใครหากไม่สำคัญพอ ไม่ชอบเข้าหาใครและไม่ชอบให้ใครเข้าหาโดยเฉพาะสตรี ถูกอีกฝ่ายมองว่าเป็นตัวน่ารำคาญเสียด้วยซ้ำ แต่เมิ่งเหยากลับบอกว่าเจอชินอ๋องในตลาดโดยบังเอิญ มีการพูดคุยกันทุกครั้ง

ไหนจะก่อนหน้านั้น เขาเองก็เห็นว่าคนรักยืนสนทนากับชินอ๋องอยู่นานสองนาน เพียงแต่เขาติดสนทนากับใต้เท้าเหอจึงปลีกตัวออกมาไม่ได้ หลังจากนั้นมัวยุ่งกับการรับแขกจึงหลงลืมไปชั่วขณะ เมื่อเมิ่งเหยาเปิดประเด็นจึงได้คิดทบทวน

“หากเจ้าชอบแมว พี่สั่งคนไปซื้อจากตลาดค้าสัตว์มาให้เลี้ยงดีหรือไม่” แม้จะสงสัยท่าทีของชินอ๋องที่มีต่อคนรัก เจียงจื้อหมิงกลับไม่คิดถามออกไป เลือกเอ่ยถึงแมวสีขาวตัวนั้นแทน

“ข้าขอไปเลือกเองได้ไหมเจ้าคะ”

“ย่อมได้” เจียงจื้อหมิงรับปากแล้วนิ่งไปชั่วครู่ เอ่ยอีกว่า “พรุ่งนี้พี่ว่าง พาเจ้าไปเลือกได้”

“ไม่ได้รบกวนพี่จื้อหมิงใช่ไหมเจ้าคะ” อ้ายเมิ่งเหยาดีใจเมื่อคิดว่าตนเองจะได้เลี้ยงแมว กระนั้นยังคงนึกห่วงคนรัก ว่าจะกระทบต่อหน้าที่ของเขาจึงหยั่งเชิงกลับไป เจียงจื้อหมิงส่ายหน้าใบหน้าจิ้มลิ้มจึงยิ้มออก

อ้ายเมิ่งเหยาหันกลับไปสนใจอาหารบนโต๊ะ เจียงจื้อหมิงจึงมีโอกาสมองไปยังโต๊ะของไต้ชินอ๋อง ทั้งที่มีสัญญาณว่าคนรักถูกหมายปองจากบุรุษอื่น ราชเลขาหนุ่มผู้รักมั่นกลับวางเฉยและสนใจแมวสีขาวที่ชื่อหงอี้ของชินอ๋องแทน

หงอี้ที่เริ่มรู้สึกมึน ๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีคนจับจ้องอยู่ ดวงตาสีเทาสบกับนัยน์ตาลุ่มลึกของเจียงจื้อหมิง มันเต้นระริกคล้ายชอบใจบางอย่าง

นางกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างนึกประหม่าแสร้งทำตัวน่ารัก เอียงหัวกระดิกหูอย่างแมวขี้สงสัยกลบเกลื่อน พระเอกคนนี้มองนางด้วยเหตุใด ไยสายตาที่ส่งมาราวกับบอกว่ารู้ทันการกระทำของนาง

หงอี้กะพริบตากลมแป๋ว พรางบ่นในใจว่า ไม่ต้องม๊องงง สนใจนางเอกของท่านนู้น

ความกังวลทำให้หงอี้หายใจหอบ ร้อนรุ่มไปทั่วร่างกายจนขยับตัวยุกยิก ไต้ชินอ๋องเองย่อมรู้สึกไม่ต่างกัน ใบหน้าเรียบเฉยแดงเรื่ออย่างเห็นได้ชัด

“เจ้าเป็นอะไร” กงเจิ้งขมวดคิ้วมองสหายกำลังหายใจหอบ ดวงตาของกุนซือหนุ่มมืดครึ้ม ยกมือส่งสัญญาณให้องครักษ์รู้ตัว สั่งเสียงเฉียบขาด “กลับจวนอ๋องก่อน”

ชินอ๋องคว้าหงอี้ลุกขึ้นด้วยท่าทีปกติ กงเจิ้งรับหน้าที่กล่าวลา อย่างไรงานเลี้ยงย่อมผ่านช่วงสำคัญไปแล้ว หากเขากับชินอ๋องจะขอตัวกลับก่อนคงไม่เสียมารยาทอันใด

