30.พูดเล่นที่ไหน

อลิสามองแผ่นหลังของพี่จองชัยและคุณเบลินดาที่เดินเคียงข้างกันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

หวังว่าคำพูดของเธอมันจะสามารถสะเทือนกำแพงในใจของพี่จองชัยได้ไม่มากก็น้อย

ทะเลาะกันแทบเป็นแทบตายเพราะต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร ทั้งๆ ที่ทั้งคู่ต่างก็เป็นคนผิด ถ้ายอมหันหน้ามาคุยกันตั้งนานก็คงไม่ต้องทะเลาะกันยาวนานมากขนาดนี้

“กลับบ้านกันเถอะครับ พี่ง่วงแล้ว”

“ที่นี่บ้านลิสาค่ะ จะกลับไปไหนได้อีก”

เตลองซ์หน้ามุ่ย

“งั้นขึ้นห้องกันเถอะครับ..เมียจ๋า ไม่ว่าจะยังไงคืนนี้พี่ไม่ยอมนอนคนเดียวแน่นอน พี่นอนคนเดียวมาหลายคืนแล้วนะ เมื่อวานลิสาก็อ้างว่าติดงาน เดี๋ยวนี้ติดงานมากกว่าพี่อีกเหรอครับ”

จะว่าไป..เธอไม่ได้ไปอยู่กับเขานานแล้วเหมือนกัน

“ก็ได้ค่ะ รอก่อนนะคะ เดี๋ยวลิสาช่วยไฉไลเก็บจานก่อน”

“ได้เลยครับ เพื่อเมียนานแค่ไหนก็รอ”

อลิสาหันหน้ามาหาเตลองซ์ ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาหาเขาแล้วหอมแก้มเขาเบาๆ

“ไปนั่งรอตรงนั้นเลยค่ะ”

เธอชี้ไปที่เก้าอี้เพื่อให้เขาไปนั่งรอดีกว่ามายืนรอแบบนี้ เตลองซ์ยกมือขึ้นมาถูแก้มเบาๆ ตรงที่ลิสาพึ่งจะจุมพิตไปเมื่อครู่ ใบหน้าของเขาในตอนนี้คงกำลังยิ้มอยู่สินะ เขารู้สึกร้อนไปทั่วทั้งหน้าเลย

อลิสาไม่ได้มีดีแค่ความสวยบนใบหน้า เธอมองโลกในมุมที่ไม่ได้สวยงามจนเกินไป และไม่ได้เลวร้ายจนไม่คิดเชื่อใจใครทั้งนั้น ทว่าดวงตากลมๆ นั่นในยามที่มองหน้าเขา..มันทำให้เขาไม่สามารถอ่านความคิดของเธอได้เลย ไม่ว่าเขาจะมีแฟนมากี่คน ทุกคนล้วนแล้วแต่ตีจากในทันทีที่เบลินดาปรากฏตัวต่อหน้า ไม่มีใครชอบคนรักที่มีแฟนเก่ามาคอยระราน แต่ทว่าอลิสาไม่ได้เป็นแบบนั้น

เธอมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ เข้าใจทั้งเขาและเบลินดา เข้าใจทุกๆ คนรวมไปถึงไอ้จองชัยด้วย

เพราะแบบนั้นในสายตาของเตลองซ์ อลิสาถึงได้ล้ำค่ามากๆ เธอเป็นแฟนที่เขาอยากปกป้องเอาไว้ในอ้อมแขน เพราะหากว่าลิสาหลุดมือไป เขาคงเป็นไอ้โง่ที่ได้แต่ร้องไห้เสียงใจกับเรื่องราวความผิดพลาดนั้น

เตลองซ์นั่งรอไม่นานอลิสาก็เดินมาหาเขา เธอยื่นมือมาจับมือของเขาเอาไว้พร้อมกับเอนหน้าซบไหล่ของเขา

“คุณเบลินดาพูดถึงพี่ตอนที่พี่เตอยู่มหาลัย น่าเสียดายจังเลยนะคะที่ลิสาไม่ได้เห็น”

“ไม่ว่าตอนไหนพี่ก็หล่อทั้งนั้นแหละ..ตอนนี้หรือว่าตอนนั้นหน้าตาของพี่มันก็ดีเลิศไม่เปลี่ยน”

อลิสาหัวเราะเบาๆ เธอช้อนสายตามองหน้าเขา

อ่า..เรื่องหน้าตาคงเป็นเรื่องเดียวที่เถียงเขาไม่ได้เลยเหมือนกัน เพราะว่าใบหน้าของเขามันหล่อมากจริงๆ

“รีบเดินหน่อยได้ไหมคะ เพราะลิสาอยากจะมองหน้าคนที่หล่อคนนั้นให้ชัดๆ ..ในห้องที่มีแค่เราสองคน”

เตลองซ์มองหน้าของลิสาอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะอุ้มเธอขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปที่บ้านของเขา เราถาโถมเข้าหากันราวกับเป็นแม่เหล็กคนละขั้ว

