Novels by suniki

เมื่อมาถึงห้องทรงพระอักษร หงอี้ที่ยังไม่อยากเสวนากับชินอ๋องรีบดิ้นออกจากอ้อมแขนของเขา เดินนวยนาดไปหาบุรุษผู้ทรงอำนาจที่สุดในแคว้น แต่กลับแย้มสรวลเมื่อเห็นก้อนสีขาวเดินส่ายพวงหางเข้ามาคลอเคลียชายฉลองพระองค์หลี่ไต้ซานแย้มโอษฐ์ โน้มพระวรกายลงช้อนอุ้มหงอี้แล้วตรัสอย่างรู้ทันว่า “หงุดหงิดเจ้าหน้าตายอยู่ละสิ จึงเดินมาคลอเคลียข้าเช่นนี้”หากในเวลาปกติ การเดินมาออดอ้อนเช่นนี้มีแทบนับครั้งได้ ไม่หงุดหงิดน้องชายของเขาก็อยากได้บางอย่าง ครานี้พระองค์ทรงคาดเคาว่าเหตุผลข้อแรก แม้ชินอ๋องจะไม่แสดงออกทางสีหน้าแต่แววตาละห้อยที่มองตามหลังเจ้าตัวกลมก็ชัดเจนดีหงอี้วางคางบนไหล่หนาของฮ่องเต้ เมินเฉยคำถามเท่าทันนั้น ในคราแรกนางตื่นตัวอยู่บ้างเมื่อได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้ บุคคลผู้ทรงอำนาจเหนือผู้ใดในแคว้นนี้ บารมีของเขาเรืองรองจนนางแสดงความนอบน้อมออกมาโดยธรรมชาติ จึงออกอาการเกร็งเมื่อถูกโอบอุ้มเมื่อนานวันเข้าความสนิทสนมเริ่มมากขึ้นความรู้สึกหวั่นเกรงหายไป กล้าอ้อนกล้าซุกมากขึ้น ยิ่งหลี่ไต้ซานปล่อยให้นางทำตามใจ โดยไร้ซึ่งโทสะแถมยังมีความสุขทุกคราเมื่อนางมาอยู่ใกล้ หงอี้จึงยิ่งได้ใจการถูกเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดีจาก

แม้เมื่อวานชินอ๋องจะกลับมาพร้อมสตรีและยังดื่มน้ำผึ้งยามค่ำคืน จนกระทั่งล่วงเข้าวันใหม่ แต่พ่อบ้านรวมถึงคนสนิทไม่ได้เอ่ยปากถาม พวกเขาเพียงลอบส่งสายตาเพื่อพูดคุยกันว่าสตรีนางนั้นหายไปที่ใดแล้ว ในเมื่อท่านอ๋องกำลังเดินอุ้มหงอี้ที่หายตัวไปออกมาจากห้องสาวใช้ผู้เข้าไปปรนนิบัติถูกพ่อบ้านสอบซัก ได้ความว่าไร้เงาของสตรีที่ท่านอ๋องอุ้มเข้าห้องน่าแปลกเกินไป รวมถึงน่าเหลือเชื่อ คนทั้งคนจะหายไปโดยไม่มีผู้ใดพบเห็นเลยหรือการหายตัวไปของหงอี้ไม่ใช่เรื่องน่าสงสัย แมวตัวนี้ชอบเที่ยวเล่น ซุกซนตลอดเวลา หายตัวไปก็กลับมาเองได้ พวกเขาทั้งหมดเคยชินเสียแล้ว เมื่อคืนถึงถึงก็เพียงนึกห่วงเท่านั้น เช้านี้พบอยู่กับท่านอ๋อง เป็นอันว่าหายห่วงหงอี้กลับมาอยู่ในร่างแมวเพียงแค่คิดเท่านั้น นางยังนึกแปลกใจ ก่อนหน้านั้นเคยลองแล้วผลปรากฏว่าว่างเปล่า นางยังคงเป็นแมวสีขาวขนปุย แล้วเหตุใดจึงเกิดขึ้นมันได้รับการกระตุ้น?