โดนแมวงอน

เมื่อมาถึงห้องทรงพระอักษร หงอี้ที่ยังไม่อยากเสวนากับชินอ๋องรีบดิ้นออกจากอ้อมแขนของเขา เดินนวยนาดไปหาบุรุษผู้ทรงอำนาจที่สุดในแคว้น แต่กลับแย้มสรวลเมื่อเห็นก้อนสีขาวเดินส่ายพวงหางเข้ามาคลอเคลียชายฉลองพระองค์

หลี่ไต้ซานแย้มโอษฐ์ โน้มพระวรกายลงช้อนอุ้มหงอี้แล้วตรัสอย่างรู้ทันว่า “หงุดหงิดเจ้าหน้าตายอยู่ละสิ จึงเดินมาคลอเคลียข้าเช่นนี้”

หากในเวลาปกติ การเดินมาออดอ้อนเช่นนี้มีแทบนับครั้งได้ ไม่หงุดหงิดน้องชายของเขาก็อยากได้บางอย่าง ครานี้พระองค์ทรงคาดเคาว่าเหตุผลข้อแรก แม้ชินอ๋องจะไม่แสดงออกทางสีหน้าแต่แววตาละห้อยที่มองตามหลังเจ้าตัวกลมก็ชัดเจนดี

หงอี้วางคางบนไหล่หนาของฮ่องเต้ เมินเฉยคำถามเท่าทันนั้น ในคราแรกนางตื่นตัวอยู่บ้างเมื่อได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้ บุคคลผู้ทรงอำนาจเหนือผู้ใดในแคว้นนี้ บารมีของเขาเรืองรองจนนางแสดงความนอบน้อมออกมาโดยธรรมชาติ จึงออกอาการเกร็งเมื่อถูกโอบอุ้ม

เมื่อนานวันเข้าความสนิทสนมเริ่มมากขึ้นความรู้สึกหวั่นเกรงหายไป กล้าอ้อนกล้าซุกมากขึ้น ยิ่งหลี่ไต้ซานปล่อยให้นางทำตามใจ โดยไร้ซึ่งโทสะแถมยังมีความสุขทุกคราเมื่อนางมาอยู่ใกล้ หงอี้จึงยิ่งได้ใจ

การถูกเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดีจากมังกรและนางหงส์ผู้สูงศักดิ์ นับเป็นวาสนาของวิญญาณสาวผู้มาสิงสู่ในร่างแมวแล้ว

แม้หงอี้จะยกให้ชินอ๋องดีที่สุด ทว่าเวลานี้นางกำลังโกรธเขาอยู่ อันดับหนึ่งจึงถูกปัดตกไปอยู่ในอันดับสองแทน

ชินอ๋องถูกแมวเมินแล้วให้ไม่สบายใจ ตาลุกวาวอยากตรงไปกระชากตัวนางออกจากอกของพี่ชาย กระนั้นจำต้องกัดฟัน ข่มกลั้นความหวงลงเสีย เขาไม่อยากทำให้นางรู้สึกไม่ดีมากกว่านี้ ยิ่งต้องห่างกันนานนับเดือนยิ่งตัดใจทิ้งไม่ลง

หลี่ไต้ซานเห็นอาการกระวนกระวายของน้องชายแล้วให้มีความสุข เห็นพี่ชายยืนอุ้มแมวส่งยิ้มผู้ชนะมาให้แล้วชักตงิดใจ ความหวงถูกระงับไว้เริ่มเอาไม่อยู่

“ท่านคงไม่ได้มอบหมายงานให้ข้าออกเดินทางไกลเพราะมีแผนการดึงตัวหงอี้มาอยู่ใกล้?”

“เจ้าคิดมากเกินไป งานนี้ข้าไม่ไว้ใจผู้ใด เจ้าต้องลงไปจัดการด้วยตัวเอง ราชโองการผู้แทนพระองค์ก็เขียนให้แล้ว จะแคลงใจอันใดหนักหนา”

หลี่ไต้ซวนหรี่ตามองพี่ชาย มีหรือเขาจะไม่รู้เท่าทัน กงเจิ้งต้องเดินทางไปด้วยในครานี้ ตัวเลือกในการดูแลหงอี้จึงตกเป็นของฝ่าบาทและฮองเฮา หากบอกว่าไร้ซึ่งแผนการก็ออกจะไร้ยางอายสักหน่อย

“หยุดมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นเสียที หรือเจ้าไว้ใจผู้ใดมากกว่าข้าอีก”

