ยอมรับตัวตนใหม่

“โอ๊ย!! บ้าจริง!” พิมลนาฏตื่นขึ้นหลังจากเธอรู้สึกว่าตัวเองถูกจับหมุนด้วยมือที่มองไม่เห็น

“ฮูหยินเจ้าขา ฮูหยินท่านฟื้นแล้ว!!”

“ฮือออ ทะ ท่านแม่ ฮึก ท่านแม่”

พิมลนาฏหลับตายกมือจับหัวที่ปวดจี๊ดจากเสียงร่ำไห้ข้างหู มันดังผสมปนเปจนน่ารำคาญ ถึงจะรู้ว่าเรื่องเป็นเช่นนี้เธอก็ยังปรับตัวไม่ได้อยู่ดี

ในโลกไม่คุ้นเคยนี้ เธอดันต้องใช้ชีวิตเป็นฮูหยินของผู้อื่น เป็นแม่ของเด็กน้อย เป็นเจ้านายของใครอีกหลายคน มากที่สุดคือหิวน้ำมาก!

พิมลนาฏพ่นลมหายใจแรง ๆ ลืมตามองคนทั้งสองที่นั่งร้องไห้จนตาแดงอยู่ข้างเตียงนิ่ง ก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวลุกจ่ากท่านอนโดยมีความช่วยเหลือของเด็กสาวคนหนึ่ง

“ขอน้ำหน่อย”

กานลู่ ผละจากผู้เป็นนายปาดเช็ดน้ำตาแล้วรินน้ำต้มสุกจากกาส่งให้ หลังจิบน้ำจนรู้สึกดีแล้วก็หันไปยิ้มบางให้เป็นการขอบคุณ

“ขอบใจเจ้ามาก”

“ข้าเต็มใจทำหน้าที่ดูแลฮูหยินกับคุณหนูเจ้าค่ะ”

พิมลนาฏหรือตอนนี้คือเหอจินหนานหันเหสายตามองดวงหน้ากลมอิ่ม เนื้อตัวอวบอ้วนผิวขาวใสในชุดสีเหลือง มัดผมทรงซาลาเปาผูกเชือกสีเดียวกับชุดด้วยแววตาอ่อนโยน

เด็กน้อยร้องไห้จนน้ำตาอาบหน้า ดวงตาแดงเรื่อ จมูกกับปากที่เบะน้อย ๆ แดงก่ำน่ารักน่าสงสารในคราวเดียวกัน

“มาให้แม่กอดหน่อย”

ฮุ่ยฮุ่ยหรือเฝิงหยู่เซวียนนิ่งงันอย่างทำตัวไม่ถูก แม้นางจะมีอายุเพียงห้าขวบปีแต่ก็ฉลาดเฉลียวกว่าเด็กทั่วไป ด้วยที่ผ่านมาท่านแม่นิ่งเงียบคล้ายคนไม่สู้ใคร มักจะไม่ยิ้มอ่อนโยนเช่นนี้ ดวงตาหรือก็แข็งกร้าวหน่อย ๆ เลี้ยงดูนางอย่างดีแต่เด็กน้อยกลับรู้สึกว่าท่านแม่เพียงทำตามหน้าที่ของมารดา มิใช่ทำด้วยความรัก

ซึ่งท่านแม่ตรงหน้าของนางแตกต่าง ถึงยังไงนางก็คือเด็กคนหนึ่งต่อให้ฉลาดก็หาได้คิดซับซ้อนอันใดไม่ ฮุ่ยฮุ่ยลืมสิ้นทุกสิ่งเมื่อตลอดมาต้องการเพียงความรักความอ่อนโยนเช่นนี้ ร่างน้อยโถมกายเข้าสู่อ้อมแขนที่เปิดอ้า พร้อมกับเปล่งเสียงร้องไห้จ้าด้วยความหวาดกลัวต่อการสูญเสียที่อยู่กับเด็กน้อยมาหลายวัน

พิมลนาฏในร่างเหอจินหนานกระชับอ้อมกอดบุตรสาว เนื้อตัวสั่นเทาทำนัยน์ตาหงส์แดงเรื่อจากการกลั้นน้ำตา เธอสงสารเด็กน้อยจับใจ นับแต่จำความได้ไม่เคยพบหน้าพ่อ ส่วนแม่บางขณะก็เย็นชาบางขณะก็เอาใจใส่

เด็กตัวเท่านี้จะเข้าใจอะไรนอกจากต้องการความรักการดูแล กานลู่หลั่งน้ำตาปีตินางเองก็จับความผิดแปลกบางอย่างในตัวฮูหยินได้เช่นเดียวกัน

