เปิดตัวผู้ช่วยในเงา

ส่วนคนที่สร้างปรากฏการณ์ก็ใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมืองหลวง ตอนเช้าตื่นนอนอยู่กับลูก สายหน่อยพาลูกเข้าไปที่ร้าน ช่วงบ่ายนั่งทำบัญชี ตกเย็นก็กลับจวนสอนหนังสือเล่นสนุกกับลูกเป็นเช่นนี้วนเวียนไปจนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งเดือน

ด้านคนที่เงียบมานานอย่างเหอจินเหยาก็ระแคะระคายแล้วถึงร้านขายอาหารที่คนทั่วไปเอ่ยถึง แม้แต่องค์รัชทายาทยังหลุดปากเอ่ยชม นางคับข้องใจจึงสั่งให้คนไปซื้อมาสองสามอย่าง ก่อนคิ้วจะกระตุกเมื่อพบอาหารแสนคุ้นตา

“คุณหนู รสชาตินับว่าเลิศรสเจ้าค่ะ” ชุนถิงสาวใช้คนสนิทของเหอจินเหยาชิมอาหารพวกนี้ก็ตกตะลึงเมื่อพบว่ารสชาติของมันอร่อยล้ำกว่าอาหารในภัตตาคารที่นางเคยได้ชิมเป็นไหน ๆ

เหอจินเหยาเวลานี้ตื่นตัวว่าอาจมีคนมาจากที่เดียวกับนาง จะมาสนใจชิมรสชาติมันเสียที่ไหน ดวงตาหงส์มองผัดกระเพาะหมูสับไข่ดาวตรงหน้าด้วยแววตาล้ำลึก ชุนถิงรับใช้คุณหนูมาค่อนข้างนานเห็นท่าทางเช่นนั้นก็กลับมาสงบเสงี่ยม ตัดใจมองข้ามความอร่อยอย่างไหวตัวทัน

“ให้คนไปสืบว่าใครคือเจ้าของร้าน”

“เจ้าค่ะ”

เหอจินเหยายังคงจับจ้องอาหารคุ้นตาแล้วใช้ความคิด หัวใจของนางเต้นรัวพลางถามตัวเองว่าใครคือคนนั้น จะใช้มิตรหรือศัตรู เดี๋ยวคงรู้กัน

กลับมาที่จวนเฝิง เหอจินหนานกำลังนั่งเล่านิทานก่อนนอนให้ลูก เสียงหวานคลอเบา ๆ มีจังหวะสม่ำเสมอชวนให้คนฟังผ่อนคลาย ฮุ่ยฮุ่ยเองก็หนีไม่พ้น ตลอดทั้งวันนางวิ่งเล่นสนุกใช้แรงไปเยอะ พอกินข้าวจับอาบน้ำแต่งตัวจนรู้สึกสดชื่น เจอที่นอนนุ่ม ๆ กับความอุ่นของท่านแม่ย่อมหลับง่ายเป็นธรรมดา

เหอจินหนานขยับตัวแผ่วเบาเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังรอนางที่ด้านนอกหน้าต่าง มือบางดึงผ้าห่มคลุมกายลูกมองใบหน้าอิ่มที่ดูจะเรียวขึ้นเล็กน้อย ร่างกายที่เคยอวบอ้วนก็ดูจะผ่ายผอมลง แล้วก้าวลงจากเตียงด้วยฝีเท้าแผ่วเบาของคนฝึกวรยุทธ์

หากจะพูดว่านางฝึกวรยุทธ์เมื่อใดคงต้องย้อนไปก่อนที่จะเปิดร้าน ในนิยายเล่าว่าเหอจินเหยาจะได้ยอดฝีมือตกอับมาเคียงข้าง เขาคนนั้นถูกพิษหายากจนกลายเป็นคนไร้ค่า เหอจินเหยาไปพบเข้าและซื้อตัวกลับมาเพื่อทำการรักษาด้วยนางมองออกว่าเขาเพียงถูกกดวรยุทธ์เท่านั้น

พอรักษาหายยอดฝีมือก็กลายเป็นมือเป็นเท้าให้เหอจินเหยา เสริมความแข็งแกร่งให้นางเอกเข้าไปอีกขั้น แม้แต่นางร้ายที่มากอำนาจของตระกูลหนุนหลังก็ยังพ่ายให้กับนางเอก

