16.เจ็บใจ

สายตาของอลิสานั้นไล่มองไปตามกิ่งก้านที่แผ่ออกอย่างสวยงามราวกับว่านี่คืองานศิลปะ

บนใบหน้าหวานขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ มุมปากปรากฏรอยยิ้มออกมาอย่างน่ามอง

“หวังว่าปีหน้าลิสาจะได้ชิมองุ่นอร่อยๆ ของเจ้าร้อยปีบ้างนะคะ”

“แน่นอนสิ ลิสาจะต้องได้ชิมและได้มาเก็บด้วยตัวเองเลย ว่าแต่ในมือของเรามันคืออะไรกัน?”

อ่า..เธอมัวแต่ชื่นชมเจ้าต้นองุ่นร้อยปีจนลืมเป้าหมายในการมาที่นี่ไปซะสนิทเลย อลิสายื่นเอกสารในมือให้กับพี่จองชัย

“ลิสาคิดว่าจะแบ่งขายที่ดินค่ะ”

จองชัยยกมือขึ้นมาลูบผมของเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

“เป็นเจ้าของไร่ เหนื่อยมากเลยใช่ไหม มาสิ มาบอกรายละเอียดให้พี่ฟังหน่อยว่าเรายังขาดเงินอีกเท่าไหร่?”

จะกี่ครั้งความอ่อนโยนของพี่จองชัยก็ทำให้เธอรู้สึกดีได้เสมอเลย อลิสาอธิบายคร่าๆ ว่าเธอจะขายตรงไหนบ้างและกี่ไร่

“ลิสากำลังจะทำโรงแรมค่ะ เพราะแบบนั้นก็เลยต้องการเงินทุนสักก้อนในการลงทุนกับพี่ที่รู้จักกัน”

จองชัยพยักหน้าด้วยความเข้าใจ

“แสดงว่าเราต้องการเงินประมาณสามสิบล้าน ลงทุนทำโรงแรมยี่สิบล้านส่วนอีกสิบล้านเอามาหมุนเวียนในสวนและทำโรงบ่มไวน์?”

อลิสาหยักหน้าเร็วๆ

“ใช่เลยค่ะ แบบนั้นเลย”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นลิสาไม่ต้องเอาที่ดินมาขายให้พี่หรอก พี่จะให้เงินลิสาสามสิบล้าน แลกกับการเป็นหุ้นส่วนของโรมแรม..และหากว่าลิสามีแขกมาพักเยอะๆ องุ่นที่ลิสากำลังไถเพื่อปลูกใหม่มันไม่เพียงพอต่อการขายหรอกจริงไหม..ลิสาจะต้องมารับองุ่นที่ไร่ของพี่ไปช่วยขายด้วย”

อลิสาก้มมองมือของตัวเองเพื่อใช้ความคิด เธอถูมือไปมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองรอยยิ้มแสนหวานของเขา

“เรื่ององุ่น ลิสาตั้งใจจะทำแบบนั้นอยู่แล้วค่ะ แต่เรื่องหุ้นส่วนในโรงแรม..ลิสาแบ่งกับพี่ไคโรคนละห้าสิบเปอร์เซ็นต์ โดยที่ลิสาลงทุนยี่สิบล้านและลงทุนที่ดินด้วย แต่หากว่าลิสาจะแบ่งหุ้นของตัวเองไปให้พี่จองอีก หุ้นของลิสาก็จะน้อยลงการตัดสินใจต่างๆ ในโรงแรมก็จะน้อยลงตามไปด้วย"

เรื่องธุรกิจ..อลิสาไม่ได้ขาดตกบกพร่องตรงไหนเลยนี่ เธอคิดอย่างรอบคอบในทุกๆ ด้านและมองเห็นผลกระทบเอาไว้ล่วงหน้าแล้วด้วย

“ทำยังไงดีล่ะ เพราะถึงแม้ว่าเราจะสนิทกันแต่เงินสามสิบล้านเป็นจำนวนเงินที่ค่อนข้างมากและพี่ต้องการหลักประกันที่ไม่ใช่ที่ดินของลิสา..แบบนั้นเราไปจดทะเบียนสมรสกับพี่เอาไว้ดีไหม?”

.....ห๊ะ!

“ก็แค่หลักประกันเงินสามสิบล้านไง หากว่าเราหาเงินมาใช้พี่ครบ เราก็จะหย่ากัน ก่อนจะจดทะเบียนสมรสพี่จะทำสัญญาให้เราเซ็นก่อนว่าเราจะไม่ก้าวก่ายเรื่องชีวิตประจำวันของกันและกัน อีกทั้ง..พี่จะยอมหย่าโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ หากว่าพี่ได้เงินคืนครบแล้ว”

คนหนึ่งเป็นเสือเจ้าเล่ห์ที่ตั้งใจจะค่อยๆ แทะกินเธอไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก ส่วนอีกคนเป็นจิ้งจอกที่ห่มหนังแกะสินะ..

รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของเขามันเป็นเพียงแค่ฉากบังหน้าเท่านั้น เพราะว่าที่จริงแล้วเป้าหมายของเขามันคือการแต่งงานกับเธอ

ไม่มีใครสนใจจะเดินเข้ามาทำความรู้จักกับเธอในฐานะของอลิสาแม้แต่คนเดียว แต่พวกเขากำลังมองเธอเป็นหลานสาวของไร่อุดมรัก เป็นเส้นชัยที่จะต้องคว้าเอาไว้ให้ได้..

