14.เหนือกว่า

เตลองซ์โทรกลับไปหาส้มแป้นเพื่อขอดูบัญชีทั้งหมดของไร่อุดมรัก ใช้เวลาไม่นานส้มแป้นก็ใช้ให้คนงานในไร่อุดมรักเอาเอกสารมากมายมาให้เขาถึงที่นี่

อลิสายังคงนอนหลับอยู่ ท่าทางว่าเธอจะเหนื่อยมากจริงๆ เพราะนี่ก็ใกล้จะห้าโมงแล้วเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาเลย

เขายังคงตรวจดูบัญชีที่มียอดติดลบมาตั้งแต่ปีที่แล้วของไร่อุดมรักด้วยแววตาเรียบเฉย

โลกพัฒนาไปทุกวัน ไม่ว่าจะธุรกิจใดก็ตามหากว่าไม่ปรับเปลี่ยนแนวคิดการตลาดในทันโลก ย่อมไม่สามารถยืนอยู่ในตลาดได้หรอก

ส้มแป้นเป็นคนของไร่พูนสุข ปู่ของเขาส่งคนไปทำงานที่นั่นตั้งแต่ยี่สิบปีที่แล้วเพื่อคอยช่วยเหลือคุณยายอุดมที่ไม่มีใครในเวลานั้น

ปู่คอยให้ความช่วยเหลือไร่อุดมรักลับๆ มาโดยตลอด ไม่อย่างนั้นที่นั่นคงจะไม่สามารถประคับประคองตัวเองมาได้จนถึงทุกวันนี้

และเรื่องไหทองคำอะไรนั่น มันคือแผนการของปู่ที่อยากให้หลานสาวเพียงคนเดียวของคุณอุดมกลับมาที่นี่เพื่อแต่งงานกับเขา

เตลองซ์นับถือความรักที่มั่นคงและยาวนานของปู่นะ แต่เขาก็สงสารคุณย่าไปในเวลาเดียวกัน เพราะแบบนั้นย่าถึงได้หย่ากับปู่แล้วไปอยู่ที่อื่น เพราะว่าปู่ไม่ได้รักย่าเลย

ในสมัยก่อนแต่งงานกันตามที่พ่อและแม่เห็นชอบ คนเป็นลูกไม่มีสิทธิ์เลือกอยู่แล้ว

ดวงตาที่ล้ำลึกของเขา ปรายตาไปมองหน้าของอลิสาที่กำลังหลับอีกครั้ง..

เธอเกิดมาเพื่อเป็นเมียเขา โชคชะตาลิขิตเอาไว้แบบนั้น แต่ทว่าลิสาเป็นคนดื้อ เธอไม่มีทางยอมหรอกหากรับรู้ว่าคนงานกว่าครึ่งของไร่อุดมรักเป็นคนของไร่พูนสุข

ตรงกันข้ามเธออาจจะคิดว่าตัวเองถูกหลอก..แต่จะเรียกแบบนั้นก็ไม่ผิด เพราะปู่สามารถช่วยเหลือให้ไร่อุดมรักกลับมารุ่งเรืองได้ แต่ปู่กลับไม่ทำ..

หากว่าไร่อุดมรักกลับมามีสภาพคล่อง เราจะไม่มีอะไรไปต่อรองกับอลิสาเรื่องการแต่งงานนะสิ จะต้องทำให้อุดมรักตกต่ำที่สุดเพื่อที่จะได้ง่ายต่อการต่อรอง และง่ายดายต่อการแสดงตัวเป็นคนดีเพื่อยื่นมือไปช่วยเหลือ

ปู่ของเขา เจ้าเล่ห์ไม่เบาเหมือนกัน และตัวเขาเองก็ได้รับเชื้อความเจ้าเล่ห์นั้นมาเต็มๆ เลย

ทางไร่เจริญรุ่ง..เดินเกมไม่ทันเขาหรอก ไม่ว่าจะครั้งไหนๆ จองชัยก็จะต้องพ่ายแพ้ให้เขาอยู่ร่ำไป

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

“คุณเตค่ะ หนูเอามื้อเย็นมาส่งค่ะ”

เตลองซ์เดินไปเปิดประตู เขาจงใจเปิดประตูกว้างๆ เพื่อให้คนมาส่งข้าวได้เห็นอลิสาที่กำลังหลับอยู่

“ยกไปวางด้านในได้เลยครับ อ่อ..รบกวนเบาเสียงด้วยนะครับ พอดีแฟนผมหลับอยู่”

อลิสาค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาเพราะว่าเธอได้ยินเสียงคนคุยกัน เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นผู้หญิงสอง สามคนกำลังยกอาหารเข้ามาวางเอาไว้ในห้องนี้

เธอรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้ในทันที

หวังว่าคงไม่มีใครเห็นหน้าเธอหรอกใช่ไหม? ..

“มาทานข้าวสิ จะนอนต่อก็ได้แต่ต้องตื่นขึ้นมาทานข้าวบ้าง”

กลิ่นอาหารมันหอมจนเธอไม่คิดที่จะปฏิเสธเขาเลย พอมองออกไปด้านนอกหน้าตาก็พบว่านี่เป็นเวลาเย็นมากแล้ว

ดูเหมือนว่าเธอจะนอนไปนานพอสมควรเหมือนกัน..ทานข้าวเสร็จแล้วจะต้องรีบกลับบ้าน ไม่อย่างนั้นคนที่นั่นได้เป็นห่วงแน่นอน

“แล้ว..เรื่องที่ดินที่ลิสาจะขาย ตกลงว่าพี่จะซื้อไหมคะ”

เตลองซ์หัวเราะเบาๆ เธอดูจริงจังกับการทำงานมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้สินะ

“ซื้อสิ ไร่ละสี่ล้าน ยี่สิบไร่เป็นเงินแปดสิบล้าน..”