ฮูหยินไม่เคยกอดคุณหนูแล้วทำหน้าละมุนเช่นนี้ บรรยากาศรอบกายดูอ่อนหวานจนนางรู้สึกได้ ป่วยหนักจนถึงชีวิตอาจทำให้เจ้านายคิดได้ว่าสิ่งใดสำคัญอย่างแท้จริง

พิมลนาฏลูบหลังลูบไหล่น้อยจนรู้สึกว่าเสียงร้องไห้เงียบไป เปลี่ยนเป็นเสียงลมหายใจสม่ำเสมอก็ยิ้มน้อย ๆ เธออยากมีลูกมาตลอดแต่ความรักดี ๆ หายากเหลือเกิน เลยตัดสินใจอยู่คนเดียว ในเมื่อไร้ห่วงเลยทุ่มเทแรงกายแรงใจกับงาน

ยังไม่ทันได้ดีมีชีวิตสุขสบายก็ตายแล้วมาโผล่ในร่างนี้เสียก่อน ส่วนเหอจินหนาตัวจริง ตายไปแล้ว

พอมีลูกก็ได้คนน่ารักจ้ำม่ำน่าฟัดที่สุด เธอหอมหัวลูกไปหนึ่งทีแล้วขยับตัวแผ่วเบา จัดท่าทางให้ลูกสาวตัวน้อยนอนบนเตียง

“อาลู่ ข้าขอผ้าชุบน้ำหมาด ๆ หน่อยนะ”

“เจ้าค่ะฮูหยิน”

กานลู่รีบไปนำสิ่งที่เจ้านายต้องการกลับมา พิมลนาฏรับผ้าชุบน้ำหมาด ๆ มาเช็ดหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตาจนสะอาด

“คุณหนูแทบจะไม่ยอมหลับเลยเจ้าค่ะตอนที่ฮูหยินนอนไม่ได้สติ บอกว่าอยากให้ฮูหยินตื่นมาเห็นตัวเองเป็นคนแรก”

“ลำบากเจ้าแล้ว หลายวันมานี้คงเหนื่อยมาก”

“ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้าไม่เหนื่อยขอแค่ฮูหยินหายดี” ...และหันกลับมาเอาใจใส่คุณหนูอย่างแท้จริง

“ข้าหิวแล้วเจ้าไปยกสำรับมาให้ข้าเถอะ ส่วนฮุ่ยฮุ่ยปล่อยให้หลับไปก่อนสักพัก”

“เจ้าค่ะฮูหยิน” กานลู่ปลีกตัวออกไปจากห้องเพื่อยกสำรับและยามาให้เจ้านายอย่างรีบร้อน

พิมลนาฏจึงได้มีโอกาสนั่งทบทวนเรื่องราวที่เธอมองผ่านสายตาตอนเป็นเพียงวิญญาณ และได้รับการอธิบายเพิ่มเติมจากท่านยมทูตที่มารับตัวเธอมาส่งที่นี่

ชีวิตและผู้คนล้วนคือตัวละครในนิยายเรื่องหนึ่ง ซึ่งเธอและ เอ่อ สามีของเหอจินหนานคือตัวประกอบเท่านั้น มันคือนิยายที่เธอเคยอ่านแก้เครียด ถ้าจำไม่ผิดเวลานี้คือช่วงกลางเรื่องแล้ว

อีกไม่กี่เดือนสามีของร่างนี้ก็จะกลับมาจากสนามรบพร้อมองค์ชายเก้า เฝิงเหยียนเป็นรองแม่ทัพผู้ภักดีต่อนายและจุดจบของเขาถูกพูดถึงคร่าว ๆ ไม่กี่บรรทัดว่ารับพิษแทนองค์ชายเก้า บวกกับร่างกายที่บาดเจ็บจากสงครามจนสะสม ทำให้เขากลายเป็นเจ้าชายนิทรานอนติดเตียง

ตระกูลเฝิงรอดพ้นเพราะมีเหอจินหนานที่เป็นบุตรสาวบุญธรรมของตระกูลเหอเป็นฮูหยิน แต่จวนพระราชทานนี้จะถูกยึดคืนหลวง คนตระกูลเฝิงทั้งหมดจะต้องไปจากเมืองหลวงโดยมีทรัพย์สินส่วนตัวไปเท่านั้น

ชีวิตของพวกเขาไม่ได้ถูกกล่าวถึงอีกว่ามีชะตากรรมเช่นไร

พิมลนาฏยิ้มเยาะการไม่ยอมรับความจริงของเหอจินหนาน ตัวเองถูกตระกูลเหอทิ้งมานานแล้วยังหลอกว่าพวกเขายังห่วงใยตัวเอง นับตั้งแต่ความจริงเรื่องลูกสาวของพวกเขาเปิดเผย ลูกตัวปลอมก็ต้องเจียมตัวแล้วอยู่ในที่ของตัวเอง

