สั่งสอนคนทำผิด

“ตามสบายเถอะ แล้วดูว่าสิ่งที่ข้าจะให้พวกท่านทำพอเป็นไปได้หรือไม่”

พูดจบเหอจินหนานพาคนทั้งสองเดินไปที่ลานซึ่งตั้งใจว่าจะวางของเล่นไว้ พลางส่งกระดาษที่วาดรูปของเล่นต่าง ๆ ให้เค่อเจี้ยนดูว่าพอจะทำได้หรือไม่

เค่อเจี้ยนทำงานเป็นช่างไม้มานับยี่สิบปีพอมองรูปภาพที่มีรายละเอียดชัดเจนก็พยักหน้าด้วยความมั่นใจ

“ทำได้ขอรับ”

“เยี่ยม เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วง หากงานออกมาถูกใจข้าย่อมว่าจ้างงานอื่นต่อไป”

ลู่ทางทำเงินของนางคือการขายอาหารริมทาง และสูตรข้าวมันไก่น้ำจิ้มรสเด็ดของพ่อกับแม่จะต้องให้คนจีนโบราณเปิดหูเปิดตา

นางเป็นลูกคนเดียว พอพ่อกับแม่จากไปมันจึงเป็นของนาง ทว่างานที่ทำมาตลอดสนุกกว่าจึงปล่อยสูตรข้าวมันไก่ไว้ในความทรงจำ วันนี้ได้เวลานำออกมาโกยตำลึงเข้ากระเป๋าแล้ว ยังมีข้าวขาหมูเนื้อฉ่ำ ๆ ขอแค่อาหารอร่อยถูกปากราคาถูกใจ นางคงรวยขึ้นเป็นกอบเป็นกำก่อนทุกอย่างจะเลวร้าย

“ส่วนระยะเวลาพวกข้าขอไม่เกินสิบวันขอรับ” เค่อเจี้ยนพูดอย่างมั่นใจทำให้เหอจินหนานเลิกคิ้วแปลกใจ

“พวกเรามีคนงานที่เคยทำด้วยกันแต่ตอนนี้แยกย้ายเพราะไม่มีงานเข้ามา ถ้าเรียกมาช่วยพร้อมค่าจ้างย่อมไม่มีปัญหาขอรับ” เค่อจิ้นตงคลายความสงสัยทำให้หญิงสาวพยักหน้า

“เช่นนั้นก็ดี ส่วนค่าจ้างครึ่งแรกข้าจะสั่งสาวใช้ให้พาพวกท่านไปพบพ่อบ้าน”

“ขอบคุณอีกครั้งขอรับฮูหยิน”

“ไม่จำเป็น ขอเพียงสิ่งที่ข้าสั่งทำออกมาใช้งานได้ก็พอ”

เหอจินหนานโบกมือเรียกสาวใช้ที่ยืนรอ พาสองพ่อลูกตระกูลเค่อไปรับค่าจ้างส่วนแรกกับพ่อบ้าน ยังดีว่าเฝิงเหยียนไม่มีบิดามารดาหรือญาติผู้ใหญ่ให้นางต้องคอยเคารพ ยิ่งเฝิงเหยียนไปออกรบเจ้านายของจวนจึงกลายเป็นนางเพียงคนเดียว จะทำสิ่งใดย่อมสะดวกดาย

ตกเย็นเหอจินหนานทำกิจกรรมร่วมกับลูก จนกระทั่งส่งเข้านอน มือบางลูบผมนุ่มเงางามของลูกแผ่วเบา ดวงตากวาดมองดวงหน้าที่ในอนาคตจะต้องกลายเป้นสตรีผู้งดงามอย่างรักใคร่ นางอดใจไม่ไหวก้มลงหอมแก้มกลม ๆ ที่ขยับหนุบหนับคล้ายเจ้าตัวกำลังฝันว่าได้กินของอร่อยเสียสองฟอด จึงหลบออกไปจัดการเรื่องของลี่เหวิน

เสี่ยวลี่ถูกสั่งให้เฝ้าฮุ่ยฮุ่ย ส่วนกานลู่เดินตามเจ้านายไปยังเรือนว่างหลังจวน ที่นั่นเป็นเรือนหลังหนึ่งแม้ไม่มีผู้ใดมาอาศัยก็ได้รับการดูแลทำความสะอาดอย่างดี ด้านหลังของเรือนจะมีห้องเก็บฟืนมีบ่าวรับใช้ชายเฝ้าหนึ่งคน เมื่อเปิดประตูออกก็พบลี่เหวินถูกมัดและนั่งอยู่กับพื้นดินสกปรกอันเย็นเยียบ

“ฮะ ฮูหยินเจ้าคะ ได้โปรดไว้ชีวิตข้า” ลี่เหวินร้องขอความเมตตาอีกครั้งพร้อมกระเสือกกระสน หวังเข้ามาจับเท้าของเหอจินหนานแต่กลับถูกกานลู่ถีบอกจนล้มหงายหลัง ด้วยร่างกายที่ถูกโบยตีนางจึงเจ็บปวดปางตาย

เหอจินหนานไม่อยากร้าย ยิ่งนางมาจากโลกที่พัฒนาจนเจริญและมีความเท่าเทียม ยิ่งลำบากใจที่ตนเองย้อนสู่ยุคที่คนพวกหนึ่งกดขี่คนพวกหนึ่งด้วยฐานะ