ไต้ชินอ๋องถอนหายใจแรง ยอมจำนนเพราะความจำเป็น การเดินทางยากลำบากมาก ต้องใช้ม้าเพื่อเร่งความเร็ว การพาหงอี้ติดตามไปด้วยจะทำให้ทุกอย่างล่าช้าจนแผนการผิดพลาด

ฮ่องเต้ยิ้มสมหวังก้มลงไปตรัสกับหงอี้ ผู้ยามนี้ทิ้งตัวอ่อนเหลวในอ้อมอกของพระองค์เสียงเบา “ข้ายังมีธุระต้องหารือกับชินอ๋องอีกเล็กน้อย เจ้าจะไปวิ่งเล่นในตำหนักคุณหนิงของฮองเฮาก่อนหรือไม่”

การพูดกับแมว หากในสายตาของผู้อื่นคงผิดปกติ ทว่าทุกคนในที่นี้ชาชินเสียแล้ว ส่วนหงอี้เองก็ฉลาดและเข้าใจทุกอย่าง มันจึงกลายเป็นเรื่องปกติเหมือนการสนทนากับคนด้วยกัน

กงกงคนสนิทรับเอาหงอี้มาอุ้ม เมื่อเจ้าตัวน้อยผละมาทางเขาในลักษณะให้อุ้มหลังฝ่าบาทตรัสจบ ท่านกงกงชรามากแล้ว ทำงานอยู่ในวังหลัง พบเจอทั้งเล่ห์เหลี่ยม อันตรายมากมายกว่าจะมายืนในจุดนี้ ไร้ทายาทหรือครอบครัวทำให้ชีวิตไร้สีสัน แห้งเหี่ยวขาดซึ่งความไว้วางใจและหวาดระแวงตน

การมีสัตว์ตัวน้อยแวะมาคลอเคลีย ส่งพลังงานบวกผ่านขนแสนนุ่มฟูและกลิ่นหอมเฉพาะตัว ช่วยให้จิตใจของผู้ชราชุ่มชื่นราวดอกไม้ได้รับหยาดน้ำฝน

เมื่อมองส่งท่านกงกงพาหงอี้ไปส่งให้ฮองเฮาที่ตำหนักคุณหนิง หลี่ไต้ซวนจึงเข้าเรื่องโดยไม่รอช้า

“ข้าลองตรวจสอบบันทึกเก่าแก่ของแคว้นนับแต่ก่อตั้งจนถึงยุคของ มนุษย์ สัตว์อสูร พลังปราณ จนกระทั่งถึงปัจจุบัน มีความเป็นไปได้ว่าหงอี้อาจเป็นสัตว์อสูรสายเลือดบริสุทธิ์”

สัตว์อสูรเลือดผสมจะไม่มีทางเปลี่ยนร่างกายเป็นมนุษย์ ด้วยข้อกำจัดหลายอย่างซึ่งเขาลองค้นบันทึกทั้งหมดแล้วไม่พบคำตอบในเรื่องนี้เลย ราวกับหมอกหนา คลุมเคลือยากต่อการสืบค้น

ข้อมูลบางส่วนไม่ละเอียดชัดเจนนัก มันเกี่ยวข้องกับสัตว์อสูร ซึ่งยามนี้เหมือนว่าจะกลายเป็นศัตรู

หลี่ไต้ซานเลิกคิ้ว เขาเคยได้ยินเรื่องพวกนี้มาเช่นกัน แม้จะเป็นบันทึกเก่าแก่หลายร้อยปี ในฐานะฮ่องเต้ต้องรอบรู้ทุกเรื่องของแคว้น ย้อนกลับไปในอดีตหลายร้อยหรือนับพันปี

โลกของพลังปราณ ทุกสิ่งมีชีวิตต่างมีพลังวิเศษไม่เว้นกับต้นไม้ใบหญ้าสมุนไพร แม้กระทั่งสัตว์ในป่าก็มีสมองอันชาญฉลาดและพลังปราณตามแต่ว่าตัวไหนจะฝึกฝนถึงขั้นใด

เมื่อฝ่ายของมนุษย์และสัตว์ต่างแข็งแกร่ง การทำข้อตกลงแบ่งแยกดินแดนจึงเกิดขึ้น ทั้งสองต่างใช้ชีวิตร่วมกันอย่างสงบสุข จนกระทั่งมนุษย์เริ่มมีความคิดว่าตนเองมีทุกอย่างเหนือชั้นกว่าสัตว์อสูร สงครามระหว่างอดีตพันฒมิตรจึงเริ่มขึ้น