มีขุนนางหลายคนลุกขึ้นเพื่อส่งชินอ๋องกลับ ทั้งสองพยักหน้ากล่าวกับขุนนางพวกนั้นสองสามประโยคแล้วจึงเดินออกจากงาน

เจียงจื้อหมิงเดินออกมาส่งชินอ๋องด้วยตัวเองถึงหน้าประตู ด้วยมองเหตุสิ่งผิดปกติแต่ต้น กงเจิ้งกล่าวกับราชเลขาหนุ่มว่า “เสียมารยาทแล้ว ข้ากับชินอ๋องคงต้องขอตัวกลับด้วยมีธุระด่วนเข้ามากระทันหัน ข้าหวังว่าใต้เท้าเจียงจะมีสุขภาพแข็งแรง หน้าที่การงานรุ่งเรืองรวมถึงมีความรักอันราบรื่น”

“หามิได้ ๆ ท่านกุนซือและชินอ๋องให้เกียรติมาร่วมงานเลี้ยงของข้า นับว่าให้หน้าข้าและตระกูลเจียงแล้ว”

กงเจิ้งยกยิ้มไม่กล่าวสิ่งใดเมื่อรถม้าจวนอ๋องแล่นมาจอด ชินอ๋องพยักหน้าลาเจียงจื้อหมิง เขาไม่อาจกล่าวสิ่งใดออกไปได้ ความร้อนรุ่มในร่างกายกำลังเล่นงานเขาอย่างหนักจนต้องกัดฟันแน่น นัยน์ตาไร้อารมณ์แดงก่ำ

รถม้าจวนอ๋องและรถม้าจวนกงแล่นออกไปแล้ว เจียงจื้อหมิงจึงหันไปกระซิบสั่งความพ่อบ้านด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ตรวจสอบกาและจอกสุราของชินอ๋อง หากพบสิ่งผิดปกติหาตัวคนผิด ลงมือให้เงียบที่สุด”

“ขอรับคุณชาย” พ่อบ้านเดินจากไปพร้อมความหนักใจ งานเลี้ยงวันนี้สำคัญมาก หากเกิดเรื่องขึ้นย่อมทำให้คุณชายและตระกูลเจียงขายหน้า

ไต้ชินอ๋องวางหงอี้ลงบนเบาะนุ่ม รถม้าแล่นออกมาได้เพียงชั่วอึดใจ เสียงกัดฟันกรอดจึงดังขึ้นเป็นระยะ

บัดซบ!! มีคนวางยาเขา

มือหนาสั่นเทา แกะสายรัดชุดหวังช่วยคลายร้อน ความต้องการในบางอย่างพุ่งสูงจนต้องสะกดกลั้นแม้จะยากเต็มทน เขามิไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าตนเองต้องการอะไร อายุใกล้สามสิบแล้วย่อมเคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาบ้าง เพียงแต่ไม่ได้หมกมุ่นเหมือนบุรุษทั่วไปเท่านั้น

“ฉี ตามหมอหลวงมาที่วังอ๋อง ด่วน!”

ฉีคือคนขับรถม้า เป็นองครักษ์มือดีผู้ใกล้ชิดชินอ๋องมากที่สุด “ต้องแจ้งฝ่าบาทหรือไม่ขอรับ”

“ไม่ ทำทุกอย่างให้เงียบ สั่งคนของเราสืบหาตัวบงการแล้วพาตัวมา”

รถม้าเคลื่อนตัวเข้าประตูจวนอ๋อง ยังไม่ทันจอดสนิทก็เกิดความเปลี่ยนแปลงบางอย่างทางหางตา ชินอ๋องหันมองจึงทันได้เห็นว่าบนเบาะนอนของหงอี้แต่เดิมมีร่างแมวสีขาว บัดนี้กลับก่อเกิดคลื่นในอากาศจนกระทั่ง

ปุ๊ง!

