ฮุ่ยฮุ่ยร้องไห้

“จ้างช่างไม้มาทำไมหรือเจ้าคะ”

“ข้าจะทำของเล่นให้ฮุ่ยฮุ่ย เสี่ยวลี่บอกว่าบิดากับพี่ชายของนางเก่งเรื่องไม้ ข้าจึงลองให้โอกาส” เหอจินหนานนึกภาพของเล่นที่นางวาดเอาไว้ถูกทำออกมาเป็นของจริง ฮุ่ยฮุ่ยคงชอบจนต้องร้องกรีดแน่นอน

กานลู่พอรู้มาบ้างว่าบิดากับพี่ชายของเสี่ยวลี่เป็นช่างไม้ หากเป็นฮูหยินก่อนป่วยไข้คงไม่ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยของบ่าวไพร่ขนาดนี้ มิใช่ว่าเมื่อก่อนไม่ดีแต่นางคิดว่าฮูหยินไร้ใจไปสักหน่อย

“เจ้าว่าเสี่ยวลี่ใช้ได้หรือไม่”

“ใช้ได้เลยเจ้าค่ะ หนึ่งปีมานี้นางไม่เกียจคร้านใฝ่เรียนรู้งานต่าง ๆ ส่วนเรื่องไหวพริบและความฉลาด..นับว่ามีพอสมควร” กานลู่วิเคราะห์อย่างเป็นกลาง ไม่มีน้ำเสียงขุ่นเคืองที่เห็นฮูหยินยกสาวใช้คนหนึ่งมาทำงานข้างกายร่วมกับนาง

เหอจินหนานยิ้มกว้างกล่าวว่า “คงต้องฝากเจ้าช่วยสอนสั่งนางให้มากกว่านี้”

“ได้เจ้าค่ะฮูหยิน”

มีคนมาช่วยงานนับว่าดี ยิ่งคนที่นางสอนเองกับมือ อนาคตกานลู่ย่อมวางใจหากต้องไปจัดการเรื่องสำคัญแทนฮูหยินแล้วปล่อยให้เสี่ยวลี่คอยดูแลฮูหยินแทน

“คุณหนู! เหตุใดถึงซุกซนเช่นนี้! หากยังมิหยุดดื้อดึงบ่าวจะไม่พาไปหาฮูหยินนะเจ้าคะ!”

สองนายบ่าวที่เดินกันไปคุยกันไปเข้ามาในบริเวณเรือน ถึงกับหยุดชะงักเมื่อเสียงตวาดของสาวใช้ที่คอยดูแลฮุ่ยฮุ่ยดังขึ้น

“ข้ามิได้ดื้อดึงซุกซน เจ้ากำลังจะเอาของของข้าไป”

“เครื่องประดับชิ้นเล็กนิดเดียวอย่าขี้เหนียวไปเลยเจ้าค่ะ น้องสาวของข้าอยากได้สักชิ้น คุณหนูมีของพวกนี้มากมายแบ่งปันให้ผู้ด้อยกว่านับว่าสมควรแล้ว”

“ชิ้นนี้ไม่ได้ ท่านแม่มอบให้ข้าและข้าชอบมันมาก” ฮู่ยฮุ่ยหน้าบึ้ง ดวงตากลมแดงก่ำมีความไม่ยินยอมมือน้อยไม่ยอมปล่อยของที่สาวใช้คนสนิทพยายามยื้อแย่งเอาไป

“อะไรกันเจ้าคะ ฮูหยินร่ำรวยคุณหนูก็แค่บอกว่าของชิ้นนี้หาย หาไม่เจอก็ได้” สาวใช้คนนั้นยังพยายามเกลี้ยกล่อมแล้วยังสั่งสอนเด็กเล็กให้เอ่ยวาจาโกหกโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

“ข้าไม่ยอม”

“คุณหนูอย่าให้ข้าต้องใช้ความรุนแรงนะเจ้าคะ!” สาวใช้คนนั้นถลึงตาทำให้ฮุ่ยฮุ่ยหดคอนึกถึงฝ่ามือที่ฟาดลงบนแผ่นหลังของนางเวลาทำเรื่องขัดใจอีกฝ่าย แต่มือน้อยยังคงไม่ยอมปล่อยกำไลที่ท่านแม่มอบให้

กานลู่สบตาของเจ้านายที่มีดวงหน้ามืดครึ้ม รัศมีรอบกายกดดันจนนางขนลุก นางเองก็มิคาดว่าลี่เหวิน สาวใช้คนสนิทคนใหม่ของคุณหนูจะหน้าซื่อใจคด ทั้งที่คัดแล้วคัดอีกคนพวกนี้ยังหลุดมาได้

