17.ไม่รู้ว่าต้องรู้สึกแบบไหน

สองมือสั่นระริกยกมือขึ้นมาปิดบังใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เมื่อเธอมองเห็นหน้าของเจ้าของเสียงนั่น ลิสาก็รีบหันหน้าหนีและเช็ดน้ำตาในทันที

แต่ทว่าเขากลับไวกว่า เตลองซ์อุ้มอลิสาขึ้นมาจากพื้นหญ้าเขาเปิดประตูรถก่อนจะโยนเธอเข้าไปในนั้น

“ดะ..เดี๋ยวก่อนค่ะ”

เมื่อเขากำลังจะปิดประตูรถเธอก็รีบเอามือมาดันไว้

“ไม่พาไปขายหรอกน่า..”

เรื่องนั้นเธอรู้ แถมยังรู้อีกต่างหากว่าเธอหลบหนีเขาไม่ได้

“ช่วยเอาจักรยาน..ขึ้นรถไปด้วยได้ไหมคะ”

เธอพึ่งจะทำซาเล้งพัง อลิสายังไม่อยากทำจักรยานหายไปอีกคัน และเมื่อพูดจบอลิสาก็ก้มหน้าลงเช็ดน้ำตาตัวเองอีกครั้ง

“รู้แล้ว นั่งดีๆ”

เขาปิดประตูรถก่อนจะยกจักรยานเธอขึ้นเอาไว้ท้ายรถ เขาตามหาเธอซะทั่วเลย..

เพราะส้มแป้นบอกว่าอลิสากำลังไปที่ไร่เจริญรุ่งเพื่อไปหาจองชัย แต่พอเขาไปที่ไร่เจริญรุ่ง

จองชัยก็ทำหน้าหงอยๆ พร้อมกับบอกว่าอลิสาออกมาแล้ว พอเขาโทรเช็คที่ส้มแป้นก็พบว่าเธอยังไม่กลับไปที่ไร่ เขาก็เลยขับรถตามหาเธอไปเรื่อยๆ จนมาถึงที่นี่

เมื่อเขารู้ว่าเธอไปหาจองชัย ภายในใจของเขาก็ปั่นป่วนแบบไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ทว่าพอเขามองเห็นไหล่ของเธอที่มันกำลังสั่นไหวจากการร้องไห้..มันเหมือนกับมีเข็มที่กำลังทิ่มแทงเข้าไปในใจ

“อย่าร้อง..”

ตอนแรก..เธอตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้แล้ว แต่พอเขาบอกว่าอย่าร้องเท่านั้นแหละ น้ำตามันไหลเอ่อล้นออกมาไม่หยุดเลย

“อะ..อึ่ก”

เสียงสะอึกสะอื้นของอลิสายิ่งทำให้เตลองซ์ทำอะไรไม่ถูก เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนเพื่อที่จะโอบกอดเธอเอาไว้

“ไอ้จอง..มันทำอะไร?”

อลิสาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของพี่เตลองซ์ พร้อมกับหรี่ตาลงอย่างจับผิด เขาค่อยๆ ใช้มือเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ

“ทำไมถึงรู้ดีไปหมดว่าลิสาไปที่ไหนนัก”

คราวนี้เขาไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี เตลองซ์ก็เลยแก้ปัญหานี้ด้วยการจุมพิตลงไปบนหน้าผากของเธอ

“ก็..พี่แวะไปที่ไร่เจริญรุ่งมาแล้วจองชัยมันบอกว่าลิสาพึ่งจะออกไป..”

อลิสาขบเม้มริมฝีปาก เธอเหนื่อยเกินกว่าจะสามารถปั้นยิ้มส่งให้เขาและเหนื่อยเกินกว่าจะสามารถเอาอกเอาใจเขาอีก

ไหนๆ วันนี้มันก็แย่พอแล้ว ให้มันแย่กว่าเดิมอีกหน่อยจะเป็นอะไรไป

“เพราะว่าพี่ส้มแป้นเป็นคนของไร่พูนสุขใช่ไหมคะ เพราะแบบนั้นพี่เตก็เลยรู้ทุกอย่าง ทุกความเคลื่อนไหวของลิสาและไร่อุดมรัก”

เขาคิดเอาไว้แล้วว่าเธอไม่ได้โง่ แต่ไม่คิดว่าลิสาจะจับได้ไวขนาดนี้

“ใช่..เรื่องนั้นปู่เป็นคนส่งส้มแป้นไปอยู่ที่นั่นเพื่อคอยช่วยเหลือคุณยายอุดม”

“ลิสาต้องขอบคุณพี่ใช่ไหมคะ ต้องขอบคุณปู่ของพี่ด้วยใช่ไหม?”

