28.เราน่ะไม่เคยรักกันเลย

เบลินดากำมือแน่นเมื่อเธอมองเห็นคุณปู่สุขมองหน้าของอลิสา สายตาเอ็นดูแบบนั้นในตอนที่เธอเป็นแฟนกับเตลองซ์ เธอไม่เคยได้รับมันเลยสักครั้งเดียว

“ผมได้ข่าวมาว่าหุ้นส่วนอีกคนเป็นคนที่อลิสาแอบชอบมาตั้งแต่สมัยมหาลัย..แต่เธอไม่เคยบอกกล่าวความในใจออกไปเลย”

เบลินดาส่งเสียงร้องเหอะออกมา

“พึ่งรู้ว่านายเองก็มีประโยชน์เหมือนกันนะจองชัย อย่าบอกนะว่าที่นายทุ่มเทช่วยพี่ทำลายเต เพราะว่านายชอบอลิสา?”

ความรู้สึกในใจมันขุ่นมัวไปหมดจนไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างชัดเจนหรือเต็มปากได้ ว่าตกลงแล้วเขารู้สึกอย่างไรกับอลิสากันแน่

รักเธอ หรือว่าต้องการเธอมาเพื่อจะให้คุณตาภูมิใจในตัวเขา

“แต่นายจะรู้สึกยังไงมันไม่สำคัญหรอกนะจองชัย เพราะว่าพี่จะทำลายความรักครั้งนี้ของเตลองซ์เอง จะทำทุกทางเพื่อไม่ให้หมอนั่นมีความสุขกับคนรักเหมือนกับที่มันทำกับพี่”

อลิสาเดินไปดูปลาก็พบว่ามันถูกเผาจนได้ที่แล้ว เธอใช้กรรไกรตัดหนังออกเบาๆ เพื่อให้ง่ายต่อการทานแล้วใช้ให้คนยกปลาเผาไปให้คุณตาและคุณยายที่อยู่บนบ้าน

“น่าทานสุดๆ เลยพี่ลิสา พี่ทำกับข้าวเก่งเหมือนกันนะเนี่ย”

ไฉไลพูดพร้อมกับทำจมูกขยับไปมาเพื่อสุดดมกลิ่นปลาเผาที่หอมฟุ้งไปทั่วไร่

“ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า ว่าแต่เราน่ะสารภาพความในใจกับหนุ่มน้อยคนนั้นรึยัง”

ไฉไลชะงักเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้า

“นี่เราไม่เชื่อพี่งั้นเรอะ!! กล้าๆ หน่อยไฉไล หากไม่กล้าบอกอีกฝ่ายจะรู้ได้ไงเล่า”

“หนูว่าเขารู้นะ เพียงแต่ว่าเขาเลือกที่จะไม่พูดถึง..ช่างเรื่องของหนูเถอะน่า เอาเรื่องของพี่ก่อน แฟนเก่าของคุณเตมานั่งแบบนั้นหวังว่าพี่ลิสาคงไม่คิดไปร่วมโต๊ะกับแม่นั่นหรอกใช่ไหม?”

อลิสาหัวเราะเบาๆ

“คิดสิ พี่ว่าจะไปร่วมโต๊ะกับคุณเบลินดาพอดีเลย ช่วยยกผักตรงนั้นตามมาด้วย”

อลิสาเดินเอาจานปลาเผาและเครื่องเคียงไปวางไว้ที่โต๊ะของคุณเบลินดา เธอส่งยิ้มให้กับหุ้นส่วนธุรกิจก่อนจะวางจานไว้เบื้องหน้า

“ลองทานดูนะคะ อาจจะฝีมือไม่ถึงกับระดับโรงแรมห้าดาวแต่ลิสาตั้งใจทำมาให้คุณลินดาทานเลยนะคะ พี่จองก็ทานพร้อมกันสิคะ”

เบลินดาทานอาหารที่อลิสายกมาให้อย่างไม่นึกรังเกียจ จริงอยู่ที่เธอโกรธและเกลียดเตลองซ์ แต่กับอลิสา..เธอชอบเด็กคนนี้นะ

รอยยิ้มของลิสามันสวยดี ถึงแม้ว่ามันจะเสแสร้งไปหน่อยแต่เธอชอบคนที่ยิ้มแบบนี้

“อร่อยดีนี่ สงสัยจะต้องมาฝากท้องที่นี่บ่อยๆ ซะแล้ว”

“ไร่อุดมรักยินดีต้อนรับค่ะ ว่าแต่คืนนี้คุณลินดาพักที่ไหนงั้นเหรอคะ มาพักที่บ้านของลิสาได้นะคะ”

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ คืนนี้พี่พักที่บ้านของจองชัย เราสนิทกันตั้งแต่สมัยจองเค้ายังเป็นเด็กแว่นที่ขยันเรียน..ไม่เหมือนกับเตลองซ์ที่ชอบเกเรไม่ตั้งใจเรียน”

ทำไมกันนะ..อลิสาถึงไม่ได้รู้สึกไม่ชอบใจผู้หญิงคนนี้เลย ทั้งๆ ที่..นี่คือแฟนของแฟนเธอนะโว้ย

“งั้นเหรอคะ เสียดายจังเลยนะคะ ลิสาเองก็อยากจะเห็นพี่เตในตอนเรียนมหาลัยบ้าง..”