ด้านเหอจินหนานยิ่งอยากสังหารใครสักคน หลังจากสาวใช้คนก่อนขอลาออกด้วยต้องไปแต่งงาน ฮุ่ยฮุ่ยต้องอยู่กับคนเช่นนี้มานานถึงหนึ่งปี ไม่รู้ที่ผ่านมานางจะทำสิ่งใดบุตรสาวตัวน้อยไว้บ้าง แค่บทสนทนาสั้น ๆ ไฟโกรธยังกรุ่นในอก

บุตรสาวของนางสมควรเจอเรื่องเช่นนี้หรือ นึกแล้วอยากจับเหอจินหนานคนเก่ามาเขย่าตัวให้ได้สตินัก

“เชื่อฟังข้าแล้วจะไม่เจ็บตัวเจ้าค่ะ” ลี่เหวินยิ้มอ่อนโยนแต่การกระทำกลับโหดเหี้ยมสำหรับเด็กตัวน้อยหนึ่งคน

นางดึงกำไลวงงามราคาแพงออกมา แม้มือน้อยจะยึดจนแน่นก็ต้านแรงของผู้ใหญ่ไม่ได้ ฮุ่ยฮุ่ยน้ำตาร่วงมองของรักที่ท่านแม่มอบให้หลุดไปจากมือ นางสะอื้นไห้แต่ลี่เหวินสนใจความงามแวววาวในมือเกินกว่าจะสนใจหันมาปลอบเจ้านาย

“กำไลของข้างดงามหรือไม่”

เสียงเยียบเย็นจนแม้แต่คนฟังยังสะท้าน ลี่เหวินจดจ่อกับราคาที่จะได้หลังนำมันไปขาย ไม่รู้ว่าคนมาใหม่กำลังคิดหาวิธีลงโทษนางไปร้อยแปดวิธี พูดตอบกลับออกไปว่า

“หยกน้ำดีเชียวละ คงขายได้หลายตำลึงทอง”

“เช่นนั้นหรือ”

ลี่เหวินนิ่งค้างได้สติทันใด ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับไปมองต้นเสียง ทั้งเนื้อทั้งตัวของนางอ่อนโหยจนทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดแรงเมื่อเผชิญกับใบหน้าเยือกเย็นของฮูหยิน

“ฮุ่ยฮุ่ย มาหาแม่”

เด็กหญิงตัวน้อยที่ไม่กล้าวิ่งไปหามารดา เลือกจะยืนก้มหน้าร้องไห้อย่างคนกลัวความผิดเงยหน้าขึ้นเมื่อถูกเรียกด้วยเสียงอ่อนโยน น้ำตาที่ไหลอาบแก้มยิ่งไหลจนดูน่าสงสาร

“ทะ ท่านแม่ ฮึกฮือออ”

เหอจินหนานกอดลูกอย่างนุ่มนวลก็จริง แต่ดวงตาและรอยยิ้มที่ส่งให้ลี่เหวินกลับเหี้ยมเกรียมจนนางเผลอปัสสาวะราด กานลู่ขึงตามองคนทำพื้นเรือนของคุณหนูสกปรก

“ฮูหยิน ขะ ข้าไม่ได้”

“หนึ่งปีที่กินอยู่ในเรือนของข้า รับเงินเดือนจากข้าแล้วยังอาจหาญยื้อแย่งข้าวของลูกข้าไป เจ้ากับครอบครัวคงได้เงินเยอะมากสินะ”

“ขะ ฮึก ข้าไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ ฮูหยินได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย” ลี่เหวินรีบวางกำไลที่ชื่นชมลงข้างตัวราวต้องของร้อน หันมาร้องขอชีวิตจากสตรีงดงามที่ยืนตระหง่านเหนือหัวอย่างหวาดกลัว

“ได้สิ”

เหอจินหนานเอ่ยด้วยน้ำเสียงมีเมตตา กอดลูกเอาไว้อย่างทะนุถนอม นัยน์ตาหงส์ไม่ละไปจากใบหน้าหวาดเกรงของลี่เหวินที่อึ้งงัน พอได้สติก็ยิ้มยินดีที่ตนจะรอดชีวิต

ก่อนยิ้มร้ายจะทำให้นางหายใจไม่ออก เสียงหวานนุ่มนวลทว่าเนื้อหาที่กล่าวออกมารุนแรงยิ่งนัก

“ข้าจะปล่อยเรื่องนี้ไม่เอาผิดกับเจ้า แต่ข้าจะขายน้องชายน้องสาวของเจ้าให้พ่อค้าทาสแลกกับของมีค่า รวมถึงความรู้สึกของฮุ่ยฮุ่ยที่เจ้าทำร้ายไปตลอดหนึ่งปีก็แล้วกัน”

