Share

Chapter 12.  เพื่อนเก่า

            “เราถูกย้ายมาทำงานที่กรุงเทพฯ แล้ว”

            “จริงเหรอ แบบนี้ก็ดีเลยสิ”   ธีรยายิ้มกว้าง “พักแถวไหนล่ะ แบบนี้ก็ดีเลยนะจะได้กลับไปช่วยงานแม่เพ็ญนภาได้”

            “อะไรกัน นี่อย่าบอกนะว่าหมิวยังกลับไปที่บ้านนั้นอีกนะ”  ปกป้องทำตาโต

            “ทำไมจะกลับไปไม่ได้ล่ะ  ป้องนั้นแหละ ทำไมไม่กลับไปหาแม่เพ็ญนภาบ้าง” 

            “ไม่อยากฟังบ่น” ปกป้องยักไหล่ “เลิกงานแล้วมีนัดที่ไหนไหม ไปหาอะไรกินกัน ป้องเลี้ยงเองในฐานะที่ได้ย้ายกลับมาอยู่ใกล้หมิว”

            “เรื่องกินไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว”  หญิงสาวพยักหน้ารับแต่ก็อดกวาดตามองรอบๆไม่ได้ ไม่เอาน่า เธอไม่ได้รอใครเสียหน่อย ทำไมต้องมองหาด้วยเล่า

            “รอใครหรือเปล่า นัดพี่หมอก้องไว้เหรอ”  ปกป้องถามเพราะสังเกตได้ว่าธีรยาเหมือนมองหาใครอยู่ แถมยังแต่งหน้าทาปากอีกด้วย ปกติไม่ค่อยเห็นคนตัวเล็กแต่งหน้าสักเท่าไหร่

            “เปล่า”  หญิงสาวส่ายหน้ายืนยัน “ไปเถอะ หิวแล้ว ว่าแต่เจ้ามือจะเลือกร้านให้หรือให้หมิวเลือกร้านเอง”

            “หมิวเลือกเลยสิ อยากกินอะไร ป๋าจ่ายเอง”

            “อืม เราเห็นร้านบะหมี่ติดแอร์เปิดใหม่ใกล้ๆ โรงพยาบาล น่าอร่อยอยู่นะ”

            “กลัวเราไม่มีเงินจ่ายหรือไง กินหรูกว่านี้ก็ได้”

            “ไม่ใช่แบบนั้นเสียหน่อย นั้นร้านบะหมี่เป็ดย่างเลยนะ ตั้งแต่เปิดร้านมา เราไปกินหนเดียวเอง อร่อยด้วยแต่ชามละตั้งแปดสิบบาท”

            ปกป้องถึงกับแหงนหน้าหัวเราะแล้วยกมือขึ้นวางบนศีรษะของธีรยา

            “ยัยเตี้ยเอ๊ย! เรื่องกินนี่ขี้เหนียวสุดๆ เธอทำงานมีเงินเดือนแล้วไม่ต้องทำตัวอดๆ ยากๆ นักก็ได้  ถ้ามันอร่อยแปดสิบบาทก็ไม่แพงหรอก เธอนี่นะ ตอนเด็กๆ ก็กินไม่ทันคนอื่น ไม่น่าเชื่อว่าจะมีสารอาหารบำรุงสมองจนเรียนจบแพทย์มาได้”

            “เกเรอย่างป้องยังเป็นตำรวจได้เลย” ธีรยาแลบลิ้นใส่ เธอกำลังจะเดินออกไปทางประตูใหญ่ แต่ปกป้องคว้ามือเธอลากมาที่ลานจอดรถด้านหลัง

            “จะไปไหน?”