แม้จะขึ้นชื่อว่าไร้อารมณ์เพียงใด บัดนี้ชินอ๋องกลับนั่งเบิกตาค้างกับภาพตรงหน้า

สตรีนางหนึ่งนั่งในลักษณะเอนพิงพนังรถม้า ไร้อาภรณ์ปกปิดเรือนกาย ผิวขาวผ่องแดงเรื่อกำลังบิดเร่าทรมานจากบางสิ่งจนอกอวบใหญ่ขยับไหวตามแรงหายใจหอบ ดวงตากลมโตสีเทาภายใต้แพขนตาหนาอันคุ้นเคย กำลังจับจ้องชินอ๋องผู้นิ่งค้างอย่างยั่วยวนปนไร้เดียงสา

บุรุษสูงศักดิ์กวาดสายตามองสตรีแปลกหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเรียวเล็ก ทุกส่วนของนางยั่วยวนอารมณ์ของบุรุษเพียงนอนเอนกายนิ่ง ชินอ๋องใจเต้นตึกตักรู้สึกว่าจิตวิญญาณถูกจู่โจมยิ่งกว่าพบเจออ้ายเมิ่งเหยาหลายเท่าตัว

หงอี้ของเขาอยู่ที่ใด แล้วสตรีนางนี้มาจากไหน!!

“ซวน~ อื้อ”

เสียงหวานสั่นแผ่วดังขึ้น นั่นทำให้สติของชินอ๋องคืนกลับมา แน่นอนว่าฤทธิ์ยากำหนัดยังไม่หายไป ชายหนุ่มเก็บสายตาจากร่างแสนเย้ายวนบิดกายไปมาอย่างทรมาน เอ่ยกับสตรีแปลกหน้าอย่างคนระงับโทสะ

“เจ้าเป็นใคร ขึ้นมาบนรถม้าของข้าต้องการสิ่งใด”

คนของเขาปล่อยให้สตรีนางนี้ขึ้นรถม้าได้อย่างไร หากเป็นในเวลาปกตินางคงถูกเขาจับโยนออกไปข้างนอกแล้ว แต่ยามนี้หากแตะต้องกายสตรี เกรงว่าจะก่อปัญหาขึ้นภายหลัง

หงอี้ไร้สตินึกคิด นางเพียงทรมานจนอยากร้องไห้ ที่พึ่งเดียวในยามนี้คือเจ้านายผู้แสนมั่นคง จึงเรียกเขาตามความเคยชิน ด้วยยังเข้าใจว่าตนเองอยู่ในร่างของแมว

“ซวน..ฮือ หงอี้ร้อน อึก ร้อน”

หงอี้? นางกล่าวว่าตนคือหงอี้ จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อหงอี้...เป็นแมว

“ท่านอ๋อง เกิดอันใดขึ้นหรือไม่ขอรับ” ฉีกล่าวขึ้นหลังจากรถม้าจอดนิ่งสนิทนานแล้ว แต่คนด้านในกลับไม่ยอมก้าวลงมา จึงคิดว่านายเหนือหัวคงถูกเล่นงานจนสิ้นสติ “ให้ข้าขึ้นไปช่วย...”

“ไม่ต้อง! สั่งให้ทุกคนหันหลังออกไปให้หมด รวมทั้งเจ้าด้วย” ยามนี้ชินอ๋องกำลังถอดชุดคลุมตัวนอกห่มร่างเปลือยของสตรีที่อ้างว่าเป็นหงอี้ จนเหลือเพียงผมสีเทาออกเงินและดวงตากลมปรือหวานจากฤทธิ์ยาโผล่ออกมา

ฉีมึนงงต่อคำสั่งแปลกประหลาด กระนั้นก็หันไปสั่งให้ทุกคนยืนหันหลังจากรถม้ารวมถึงเขาเช่นกัน “ข้าสั่งคนไปตามหมอหลวงมาแล้วขอรับ”

“ทุกสิ่งถูกจัดเตรียมไว้ในเรือนใหญ่ ท่านอ๋องต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมหรือไม่ขอรับ” พ่อบ้านเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นของคำสั่ง เมื่อรับรู้ความเคลื่อนไหวจากรถม้าจึงรายงานด้วยความห่วงใย

“สั่งให้ทุกคนถอยออกจากเรือนใหญ่ รวมถึงหมอหลวง หากเขามาถึงไม่ต้องพามาพบข้า จัดเรือนพักผ่อนจนกว่าข้าจะเรียกอีกครา”

พ่อบ้านอ้าปาก แข็งค้างต่อคำสั่งแปลก ๆ ที่สอง เขาคือทหารปลดประจำการ แม้จะห่างสนามรบมาหลายสิบปีทว่าไม่ละเว้นการฝึกฝน ความรู้สึกย่อมเฉียบคมเหมือนเดิม เขารู้สึกได้ว่าท่านอ๋องมิได้กลับมาเพียงลำพัง เสียงลมหายใจหอบถี่เกิดจากคนสองคน!!