สงครามที่มีเพียงความสูญเสียของทั้งสองฝ่าย ทว่ามนุษย์ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนย่อมมีข้อได้เปรียบจากการมองหาช่องโหว ด้วยจิตใจของมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง เต็มไปด้วยเล่ห์กลมากมาย

ส่วนสัตว์อสูร แม้จะเก่งกาจมีพละกำลังแข็งแกร่งกว่า ด้านความเฉลียวฉลาดยังตกเป็นรองอยู่มาก ก็มักมุทะลุและใจร้อนตามสัญชาติญาณของสัตว์ป่า พวกมันจึงแพ้ในสงครามนี้ ทำได้เพียงรวบรวมสัตว์ที่เหลืออยู่ ถอยร่นหายเข้าป่าลึก ร่ายอักขระโบราณจากสมุดบันทึกอันเก่าแก่

ซึ่งเป็นสมบัติตกทอดของบรรพบุรุษ ว่ากันว่ากว่าหนึ่งร้อยปีก่อนต้นตระกูลของพวกมันได้รับความเมตตาจากเทพเซียนที่ลงมาเที่ยวเล่นในแดนโลก มอบพรและหน้าที่ให้แก่พวกมันพร้อมสมุนบันทึกเล่มนั้นด้วย ผู้นำของสัตว์อสูรจึงใช้มันเป็นเกราะกำบัง ปกปิดทุกชีวิตอยู่หลังม่านอักขระบางเบาทว่าอานุภาพรุนแรง

เส้นทางการไปถึงดินแดนลี้ลับหลังม่านอักขระ อันตรายถึงชีวิต ไม่เคยมีมนุษย์คนใดลักลอบเข้าไปแล้วได้กลับออกมา

นับแต่นั้นสัตว์อสูรค่อย ๆ เลือนหายไปจากความทรงจำของมนุษย์ ประวัติศาสตร์หน้าใหม่ถูกเขียนขึ้นจากผู้ชนะ กล่าวเป็นนัยว่าสัตว์อสูรดุร้ายและเกลียดชังมนุษย์ด้วยตนพ่ายแพ้ในสงคราม

ผ่านไปหลายร้อยปี ตัวตนอันน่าตื่นตาก็กลายเป็นเพียงเรื่องเล่าสนุกสนานในวงสุรา หรือตามโรงแสดงละครเท่านั้น

“เจ้าอย่าบอกว่าสตรีที่เจ้าอุ้มหายไปในห้องทั้งคืนก็คือ...”

“หงอี้”

ฮ่องเต้ขยับพระวรกาย พระพักตร์สายแววเคร่งขรึม เมื่อตำนานนับร้อยนับพันปีได้กลับมามีตัวตนอีกครั้ง แถมยังใกล้ชิดเสียจนคาดไม่ถึง จนกระทั่ง

“นางกลับมาเป็นมนุษย์ได้อย่างไร เจ้ารังแกนางหนักถึงขนาดนั้นยังหลงเหลือความเมตตาในหัวใจอยู่หรือไม่”

แม้ความจริงอันตื่นตะลึงจะทำให้พระองค์ตึงเครียด แต่ความเอ็นดูที่ทรงมอบให้หงอี้คือของจริง พอมาตระหนักถึงเรื่องสำคัญมากกว่า ซึ่งแว่วมาให้พระองค์ได้รับรู้ตั้งแต่วันเกิดเหตุ จึงยิงคำถามใส่หน้าน้องชายไม่หยุด แถมยังส่งสายตาประณามการกระทำอันรุนแรงของชินอ๋อง

คนถูกพี่ชายโยนข้อกล่าวหาใส่หัว แผ่ความกดดันออกมาผ่านทางนัยน์ตาสุขุม

“ฝ่าบาท”

“เจ้ารังแกหงอี้ถึงเพียงนั้นยังคิดจะสนใจสตรีอื่น อย่าคิดว่าทำสิ่งใดแล้วข้าจะไม่รู้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ น้องสะใภ้เพียงคนเดียวที่ข้าจะยอมรับก็คือหงอี้คนเดียวเท่านั้น หากเจ้าทำเรื่องโง่งมต่อนาง ข้าจะ...”

