เปิดร้าน

“เอาละ มาเริ่มปรุงรสชาติเพื่อหมักหมูกันเถอะ”

เหอจินหนานล้างมือแล้วหยิบเครื่องปรุงกะปริมาณเท่ากับเนื้อหมู คนทั้งสองกำลังเริ่มปรุงเครื่อง เสียงของฮุ่ยฮุ่ยก็ดังเข้ามาก่อนตัวเสียอีก

“ท่านแม่เจ้าขา ท่านแม่”

เหอจินหนานจำต้องหยุดทุกอย่างแล้วหันมามองดูลูกสาวตัวน้อยที่ยามนี้หน้าตามอมแมม ชุดสวยงามถูกเปลี่ยนเป็นชุดผ้าฝ้ายสีเรียบ เสี่ยวลี่กลัวว่าตอนที่ฮุ่ยนฮุ่ยเล่นสนุกในสนามเด็กเล่นชุดราคาแพงจะเสียหายจึงลงมือเย็บชุดใหม่สำหรับเล่นสนุกโดยเฉพาะขึ้นมาหลายชุด มันทำจากผ้าฝ้ายแต่ก็เนื้อดีกว่าชุดของชาวบ้านทั่วไป

“ลูกเบื่อของเล่นพวกนั้นแล้วหรือจึงวิ่งมาหาแม่ที่นี่” มือบางเกลี่ยแก้มที่มีเม็ดทรายเกาะ ก้มตัวจนใบหน้าเกือบเสมอกับลูก ถามอย่างหยอกเย้า

“เปล่าเจ้าค่ะ ลูกไม่ได้เบื่อและไม่มีทางเบื่อของเล่นที่ท่านแม่ทำมาให้” ฮู่ยฮุ่ยส่ายหน้าจนแก้มสั่น มันแดงระเรื่อน่าหอมหน้ากัดมากสำหรับคนหลงลูกอย่างเหอจินหนาน นางใจเย็นมากพอให้ลูกพูดต่อไปว่า

“แต่ว่าพ่อบ้านเฝิงพาคนไปลงสระที่ไร่กลับมาแล้ว แถมยังขนปลาตัวใหญ่มาเยอะมากเลยเจ้าค่ะ!”

ฮุ่ยฮุ่ยพูดจบบ่าวชายหลายคนก็ขนถังไม้เข้ามาหลายถัง เหอจินหนานจูงมือลูกที่กระตือรือร้นอยากพานางไปดูปลาออกไปนอนห้องครัว ทุกคนต่างมาดูปลาเลี้ยงในสระของไร่ตระกูลเฝิง มันตัวใหญ่มากจริง ๆ เท่านี้ในหัวของนางก็คิดถึงเมนูอาหารจากปลามากมาย

พ่อบ้านเฝิงเข้ามารายงานด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า

“ข้าเห็นว่าใกล้ถึงช่วงที่ฮูหยินต้องส่งของไปให้นายท่านแล้ว ในค่ายทหารคงมีข้าวให้พอกินเท่านั้น จึงคิดว่าหากนำปลามาตากแห้งคงเพิ่มอาหารให้นายท่านได้ขอรับ”

“พ่อบ้านเฝิงรอบคอบมาก ตอนที่ท่านเข้ามารายงานว่าจะลงสระประจำปีข้าก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน”

เหอจินหนานคนก่อนเย็นชาก็จริงแต่เรื่องหลายอย่างนางก็ทำตามหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง พ่อบ้านกับกานลู่คือคนรับใช้ที่ใกล้ชิดกับนางพอสมควร เขาจึงมองความเปลี่ยนแปลงของเจ้านายออก ยังนึกสงสัยแต่การเปลี่ยนแปลงนี้ส่งผลดีมากกว่าผลเสีย พ่อบ้านจึงคิดเพียงว่าเพราะป่วยหนักฮูหยินจึงเปลี่ยนความคิด

