32.ห้ามคืนคำ

“พูดก็พูดเถอะ เรื่องของแกมันเหมือนกับในละครหลังข่าวเลยวะลิสา”

สกายพูดพร้อมกับหมุนตัวของลิสาเบาๆ เพราะตรวจดูความเรียบร้อย วันนี้เพื่อนของเธอสวยมากกว่าทุกวันเลย

อลิสาอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ที่กระโปรงยาวฟูฟ่อง ที่บนเรือนผมสวมมงกุฎดอกไม้เอาไว้ ส่วนที่มือก็ถือช่อดอกไม้เล็กๆ ไว้ด้วย

“นั่นสินะ บางทีเราก็คิดนะว่าเหมือนเราเกิดมาเพื่อแต่งงานกับพี่เตเลย..”

โรงแรมของเธอสร้างเสร็จก่อนปีใหม่สองเดือน แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อเพจของโรงแรมเปิดตัวก็มียอดจองเข้าพักยาวจนถึงปีหน้าเลย อาจจะเพราะผู้คนโหยหาธรรมชาติ อีกทั้งพี่ไคโรยังมีความสามารถในการสร้างโรงแรมของเราออกมาได้เหมือนกับอยู่ที่อิตาลีจริงๆ เลย

เรื่องนั้นต้องยกความดีความชอบให้เขา และเรื่องฤกษ์แต่งงานก็เป็นพี่ไคโรเหมือนเดิมที่หาวันที่ดีที่สุดแบบที่เร็วที่สุดตามความต้องการของพี่เตลองซ์ได้

“พรหมลิขิตสุดๆ ไปเลย”

สกายพูดพร้อมกับจับมือของอลิสาเอาไว้

“ขอให้แกมีความสุขมากๆ นะ”

ส่วนอีกด้านเป็นพี่อาร์มที่เข้าไปแสดงความยินดีกับเตลองซ์

“ให้ตายเหอะ นี่อย่าบอกนะว่าได้แต่งงานกันเพราะกู เหลือเชื่อจริงๆ เลย”

เตลองซ์หัวเราะ เขาตบไหล่ของอาร์มเบาๆ

“แต่งงานกันเพราะกูพยายามจีบลิสาต่างหากล่ะ จริงอยู่ที่มึงเปิดโอกาสให้ แต่นอกเหนือจากนั้นมันคือความพยายามของกูล้วนๆ เลย อาจจะมีโชคชะตานำทางด้วยนิดหน่อย”

“โห เดี๋ยวนี้ขยันพูดเรื่องที่ไม่สมเป็นมึงเลยนะ กูยินดีด้วย..จากใจเลย ลิสาเป็นเด็กดี ส่วนมึงเองก็เป็นคนเลว เหมาะสมกันเหมือนกิ่งทองใบมะม่วง”

เตลองซ์หัวเราะเสียงดัง

“เออ เลวแล้วไงอ่ะ กูได้แต่งงานก่อนมึงอีกไอ้คนดี”

“เออๆ กูยอมมึงวันหนึ่ง วันนี้วันของมึงนี่ มีความสุขมากๆ นะไอ้เต ให้สมกับที่ลิสาเลือกมึง”

งานแต่งงานแรกที่จัดขึ้นมาในโรงแรมคืองานแต่งของเจ้าของโรงแรม ฟังดูโครตโรแมนติกเลย

ยายอุดมจับมือของคุณปู่สุขเอาไว้แน่น

“ในที่สุดเราทั้งสองคนก็สามารถส่งหลานๆ ถึงฝั่งฝันและนะอุดม จากนี้ไปไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว ถึงแม้จะช้าไปหน่อยแต่จากไปนี้ เรามาใช้ชีวิตสองคนตายายในแบบที่เราต้องการเถอะ”

ยายอุดมพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้กับคุณปู่สุข การกระทำของยายอยู่ในสายตาของคุณตารุ่งหมดทุกอย่าง

คุณตารู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่สามารถสู้คุณปู่สุขได้ รู้มาตลอดว่าคุณยายอุดมนั้นรักคนอื่นที่ไม่ใช่เขา แต่ถึงอย่างนั้นคุณตาก็ยังคงรอคอย..ความรักที่ไม่มีวันสมหวังนั่น

คราวนี้คงถึงเวลาที่คุณตาจะตาสว่างสักทีแล้ว คุณตารุ่งเบนสายตาไปมองหลานชายที่กำลังนั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง

เบลินดาถือเป็นเด็กที่คุ้นหน้าคุ้นตาของคุณตาเป็นอย่างดี และการได้เด็กคนนี้มาเป็นหลานสะใภ้ก็ไม่ได้แย่อะไร

อย่างน้อยที่สุดเจ้าจองชัยก็สามารถค้นหาความรักของตัวเองเจอ และได้อยู่กับคนรักได้เร็วมากกว่าเขา

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของชายชรา คุณตารุ่งยกยิ้มจางๆ ก่อนจะเดินออกไปจากที่นี่เพื่อกลับไปใช้ชีวิตคนเดียวแบบที่เขาใช้มาตลอด..