แล้วอะไรคือตัวกระตุ้น หงอี้ปวดหัวไปหมด ยิ่งคิดยิ่งใช้สมองมาก ความหิวยิ่งถาโถม เสียงท้องเจ้ากรรมดังเข้าหูชินอ๋อง จนเขาก้มมองเจ้าก้อนขนในอ้อมอกอย่างนึกสงสาร รีบหันไปสั่งสาวใช้จัดโต๊ะอาหาร จับนางเข้าประจำที่นมอ

“อึก อ๊ะ อ๊า”ถูกเคี่ยวกรำมาหลายชั่วยาม เสียงครางแสนหวานจึงเปลี่ยนเป็นแหบแห้ง หงอี้ถูกจับนอนตะแคงโดยมีร่างใหญ่ซ้อนประชิดด้านหลัง เรียวขาพาดบนแขนแกร่ง แอ่นอ้ารับการป้อนความเสียวจากท่อนกายใหญ่ที่ยังคงสอดเข้าออกอย่างพลิ้วไหวน้ำหวานเจิ่งนองจนรู้สึกแฉะตรงหว่างขา เม็ดเสียวเต่งบวมสั่นริกจากการขยี้ของท้องนิ้วสาก ยิ่งเขาดันเนินชายเข้าลึกนางยิ่งกระสันจนตัวกระตุก แอ่นบั้นท้ายเข้าหาราวนางโลมแสนร่าน กระหายรสสวาทไม่รู้อิ่ม“ขะ ข้า อ๊ะ ซวนจ๋า~ ช้าหน่อย อื้อ อ๊า”ทรมานเหลือเกิน...รัญจวนเหลือแสนกับราคะที่เขาปรนเปรอให้ไม่หยุดพัก“บอกให้ช้าลงแต่เจ้ากลับแอ่นรับไม่น้อยหน้า”“ฮึก อ๊า”“น้ำหวานของเจ้า ไหลอาบข้าจนเปียกแฉะ แมวน้อยแสนร่าน” เนินชายของเขาที่มีขนหยาบแห้งและเปียกวนกันเช่นนี้มาหลายชั่วยาม ถึงจะฉีดน้ำคาวออกไป อีกสักพักลำกายใหญ่ก็กลับมาขยายพองคับโพรงอุ่นให้เขาสร้างความหฤหรรษ์กับนางอีกครั้งวาจาแสนลามกขับความร้อนจนใบหน้าร้อนผ่าว เขินอายเหลือเกินกับความจริงที่เขากล่าวออกมา แต่กลีบบุปผากลับขมิบรัว ราวกับว่ากำลังประจานความคิดแท้จริงของนางให้เขารับรู้ว่าชอบมากแค่ไหนหลี่ไต้ซวนคำรามเมื่อนางทั้งดูดดึงและเ

หงอี้ร้อนวูบวาบตรงจุดประสานเชื่อม ความกระสั่นซ่านไต่ระดับ รู้สึกถึงเขามากกว่าทุกสิ่ง รอบกายราวถูกหยุดเวลาเอาไว้มีเพียงนางและเขาที่หลงระเริงในห้วงราคะ เอวคอดยกตามติดทุกการถอดถอน คล้ายกับว่าไม่ต้องการให้เขาหนีห่าง ร้อนผ่าวจนใบหน้าแทบไหม้เมื่อสบตาหยอกล้อของเขามันเร็วขึ้น เร็วขึ้นจนร่างเคลื่อนคลอนทรวงอิ่มไหวยวบยาบตามจังหวะขึ้นลง จนต้องประคองไว้ในอุ้งมือ นวดเคล้นเนื้อล้นผ่านง่ามนิ้ว แทรกท่อนกายผ่านความอ่อนนุ่ม