ความผูกพัน ความรักตลอดหลายปีที่อุ้มชูมันก็หายไป เมื่อแม่ตัวจริงของเหอจินหนานคือคนที่เหอฮูหยินเกลียดชัง แล้วสายเลือดของคนที่เกลียดมีชีวิตสุขสบายยิ่งกว่าลูกตัวเอง ใครมันจะทำใจรักได้ลงอีก

ส่วนลูกสาวตัวจริงที่ชีวิตวัยเด็กถูกคนอื่นช่วงชิงแล้วอาศัยอยู่ในครอบครัวที่กดขี่ ต่อให้ขึ้นชื่อว่าแม่พระแต่จิตใจคนยากแท้หยั่งถึง ภายนอกโอบอ้อมอารีย์ ภายในกรุ่นโกรธเหอจินหนานจนไม่อยากไม่นางมีชีวิตที่ดี

เหตุผลที่เหอจินหนานถูกส่งมาแต่งงานที่ตระกูลเฝิงก็เป็นคำสั่งขององค์รัชทายาทที่มีใจให้ เหอจินเหยา บุตรสาวตัวจริงของตระกูลเหอ

ในนิยายบอกว่าเหอจินเหยาคือคนจากยุคปัจจุบัน เก่งกาจฝีมือแพทย์มากเคยช่วยชีวิตองค์รัชทายาท จนเกิดเป็นความรัก

มาถึงตรงนี้พิมลนาฏขออนุญาตเหลือบตามองบน พล็อตเก่ามากแต่มักจะถูกนักเขียนจับมาเล่นเกือบทุกเรื่อง

นิยายความรักของหมอหญิงผู้เก่งกาจกับองค์รัชทายาทผู้จะขึ้นเป็นฮ่องเต้ ทั้งคู่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคต่าง ๆ จนได้ครองคู่กันในที่สุด ระหว่างทางนางเอกอย่างเหอจินเหยาก็มีบุรุษมาตกหลุมรัก หรือไม่ก็สร้างบุญคุณด้วยฝีมือแพทย์ของตัวเองจนได้พันธมิตรแข็งแกร่งหลายคน มันช่วยส่งเสริมให้องค์รัชทายาทมีอำนาจที่มั่นคงจนคว้าบัลลังก์มาครองอย่างง่ายดาย

องค์ชายเก้าและองค์ชายที่เหลือหากไม่มีจุดจบที่เลวร้าย ก็ถูกส่งตัวไปเป็นเจ้าเมืองปกครองดินแดนอันห่างไกลจากเมืองหลวงกันหมด

เหลือเพียงคนที่ภักดีต่อฮ่องเต้เอาไว้เท่านั้น เหอจินเหยาขึ้นเป็นฮองเฮาเคียงคู่ ปกครองแว่นแคว้นประชาชนอยู่ดีกินดี ตระกูลเหอถูกยกระดับจากตระกูลขุนนางขั้นสามเป็นขั้นหนึ่ง การมีอยู่ของเหอจินเหยาสำคัญต่อตระกูลมาก

ทุกคนมีความสุขชื่นมื่น ไม่มีใครคิดถึงเหอจินหนาน ไม่นานชื่อนี้ก็หายออกไปจากใจของพวกเขา

ดังนั้นต่อไปตัวตนของพิมลนาฏจะไม่มีอีกแล้ว เธอคือเหอจินหนานและตัวเอกในนิยายจะใช้ชีวิตยังไงมันเรื่องของพวกเขา ตัวประกอบอย่างเธอของหลีกเลี่ยงแล้วเลี้ยงดูลูกสาวให้เติบโตเป็นคนดีก็พอ

ส่วนพ่อของลูกที่ตั้งแต่แต่งงานก็แทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลยนั้น เหอจินหนานจำหน้าเขาไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ แล้วนางมาใหม่จะจำได้อย่างไร จากในนิยายนางสัมผัสได้ว่าเขารักลูกมาก ส่วนความรู้สึกที่มีต่อเหอจินหนานคนเก่ายังไม่แน่ชัด มั่นใจอย่างหนึ่งว่าสตรีคนนี้ไม่เลวร้ายเลยก็คือ ถึงเขาจะป่วยแต่เหอจินหนานก็ยังไม่ทอดทิ้ง

ในใจคงมีเยื่อใยของสามีภรรยาเหลืออยู่นิดหน่อย คงต้องพิสูจน์ความรู้สึกของเฝิงเหยียนอีกทีหลังเขากลับมาจากสงคราม

ถ้าอย่างนั้นก็อีกไม่นานแล้ว ระหว่างนี้นางจะหาวิธีสร้างทรัพย์สินส่วนตัวเอาไว้มากหน่อย ถ้าจุดจบในนิยายหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถึงตอนนั้นจะถูกเนรเทศไปในเมืองทุรกันดานแค่ไหน ชีวิตของฮุ่ยฮุ่ยกับทุกคนที่ภักดีต่อนางจะต้องไม่ลำบาก

.........