กว่าพ่อบ้านเฝิงจะออกจากความคิด เหอจินหนานก็อยู่ในชุดเตรียมพร้อมเพื่อทำการบางอย่างโดยมีกานลู่ยืนเคียงกาย มือบางหยิบมีดขึ้นมาคว้าปลาที่ยังไม่ตายทุบหัวมันตายไปครั้งเดียว ความรวดเร็วนี้ทำบ่าวชายและสาวใช้รวมถึงพ่อบ้านมุมปากกระตุก

ส่วนฮุ่ยฮุ่ยถูกดึงความสนใจไปยังปลาที่มารดายกให้หนึ่งตัว แล้วดึงเสี่ยวลี่ไปนั่งยอง ๆ ดูมันแหวกว่ายไปมา บางทีก็สอบถามอย่างสงสัยซึ่งเสี่ยวลี่ตอบคำถามได้ทุกข้อ ความสัมพันธ์นายบ่าวจึงดูจะสนิทสนมขึ้น ฮุ่ยฮุ่ยเปิดใจให้เสี่ยวลี่ในเวลาไม่นาน ทำให้เหอจินหนานผ่อนคลายใจลง

“พวกเจ้าจัดการกับปลา ขอดเกล็ดผ่าท้องทำความสะอาดจนพวกมันมีลักษณะเช่นนี้” นางอธิบายวิธีการมือก็ขยับว่องไว บ่าวชายต่างมองและจดจำหลังจากนั้นบริเวณลานครัวจึงเต็มไปด้วยเสียงทำงานอย่างสามัคคี แม้แต่พ่อบ้านชราก็ยังถกแขนเสื้อทำงานร่วมกันโดยไม่ถือตัว

ในจวนตระกูลเฝิงไม่เคยมีการทำงานร่วมกันระหว่างนายกับบ่าว มันจึงเป็นภาพที่อบอุ่นหัวใจ อากาศในจวนก็อบอุ่นเช่นเดียวกันหลังจากมันแตะจุดเยือกแข็งมาหลายปี

หนึ่งเดือนต่อมาเมืองหลวงปรากฏภาพที่ไม่เคยมี อย่างการที่ชาวเมืองยืนต่อแถวยาวเหยียด ในมือของพวกเขามีถ้วยชามที่เตรียมมาจากบ้านเอาไว้ ตรงหัวแถวมีร้านขายกับข้าวที่ด้านในร้านมีคนนั่งจับจองเต็มทุกโต๊ะทั้งชั้นหนึ่งและห้องส่วนตัวชั้นสอง

ในห้องครัวมีเสียงทำอาหารของพ่อครัวแม่ครัวที่ต่างเร่งมือเพื่อรองรับลูกค้ามากมายข้างนอก คนงานในร้านเดินกันขวักไขว่ทว่าขยันขันแข็ง ไม่มีใครล้มเสียหลักเลยแม้ว่าพวกเขาจะเดินกระทบไหล่กันหลายครั้ง ความมืออาชีพนี้เหอจินหนานลงมาฝึกฝนด้วยตัวเองจนมั่นใจจึงยอมเปิดร้าน

พวกเขาขนถาดใส่อาหารเพื่อนำมาวางด้านในตู้ใสหน้าร้าน คนที่ต่อแถวซื้อเพียงชี้ว่าอยากลองกินอาหารชนิดไหน แม่ค้าบอกราคาคนซื้อพอใจจ่าย แม่ค้าตักอาหารใส่ภาชนะที่ลูกค้าเตรียมมา เป็นเช่นนี้มาหลายวันแล้ว

ส่วนลูกค้าที่มานั่งกินก็สั่งอาหารตามเมนูที่เขียนเอาไว้กับพนักงาน รอไม่นานพวกเขาก็ได้ตามที่สั่งไป จากมีบางกลุ่มคิดมาทดลอง หากไม่ถูกปากจะทำการโวยวาย ปรากฏว่าคำแรกเมื่อตักเข้าปากอาการไม่ต่างกันนั่นคือเบิกตากว้าง ตามมาด้วยความเร็วในการกิน