            “เราเอารถมา”

            “อย่าบอกว่ารถตำรวจนะ”

            “บ้าสิ! รถเราเอง”   ปกป้องหัวเราะออกมาแล้วหยิบกุญแจรถกดรีโมทปลดล็อกประตูรถ “รถมือกระบะมือสองนะ ยังผ่อนอยู่ นั่งได้ไหม”

            “ก้าวหน้าแล้วนะ มีรถยนต์เป็นของตัวเองแล้ว”  เธอยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ

            “หมิวก็มีคอนโดของตัวเองนี่”

            “ห้องเท่ารังหนูเอง” หญิงสาวหัวเราะแล้วจะขึ้นรถ แต่รถยนต์ของปกป้องเป็นกระบะโฟร์วิวค่อนข้างสูง ปกป้องหัวเราะแบบไม่เกรงใจแล้วช่วยประคองให้เธอขึ้นไปนั่งในรถได้อย่างปลอดภัย

            “รถสูงแบบนี้ แฟนไม่บ่นเอาเหรอ” ธีรยาพูดแก้เก้อขณะที่ปกป้องขับรถออกมาเพื่อไปร้านบะหมี่ที่เพื่อนรักอยากกิน

            “ไม่บ่นเพราะยังไม่มี” เขาหัวเราะอารมณ์ดีแล้วลอบมองคนข้างๆ “หมิวนี่แหละเป็นผู้หญิงคนแรกที่บ่น”

            “ความผิดเราที่เกิดมาตัวเตี้ยกว่านายเอง” เธอหันไปแลบลิ้นใส่อีกครั้ง  เธอทำกับเขาแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนชินแล้ว หญิงสาวบอกทางให้พลขับไม่กี่นาทีก็ถึงที่หมาย หลังจากได้ที่จอดรถแล้ว ปกป้องก็รีบลงจากรถมาเปิดประตูให้หญิงสาวและช่วยประคองเธอลงจากรถ

            “นี่! หมิวไม่ได้พิการนะ ขึ้นลงเองได้”  เธอตีต้นแขนเขาแต่แล้วก็ตกใจต้องยกมือขึ้นบีบๆ จับๆ แขนของอีกฝ่าย

            “มีอะไรผิดปกติเหรอ?”

            “กล้ามเนื้อทั้งนั้นเลย นายเป็นตำรวจหรือเป็นทหารกันแน่เนี้ย” 

            “อันนี้ชมใช่ไหมจะได้ยืดอกรับ”  ปกป้องคว้ามือเรียวเล็กมาทุบที่หน้าอกตัวเอง “นี่ก็กล้ามเนื้อล้วนๆ”

            หญิงสาวพยักหน้าแล้ว “เป็นตำรวจจราจรต้องกล้ามแน่นขนาดนี้เลยเหรอ”

            “ยัวหมิว!” ปกป้องแยกเขี้ยวใส่ “ไม่ใช่เว้ย”

            คราวนี้เธอหัวเราะออกมาเพราะแกล้งอีกฝ่ายได้สำเร็จ  ทำให้ปกป้องรู้ว่าตัวเองถูกเพื่อนแกล้งเข้าให้แล้ว

            “หัวหน้าส่งเรามาทำงานที่กรุงเทพฯ เราได้ทำงานกองบังคับการตำรวจสืบสวนสอบสวนอาชญากรรมทางเทคโนโลยี”

            “ที่เขาเรียกว่าตำรวจไซเบอร์ใช่ไหม”

            “เรียกแบบนั้นก็ได้”

            “เพื่อนเราเก่งที่สุด”

            “ชมแบบนี้กินเยอะๆเลยนะ”

            ปกป้องยังไม่ปล่อยมือของเธอซ้ำยังกุมไว้มั่น ธีรยาเองก็ไม่คิดเป็นอื่นเพราะที่ผ่านมาปกป้องก็จับมือแบบนี้มาตลอด  เขาพาเธอไปนั่งด้านในซึ่งมีโต๊ะว่างอยู่พอดี อาจเพราะเป็นเวลาเลิกงานจึงมีคนเข้ามากินบะหมี่หลายโต๊ะ

            “นี่ๆ จะสั่งกลับไปเผื่อกินที่ห้องก็ได้”

            “วันนี้ทำตัวเป็นเสี่ยจัง” เธอยิ้มขำแล้วดันแว่นตาชิดใบหน้า อ่านเมนูแล้วสั่งที่ตัวเองต้องการ ปกป้องก็สั่งแบบเดียวกัน ทั้งสองพูดคุยถามไถ่สารทุกข์เช่นที่ผ่านมา แม้เขาจะโทรศัพท์คุยกับเธอบ่อยๆ แต่มันเหมือนเวลาได้เห็นหน้ากันแบบนี้