ให้เนื้อของเขาและนางเสียดสีกันครั้งแล้วครั้งเล่าความคับแน่น เจ็บตึงในร่องแคบเลือนหายไป เหลือเพียงความซ่านกระสันยามความใหญ่โตแทรกผ่าน ขาเรียวอ้ากว้างยิ่งกว่าเดิมนั่นทำให้เขาเข้าถึงทุกอณูการรับรู้ จ้วงทะยานตามความอยากจนกลีบอ่อนยู่เข้ายู่ออก จนหงอี้หนีออกจากความเสียวซ่านไม่พ้นมันมากขึ้น...เสียวขึ้น...ไต่ระดับความเสียวจนแทบขาดใจน้ำเมือกลื่นของนางหลั่งริน ทำให้เขาเร่งเร้าจ้วงแทงราวไม่รู้จักเต็มอิ่ม หลี่ไต้ซวนจุมพิตหน้าผากมลชื้นเหงื่อ ตามด้วยดวงตาทั้งสองข้าง พวงแก้มนุ่ม ปลายจมูกเล็กโด่งรั้นก่อนจะหยัดนั่งตรงมองส่วนประสาน เอวหนาลดความเร็วลง กระทั้นแกนกายเคลือบน้ำหวานสีใสและเลือดสีแด

ไต้ชินอ๋องแทบทะยานมาที่เรือนนอน ตอนเปิดประตูใช้เท้า ตอนปิดก็ยังใช้เท้ากระแทกปิดเสียงดังปัง ร่างบางในห่อผ้าอยู่ไม่สุข มือน้อยเลื้อยออกมาสอดเข้าสาบชุดลูบไล้ผิวเนื้อของเขา สัมผัสราวถูกขนนกปัดผ่าน สร้างความวาบหวามจนต้องข่มเสียงครางแสนพอใจแม้ความคิดจะอยากจับนางทุ่มลงบนเตียง ตามด้วยคร่อมทับทรมานให้สาสมกับความต้องการในอก แต่เขาสนใจอย่างอื่นมากกว่า จึงต้องสะกดความร้อนรุ่มวางหญิงสาวผู้อ้างตัวว่าคือหงอี้ แมวขี้เซาที่เขาเลี้ยงไว้ข้างกายตลอดสามปีเมื่อเป็นอิสระ หงอี้ใช้มือปัดผ้าคลุมออกอย่างนึกรำคาญ นางร้อนแทบตายแล้วแต่ชินอ๋องยังใช้มันห่อตัว ไยต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยนางก็แค่แมวตัวหนึ่งอุ้มไว้ในอกอย่างเปิดเผย มีสิ่งใดน่าอายกันนัยน์ตาสีเทากลม แวววาวจากแรงปรารถนา มองใบหน้าแดงก่ำของพ่อตัวร้ายหยาดเยิ้ม ยังคงไม่เข้าใจอยู่เหมือนเดิมนางแค่แอบดื่มสุราเองมิใช่หรือ ความร้อนในร่างกายโดยเฉพาะส่วนนั้นมาจากไหนหงอี้สับสนแต่ร่างกายไม่รักดีกลับเอนกายลงบนเตียงเย็นชืด บิดเร่าอย่างชอบใจ ชินอ๋องหายใจหอบกับภาพยั่วราคะของสตรีบนเตียง ผ้าปูสีดำตัดกับผิวกายนวลลออ เส้นผมสีเทาออกเงินกระจายไปทั่วหมอนใบใหญ่“อื้อ...เย็นจัง”บ