ถ้าคนคนนั้นไม่ร้ายต่อนางหรือคนที่นางรักย่อมได้รับการปฏิบัติอย่างเหมาะสม ส่วนลี่เหวิน ไม่ควรได้รับการปฏิบัติตัวดี ๆ หลังจากลงมือขโมยของทำร้ายร่างกายและจิตใจของฮุ่ยฮุ่ยมาหนึ่งปี

“มือข้างไหนของเจ้าที่ตีลูกของข้า”

เสียงหวานใสที่มักเต็มไปด้วยความนุ่มนวล บัดนี้เย็นเยือกบาดลึกคนฟังจนตัวสั่น ไม่รอคำตอบให้เสียวเลารองเท้าผ้าปักลวดลายประณีตก็เหยียบลงบนหลังมือของสาวใช้ใจคด ก่อนจะเพิ่มแรงกดลงขยี้จนอีกฝ่ายร้องครางด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ย!! ฮือ ๆ ๆ ข้าไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ฮือ” จากท่าทีได้ใจเมื่อเช้าเปลี่ยนเป็นหนูท่อตัวหนึ่งที่กำลังถูกบีบให้ตาย เหอจินหนานเห็นแล้วขัดลูกตานักจึงเลือกจะปล่อยเท้าออก ยืนหันหลังแล้วปล่อยให้กานลู่จัดการต่อ

“ขนาดไม่ตั้งใจก็ยังทำร้ายคุณหนูมาหนึ่งปี สารเลวจริง ๆ ”

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ

กานลู่เองก็รักคุณหนูดั่งลูกในอุธร นางเลี้ยงดูอุ้มชูคุณหนูมาตั้งแต่คลอดออกมาจนมีอายุสี่ขวบปี ฮูหยินจึงหาสาวใช้คนใหม่ซึ่งก็ได้ลี่เหวินมาดูแลคุณหนู ใครจะคิดว่ามันคือฝันร้ายของเด็กคนหนึ่ง เช่นนี้แล้วนางจะยอมยั้งมือได้หรือ

ลี่เหวินถูกตบจนหน้าบวม ลูกตบครั้งสุดท้ายถึงขั้นทำฟันของนางหลุดออกมาแล้วสลบไปทั้งเลือดกลบปาก

กานลู่จึงยอมหยุด นางหอบหายใจเล็กน้อยแล้วเดินออกไปข้างนอก

“ฮูหยิน นางสลบไปแล้วเจ้าค่ะ จะให้ข้าทำเช่นไรต่อไปเจ้าคะ”

“รักษานางให้ดีขึ้น สั่งพ่อบ้านขายนางให้กับโรงค้าทาส ส่วนครอบครัวของนางส่งไปทำงานชดใช้แรงที่ไร่ของตระกูลเฝิง บอกคนจับตามองอย่าให้คลาดสายตา”

“เจ้าค่ะฮูหยิน”

เหอจินหนานกลับมาที่เรือนแล้วอาบน้ำชำระกาย ดวงตาของนางมีความสับสนเล็กน้อย ความเงียบบ่งบอกว่านางกำลังกังวลกับสิ่งที่ตัดสินใจ อย่างที่บอกว่านางมาจากโลกที่เจริญแล้ว ทุกคนเท่าเทียมแม้ว่าจะมีบางกลุ่มคิดกดขี่เหยียดหยามคนด้อยกว่า ก็มิได้กระทำแบบโจ่งแจ้งอย่างการมีบ่าวไพร่หรือทาส ชีวิตของสาวใช้หรือทาสในยุคนี้ หากไม่ได้ดั่งใจหรือทำผิดพลาดก็ไม่อาจรักษาชีวิตของตนไว้ได้ ด้วยขายร่างกายและชีวิตให้เจ้านายไปแล้ว

“เจ้าคิดว่าข้าทำถูกใช่หรือไม่”

กานลู่นิ่งชะงัก นางพอจะเดาความคิดของฮูหยินออกบ้าง ที่นิ่งเงียบมาตลอดจนถึงตอนนี้คงจะรู้สึกผิดกระมัง

“ฮูหยินทำถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ เทียบกับค่าตัวของนางแล้วยังน้อยกว่าเครื่องประดับและความรู้สึกของคุณหนูที่เสียไป” นางคิดเช่นที่กล่าว ฮูหยินเมตตามากแล้วสำหรับเรื่องนี้ หากเป็นเรือนอื่นลี่เหวินคงถูกสังหารเป็นผีไร้หลุมฝังกลบ ส่วนครอบครัวของนางคงถูกจับไปขายที่โรงค้าทาสต่างเมือง ชีวิตคงจะทรมานยิ่งกว่าถูกจับไปใช้แรงงานหนักในไร่ตระกูลเฝิงเสียอีก

“เจ้าไปพักเถอะ ข้าจะนอนแล้ว”

กานลู่ก้มหน้าถอยไปปิดประตูหน้าต่างจนแน่นหนา จัดการดับเทียนในห้องแล้วจากไป ปล่อยเหอจินหนานนอนเบิกตาโพลงอยู่บนเตียง

หญิงสาวถอนหายใจเสียงดัง ต่อไปเพื่อรักษาชีวิตนางต้องอำมหิตกว่านี้สินะ ต้องใจร้ายกับคนที่คิดร้าย และต้องวางแผนในการใช้วิตอย่างรอบคอบ

******

กานลู่มือหนักใช้ได้

สั่งสอนมัน!