26.รักแรก

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยจริงจังกับใครมาก่อนเลยสินะ..

แต่ปัญหาของพี่เตลองซ์กับคุณเบลินดามันดูเหมือนจะร้ายแรงมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้ซะอีก

เขาทั้งสองคนไม่ใช่คนรักกันเหมือนที่เธอได้คาดเดาไปก่อนหน้า แต่ว่าเป็นคู่แค้นกันมากกว่า

“แต่เมื่อปีที่แล้วพี่ได้ยินมาว่าลินดาไปอยู่ต่างประเทศ แล้วทำไมยัยนั่นถึงกลับมากันนะ แถมมาร่วมหุ้นทำโรงแรมกับลิสาอีก บอกตามตรงว่าพี่เป็นห่วงมากๆ เลย”

อลิสาล้มตัวนอนลงไปบนพื้นหญ้า เธอมองท้องฟ้าสีครามที่อยู่ด้านบนก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง

“มีคำกล่าวจากหนังสือว่า ในการทำอะไรสักอย่างหากทางไหนที่เดินไปแล้วไม่เจออุปสรรคแสดงว่ามาผิดทาง เพราะแบบนั้นลิสาไม่กลัวหรอกค่ะ ไม่กลัวทั้งปัญหาเรื่องการทำโรงแรม และไม่กลัวว่าความสัมพันธ์ของลิสากับพี่เตจะมีปัญหาด้วย..อย่ากลัวไปเลยค่ะ เห็นแบบนี้ลิสามั่นคงมากกว่าที่พี่คิดอีกนะคะ”

เตลองซ์ยกมือขึ้นมาเพื่อปังแดดที่กำลังส่องมาที่ใบหน้าของลิสา รอยยิ้มของเธอวันนี้มันช่างสวยงามเหมือนกับดอกทานตะวันที่กำลังผลิบาน

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการมีคนรัก มันจะดีแบบนี้..

“นั่นสินะ ไม่ว่าลิสาจะมีปัญหาอะไรพี่จะปกป้องลิสาเอง”

เตลองจุมพิตลงไปบนหน้าผากของลิสาเบาๆ

“งานแต่งงานแรกของโรงแรมลิสา..ให้เป็นงานแต่งงานของเราได้ไหม?”

อลิสาลืมตาขึ้นมามองหน้าของพี่เตลองซ์ ในตอนแรกเธอยังอยากใช้ชีวิตที่เป็นของตัวเองอีกหน่อย อยากจะต่อสู้และเป็นคนรวยก่อนจะแต่งงาน

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีปัญหาใหญ่มากกว่าที่คิดเอาไว้ คือเธอไม่อาจขาดเขาจากชีวิตได้

“เอาสิคะ ถึงเวลานั้นเรามาแต่งงานกัน”

..........

อลิสาขี่ซาเล้งพาคุณยายอุดมมายังพื้นที่ของการก่อสร้างโรงแรม รถไถกำลังไถปรับหน้าดิน ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากๆ แล้ว

“นี่ค่ะยาย โรงแรมอุดมรัก แขกที่เข้าพักโรงแรมของเราทุกคนจะได้ไปเก็บองุ่นกินเองในยามเช้า ส่วนสายๆ จะเปิดโรงบ่มไวน์ให้เข้าชมและมีสถานที่ในการเลือกซื้อองุ่น แยม ไวน์ น้ำองุ่น ให้แขกที่เข้าพักซื้อติดไม้ติดมือไปเป็นของฝากด้วย”

ยายอุดมหัวเราะเบาๆ

“ลิสาของยาย..เก่งมากกว่าที่ยายคิดอีกนะ”

“ใช่ไหมล่ะ หนูบอกแล้วว่าจะไม่ทำให้ไร่ของเรามีสภาพโทรมๆ แบบเดิมอีก..แล้วหลังจากที่เปิดโรงแรมเสร็จแล้ว..ลิสาจะแต่งงานค่ะยาย”

ยายอุดมยกมือขึ้นมาลูบผมของลิสาเบาๆ

“ยายอยากให้ลิสามีความสุข จะทำอะไรก็ทำเถอะลูก”

“แต่หนูอยากให้ยายมีความสุขมากกว่าเพราะอย่างนั้น..ยายจะต้องอยู่กับหนูนานๆ นะคะ เดี๋ยววันนี้หนูจะพายายแว๊นไปที่ท้ายเขื่อนไปซื้อปลาสดๆ มาเผากินกันนะคะ”

ลิสาใช้เวลาร่วมเดือนกว่าเธอจะสามารถขี่ซาเล้งได้คล่องแคล่ว เนื่องจากการพายายนั่งมอเตอร์ไซค์มันยากเกินไป นั่งรถยนต์ยายก็ไม่ได้ชมวิวโดนรอบอย่างใกล้ชิด

เมื่อเดือนที่แล้วพี่เตได้ซื้อรถซาเล้งใหม่มาให้ เป็นซาเล้งแบบใหม่ที่มีหลังคาด้วย

มันขับยากนิดหน่อยแต่ตอนนี้เธอขี่คล่องแล้ว แถมยังพายายอุดมขี่เที่ยวทุกเย็นเลย

“คุณอุดม”