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเหอจินหนานจะพลาดคว้าตัวคนที่ทั้งเก่งและภักดีมาไว้ข้างกายได้อย่างไร ถึงนางจะบอกว่าตัวประกอบจืดจางไม่ขอยุ่งกับตัวเอก แต่ก็ใช่ว่าจะละเลยความปลอดภัยจนใช้ชีวิตโง่ ๆ รอให้ศัตรูเล่นงานเสียเมื่อไหร่

ในนิยายยังระบุว่ายาถอนพิษที่เหอจินเหยาใช้ ก็คือยาถอนพิษที่มีขายในร้านขายยาอันดับหนึ่ง เพียงแต่ประสิทธิภาพของมันด้อยกว่ายาที่เหอจินเหยาปรุงเล็กน้อย

ส่วนราคาที่ขายก็แพงจนสามารถซื้อเสบียงเข้าจวนเลี้ยงดูบ่าวไพร่ได้นับปี แล้วอย่างไร นางร่ำรวยมากจนไม่รู้จะเอาเงินไปไว้ที่ใด อยากได้หัวใจของคนอื่นนางต้องทุ่มเทให้เขาซาบซึ้งเสียก่อน

ไม่เสียแรงกับเงินที่จ่ายไป ยอดฝีมือคนนั้นหายดีและยอมรับใช้นางด้วยหัวใจอันซื่อสัตย์ นางยังได้เรียนวรยุทธ์จากเขาจนฝีมือก้าวหน้าพอสมควร

“คนที่นายหญิงสั่งให้จับตามองสงสัยและสั่งให้สืบเรื่องของท่านแล้วขอรับ”

“สร้างหลักฐานขึ้นมาใหม่ นางจะต้องไม่รู้ว่าข้าคือเจ้าของร้าน”

“ขอรับนายหญิง”

เงาสายหนึ่งหายออกไปจากจวนเฝิงอย่างเงียบเฉียบ

เหอจินเหนานยังคงยืนมองท้องฟ้าที่มืดสนิท มีเพียงแสงจากหมู่ดาวส่องกระจ่าง ตอนนี้กำลังนางยังไม่มากพอจะต่อกรกับเหอจินเหยา จึงต้องหลีกเลี่ยงกันไปก่อน รอจนทุกอย่างพร้อมเมื่อไหร่ถ้าแม่นางเอกไม่ปรานีคิดลงมือนางจะสอนบทเรียนให้เอง

งานนี้ไม่นางก็เหอจินเหยาที่แพ้ เพราะคู่ต่อสู้ก็ใช่ว่าจะเขลาเบาปัญหา อีกคนมีวิญญาณเป็นถึงแพทย์มือดี สมองจะฝ่อได้ยังไง นางประมาทไม่ได้

แต่จะทำตัวนิ่งไม่เคลื่อนไหวทำสิ่งใดเลยก็มิใช่นาง หนทางการเปิดร้านมีความเสี่ยงรออยู่เบื้องหน้าแต่นางมองเห็นเพียงทางเดียวจึงต้องยอมเสี่ยง งานสร้างเงินเพื่อเอาเงินไปสร้างคนเก่งอีกที ขอเพียงมีเงินทุกอย่างก็จะราบรื่นนี่คือคติประจำใจของนาง

วันรุ่งขึ้นเหอจินหนานไม่ได้เข้าร้าน ช่วงนี้นางคงต้องงดเข้าร้านไปก่อน ทำได้เพียงมอบให้ผู้ดูแลอีกคนส่งสมุดบัญชีมาอย่างลับ ๆ เท่านั้น

เหอจินเหยาอยากรู้ชื่อเจ้าของร้านแล้วต้องได้รู้หรือ นางเอกใช่ว่าจะมีอะไรง่ายดายปานนั้น อยากได้นักก็ให้ไปแค่ข้อมูลลวงเท่านั้น นางเชื่อมือคายเฉิง เขาคือจอมยุทธ์มากฝีมือผู้เร้นกาย รับงานที่มักไม่มีใครทำได้ แต่งานที่ทำชีวิตเขาพังก็คือการลอบสังหารปรมาจารย์พิษที่ปรากฏตัวไม่กี่ครั้งในรอบหลายปี