บรรยากาศแสนหนักอึ้งบนโต๊ะของชินอ๋องหมดไป หงอี้จึงมีความคิดอยากลองชิมสุรา ว่าก็ว่าเถอะ นางเมื่อครั้งยังเป็นกมลเนตรชื่นชอบการเติมแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดมาก ยี่ห้อไหนคนว่าดี ผสมแบบไหนคนว่าเด็ด เป็นต้องขอลองเสมอพออยู่ในร่างแมวความชอบจึงถูกงดเว้นไป หงอี้อาศัยจังหวะที่สองหนุ่มเผลอยื่นอุ้งเท้าหน้าจุ่มลงในจอกสุรา ยกขึ้นใช้ลิ้นแตะ ๆ เพื่อทดลองรสชาติ ลิ้นน้อย ๆ สีแดงเลียอุ้งเท้าหน้าชวนให้คนมองรู้สึกจั๊กจี้อู้ววว รสชาติใช้ได้เลย ฤทธิ์ไม่แรงเท่าไหร่ ถือว่าพอแก้ขัดอาการเปรี้ยวปากได้หลังจากนั้นความสนใจทั้งหมดของนางจึงอยู่ที่จอกสุราตรงหน้า ลิ้มรสชาติแสนคิดถึงอย่างสุขใจ ดวงตากลมหลับพริ้มอย่างมีความสุข ความเร็วของการจุ่มอุ้งเท้าก็เพิ่มขึ้น เผลออีกทีสุราเต็มจอกก็เหลือเพียงครึ่งหนึ่งตายละ ซวนจะรู้ไหมทำไงดี ๆความกังวลส่งผลให้นางไม่ได้นอนเฉยอีกต่อไป ลุกขึ้นกลอกตามองไปมาอย่างใช้ความคิด ก่อนจะ..“หงอี้ ซุกซนอีกแล้วหรือ” ไต้ชินอ๋องบ่นไม่จริงจังนักออกมา เมื่อพบว่าจอกสุราของตนเองหกคว่ำ เมื่อมองดูตัวการกำลังส่งเสียงอย่างรู้สึกผิด จึงเรียกสาวใช้แถวนั้นมาเก็บกวาด สาวใช้รีบเช็ดสุราและเปลี่ยนจอกใหม่พร้อมเติมสุรา

ส่วนคนที่สร้างปรากฏการณ์ก็ใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมืองหลวง ตอนเช้าตื่นนอนอยู่กับลูก สายหน่อยพาลูกเข้าไปที่ร้าน ช่วงบ่ายนั่งทำบัญชี ตกเย็นก็กลับจวนสอนหนังสือเล่นสนุกกับลูกเป็นเช่นนี้วนเวียนไปจนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งเดือนด้านคนที่เงียบมานานอย่างเหอจินเหยาก็ระแคะระคายแล้วถึงร้านขายอาหารที่คนทั่วไปเอ่ยถึง แม้แต่องค์รัชทายาทยังหลุดปากเอ่ยชม นางคับข้องใจจึงสั่งให้คนไปซื้อมาสองสามอย่าง ก่อนคิ้วจะกระตุกเมื่อพบอาหารแสนคุ้นตา“คุณหนู รสชาตินับว่าเลิศรสเจ้าค่ะ” ชุนถิงสาวใช้คนสนิทของเหอจินเหยาชิมอาหารพวกนี้ก็ตกตะลึงเมื่อพบว่ารสชาติของมันอร่อยล้ำกว่าอาหารในภัตตาคารที่นางเคยได้ชิมเป็นไหน ๆเหอจินเหยาเวลานี้ตื่นตัวว่าอาจมีคนมาจากที่เดียวกับนาง จะมาสนใจชิมรสชาติมันเสียที่ไหน ดวงตาหงส์มองผัดกระเพาะหมูสับไข่ดาวตรงหน้าด้วยแววตาล้ำลึก ชุนถิงรับใช้คุณหนูมาค่อนข้างนานเห็นท่าทางเช่นนั้นก็กลับมาสงบเสงี่ยม ตัดใจมองข้ามความอร่อยอย่างไหวตัวทัน“ให้คนไปสืบว่าใครคือเจ้าของร้าน”“เจ้าค่ะ”เหอจินเหยายังคงจับจ้องอาหารคุ้นตาแล้วใช้ความคิด หัวใจของนางเต้นรัวพลางถามตัวเองว่าใครคือคนนั้น จะใช้มิตรหรือศัตรู เดี๋ยวคงรู้กันกลั