ชื่อเสียงของร้านอาหารไฉ่หงดังไปทั่วเมืองหลวงทั้งที่เปิดได้เพียงเจ็ดวัน เจ้าของอย่างเหอจินหนานก็ยิ้มแก้มปริทุกวันหลังจากคิดบัญชีรายรับรายจ่าย

ตอนแรกนางยังกังวลว่าถ้ามันดังขึ้นมาเหอจินเหยาจะตามราวี แต่คิดอีกทีทำไมต้องหวาดกลัวด้วย นางเองก็มีสมอง ถ้าแม่นั่นคิดเล่นแง่สาวยุคอนาคตเหมือนกันเช่นนางคงไม่ยอมอยู่เฉย

ตอนนี้เหอจินเหยามีอำนาจมากอยู่บ้างแต่ยังไม่ที่สุด เมื่อคิดเช่นนั้นเหอจินหนานก็เร่งสร้างตัวเองและอำนาจในมือ เผื่อว่าสักวันจุดจบของนางจะไม่เลวร้ายนัก

“ผลตอบรับดีเกินคาด วันปิดร้านประจำสัปดาห์คงต้องเลี้ยงข้าวคนงานทุกคนที่เหนื่อยมาด้วยกัน” เหอจินหนานพูดกับกานลู่หลังจากทวนรายรับรายจ่ายของเมื่อวานหมดแล้ว

“ข้าจะแจ้งพวกเขาทุกคนให้เจ้าค่ะ รวมถึงจัดหาของที่จะใช้มาล้วงหน้า”

“ดีแล้ว ฮุ่ยฮุ่ยอยู่ที่ไหน”

ถึงช่วงนี้นางจะยุ่งกับงานที่ร้านก็ไม่เคยละเลยลูกสักครั้ง ตอนเช้าก็จะทำกิจกรรมตื่นนอนกินข้าวร่วมกันถ้าฮุ่ยฮุ่ยมานอนที่เรือนด้วย ตกเย็นหลังเลิกงานก็เล่นสนุกในสนาม ก่อทรายปั้นดินเป็นรูปต่าง ๆ เป็นการละลายพฤติกรรมและผ่อนคลายจิตใจของฮุ่ยฮุ่ยให้สดใสร่าเริงอยู่เสมอ

หลังกินข้าวเย็นก็ถึงเวลาอ่านหนังสือและเล่านิทาน โดยนิทานที่นางเล่ามักจะแฝงข้อคิดบางอย่างเอาไว้ ฮุ่ยฮุ่ยชอบมันมากช่วงหลังจึงมานอนที่เรือนของนางทุกคืน

“เสี่ยวลี่พาคุณหนูไปซื้อขนมเจ้าประจำเจ้าค่ะ อีกสักพักคงจะกลับมา”

“ฝากร้านไว้กับเจ้าด้วยนะ ข้าจะลงไปดูนางสักหน่อย”

“เจ้าค่ะฮูหยิน”

อีกด้านหนึ่งมีกลุ่มคนแต่งตัวกลมกลืนไปกับชาวเมืองเดินมุ่งตรงมาทางร้านไฉ่หง ที่จริงพวกเขามีธุระลับในเมืองแต่ถือโอกาสเดินสำรวจความเป็นอยู่ของชาวเมืองตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือข่าวว่ามีร้านอาหารอร่อยเปิดใหม่กำลังดึงความสนใจของทั้งกลุ่ม

ชายฉกรรทั้งหลายจึงหมายมั่นมาทดสอบว่าร้านนั้นเป็นของผู้ใด มีรสชาติอร่อยสมคำล่ำลือหรือไม่ ยังดีว่าพวกเขามาถึงร้านช่วงบ่ายแก่แล้วคนจึงบางตาแต่ยังมีให้เห็นประปราย หนึ่งในนั้นจึงเสนอขึ้นว่า