เมื่อลิสาจอดรถซาเล้งเอาไว้ติดกับแผงขายปลาที่เขื่อนก็เจอคุณปู่สุขพอดี

“นี่หนูลิสาพาคุณยายมาขี่รถเที่ยวเหรอเนี่ย น่ารักจังเลยนะหลานสะใภ้ของปู่”

ลิสาได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้คุณปู่สุข เธอจะแต่งงานกับพี่เตก็จริงแต่คุณปู่สุขมักจะทวงถามเสมอว่าจะแต่งงานกันเมื่อไหร่

“ปู่มาซื้อปลาเหรอคะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นปู่มาตกปลาต่างหาก เอาไปกินสิปู่ชอบมาตกปลาที่นี่ตอนเย็นๆ มันช่วยทำให้ใจสงบดี”

คุณยายอุดมชะโงกหน้าไปมองปลาในกระป๋อง

“ได้เยอะเลยนะพี่สุข วันหลังชวนฉันมาบ้างสิ”

อลิสาเลิกคิ้วมองหน้าของคุณยาย ทว่าเสียงหัวเราะที่ดังลั่นของคุณปู่สุขทำให้เธออดจะหันไปมองหน้าของปู่ไม่ได้เลย

“ได้สิ พรุ่งนี้พี่จะไปรับนะ เรามาตกปลาด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน ตอนที่อุดมยังเป็นแฟนพี่..”

หัวใจของอลิสามันเต้นแรงขึ้นมาในทันที เธอมองหน้ายายอุดมที่ส่งยิ้มเศร้าๆ ให้กับคุณปู่สุข ยายไม่ได้พูดอะไรสักคำเดียว ยายและปู่มองตากันเงียบๆ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า..

นี่คือเหตุผลที่ยายบอกให้เธอเลือกคนที่เธอรักงั้นเหรอ เพราะว่ายายไม่สามารถเลือกที่จะแต่งงานกับคนที่ยายรักได้อย่างที่ใจคิด ยายต้องแต่งงานตามหน้าที่..

และยายก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีมาตลอด เป็นภรรยาที่ดีของสามี เป็นแม่ที่ดีของลูก เป็นยายที่ดีของเธอ..

อลิสามองหน้าของปู่สุขก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

“ไปทานด้วยกันสิคะปู่ วันนี้ลิสาว่าจะทำปลาเผา พอดีเลยได้ปลามาเยอะแบบนี้ลิสากับยายทานไม่หมดหรอกค่ะ”

ปู่สุขยกมือขึ้นมาลูบผมของลิสาเบาๆ

“เอาสิ ไปทานด้วยกันชวนไอ้เจ้าเตลองซ์มาด้วย”

“ได้ค่ะ เพียงแต่ยายยังไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ ถ้ายังไงปู่ช่วยพายายขี่ซาเล้งไปเที่ยวรอบๆ เขื่อนอีกสักรอบได้ไหมคะ ลิสาจะขี่มอเตอร์ไซค์ของปู่กลับไปทำกับข้าวเอาไว้รอ”

เธออยากจะส่งคืนความสุขให้ยายในตอนที่ยังมีโอกาส ลิสาอยากให้ยายได้ใช้ชีวิตในแบบที่ยายเลือกบ้างนะคะ

ไม่ต้องเป็นยายที่คอยปกป้องลิสาอีกแล้ว เพราะว่าลิสาสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว..

“ยายจ๋า ยายไปเที่ยวกับคุณปู่นะคะ เดี๋ยวลิสาไปก่อไฟเผาปลาเอาไว้รอ”

ยายอุดมพยักหน้าเบาๆ ลิสาเดินเอากระป๋องปลาไปใส่เอาไว้ที่ตะกร้าหน้ารถมอเตอร์ไซค์ เธอโบกมือให้คุณยายและคุณตาก่อนจะขี่รถออกกลับไปที่ไร่

“อุดมเลี้ยงหลานมาได้ดีมากเลยนะ ลิสาน่ะเป็นเด็กดีแบบที่หาได้ยากเลยล่ะ รู้สึกผิดเหมือนกันที่คนดีๆ แบบหนูลิสาจะต้องมาเป็นเมียของไอ้เต..”

คุณยายอุดมยกมือขึ้นมาปิดปากหัวเราะ ช่วงนี้โรคหลงๆ ลืมๆ ที่เคยเป็นกลับมาดีขึ้นอย่างน่าประหลาดเลย ไม่รู้ว่าเพราะได้อยู่กับหลานรักรึเปล่า..

“ฉันดีใจนะคะ ที่ลิสาเลือกหลานของพี่ แต่ไม่ว่าลิสาจะเลือกใครฉันก็ยินดีกับการเลือกของหลานทั้งหมดเลย”

คุณปู่สุขเริ่มขี่ซาเล้งเบาๆ ไปตามถนนบนสันเขื่อน

“นั่นสินะ หากว่าลิสากับเตลองซ์แต่งงานกันแล้ว เรามาอยู่ด้วยกันไหม? ถึงจะแก่เกินกว่าจะพูดแบบนั้นเพราะมันน่าอายพวกหลานๆ ก็เถอะ แต่พี่อยากจะใช้ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตอยู่กับเธอนะ”