“พี่ใหญ่ ท่านอยากตายหรือ” ไม่ต้องรอให้พี่ชายโวยวายใส่ความจนจบ ครานี้ชินอ๋องเปลี่ยนมาใช้วาจาสนิทสนม เมื่อพี่ชายคนนี้ชักจะทำให้เรื่องมันใหญ่โตขึ้น

“หน็อย ไอ้น้องเวร ข่มขู่พี่ชายงั้นรึ อยากไปประจำการอยู่ชายแดนตลอดชีวิตหรือไง” หลี่ไต้ซานเต้นผ่างราวโกรธหนักหนา ลุกขึ้นยืนชี้หน้าน้องชายหลังถูกข่มขู่หมายชีวิต “รอเจ้าออกเดินทางเมื่อใดข้าจะมองหาบุรุษดี ๆ สักคนให้หงอี้”

หลี่ไต้ซวนหรือจะสลด ซ้ำดวงตายังวาวโรจน์เมื่อได้ยินวาจาไม่เข้าหู ตอบกลับพี่ชายอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ท่านคงสุขสบายจนหาเรื่องรนหาที่สินะ หากท่านกล้ายกนางให้ผู้อื่น ข้าก็กล้าก่อสงคราม”

“โอ้ ชินอ๋องมากล้นด้วยอำนาจ บอกพี่ชายมาตามตรงเถิดว่าเจ้าเป็นบุรุษจิตใจโลเล หวงสตรีอีกนางแต่ก็ยังคอยตามเกี้ยวสตรีอีกนาง อยากจับปลาสองมือเรอะ โลภมากระวังจะไม่เหลือปลาในมือเลยสักตัว”

ข้อกล่าวหานี้ชินอ๋องยากจะปัดให้พ้นตัว จึงเปลี่ยนเข้าเรื่องสำคัญเสีย “พี่ใหญ่ ท่านเลิกพูดเรื่องไร้สาระเถิด ข้าจะออกเดินทางในเย็นวันนี้ ระหว่างทางจะลองสืบข่าวดูว่ามีอะไรน่าสงสัยหรือไม่”

“พอโดนจี้ใจดำถึงกับรีบเปลี่ยนเรื่อง เหอะ!” โอรสสวรรค์ยังคงไม่คิดปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ แต่ยามนี้มีสิ่งสำคัญกว่าต้องจัดการ ส่วนการร้องหาความยุติธรรมให้หงอี้ ค่อยทำหลังคุยงานจบก็ยังไม่สาย “จะว่าไปช่วงก่อนข้าได้ข่าวมาว่ามีกลุ่มคนแปลกหน้าเดินทางมุ่งหน้าสู่เมืองหลวง เมื่อลองสืบหาเบื้องหลังของพวกเขา กลับพบเพียงความว่างเปล่า”

“ข่าวพวกนี้ตั้งแต่เมื่อใดขอรับ”

“หลังจบงานประมูลได้เพียงสามวัน” หลี่ไต้ซานหย่อนกายนั่งเหมือนเดิม ยกมือลูบคางอย่างใช้ความคิด จู่ ๆ ก็มีบางสิ่งวาบผ่านเมื่อสบตาของน้องชาย พบว่าทั้งสองคิดเห็นตรงกัน

“บางทีการที่โรงประมูลได้พยัคฆ์ดำมาอาจมิใช่เรื่องบังเอิญ”

ไต้ชินอ๋องพึมพำเสียงเบา ฮ่องเต้รับคำเสียงขรึมกล่าวต่อว่า

“หากหงอี้คืออสูรสายเลือดบริสุทธิ์ การมีอยู่ของพยัคฆ์ดำอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างเจ้าว่า”

ตำนานหรือเรื่องเล่าของสัตว์อสูรมีทั้งจริงและเท็จ บันทึกเก่าแก่เขียนไว้ให้พิจารณากันเอาเอง การที่หงอี้พูดกับพยัคฆ์ดำได้คงเป็นความสามารถของสัตว์อสูร

แล้ว นางเป็นอสูรของตระกูลไหนเล่า

ว่ากับว่าอสูรสายเลือดบริสุทธิ์มีด้วยกันอยู่สี่ตระกูล คอยถ่วงดุลอำนาจในหมู่สัตว์อสูร ปกครองสัตว์ชั้นต่ำ ชั้นกลางและชั้นสูงให้อยู่ในกฎเกณฑ์ บรรพบุรุษของสี่ตระกูลได้รับมอบหมายจากเทพเซียนพลังแก่กล้า ให้คอยควบคุมพวกเดียวกันไม่ให้สร้างปัญหาและสามารถอยู่ร่วมกับมนุษย์อย่างสันติสุข