ทั้งๆ ที่หากมีใครสักคน เข้าหาเธอด้วยความจริงใจ ค่อยๆ ทำความรู้จักในฐานะคนรัก เธออาจจะเปิดใจรับรักและแต่งงานกับพวกเขาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

การที่พวกเขาทำแบบนี้ บีบบังคับเธอแบบนี้มันยิ่งทำให้อลิสา..โกรธแค้นมากเหลือเกิน

แต่ถึงแม้ว่าในใจของเธอจะกำลังโกรธ บนใบหน้าของลิสาก็ฉาบไปด้วยรอยยิ้ม

“การจดทะเบียนสมรสเป็นเรื่องใหญ่นะคะ ยังไงลิสาขอเวลาคิดหน่อยได้ไหม?”

จองชัยมองเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของอลิสา และนั่นทำให้เขารู้ได้เลยว่าเขากำลัง..เดินเกมพลาดไปแล้ว

“ลิสาคือพี่..”

“ลิสากลับก่อนดีกว่าค่ะ พอดีมีธุระที่ต้องจัดการด่วน เอาไว้วันหลังลิสาจะมาหาพี่ใหม่นะคะ”

เธอเดินไปที่จักรยานคันสีดำที่ปั่นมา ด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ตีกันมั่วซั่วไปหมดเลย

อลิสาเลือกที่จะยังไม่กลับบ้าน เธอปั่นจักรยานไปตามถนนเรื่อยๆ เลียบตามลำคลองไปจนสุดทาง

เบื้องหน้าคือแม่น้ำขนาดใหญ่ มีชาวบ้านบางส่วนที่กำลังตกปลากันอยู่ไกลๆ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาสกาย

“ว่าไงเพื่อนรัก อยากกลับมาที่กรุงเทพแล้วใช่ไหม..”

อลิสาหัวเราะเบาๆ

“อื้อ อยากกลับไปตอนนี้เลย ที่นี่ไม่มีหนุ่มหล่อๆ ให้หัวใจหวั่นไหวเลยสักคน เราไม่อยากเป็นโสดไปจนตายนะเว้ย”

ปลายสายมีเสียงหัวเราะที่คุ้นหูของสกาย พร้อมกับเสียงพูดคุยของพี่อาร์ม

“เหนื่อยเหรอ? ให้ไปหาไหม”

“เหนื่อยใจมากกว่าเหนื่อยกาย แต่ไม่ต้องมาหาหรอก ชีวิตมันก็ต้องมีความเศร้ากันบ้างดิวะ”

“แต่แกเศร้านานไปแล้วนะ มองกระจกแล้วยิ้มเยอะๆ ตอนเรียนแกเก่งที่สุดในห้องเลยนะ แกเริ่มทำงานก่อนใครเพื่อนเลย เริ่มซื้อคอนโด ซื้อรถและซื้อบริษัทก่อนที่เราจะได้มีธุรกิจอีก แกล้มเหลวก่อนมันไม่แปลกหรอก แต่แกต้องลุกขึ้นมาให้ไว อย่าล้มนานนะลิสา”

นั่นสินะ เพราะว่าครั้งหนึ่งเธอเคยล้มเหลวก็เลยมีทั้งประสบการณ์ว่าทำไมมันถึงได้ล้มเหลว ทำไมธุรกิจที่กำลังขายดีๆ กลับเจ๊งไม่เป็นท่า

“อือ รู้แล้วๆ แค่นี้แหละ แกไปทำงานเถอะ”

หลังจากกดวางสาย อลิสาก็นั่งลงใต้ต้นไม้ เธอเอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่ก่อนที่หยาดน้ำตาจะเอ่อล้นออกมา

เจ็บใจชะมัดเลยเว้ย!! ทั้งเจ็บใจทั้งแค้น ทั้งอยากจะตะโกนด่าให้หน้าสั่น!!

เพราะเห็นเธอไม่มีทางเลือกก็เลยคิดว่าจะทำยังไงกับเธอก็ได้สินะ!!

อลิสาใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่มันกำลังรินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย

หรือขายที่ทั้งหมดแล้วพายายหนีไปอยู่ที่อื่นให้รู้แล้วรู้รอดไป ให้ทั้งตาทั้งปู่พวกนั้นขาดใจตายที่ไม่ได้เห็นยายเธอไปเลย

ทำแบบนั้น..ง่ายนิดเดียวเพราะมีคนที่พร้อมจะซื้อทั้งแปลงอยู่แล้ว แค่เธอเอ่ยปากกับพี่ไคโร

เธอจะเป็นเศรษฐีนีที่มีเงินหลายร้อยล้านจากการขายไร่องุ่น จะสามารถเอาเงินไปซื้อทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากได้แล้วเริ่มต้นทำธุรกิจใหม่

แต่ทุกอย่างที่มีมันจะว่างเปล่าไปหมด..แถมเธอจะเป็นยัยขี้แพ้ที่รักษาสิ่งสุดท้ายที่ตาทิ้งเอาไว้ให้ไม่ได้

อลิสายกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นอย่างสุดกำลัง เธอยกหลังมือออกมาปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ

“...ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้?”