“นายท่านชั้นบนมีห้องส่วนตัวขอรับ”

“อืม เจ้าไปจัดการเถอะ”

ชายคนนั้นเดินเข้าไปในร้านส่วนคนที่เหลือยืนรอข้างนอก แม้จะแต่งตัวคล้ายชาวบ้านแต่ความสง่างามและใบหน้าของแต่ละคนก็ออกไปทางรูปหล่อ ขึงขังเหมือนทหารหรือองครักษ์ทำนองนั้น เรียกสายตาของชาวเมืองที่เดินผ่านไปผ่านมาได้มากทีเดียว

เมื่อเห็นว่าคนที่หายไปกลับมายืนโบกมือส่งสัญาณว่าเข้าไปได้ คนทั้งหมดที่ยืนเป็นเป้าสายตาก็เดินเข้าไปในร้าน เสี่ยวเออร์หรือพนักงานของร้านพาทั้งหมดขึ้นไปยังห้องส่วนตัวห้องใหญ่ของชั้นสอง

ตอนที่เข้ามาด้านในทั้งหมดถูกการตกแต่งอันเงียบง่ายทว่าหรูหราดึงดูด ยิ่งทำให้พวกเขาอยากรู้ว่าร้านแห่งนี้คือของผู้ใด มีคนหนุนหลังเป็นขุนนางหรือเชื้อพระวงศ์คนอื่นหรือไม่

ถ้าเหอจินหนานรู้คงหัวเราะแล้วชี้ไปทางขวามือ นางมีศาลาว่าการศาลยุติธรรมหนุนหลัง ก่อนเปิดร้านทุกวันนางให้คนไปส่งอาหารให้สิงปู้ เป็นการบอกทางอ้อมว่าข้าเคารพท่าน ท่านก็ต้องดูแลข้า

บนชั้นสองมีระเบียงทางเดินลายล้อมโดยตรงกลางเปิดกว้างให้เห็นด้านล่าง ตกแต่งคล้ายโรงเตี๊ยมทั่วไป ทั้งหมดทยอยเข้าไปในห้องแต่เหลือเพียงชายที่เหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มที่เข้าไปเกือบลำดับสุดท้าย แต่แรงกระแทกที่ชนเข้าตรงด้านข้างก็ทำให้ทุกคนเคลื่อนไหว

ก่อนจะพบว่ามีก้อนกลม ๆ ก้อนหนึ่งนั่งจุ่มปุ๊กบนพื้น มือน้อย ๆ ลูบไปที่หน้าผากนูนเด่นที่เริ่มขึ้นสีแดง จมูกโด่งอันเล็กก็แดงเรื่อจากการกระแทกบางอย่าง

“ตายแล้ว คุณหนู เจ็บหรือไม่เจ้าคะ” เป็นสาวใช้นางหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาประคองร่างกลม ๆ แล้วมองสำรวจอย่างห่วงใย

ทุกคนคลายการระวังตัวแล้วแล้วถอนหายใจ ส่วนคนที่ถูกชนก็นั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าเด็กน้อยมองนางด้วยสายตาอ่อนโยน

“เด็กน้อย เจ้าวิ่งซุกซนเช่นนี้ระวังจะเจ็บตัวเอานะ”

ฮุ่ยฮุ่ยรู้สึกผิดอยู่บ้าง นางวิ่งไม่ระวังแถมยังไม่เชื่อฟังพี่เสี่ยวลี่จนชนลูกค้าของท่านแม่ ถ้าคนตรงหน้าโกรธจะต้องสร้างปัญหาจนท่านแม่ต้องปวดหัวแน่ คิดได้ดังนั้นจากที่นั่งเจ็บจนน้ำตาคลอก็ต้องกัดฟันเม้มปากกลั้นก้อนสะอื้นแล้วกล่าวขอโทษอย่างจริงใจว่า