เหอจินเหยาจะเจอเขาในอีกสามเดือนหลังจากนี้ คายเฉิงในสายตาของเหอจินเหยา ด้วยถูกพิษกัดกินร่างกายเป็นเวลานานจนแทบเหมือนคนตายเข้าไปทุกที นางยอมซื้อตัวเขามาเพราะแววตาที่ไม่ยอมแพ้กับสิ่งใดแม้ว่าตัวเองกำลังจะตาย

แต่เหอจินหนานดันคว้าตัวคนมาก่อนที่พิษจะลุกลามจนร่างกายถดถอย ต่อให้ยาถอนพิษประสิทธิภาพด้อยหลายส่วนก็ยังรักษาได้

สวรรค์ส่งนางมาที่นี่ย่อมต้องการอะไรบางอย่าง ส่วนท่านแม่ที่แท้จริงนางไม่ทราบจริง ๆ ว่าคือผู้ใด ชื่อแซ่อะไร เหตุใดจึงมีความแค้นต่อเหอฮูหยินมากมายขนาดนี้ จนเปลี่ยนความรักความเอ็นดูที่มีให้นางมาตลอดหลายสิบปีเพียงชั่วข้ามคืน

ตลอดมาเหอจินหนานรู้ตัวเองดีจึงเจียมตัวอยู่ในเงามืดเงียบ ๆ แต่เหมือนว่าการเจียมตัวจะไม่พอ คนพวกนั้นถึงคิดใช้ประโยชน์จากนาง อยากได้ข่าวของคนในจวนเฝิงหรือ ต่อให้ส่งจดหมายมากดดันเหอจินหนานคนเก่าก็เพียงเขียนไปอย่างลวก ๆ ส่วนตอนนี้นางมาแทนที่แล้ว พวกเขาอย่าหวังว่าจะได้มันไป

มือบางขีดเขียนข้อมูลที่รู้ล่วงหน้า อันไหนสำคัญก็จะขีดเส้นใต้ย้ำ ๆ ในนิยายบอกว่าฮ่องเต้ร่างราชโองการคอยท่าแล้ว หลังจบสิ้นสงครามกับชนเผ่าหมานองค์ชายเก้าจะได้รับการแต่งตั้งเป็นหยวนอ๋อง ควบคุมกองทัพใหญ่ของแคว้น มีทหารในมือนับหลายหมื่นนาย

คนได้ดีย่อมมีทั้งคนชื่นชมและริษยา ส่วนเฝิงเหยียนเองก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นแม่ทัพ พวกเขามาไม่ทันถึงมืองหลวงก็เกิดเรื่องเสียก่อน

เหอจินหนานตื่นตัวเมื่อมาถึงช่วงสำคัญ ถ้าวางหมากไม่ดีมันจะตัดสินชีวิตของนางและลูกว่าจะเดินไปทางไหน

หญิงสาวเป่าปากเบา ๆ คายเฉิงก็มาปรากฎตัวนอกหน้าต่าง แม้จะเป็นเวลากลางวันแต่เขาคือจอมยุทธ์ผู้เก่งกาจ ทหารลาดตระเวนของจวนเฝิงไม่อาจไหวทัน

“ในค่ายเป็นเช่นไรบ้าง”

“ทุกคนฝีมือก้าวหน้า ส่วนหลักฐานลวงที่นายหญิงสั่งเรียบร้อยแล้วขอรับ”

“เจ้าอย่าลืมจังตาดูร้านไฉ่หง กลุ่มคนพวกนั้นมากินอาหารที่นั่นอีกหรือไม่ อย่าให้พวกเขารู้ตัว”

“ขอรับ”

คายเฉิงรับปากแล้วจากไปรวดเร็วไม่ต่างจากขามา เหอจินหนานจึงพรู่ลมหายใจเดินกลับมาที่โต๊ะ เปิดลิ้นชักดึงพู่ห้อยเอวที่ฮุ่ยฮุ่ยฝากนางเอาไว้มาดู