เหมือนลูกแมวที่เคยเลี้ยงเอาไว้เลยแฮะ..เบลินดายกมือขึ้นมาก่อนจะวางบนศีรษะของอลิสาเบาๆ เธอขยับมือลูบผมที่นุ่มลื่นของอลิสาอย่างลืมตัว

และการลืมตัวนั้นมันทำให้ทั้งจองชัยที่นั่งอยู่ข้างๆ และเตลองซ์ที่กำลังเผาปลาอยู่ถึงกับอึ้ง

และเมื่อเบลินดารับรู้ได้ถึงสายตาตกใจของคนรอบข้างเธอก็ลดมือลงในทันที

“มีคนเคยบอกรึเปล่า ว่าเรามันน่าเอ็นดูมากๆ เลย เลิกกับเตลองซ์แล้วมาอยู่กับพี่ไหม ในแวดวงธุรกิจพี่มีผู้ชายโปรไฟล์ดีๆ ที่พร้อมจะเป็นเจ้าบ่าวที่เพียบพร้อม..”

เตลองซ์ยกมือขึ้นมากอดไหล่ของอลิสาเอาไว้ด้วยความหึงหวง

“อะไรกันเนี่ย นี่พี่จะมาแย่งแฟนผมไปงั้นเรอะ!”

เบลินดาหรี่ตามองหน้าของเตลองซ์

“ลิสาดีเกินกว่าจะเป็นแฟนคนอย่างนายนะเตลองซ์”

“มันไม่สำคัญว่าดีกว่าหรือไม่ มันสำคัญแค่ว่าในตอนนี้..เรารักกันครับ ลิสารักผมและผมก็รักลิสา ส่วนพี่..พี่เองก็ควรจะหาคนที่พี่รักและรักพี่จริงๆ ให้เจอสิ”

เบลินดาแสยะยิ้ม

“พูดง่ายจังนะ ก็คนที่ฉันรักเค้า แกทำลายความรักของฉันกับเขาลงแบบไม่เป็นท่าเลยนี่”

“พี่ไม่มีทางรักเจ้าสัวที่อายุแก่กว่าเป็นสิบๆ ปีหรอกครับ พี่แค่หวังเงินเขา..ในตอนนั้นพี่แค่หวังเงินจากเขาเพื่อมา..”

อลิสาลุกขึ้นยื่นพร้อมกับปิดปากของเตลองซ์เอาไว้ในทันที เธอไม่อยากให้เขาพูดอะไรต่อก็เลยเลือกที่จะหยุดเอาไว้แค่นั้น

เพราะว่าเธอไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่มันเดาได้ไม่ยากเลย ตอนนั้นพี่เตลองซ์ยังเด็ก เขารับไม่ได้ เรื่องคนที่คบกันมาเลิกราไปหาคนที่เหนือกว่าเขาทุกอย่าง..

เบลินดาหัวเราะออกมา เธอลุกขึ้นพร้อมกับเสยผมที่ยาวสลวยไปด้านหลัง

“เตลองซ์ อายุเราห่างกันแปดปี แถมตอนนั้นที่คบกันนายอายุยี่สิบส่วนพี่จะสามสิบแล้ว พี่อยากได้คนที่เขาสามารถพาพี่ไปยังที่ที่พี่อยากไปได้ อยากได้คนที่สามารถปกป้องพี่ได้ ไม่ใช่คนที่พี่ต้องไปปกป้องตามล้างตามเช็ดในตอนที่นายไปมีเรื่อง..แล้วอีกอย่างพี่กับคุณณรงค์ เรารู้จักกันมาก่อนหน้านั้น..พี่แอบรักเขามานานแล้วและพี่รอคอยจนเขาไม่มีใครพี่ถึงได้เริ่มสานสัมพันธ์กับเขา หากว่าพี่จะผิด เออพี่มันผิดที่พี่เห็นแก่ตัวไปชอบคนที่รวยกว่านาย แต่แล้วนายล่ะนอกจากเก่งเรื่องต่อยตีเคยทำอะไรเพื่อพี่บ้างไหม ถ้าพี่ไม่เลิกกับนายป่านนี้นายจะคิดได้แล้วกลับไปเรียนไหม..นายทำลายความรักของพี่กับคุณณรงค์ แต่สิ่งที่นายได้กลับมาคือชีวิตใหม่ที่กลับไปตั้งใจเรียนจนจบแล้วมาดูแลไร่พูนสุข..ส่วนพี่ไม่ได้อะไรเลยทั้งความรักและนาย.."

เตลองซ์จับมือของอลิสาที่ปิดปากของเขาออก

“พี่ไม่เคยต้องการผมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ที่พี่มาตามแก้แค้นผมเพราะว่าพี่แค้นที่ผมไปทำลายงานแต่งของพี่จนพี่ไม่ได้แต่งงาน..ลินดาเราน่ะไม่เคยรักกันหรอก เพราะมันมีแค่ผมที่เคยรักพี่อยู่ฝ่ายเดียว หากว่าพี่ยังเจ็บปวดที่ผมไปทำลายงานแต่งของพี่..ผมก็ขอโทษด้วย แต่ตอนนี้ผมรักลิสา ผมมีคนที่ผมรักและอยากปกป้องเอาไว้ พี่ยังจะมาเอาอะไรอีก ที่ทำลายชีวิตของผมเมื่อก่อนยังไม่พออีกงั้นเหรอ?”