“ท่านลุง ข้าขออภัยที่ไม่ระวังวิ่งชนท่านเจ้าค่ะ”

ด้วยรูปลักษณ์ที่น่ารักแฝงความงดงามนี้ ต้องบอกว่าฮุ่ยฮุ่ยได้ส่วนดีของบิดาและมารดารวมอยู่ในตัว ยิ่งรวมเข้ากับใบหน้ากลมอิ่ม แก้มแดงเรื่อ ดวงตากลมใสกระจ่าง จมูกหน่อยปากนิด รวมถึงวาจารู้ความฉลาดเกินเด็กทำให้คนพบเห็นเอ็นดู

ชายคนนั้นรู้สึกจริง ๆ ว่าเด็กคนนี้กำลังอดทนไม่ร้องไห้แล้วขอโทษเขา ทั้งที่ตัวเองเจ็บมากก็ยังเข้มแข็ง เขาถูกความน่ารักไร้เดียงสาแต่ฉลาดของฮุ่ยฮุ่ยดึงดูดทันที

“นายท่านเป็นข้าที่ผิดเองเจ้าค่ะ ไม่ระวังจนคุณหนูวิ่งชนท่าน” เสี่ยวลี่ที่ห่วงใยคุณหนูและไม่ทันตั้งตัวว่าคุณหนูที่ใกล้ร้องไห้จะลุกขึ้นเอ่ยขออภัยบุรุษแปลกหน้าซึ่งคงเป็นลูกค้า นางกลัวว่าบุรุษที่ทำหน้าตาใจดีจะนึกโกรธคุณหนูจึงคลานเข่าค้อมกายเอาตัวบังร่างน้อย ๆ แล้วเอ่ยรับโทษอย่างจริงจัง

“ข้ามิคิดถือสา แต่เจ้าต้องระวังไม่วิ่งซุกซนด้านนอกอีก รู้หรือไม่” เขาหันไปพูดกับเจ้าตัวน้อยที่โผล่ใบหน้าออกมาจากด้านหลังสาวใช้ ยิ่งเห็นว่าคนที่นางวิ่งชนไม่โกรธแล้วยังบอกกล่าวอย่างห่วงใย

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ต่อไปข้าจะระวัง”

ฮุ่ยฮุ่ยก็ไม่รู้สึกหวาดกลัวอีกแล้ว แถมยังยิ้มแย้มให้อีกต่างหาก ชายหนุ่มเห็นก็นึกอ่อนใจไปพร้อมกับเอ็นดูเจ้าตัวกลมอย่างยิ่ง

“มารดากับบิดาเจ้าอยู่ที่ใดหรือ” กลายเป็นว่าเขายังไม่อยากปล่อยเจ้าตัวกลมจากไป ไม่ทราบว่าเหตุใดถึงอยากพูดคุยกับแม่หนูน้อยคนนี้มากนัก ทั้งที่ปกติเขาไม่ค่อยชอบเด็กวัยนี้เท่าไหร่

“ท่านแม่กำลังทำงานเจ้าค่ะ ข้าออกมาซื้อขนมไปให้ท่านแม่”

ฮุ่ยฮุ่ยเจือยแจ้วตามประสาการ ตอบโต้ของหนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กก็เริ่มต้นขึ้น กลุ่มบุรุษที่มาด้วยต่างไม่กล้าทักท้วงสิ่งใด พวกเขาทำได้เพียงยืนรอเงียบ ๆ เช่นนั้น

เสี่ยวลี่กลัวว่าบุรุษคนนั้นจะรำคาญคุณหนู แต่พอลอบสำรวจอย่างระวังก็พบว่านอกจากยิ้มอย่างอ่อนโยน ดวงตาก็ไม่มีแววมาดร้ายหรือหงุดหงิด ถึงอย่างนั้นนางก็เกรงใจแขกของฮูหยินอยู่ดี จองห้องส่วนตัวนับว่าไม่ธรรมดา