“ท่านแม่เจ้าขา ลองกินอันนี้ดูสิเจ้าคะ อร่อยม๊ากก” มือน้อยป้อมสั้นจับตะเกียบคีบอาหารอย่างทุลักทุเลใส่ถ้วยของมารดา ไม่วายพูดเสริมด้วยวาจาน่ารักจนคนไม่เคยมีลูกใจเจ็บ แทบหลอมละลายไปกองแทบเท้าน้อย ๆ นั่นแล้ว

“ฮุ่ยฮุ่ยของแม่ช่างเอาใจใส่ เจ้าก็กินหมูน้ำแดงของโปรดดูสิ” เหอจินหนานคีบหมูน้ำแดงชิ้นใหญ่ที่สุดใส่ถ้วยให้ลูก ทำให้เด็กน้อยดีใจจนยิ้มแป้น

“ท่านแม่เพิ่งหายป่วย ควรบำรุงให้มากเข้าไว้ ส่วนข้ากำลังพยายามลดเจ้าก้อนกลม ๆ นี้อยู่เจ้าค่ะ เป็นสตรีมิควรอวบอ้วนจะเสียบุคลิกเอาได้”

ปากน้อยเจือยแจ้วน้ำเสียงสดใสทำให้โต๊ะอาหารไม่เงียบเหงานัก เรือนของเหอจินหนานในกาลก่อน หากไม่เงียบจนเกือบวังเวงก็อึมครึ่มจนบ่าวไพร่นึกหวาดเกรง ด้วยเจ้านายของเรือนเย็นชา ยิ้มหรือก็น้อยครั้งนัก แต่มิได้ใจดำละเลยถูกผิด ยังคงเลี้ยงดูบ่าวไพร่ในจวนตามเห็นสมควร

เหอจินหนานอมยิ้ม อดใจไม่ไหวต้องบีบแก้มซาลาเปาน้อยจอมฉอเลาะเสียหนึ่งทีอย่างมันเขี้ยว

“ใครพูดให้ลูกฟัง หืม ว่าสตรีอวบอ้วนมิงาม คนเราจะงามหรือไม่วัดจากรูปร่างหน้าตาอย่างเดียวมิได้ ต้องมีความฉลาดเฉลียวและความสามารถจนผู้อื่นยอมรับด้วย รวมถึงการประพฤติปฏิบัติตนในแนวทางที่เหมาะสม จิตใจโอบอ้อมอารีย์ต่อคนที่สมควร เช่นเดียวกัน ใช่ว่าเราจะละเลยสุขภาพของตนเองปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนอวบอ้วนจนเกินงาม จักลำบากตัวเองในภายหลัง”

นางยอมรับว่าคนในยุคนี้มีมุมมองไม่ต่างจากคนในยุคที่จากมา สตรีผอมบางร่างน้อย ดวงหน้างดงาม ชาติตระกูลสูงส่ง ความสามารถรอบด้าน ความถูกชะตาของผู้พบเห็นก็จะเพิ่มขึ้นมากกว่าสตรีพิกลพิการ โง่เขลาและต่ำต้อย

เขาเรียกว่าดูเจริญหูเจริญตานั่นเอง

ฮุ่ยฮุ่ยไม่เข้าใจที่มารดาอธิบายนัก แต่ก็ยังพยักหน้ารับและจดจำว่าหากอยากให้ผู้อื่นรัก ในขณะเดียวกันก็เป็นการรักตัวเอง คนเราควรมีรูปร่างบอบบางเพื่อสุขภาพ ความคิดความอ่านฉลาดเฉียว เก่งกาจรอบด้านเพื่อให้ผู้อื่นยกย่องชื่นชม และเมตตาต่อคนที่สมควรเมตตา

“ข้าจะจดจำไว้เจ้าค่ะท่านแม่”

“กินเถอะ เดี๋ยวจะเย็นชืดหมด”

กานลู่และสาวใช้ที่คอยรับใช้ต่างอมยิ้มไปตาม ๆ กัน คำสั่งสอนของฮูหยินสมเหตุสมผลที่สุดแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไปจวนหลังนี้คงมีแต่ความสุข ในอนาคตข้างหน้าคุณหนูของพวกนางจะต้องกลายเป็นสตรีผู้งดงามเก่งกาจยิ่งกว่าผู้ใดเป็นแน่

*****

ต้าวววววก้อนนนนของพรี่~