เหอจินหนานอุ้มฮุ่ยฮุ่ยที่ร้องไห้ไม่หยุดเดินออกไป ปล่อยกานลู่จัดการลี่เหวินที่แทบหยุดหายใจ ลืมแม้กระทั่งร้องไห้ขอความเมตตาไว้เบื้องหลัง

กล้าทำร้ายคุณหนูแล้วยังถ่ายเบาจนกลิ่นเหม็นเต็มเรือน กานลู่รังเกียจยิ่งนัก แรงถีบยอดอกจึงไม่เบา ลี่เหวินหงายหลัง เสียงกรีดร้องและเสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังไกลออกไปทุกที

จุดหมายของสองแม่ลูกเป็นศาลาหลังงามกลางสวนดอกไม้ ดวงใจของนางยังคงร้อนรุ่มไปด้วยโทสะ หากไม่ติดว่านางไม่อยากให้ฮุ่ยฮุ่ยเห็นความรุนแรง คงลงมือจัดการเสียตรงนั้น กล้าดียังไงถึงมารังแกบุตรสาวผู้เป็นเหมือแสงสว่างของนาง

“ไหนดูสิว่าฮุ่ยฮุ่ยของแม่หยุดร้องไห้หรือยัง” เสียงหวานนุ่มดังขึ้น ดึงบุตรสาวที่ร้องไห้ซบไหล่ออกมาสบตากัน ใบหน้าอิ่มกลมแดงเรื่อ น้ำหูน้ำตาเปรอใบหน้าจนน่าเอ็นดู นางยิ้มหวานใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้ลูก จัดทรงผมที่ยุ่งเล็กน้อยให้เข้าที่

ฮุ่ยฮุ่ยไม่อยากให้ท่านแม่ที่กำลังส่งยิ้มมาต้องกังวล จึงพยายามกลั้นน้ำตาจนอกสะท้าน ความสดใสที่มักจะฉายอยู่รอยกายหม่นหมองจนเหอจินหนานปวดใจ เพิ่มความผิดของลี่เหวินไปอีกข้อ

“แม่ขอโทษนะ”

ฮุ่ยฮุ่ยก้มหน้าเม้มปาก ส่ายหน้าเบา ๆ กล่าวว่า

“ไม่ใช่ความผิดของท่านแม่เจ้าค่ะ ฮึก”

“ใช่สิ ในเมื่อที่ผ่านมาแม่ละเลยเจ้าทั้งที่ควรเอาใจใส่มากกว่านี้ นางถึงมีความคิดไม่ดีจนทำร้ายเจ้า” ประโยคท้ายติดเย็นชาหน่อย ๆ แต่ไม่นานก็กลับมานุ่มนวลเหมือนเดิม

“ฮุ่ยฮุ่ยยกโทษให้แม่ได้ไหม ขอโทษที่แม่เย็นชาและชอบไม่สนใจลูก” เหอจินหนานคิดว่าควรขอโทษลูกกับทุกสิ่งที่ผ่านมา ถึงเหอจินหนานตัวจริงจะตายไปแล้วแต่นางควรทำแทนให้อีกฝ่ายไปดี

“ข้าไม่เคยโกรธท่านแม่เลยเจ้าค่ะ” เด็กน้อยเอนตัวไปกอดรอบคอของมารดาอย่างออดอ้อน เมื่อก่อนนางคิดเสมอว่าท่านแม่แค่เสียใจที่ท่านพ่อไม่ยอมกลับมาเสียที เวลาร้องไห้คงไม่อยากให้นางเห็น จึงพยายามเป็นเด็กดีเชื่อฟังแม้ว่าจะอยากกอดอยากนอนกับท่านแม่มากก็ตาม พอท่านแม่หายป่วยทุกอย่างก็ดีไปหมดนางจึงไม่กล้าโลภมาก

หากเหอจินหนานได้ยินความคิดของลูกเวลานี้คงจะร้องไห้ไปแล้ว เด็กตัวเท่านี้มีความคิดเห็นอกเห็นใจผู้อื่นไปหมด

“ขอบคุณนะลูกที่ไม่เคยโกรธแม่เลย เอาเช่นนี้ ต่อไปฮุ่ยฮุ่ยอยากกอดแม่ อยากนอนกับแม่ก็ทำได้ทุกเวลา ดีหรือไม่”

ดวงตากลมที่เคยหมองเศร้าแวววาวอย่างยินดี แก้มอิ่มขึ้นก้อนเพราะเจ้าของยิ้มกว้างจนตาเกือบปิด เอ่ยอย่างรัวเร็วว่า

“ดีเจ้าค่ะ ข้าอยากกินขนมฝีมือของท่านแม่ด้วย”