“คุณหนูเจ้าขา ป่านนี้ฮูหยินคงจะรอนานแล้ว พวกเราอย่ารบกวนเวลาของนายท่าน ท่านนี้เลยนะเจ้าค่ะ”

ฮุ่ยฮุ่ยตัดสินใจได้ไม่นานเมื่อเสี่ยวลี่ยกมารดาเข้ามาอ้าง นางพยักหน้าหันมายิ้มจนดวงตาปิดบอกลาง่าย ๆ ว่า

“ท่านลุง ข้าคงไม่รบกวนท่านแล้ว ขออภัยอีกครั้งที่รบกวนการพักผ่อนของท่านเจ้าค่ะ”

บุรุษคนนั้นเพียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะนึกบางอย่างได้เมื่อตัดสินใจได้แล้ว มือหนาหยิบพู่ห้อยเอวส่งให้เด็กน้อย ฮุ่ยฮุ่ยเอียงคอไม่กล้ารับด้วยท่านแม่เคยสอนว่าอย่ารับของจากคนแปลกหน้า แม้นางจะพูดคุยกับท่านลุงและยังเรียกอย่างสนิทสนมแต่ก็ยังไม่รู้จักกันดีพอ

ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะชอบใจที่สาวน้อยระวังตัวไม่สมกับเด็กวัยเท่านี้เลย นั่นยิ่งทำให้เขาชอบนางมากขึ้นไปอีก

น้ำเสียงทุ้มจึงยิ่งนุ่มนวลช้าชัดขึ้นอีกหลายส่วน “ข้ามอบให้ด้วยนึกเอ็นดูเจ้า อย่าได้คิดว่าข้าไม่หวังดี อีกหน่อยสิ่งนี้จักเป็นผลดีสำหรับเจ้า”

มือหนาคว้ามือน้อยนุ่มวางพู่ห้อยเอวของตนลงไปทำให้ฮุ่ยฮุ่ยยากปฏิเสธ นางรับเอาไว้ย่อกายอย่างชดช้อยเพื่อเป็นการขอบคุณ

“ขอบคุณในความเมตตาเจ้าค่ะท่านลุง”

สาวน้อยจากไปแล้วจึงได้เวลากินข้าวเสียที ใบหน้าที่เคยอ่อนละมุนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเย็นชา รอจนเขานั่งลงแล้วทุกคนถึงนั่งลงตาม หนึ่งในนั้นก็ถามขึ้นว่า

“นายท่านจะให้ข้าสืบเรื่องของเด็กคนนั้นไหมขอรับ”

“ไม่จำเป็น วันหน้ายังต้องพบกันอีกถึงเวลานั้นคงได้รู้ว่าผู้ใดคือมารดาของนาง” และเขาก็จะรู้ว่าผู้ใดคือเจ้าของร้านเปิดใหม่แห่งนี้ ทว่าใบหน้าของสาวน้อยคนนี้คล้ายใครบางคนที่เขาไม่พบหน้านานแล้ว หวังว่าจะไม่กลายเป็นจุดใต้ตำตอหรอกนะ

จากที่เด็กน้อยเอ่ยถึงไม่กี่ประโยคทำให้เขาสนใจเป็นอย่างมาก ไหนจะท่าทีเคารพรักปนชื่นชมมารดาทุกครั้ง พานให้เขาอยากพบหน้าของนางเสียจริง ว่าเป็นสตรีประเภทใดถึงสั่งสอนบุตรสาวให้น่ารักวางตัวดีแล้วยังฉลาดเฉียบแหลมเพียงนี้

*****

ผู้ใด๋มาล่อลวงต้าวก้อนแป้งของหมู่เฮา

มีให้ยงให้หยกด้วยนะ