            “พี่หมอก้องจะแต่งงานแล้วเหรอ”

            “อืม”  ธีรยาตอบแบบไม่ค่อยใส่ใจนัก แล้วลอบมองดูโทรศัพท์มือถือของตัวเองบ่อยๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอ ‘คิดถึง’ ผู้ชายคนนั้นเข้าจนได้

            “แบบนี้หมิวก็อกหักสินะ” ปกป้องเป็นเพื่อนสนิทที่เรียกว่าสนิทมากจนรู้ว่าธีรยาแอบชอบหมอก้องภพ แต่เป็นการแอบรักฝ่ายเดียว

            “ก็ใช่นะ” เธอพูดแล้วหยุดรอจนพนักงานเสิร์ฟยกบะหมี่มาวางบนโต๊ะเรียบร้อยแล้วจึงพูดต่อ “แฟนพี่หมอก้องน่ารักด้วย เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากๆ”

            “มีอะไรก็ระบายกับเราได้นะ”  ปกป้องพูดด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่รู้จักกันมา เขารู้ว่าธีรยาแอบชอบผู้ชายอยู่คนเดียวก็คือหมอก้องภพ และนั้นทำให้เขาคงสถานะเพื่อนสนิทที่ไม่กล้าคิดว่าตัวเองจะไปแทนที่ได้

            “แค่อกหักนะ ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก”  พูดแล้วก็เคี้ยวเนื้อเป็ดคำโต “อร่อยมาก”

            “จริงๆเลย”  ปกป้องยิ้มขำแล้วหยิบกระดาษทิชชู่บนโต๊ะยื่นไปแตะที่มุมปาก “กินเหมือนเด็กเลย”

            “ก็มันอร่อยนี่ แล้วก็อยู่กับนายด้วย ไม่ต้องรักษากิริยามากนัก หรือว่ารังเกียจกัน!”

            “ใช่ที่ไหนเล่า เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เราชอบ”

            “หือ? ว่าอะไรนะ”

            เพราะมัวแต่ตั้งใจกินของอร่อยจึงไม่ทันฟังคำท้ายประโยคที่พูดอย่างแผ่วเบา

            “ปะ..เปล่า เอ่อ เราบอกให้กินเยอะๆ หรือจะเอาเป็ดครึ่งตัวเลยดีไหม”

            “ไม่ต้องๆ แต่เอาคอเป็ดมาแทะกระดูกก็ดีนะ”

            “ยัยหมิวเอ๊ย! ก็บอกแล้วว่ามื้อนี้เราเลี้ยงเอง ถ้าเหลือก็แค่เอากลับบ้าน”

            ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาแล้วเรียกพนักงานเอาเป็ดมาอีกครึ่งตัว เขานั่งดูเธอกินอย่างเอร็ดอร่อยแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แต่มันเป็นรอยยิ้มดีใจที่รู้ว่าเพื่อนสาวอกหักและท่าทางจะอกหักถาวรเพราะอีกฝ่ายแต่งงาน แบบนี้ค่อยคุ้มค่าที่เขาทำงานหนักให้มีผลงานและขอย้ายมาทำงานที่กรุงเทพฯ จะได้มีโอกาสเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนสนิทเป็นคนรัก

            ว่าแต่ เธอจะยอมเป็นแฟนเขาไหมนะ.

            รถกระบะโฟร์วิลมาจอดหน้าคอนโดแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มผมสั้นเกรียนลงจากรถสาวเท้ายาวๆ มาเปิดประตูให้หญิงสาวลงจากรถได้สะดวก

            “เราเสริมบันไดให้เอาไหม”

            “ไม่ต้อง!”

ธีรยาแลบลิ้นใส่แล้วลงมายืนได้สำเร็จ เพราะใส่กระโปรงอยู่หรอกถึงต้องระวังขนาดนี้ แต่วันนี้ทั้งสองคุยกันเรื่องเก่าสนุกจนเพลินลืมเวลา หลังจากการกินบะหมี่เสร็จก็ไปต่อร้านกาแฟไม่ไกลนัก ได้นั่งคุยกันนานขึ้น อัพเดตชีวิตของแต่ละคน

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status