ตระกูลเฟิง มีพลังทำลายและพลังรักษา ผู้นำทุกคนมาจากตระกูลเฟิง สัตว์อสูรมักเรียกผู้นำของพวกมันว่าราชา เนื่องจากต้นบรรพบุรุษของตระกูลเฟิงใกล้ชิดและได้รับความไว้วางใจจากเทพเซียนมากกว่าอีกสามตระกูล เก่งกาจในเชิงธนู อีกทั้งพลังของพวกเขานับว่าอันตรายมาก หากต้องต่อสู้ปะมือ ยากจะมีชีวิตรอดถึงสามกระบวนท่า ด้วยถูกพลังทำลายดูดซับพลังชีวิตออกจากร่างจนหมดสิ้น

ตระกูลซุ่ยเหริน มีพลังการสร้าง ตระกูลอันดับสอง มีพละกำลังแข็งแกร่ง เก่งกาจในเชิงดาบและทวน บุรุษหรือแม้แต่สตรีต่างขึ้นมายืนในตำแหน่งสำคัญของกองทัพ มีนิสัยซื่อสัตย์ รักพวกพ้อง จึงได้รับความไว้วางใจจากท่านราชาให้คอยเป็นกำลังทัพสำคัญเมื่อยามสู้รบ เชี่ยวชาญการสร้างอาวุธจากวัสดุทุกชนิด

ตระกูลเซวียน มีพลังดูดซับอารมณ์ของผู้อื่น รัก โลภ โกรธ หลง เมื่อได้ดูซับจะทำให้สายเลือดของตระกูลเซวียนแข็งแกร่ง สายเลือดสตรีเมื่อดูดซับอารมณ์มาได้ ยังนำมันมาปรุงยาได้อีกด้วย ว่ากันว่ายาสมุนไพรที่ตระกูลเซวียนปรุงขึ้น แม้จะเป็นระดับต่ำก็ให้ผลดีกว่ายาสมุนไพรที่ปรุงขึ้นจากหมอทั่วไป ในราชการลับซึ่งมีเพียงฮ่องเต้และอีกไม่กี่คน พบว่ายาสมุนไพรจากตระกูลนี้ยังคงหลงเหลือและมักหลุดมาถึงโรงประมูลอยู่เป็นระยะ

ตระกูลเหลียง มีพลังตาทิพย์และพลังในการปลูก สามารถมองเห็นเหตุการณ์ในขณะนั้น น่าเสียดายพวกเขาไม่สามารถมองเห็นอดีตและอนาคต กระนั้นพวกเขาก็ยังครองอำนาจเป็นอำดับสี่ได้อย่างยืนยาวด้วยถือครองพื้นที่ของสมุนไพรแสนล้ำค่าและมีเรื่องของปากท้องเป็นข้อต่อรอง เชี่ยวชาญการสังหารด้วยเข็มพิษและพัด

ทั้งหมดสามารถจำแลงกายเป็นมนุษย์ตั้งแต่เกิด เพื่อรักษาความบริสุทธิ์ของสายเลือด ทั้งสี่ตระกูลมักจะแต่งงานกันเอง

เมื่อเวลาผ่านไป พลังปราณหนาแน่นทำให้สัตว์ชั้นกลางขยับเป็นสัตว์ชั้นสูง จึงเกิดการผ่อนปรนเพื่อเพิ่มจำนวนประชากรของสัตว์อสูร สมาชิกในตระกูลทั้งสี่ ระดับปลายแถวจึงหันไปแต่งงานกับสัตว์อสูรชั้นสูงแทนจนก่อเกิดทายาทสายเลือดผสม

หลายร้อยปีต่อมา มนุษย์และสัตว์อสูรแตกหัก แบ่งแยกดินแดนกันอยู่ สัตว์อสูรยังไม่ทันตั้งตัวจากสงครามครานั้น สงครามสายเลือดผสมกลับถูกก่อตัวขึ้น

ส่งผลให้เหล่าทายาทของสี่ตระกูลใหญ่ ต่างตกตายในสงครามครานั้นแทบหมดสิ้น บ้างก็ระหกระเหินหนีเอาชีวิตรอดมาถึงดินแดนมนุษย์ บ้างก็ซ่อนเร้นตัวตนจากการตามล่า กว่าสงครามจะจบนับว่าพวกเขาสูญเสียไปมากมายจริง ๆ

****

เริ่มมองเห็นเค้าลางแล้วใช่ไหมคะ อิอิ