พู่หยกสีม่วงหายากไม่ต่างจากหยกเขียวจักรพรรดิแกะสลักลวดลายประณีต หาใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะครอบครองเมื่อทุกเหมืองในแคว้น ราชวงศ์คือเจ้าของ

นางสังหรณ์ว่าบุรุษที่ฮุ่ยฮุ่ยเจอแล้วได้ของสิ่งนี้มาจะเป็นใครบางคนที่นางไม่อยากให้เป็น

คนผู้นั้นฉากหน้ายิ้มแย้ม ฉากหลังโหดเหี้ยม

หยางอ๋อง

ความเป็นมาไม่แน่นอน จะใช้พวกขององค์ชายเก้าหรือไม่ต้องดูไปเรื่อย ๆ ก่อน

พอคิดมากแล้วไม่ได้อันใดเหอจินหนานจึงพับเก็บทุกอย่างแล้วออกไปหาลูก ป่านนี้ฮุ่ยฮุ่ยคงตื่นนอนกลางวันแล้ว ยังไม่ทันเดินพ้นเรือนเจ้าก้อนเนื้อก็วิ่งเข้ามากอดขาของนาง เงยหน้ากลมอ้วนนั่นขึ้นมาเอ่ยวาจาฉอเลาะว่า

“ข้าหลับไปตื่นหนึ่งคิดถึงท่านแม่มากเลยเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นพวกเราไปเดินเที่ยวในตลาดดีหรือไม่ ตอนเย็นแวะกินอาหารที่ภัตตาคารอวิ๋นไหล อิ่มแล้วก็ไปนั่งเรือชมความงามของเมืองหลวง”

ฮุ่ยฮุ่ยดวงตาเบิกกว้างเป็นกระกาย กระโดดตบมือชอบใจ เหอจินหนานจึงอุ้มลูกขึ้นมาแล้วเดินเข้าเรือนเพื่อจับสาวน้อยแต่งตัวให้งดงาม กลางคืนของเมืองหลวงมักจะไม่เคยหลับใหล ผู้คนออกมาใช้ชีวิตดูแล้วครึกครื้นยิ่งนัก บ่งบอกว่าฮ่องเต้พระองค์นี้ทรงพระปรีชา

ประชาราษฎร์ต่างกินดีอยู่ดี ร่ำรวยเงินทอง เมืองหลวงจึงคึกคักมีร้านรวงเปิดตลอดสายพร้อมโคมไฟประดับประดางดงามสว่างไสว

รถม้าของจวนเฝิงวิ่งออกมาถึงภัตตาคารอวิ๋นไหลท้องฟ้าก็มืดแล้ว ระหว่างทางฮุ่ยฮุ่ยดูจะตื่นเต้นกว่าใคร เจ้าก้อนเนื้อเอาแต่พูดแล้วเข้ามาคลอเคลียนางไม่หยุด เหอจินหนานคิดถึงช่วงเวลาลำบากของลูกก็ใจอ่อน เด็กน้อยโตมากับแม่ที่มักจะเย็นชา ถูกสาวใช้รังแก เติบโตเพียงในจวนไม่เคยมีโอกาสออกมาเที่ยวเล่นด้านนอกมักตื่นกลัวคนแปลกหน้า

เหอจินหนานจึงเริ่มเปลี่ยนพฤติกรรมจนตอนนี้ฮุ่ยฮุ่ยไม่ค่อยกลัวคนแปลกหน้า นางยังสั่งสอนให้ลูกรู้จักกลลวงเล่ห์เหลี่ยมของคนที่เข้าหาจนเด็กน้อยแทบจำไม่หมด ยังดีว่าสมองน้อย ๆ มักจดจำอะไรก็ตามที่สนใจอย่างรวดเร็ว บอกไม่กี่ครั้งก็เข้าใจ

สองแม่ลูกจับจูงมือกันเข้าไปด้านในภัตตาคาร แต่ก่อนจะถึงทางเข้ากลับชนใครบางคนเข้าจนร่างเซ เหอจินหนานคว้าลูกมากอดด้วยนางเซมาชนกลัวว่าแรงจะทำให้ฮุ่ยฮุ่ยล้มบาดเจ็บ ถึงอย่างนั้นนางก็หันมากล่าวขออภัยคนที่เดินไปชนอย่างจริงใจ