ริมฝีปากของเขาทาบทับลงมาซ้ำๆ เตลองซ์ดันร่างของเธอให้แนบติดไปกับกำแพงห้อง

อลิสายกมือขึ้นมาเพื่อถอดกระดุมเสื้อของเขาออก เขาอาจจะมองว่าเธอคือผู้หญิงที่ดีและใจกว้าง แต่จริงๆ แล้วอลิสาอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าเธอไม่ได้ใจกว้างแบบนั้นเลยเมื่อมันเป็นเรื่องของเขา

ในใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยเมื่อคุณเบลินดาเดินเข้ามา แค่คิดว่าเขาทั้งสองคนเคยเป็นแฟนกันมาก่อน ในหัวใจก็บีบรัดอย่างรุนแรง แต่ทว่าเธอไม่อยากให้เขามองเห็นเธอในมุมนั้น อลิสาถึงได้ต้องทำเหมือนตัวเองใจกว้างดังแม่น้ำเพื่อจัดการตกลงปัญหาของเขาและคุณเบลินดาให้

“หวังว่าหลังจากนี้คงจะไม่มีแฟนเก่าของพี่มาอีกแล้วนะคะ”

เตลองซ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พี่เห็นลิสานิ่งขนาดนั้น ไม่คิดว่าเราจะหึงพี่ด้วย”

อลิสาก้มหน้าลงไปจุมพิตลงบนซอกคอของเขา เธอขบกัดลงไปแรงๆ จนมันเกิดเป็นรอยฟันขึ้นมาบนร่างกายของเขา

“หึงสิคะ แล้วลิสาก็เป็นนางมารร้ายด้วย หนูแทบไม่มีสติเลยด้วยซ้ำ จะเอาแต่ใจก็ไม่ได้เพราะว่าคุณเบลินดาคือหุ้นส่วนโรงแรม..แต่จริงๆ แล้วในใจของลิสาหวงพี่มากเลยนะคะ”

มือทั้งสองของลิสายกขึ้นมากอบกุมใบหน้าของเตลองซ์เอาไว้ เธอจุมพิตลงไปบนริมฝีปากของเขาอีกครั้ง ในครั้งนี้ขณะที่จุมพิตเสื้อผ้าก็ถูกปลดออกจากร่างกายของกันและกันอย่างร้อนรน

“ขอโทษ..ทั้งที่ไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้แท้ๆ แต่ว่าพี่ดีใจมากๆ เลยนะที่ได้ยินว่าลิสาเองก็หวงพี่..”

ใบหูของเขาทั้งสองข้างมันแดงจนลิสาเกือบจะหลุดขำออกมาเลย

เตลองซ์สอดปลายนิ้วของเขา เข้าไปในเรือนผมของเธอก่อนจะเริ่มขยำเบาๆ

“อาบน้ำก่อนไหมคะ? ..”

“ถ้าเอาตามความคิดพี่ พี่อยากจะทำเดี๋ยวนี้เลย ไม่จำเป็นต้องอาบน้ำหรือว่าอะไรทั้งนั้น..”

“แต่ถ้าเอาตามความเห็นลิสา พี่เตเคยบอกว่าเอาไว้แขนของลิสาหายเจ็บจะพาลิสามาแช่น้ำนี่คะ..ตอนนี้แขนหนูหายเจ็บแล้วไปแช่น้ำกันเถอะค่ะ”

ท้องฟ้าในคืนนี้สวยในแบบที่มองไม่เบื่อเลย เพราะว่าคืนนี้เป็นคืนเดือนมืด แสงของดวงดาวก็เลยเห็นชัดมากกว่าทุกวัน มันระยิบระยับเต็มท้องฟ้าไปหมดเลย

เตลองซ์กอดเอวของลิสาเอาไว้ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตัก เขาฝังปลายจมูกลงไปบนซอกคอของเธอก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมที่เขาเฝ้าถวิลหามาทั้งวัน

เราไม่ได้ทำกันมานานพอสมควร เพราะว่าช่วงนี้ทั้งเขาและลิสาต่างก็กำลังยุ่งอยู่กับการทำงาน

เขาทำงานหนักมากขึ้นเพราะสัญญากับเธอไปแล้วว่าจะแต่งงานกันทันทีที่โรงแรมสร้างเสร็จ เตลองซ์ในตอนนี้ก็เลยทำงานมากกว่าเดิมเพื่อเตรียมตัวหยุดพักยาวพาลิสาไปฮันนีมูนหลังแต่งงาน

อาจจะไปประเทศที่มีองุ่นเยอะๆ เพื่อพาเธอไปชิมองุ่นจากรอบโลก..จนกว่าเราจะเบื่อองุ่นกันไปข้าง

เขาแยกขาของเธอออกจากกันก่อนจะใช้ปลายนิ้วไล่วนเบาๆ บนรอยแยกกลางกาย

“อื้อ..ใจร้อนไปแล้วค่ะ”

“ใจร้อนที่ไหนกัน ถ้าพี่ใจร้อนคงพาลิสาเข้าไปในป่าข้างทางแล้ว ไม่อดทนรอจนเรามาถึงในห้องน้ำแบบนี้หรอก”

อลิสาตีเขาเบาๆ

“พี่เต พูดเล่นแบบนั้นไหนที่ไหนกันคะ”

“พี่พูดจริงนะ..ครั้งหน้าเราลองไปทำในที่ที่ตื่นเต้นมากกว่าในห้องนี้ดูไหม?”