อลิสาชะงักเล็กน้อยเมื่อเขารวมยอดเงินให้เธอได้ดู มันเยอะมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้ซะอีก

“อา..ค่ะ แปดสิบล้านถ้วน”

“เพียงแต่การซื้อขายของเรามันจะต้องมีข้อแม้นิดหน่อย ลิสาจะต้องมาช่วยงานพี่อาทิตย์ละสามวัน หรือพูดง่ายๆ ก็คือจะต้องมาค้างที่นี่สามวัน..”

แก้มของอลิสากำลังพองออกเพราะว่าเธอตักข้าวใส่ปาก และกำลังตั้งหน้าตั้งตากินอย่างจริงจัง เรื่องทำงานเธอไม่เล่นแต่เรื่องกินก็เช่นกัน

“หากเป็นการช่วยทำงานก็ไม่เห็นว่าจะต้องค้างที่นี่เลยนี่คะ”

เธอหรี่ตามองหน้าเขา และเตลองซ์อดใจไม่ไหว เขายกมือขึ้นมาขยี้ผมเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

“ก็เพราะว่ามันไม่ได้มาทำงานอย่างเดียวไง ก็เลยต้องมาค้างที่นี่”

นั่นไง คนอย่างเขามันเจ้าเล่ห์ซะจริงๆ

“แล้วถ้าลิสาไม่ตกลง..”

“พี่ก็ไม่ทำการซื้อขายเหมือนกัน ลิสาสามารถเดินออกไปจากที่นี่แล้วยื่นข้อเสนอแบบเดียวกันกับไร่เจริญรุ่งได้เลย ที่นั่นไม่มีกำลังพอจะจ่ายเงินแปดสิบล้านให้หนูภายในวันเดียวแบบพี่หรอก”

ทำไมเขาถึงมั่นใจจังนะว่าเธอจะต้องยอมตอบตกลง อลิสาไม่ได้พูดอะไรอีก เธอไม่สนใจเขาแล้วเลือกที่จะหันมาสนใจกับข้าวเบื้องหน้าแทน

“ลิสาต้องการเวลาตัดสินใจ..”

“พรุ่งนี้หากว่ายังต้องการเงินอยู่ก็มาที่นี่พี่จะเตรียมเงินเอาไว้ให้แบบครบถูกบาทถูกสตางค์เลย ลิสามีเวลาแค่ถึงสองทุ่มในวันพรุ่งนี้”

เมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว ลิสาก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองเพื่อตั้งใจจะเปลี่ยนกลับ แต่เตลองซ์เดินเข้ามากอดเอวของเธอเอาไว้

“ใส่ชุดพี่กลับไปเถอะ เสื้อผ้าเราใส่ยากจะตายเว้นเสียแต่ว่าเราอยากให้พี่ช่วยถอดอีกครั้ง”

อลิสาผลักเขาออก เธอเดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะมองหน้าเขาอีกครั้ง

“ลิสาไปก่อนนะคะ”

“เดินกลับดีๆ ล่ะ พี่คงไม่ได้ไปส่ง”

ริมฝีปากของอลิสาหยักยิ้มขึ้นมาจางๆ เธอส่งยิ้มให้เขาตามมารยาท ก่อนจะเดินออกไป

ทว่าในตอนที่เธอเดินผ่านโต๊ะทำงานของเขา สายตาของอลิสาเหลือบไปเห็นเอกสารที่ดูคุ้นตา..

บัญชีรายรับรายจ่ายของไร่อุดมรัก มาอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาได้ยังไงกัน?

ในใจเกิดความสับสนมึนงงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอสงสัยและอยากจะหันกลับไปถามเขาให้รู้แล้วรู้รอด แต่ทว่าการกระทำเช่นนั้นมีแต่จะทำให้เขาไหวตัวทัน

เธอพึ่งกลับมาอยู่ที่อุดมรักได้ไม่กี่วัน เพราะอย่างนั้นเธอไม่สามารถเอาชนะคนงานของไร่พูนสุขที่แฝงตัวอยู่ในไร่อุดมรักได้หรอก

ดีแล้วที่เขาไม่ได้มาส่งเธอ เพราะตลอดระยะเวลาที่เธอกำลังเดินเท้าผ่านไร่องุ่นเพื่อกลับบ้าน มันทำให้เธอมีเวลาคิดทบทวนกับตัวเอง

หากว่ามองในแง่ดี คนที่แฝงตัวอาจจะคอยช่วยเหลือไร่อุดมรักมาตลอดก็ได้

แต่ถ้ามองตามความเป็นจริง มองตามโลกไม่สวย..การที่ไร่ของเราล้าหลังและไม่ไปไหนมาไหน..มันคือฝีมือของไร่พูนสุขรึเปล่า?

จากที่มองดูคุณปู่สุขแล้ว คุณปู่คนนั้นดูเหมือนว่าจะหลงรักคุณยายของเธอไม่ต่างไปจากคุณตารุ่งเลย

หากว่าสิ่งที่เธอคิดมันเป็นความจริงละก็ พวกคนแก่ทั้งสองคนจะต้องพยายามเกี่ยวดองกับคุณยายอุดม แล้วพวกเขาจะเกี่ยวดองกันทางไหนล่ะ หากไม่ใช่ทางตัวเธอ..

คราวนี้ริมฝีปากอวบอิ่มของอลิสาแสยะยิ้มขึ้นมาด้วยสายตาที่เป็นประกาย