ด้านเหอจินหนานบอกว่าจะมาหาฮุ่ยฮุ่ย ตอนนางลงมาจากห้องทำงานชั้นสามก็เจอลูกกับเสี่ยวลี่เดินมาพอดี“ท่านแม่~ ข้าไปซื้อขนมมาแต่หิวมากเลยเจ้าค่ะ” ฮุ่ยฮุ่ยลืมไปแล้วว่าตัวเองเจอคนแปลกหน้าแล้วยังได้ของจากเขามา ตอนนี้นางหิวไส้กิ่วแล้วอยากกินอาหารรสมือของท่านแม่ที่สุด“ได้เลย แม่กำลังกังวลว่าเจ้าไปวิ่งเล่นจนลืมหิวเสียแล้ว” เหอจินหนานอุ้มเจ้าตัวน้อยแต่น้ำหนักไม่น้อยเข้ามาในอ้อมแขน ฮุ่ยฮุ่ยกอดคอท่านแม่ซบไหล่อย่างออดอ้อน“ข้าจะกินข้าวกับท่านแม่เจ้าค่ะ”“ได้ เช่นนั้นเจ้าไปรอที่ห้องส่วนตัวของเรา แม่จะไปทำอาหารมาให้เจ้า”เสี่ยวลี่รับคุณหนูมาอุ้มแล้วพาไปที่ห้องอาหารส่วนตัว ห้องนี้จัดเอาไว้สำหรับฮูหยินและคุณหนูเท่านั้น ส่วนเรื่องที่คุณหนูพบเจอคนผู้หนึ่งและได้รับพู่ห้อยเอวมานางไม่ลืมรายงานแน่นอน เพียงต้องรอให้กลับถึงจวนจึงสะดวกกว่าอีกด้านของแคว้น ชายแดนที่มีสงครามไม่จบไม่สิ้นมาหลายปี ขบวนขนส่งเสบียงจากเมืองหลวงก็มาถึงแล้ว มีนายทหารชั้นผู้น้อยจำนวนหนึ่งยกหีบห่อเดินตรงมายังกระโจมที่พักของนายทหารชั้นสูง นายทหารกลุ่มนั้นหยุดยืนหน้ากระโจมขานเรียกคนด้านในว่า“ท่านรองแม่ทัพ มีของจากตระกูลเฝิงฝากมากับขบวนขนส่งเ

“เอาละ มาเริ่มปรุงรสชาติเพื่อหมักหมูกันเถอะ”เหอจินหนานล้างมือแล้วหยิบเครื่องปรุงกะปริมาณเท่ากับเนื้อหมู คนทั้งสองกำลังเริ่มปรุงเครื่อง เสียงของฮุ่ยฮุ่ยก็ดังเข้ามาก่อนตัวเสียอีก“ท่านแม่เจ้าขา ท่านแม่”เหอจินหนานจำต้องหยุดทุกอย่างแล้วหันมามองดูลูกสาวตัวน้อยที่ยามนี้หน้าตามอมแมม ชุดสวยงามถูกเปลี่ยนเป็นชุดผ้าฝ้ายสีเรียบ เสี่ยวลี่กลัวว่าตอนที่ฮุ่ยนฮุ่ยเล่นสนุกในสนามเด็กเล่นชุดราคาแพงจะเสียหายจึงลงมือเย็บชุดใหม่สำหรับเล่นสนุกโดยเฉพาะขึ้นมาหลายชุด มันทำจากผ้าฝ้ายแต่ก็เนื้อดีกว่าชุดของชาวบ้านทั่วไป“ลูกเบื่อของเล่นพวกนั้นแล้วหรือจึงวิ่งมาหาแม่ที่นี่” มือบางเกลี่ยแก้มที่มีเม็ดทรายเกาะ ก้มตัวจนใบหน้าเกือบเสมอกับลูก ถามอย่างหยอกเย้า“เปล่าเจ้าค่ะ ลูกไม่ได้เบื่อและไม่มีทางเบื่อของเล่นที่ท่านแม่ทำมาให้” ฮู่ยฮุ่ยส่ายหน้าจนแก้มสั่น มันแดงระเรื่อน่าหอมหน้ากัดมากสำหรับคนหลงลูกอย่างเหอจินหนาน นางใจเย็นมากพอให้ลูกพูดต่อไปว่า“แต่ว่าพ่อบ้านเฝิงพาคนไปลงสระที่ไร่กลับมาแล้ว แถมยังขนปลาตัวใหญ่มาเยอะมากเลยเจ้าค่ะ!”ฮุ่ยฮุ่ยพูดจบบ่าวชายหลายคนก็ขนถังไม้เข้ามาหลายถัง เหอจินหนานจูงมือลูกที่กระตือรือร้นอยากพานาง

ในเมื่ออยากเปิดร้านอาหารจานด่วน นางต้องทดสอบฝีมือของตนเองและทบทวนสูตรในความทรงจำด้วย ยังดีว่าเครื่องปรุงและวัตถุดิบหาได้ไม่ยาก ไม่มีสิ่งไหนก็พอใช้อย่างอื่นทดแทนกันได้ พอชิมรสชาติแล้วพบว่าพอใช้ คนในยุคนี้น่าจะชอบกานลู่ยื่นหน้ามองข้าวที่ถูกหุงจนขึ้นเม็ด สีของมันเหลืองสวยกลิ่นหอมเครื่องเทศฟุ้งไปทั่วครัว ด้านบนมีไก่หนังมันวาวโป๊ะทับอีกที นางกลืนน้ำลายอย่างหิวโหย เหอจินหนานไม่ได้ให้คนสนิทรอนานก็ตักข้าวใส่ถ้วย คว่ำลงบนจาน คีบไก่ออกมาเลาะกระดูกสับเป็นชิ้น ๆ วางบนข้าวอีกทีจัดจานด้วยแตงกวาปอกสีขาวและผักชีสีเขียว เคียงกันกับถ้วยน้ำจิ้ม นางยังวานให้เค่อเจี้ยนทำช้อนกับส้อมไม้มาหลายคู่ สั่งตอนเช้าได้ตอนเย็นถือว่าทำงานรวดเร็วมาก“เจ้าลองชิมดู”กานลู่ลังเลไม่ยอมรับจานอาหารแปลกตาแต่กลิ่นหอมจนน้ำลายไหล ไม่ใช่ว่านางกลัวกินแล้วท้องเสียแต่นางกำลังเกรงใจฮูหยิน เหอจินหนานจึงดันจานใส่อกของคนสนิททำท่าจะปล่อย คนเสียดายของจึงรีบรับเอาไว้อย่างรวดเร็ว“อร่อยยิ่งนักเจ้าค่ะฮูหยิน” แม่ครัวสิงอุทานออกมาหลังตักชิมไปคำใหญ่ ไม่ทราบนางไปจัดการของอร่อยได้ยังไง ข้าวมันไก่ในจานถึงมีรูปแบบไม่ต่างไปจากของกานลู่นักแม้จะใช้

“ตามสบายเถอะ แล้วดูว่าสิ่งที่ข้าจะให้พวกท่านทำพอเป็นไปได้หรือไม่”พูดจบเหอจินหนานพาคนทั้งสองเดินไปที่ลานซึ่งตั้งใจว่าจะวางของเล่นไว้ พลางส่งกระดาษที่วาดรูปของเล่นต่าง ๆ ให้เค่อเจี้ยนดูว่าพอจะทำได้หรือไม่เค่อเจี้ยนทำงานเป็นช่างไม้มานับยี่สิบปีพอมองรูปภาพที่มีรายละเอียดชัดเจนก็พยักหน้าด้วยความมั่นใจ“ทำได้ขอรับ”“เยี่ยม เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วง หากงานออกมาถูกใจข้าย่อมว่าจ้างงานอื่นต่อไป”ลู่ทางทำเงินของนางคือการขายอาหารริมทาง และสูตรข้าวมันไก่น้ำจิ้มรสเด็ดของพ่อกับแม่จะต้องให้คนจีนโบราณเปิดหูเปิดตานางเป็นลูกคนเดียว พอพ่อกับแม่จากไปมันจึงเป็นของนาง ทว่างานที่ทำมาตลอดสนุกกว่าจึงปล่อยสูตรข้าวมันไก่ไว้ในความทรงจำ วันนี้ได้เวลานำออกมาโกยตำลึงเข้ากระเป๋าแล้ว ยังมีข้าวขาหมูเนื้อฉ่ำ ๆ ขอแค่อาหารอร่อยถูกปากราคาถูกใจ นางคงรวยขึ้นเป็นกอบเป็นกำก่อนทุกอย่างจะเลวร้าย“ส่วนระยะเวลาพวกข้าขอไม่เกินสิบวันขอรับ” เค่อเจี้ยนพูดอย่างมั่นใจทำให้เหอจินหนานเลิกคิ้วแปลกใจ“พวกเรามีคนงานที่เคยทำด้วยกันแต่ตอนนี้แยกย้ายเพราะไม่มีงานเข้ามา ถ้าเรียกมาช่วยพร้อมค่าจ้างย่อมไม่มีปัญหาขอรับ” เค่อจิ้นตงคลายความสงสัยทำ

“จ้างช่างไม้มาทำไมหรือเจ้าคะ”“ข้าจะทำของเล่นให้ฮุ่ยฮุ่ย เสี่ยวลี่บอกว่าบิดากับพี่ชายของนางเก่งเรื่องไม้ ข้าจึงลองให้โอกาส” เหอจินหนานนึกภาพของเล่นที่นางวาดเอาไว้ถูกทำออกมาเป็นของจริง ฮุ่ยฮุ่ยคงชอบจนต้องร้องกรีดแน่นอนกานลู่พอรู้มาบ้างว่าบิดากับพี่ชายของเสี่ยวลี่เป็นช่างไม้ หากเป็นฮูหยินก่อนป่วยไข้คงไม่ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยของบ่าวไพร่ขนาดนี้ มิใช่ว่าเมื่อก่อนไม่ดีแต่นางคิดว่าฮูหยินไร้ใจไปสักหน่อย“เจ้าว่าเสี่ยวลี่ใช้ได้หรือไม่”“ใช้ได้เลยเจ้าค่ะ หนึ่งปีมานี้นางไม่เกียจคร้านใฝ่เรียนรู้งานต่าง ๆ ส่วนเรื่องไหวพริบและความฉลาด..นับว่ามีพอสมควร” กานลู่วิเคราะห์อย่างเป็นกลาง ไม่มีน้ำเสียงขุ่นเคืองที่เห็นฮูหยินยกสาวใช้คนหนึ่งมาทำงานข้างกายร่วมกับนางเหอจินหนานยิ้มกว้างกล่าวว่า “คงต้องฝากเจ้าช่วยสอนสั่งนางให้มากกว่านี้”“ได้เจ้าค่ะฮูหยิน”มีคนมาช่วยงานนับว่าดี ยิ่งคนที่นางสอนเองกับมือ อนาคตกานลู่ย่อมวางใจหากต้องไปจัดการเรื่องสำคัญแทนฮูหยินแล้วปล่อยให้เสี่ยวลี่คอยดูแลฮูหยินแทน“คุณหนู! เหตุใดถึงซุกซนเช่นนี้! หากยังมิหยุดดื้อดึงบ่าวจะไม่พาไปหาฮูหยินนะเจ้าคะ!”สองนายบ่าวที่เดินกันไปคุยกันไปเข้ามาใน