เสียงตบมือดังขึ้นมาเมื่ออลิสาเดินเข้ามาในงาน งานแต่งของเราจัดขึ้นมาที่สวนด้านหน้าของโรงแรม เธอเดินบนพื้นหญ้าเพื่อไปหาเขา ถึงแม้ว่าจะมีผ้าคลุมหน้ามาปิดบังสายตาของลิสาเอาไว้ แต่เธอมั่นใจว่าในวันนี้พี่เตลองซ์จะต้องหล่อมากแน่ๆ

เขารีบวิ่งเข้ามาหาเธอเพื่อที่จะจูงมือเธอเอาไว้ เตลองซ์เปิดผ้าคลุมหน้าของลิสาออกมา หลังจากนั้นเขาก็หอมแก้มเธอแรงๆ โดยไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น

เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก เตลองซ์มองลิสาแบบนั้นมาโดยตลอด..

เขาดีใจที่วันนี้ได้มายืนอยู่ตรงนี้ ยืนเคียงข้างเธอในฐานะของเจ้าบ่าว

เมื่อทำพิธีการในช่วงเช้าเสร็จแล้วก็ได้เวลาโยนดอกไม้ มีผู้หญิงมากมายเดินเข้ามารอรับดอกไม้จากลิสา แต่ทว่าเมื่อเธอโยนลงไปทุกๆ คนในที่นั่นกลับเดินถอยหลังไปจนหมด เหลือเอาไว้เพียงแค่คุณเบลินดาเพียงคนเดียว

อลิสายกมือขึ้นมาปิดปาก เมื่อจองชัยเดินเข้ามาหาคุณเบลินดา เขาคุกเข่าลงพร้อมกับยื่นกล่องแหวนให้เธอ

“ต้องแต่งกับผมเท่านั้นนะครับ เพราะหากว่าพี่ปฏิเสธผมอายตายเลย”

เบลินดายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาก่อนที่เธอจะยื่นมือเพื่อให้เขาสวมแหวน

จองชัยลุกขึ้นยืน เขาส่งยิ้มให้อลิสาเพื่อเป็นการขอบคุณเธอ

“งานแต่งงานต่อไป คงจะเป็นงานแต่งของผมแล้วนะครับ ขออนุญาติเรียนเชิญพี่ป้าน้าอาทุกท่านมาร่วมแสดงความยินดีของผมกับลินดาด้วยนะครับ”

อลิสาตบมือให้กับความกล้าหาญของจองชัย เธอยินดีมากๆ ที่พี่จองชัยได้เป็นฝั่งเป็นฝาเหมือนกัน แถมคนรักของเขาคือคุณเบลินดา

คนทั้งคู่จะสามารถช่วยกันเยียวยาแผลในหัวใจให้หลับมาดีขึ้น พวกเขาจะโอบกอดและปลอบโยนในทุกความเจ็บปวดของกันและกันอย่างดีที่สุด

เธอขออวยพรให้พวกเขามีความสุขจากใจจริงเลย..

“ลิสา แบบนี้ไม่ได้นะครับ คุณควรจะสนใจผมสิ ไม่ใช่สนใจแต่คนอื่น”

อลิสาขมวดคิ้วกับอาการงอแงเป็นเด็กๆ ของสามีเธอ

“เราไปกันเถอะค่ะ พิธีแต่งงานเสร็จแล้ว”

เตลองซ์มองหน้าของอลิสาด้วยความตกใจ

“ไปไหน..เหรอครับไม่ใช่ว่าเราจะต้องอยู่รับแขกก่อน..”

“ไปเข้าหอค่ะ หากว่าพี่จะอยู่รับแขกก่อนก็เรื่องของพี่..”

เตลองซ์ตรงเข้ามาอุ้มอลิสาขึ้นมาพร้อมกับตรงเข้าไปในโรงแรมทันที เขากำลังสร้างบ้านขึ้นมาใหม่เพื่อให้ใหญ่มากพอที่เราจะใช้ชีวิตครอบครัวที่มีเขา เธอและลูกของเรา

ส่วนปู่ของเขาพาคุณยายอุดมไปอยู่ที่ไร่ตรงเชิงเขาซึ่งไกลจากตรงนี้นิดหน่อย พวกท่านทั้งสองน่าจะอยากได้ความเป็นส่วนตัวในบั้นปลายชีวิต

ไร่อุดมรักและไร่พูนสุขได้รวมไร่เป็นหนึ่งเดียวกัน ภายใต้ชื่อ ไร่อุดมสุข ที่มีอลิสาเป็นเจ้าของส่วนเขาเป็นลูกจ้างของเธอ

สินสอดที่เตลองซ์นำมามอบให้อลิสาคือที่ดินทั้งหมดของไร่พูนสุขและโฉนดที่ดินไร่อุดมรักที่เธอเคยเอามาขายให้เขา..

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามี เขาส่งมอบมันให้อลิสาทุกสิ่งทุกอย่างเลย เพราะว่าเธอเคยพูดเอาไว้ว่าหากตัวเองรวยเมื่อไหร่ เธอถึงจะยอมมีลูก และตอนนี้เธอรวยมากกว่าใครแล้ว

จะคืนคำที่ว่ายอมมีลูกให้เขาไม่ได้นะลิสา..

.

.

.

.

จบ