“ได้สิ อีกไม่กี่วันแม่มีของขวัญจะให้ลูกด้วยนะ”

“อะไรหรือเจ้าคะ” ฮุ่ยฮุ่ยมองมารดาอย่างเฝ้ารอ แต่เหอจินหนานอยากทำให้ลูกแปลกใจจึงขยิบตาแล้วอมยิ้มให้เท่านั้น เด็กน้อยรู้ความไม่เอาแต่ใจหัวเราะคิกคักกับท่าทางของมารดา ศาลาที่เคยโศกเศร้าก็กลับมาสดใสอีกครั้ง

“ฮุ่ยฮุ่ยสัญญากับแม่ ต่อไปหากมีใครทำไม่ดีกับเจ้า ต้องรีบบอกแม่หรือพี่กานลู่ทันที” เหอจินหนานสั่งความน้ำเสียงจริงจังแต่ไร้แรงกดดัน เจ้าซาลาเปาน้อยบนตักยอมรับปาก ความรู้สึกหนักอึ้งในใจของนางถึงเบาลง สองแม่ลูกนั่งกอดกันกลมอยู่สักพักเสียงเล็ก ๆ จึงดังขึ้น

“ท่านแม่เจ้าขา”

“หืม ว่ายังไงลูก”

“กับลี่เหวิน ท่านแม่จะทำเช่นนั้นจริงหรือเจ้าคะ”

นี่อย่างไร อย่าเห็นว่าฮุ่ยฮุ่ยยังเด็ก เด็กก็เข้าใจทุกอย่างเหมือนคนโต ยกเว้นเรื่องนั้นจะซับซ้อนเกินวัยของพวกเขา นางถึงไม่ลงมือทันทีแต่กระซิบสั่งกานลู่ให้พาตัวลี่เหวินไปขังไว้ก่อน

“แม่คงไม่ใจร้ายถึงขนาดนั้นแต่คนทำผิดต้องได้รับโทษ ลูกเข้าใจแม่ใช่หรือไม่”

“เข้าใจเจ้าค่ะ”

เหอจินหนานอุ้มลูกเมื่อเห็นไกล ๆ ว่าเสี่ยวลี่พาคนเดินเข้าประตูวงพระจันทร์เข้ามาด้านในเรือน เมื่อคนทั้งสามเดินมาถึง ฮุ่ยฮุ่ยก็ไร้วี่แววของคนร้องไห้ ส่วนเหอจินหนานก็กลับมาเป็นฮูหยินผู้เมตตาต่อบ่าวไพร่เหมือนเดิม

“ฮูหยิน ข้าพาช่างมาแล้วเจ้าค่ะ ท่านพ่อ พี่ใหญ่ นี่คือเฝิงฮูหยินเจ้านายของข้า นางจะว่าจ้างให้ท่านสร้างของบางอย่าง”

“เฝิงฮูหยิน ขอบคุณในความเมตตาต่อบุตรสาวของข้าขอรับ” เค่อเจี้ยนค้อมกายคำนับสตรีผู้งดงามตรงหน้าอย่างนอบน้อม โดยมีเค่อจิ้นตงบุตรชายคนโตค้อมกายไม่ต่างกัน

ทั้งสองขอบคุณในความเมตตาที่เฝิงฮูหยินเลื่อนฐานะของเสี่ยวลี่ จากสาวใช้ทั่วไปเป็นสาวใช้ข้างกาย แม้จะดูอันตรายไปบ้างแต่หากเสี่ยวลี่ปฏิบัติตัวดี ซื่อสัตย์ไปตลอด เช่นนี้เจ้านายคงไม่ใจร้ายต่อนางนัก

“อย่าได้เกรงใจ ใครตัวทำดีไม่เกียจคร้าน ข้าย่อมมองเห็นและมอบโอกาสให้ ฮุ่ยฮุ่ยไปหาพี่กานลู่กับพี่เสี่ยวลี่ก่อนนะลูก แม่ขอคุยธุระก่อน”

“เจ้าค่ะท่านแม่” ฮุ่ยฮุ่ยรับคำอย่างว่าง่ายแล้วเดินไปจับมือเสี่ยวลี่เข้าไปในเรือน ด้วยรูปลักษณ์อวบอิ่มเวลาเดินจะดุกดิกไปมาราวลูกเจี๊ยบตัวน้อย ผิวขาวผ่องใบหน้าจิ้มลิ้มสุขภาพดี แล้วยังชุดงดงามทรงผมซาลาเปาสองก้อนบนหัว ทำให้คนมองต่างเอ็นดูไปตาม ๆ กัน ไม่เว้นแม้แต่เค่อเจี้ยนและเค่อจิ้นตง

******

เจ้าซาลาเปาของพรี่เป็นเด็กดีมากเลย ฮืออออ