เตลองซ์รู้สึกลำบากใจกับคำถาม เขารู้ดีว่าเธอกำลังโกรธและสับสนอย่างมาก

“ไม่ต้องทำ..แบบนั้นหรอก”

แล้ว..เธอต้องทำยังไงต่อไปล่ะ จะต้องทำแบบไหน ไร่อุดมรักมันถึงจะสามารถดำเนินต่อไปได้และเธอไม่ต้องมาอยู่ท่ามกลางเกมการแย่งชิงของทั้งไร่พูนสุขและเจริญรุ่ง

ต้องทำแบบไหนดี

“ที่พี่มาหาลิสา เพราะว่าคุณปู่ใช้พี่มาเหรอคะ หรือว่าเพราะต้องการเอาชนะพี่จองชัย?”

ในเมื่อ..เธอพูดตรงๆ กับเขา แบบนั้นเขาก็จะบอกกับเธอตรงๆ ตามที่คิดเหมือนกัน

“เราเจอกันก่อนที่พี่จะรู้ว่าเธอคืออลิสา หลานสาวของคุณยายอุดมอีกนะ แล้วทำไมถึงได้คิดว่าพี่คิดกับเราแบบนั้นล่ะ?”

ปลายนิ้วของจองชัยยังคงบรรจงเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของอลิสาอย่างเบามือ

“เพราะว่าพี่..เห็นลิสาเป็นของเล่น..”

“ไม่เลยไม่ใช่แบบนั้น พี่ไม่เคยเห็นลิสาเป็นของเล่นเลย ทำไมไม่คิดว่าการที่เราพบกันอีกครั้งหลังจากที่เราแยกทางที่กรุงเทพ มันคือพรหมลิขิตหรือว่าโชคชะตาล่ะ? พี่โกรธที่ลิสาหนีมาแบบนั้น และพี่ก็ทั้งดีใจและใจเต้นแรงมากๆ ในตอนที่เราเจอกันอีกครั้ง ลิสา..พี่ไม่เคยมองว่าลิสาคือของเล่นหรือว่าคือเส้นชัย แต่พี่มองว่าลิสาคือลิสา..คือผู้หญิงที่พี่ชอบ”

ดวงตาแดงก่ำที่พึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักกำลังเบิกกว้างออกมาด้วยความตกใจ เธอมองสบตาเขาเพื่อต้องการเค้นหาความจริงจากสายตามากกว่าคำพูดที่เขาเอ่ยออกมา

“ข้อเสนอเรื่องการขายที่ดินที่พี่เสนอไป ไม่ใช่เพราะว่าพี่ต้องการเล่นสนุกกับความรู้สึกหรือว่าร่างกายของลิสา แต่มันเป็นเพราะว่าพี่อยากอยู่กับลิสาจริงๆ ...ทำไมถึงคิดว่าพี่แค่เล่นๆ กับเราล่ะ ทั้งๆ ที่พี่ชอบเรามากขนาดนี้แท้ๆ”

ในใจเกิดเป็นความรู้สึกซาบซ่าที่ราวกับโซดาผสมในเหล้า อลิสาไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำหน้าแบบไหนกันแน่

แต่เธอรู้เพียงว่าภายในรถที่ทั้งเงียบและเย็นนี้ มีเสียงหัวใจของใครสักคนดังขึ้นมาอย่างชัดเจนเลย

หรือบางทีมันอาจจะเป็นเสียงหัวใจของเราทั้งสองคนก็ได้..น่าจะเป็นแบบนั้นเพราะว่าเสียงมันยิ่งดังมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาโน้มใบหน้าเข้ามาทำท่าจะจุมพิตลงไปบนริมฝีปากของเธอ

“ก๊อก ก๊อก”

อลิสาสะดุ้งไม่ต่างจากเตลองซ์ เขามองไปยังกระจกฝั่งตัวเองก็เห็นคนงานยกปลาตัวใหญ่ขึ้นมาโชว์

“เฮียครับ ซื้อปลาไหมครับ พึ่งตกได้สดๆ เมื่อกี้เลย”

เตลองซ์หลับตาลงพร้อมกับพ่นลมหายใจเบาๆ

“เหมาทั้งหมดเลย เอาไปส่งที่ไร่พูนสุข..บอกคนงานว่าให้ไปตามคนงานที่ไร่อุดมรักมาทานด้วย”

“ครับเฮีย แหม..แฟนเฮียสวยจังเลยนะครับ ยังไงจะทำอะไรกันก็ขับรถไปอีกนิดนะครับ มีโรงแรมอยู่ ตรงนี้มันมองเห็นชัดเกินไป”

อลิสาก้มหน้าลงพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ด้วยความเขินอาย ให้ตายเถอะ เธอไม่คิดว่าจะมีคนมองอยู่ เลยเผลอจะจูบกับเขาไปซะแล้ว

ทว่าเตลองซ์กลับไม่ได้มีท่าทีเขินอายอะไรเลย เขายักคิ้วให้คนตกปลา

“ขอบใจมากนะ แล้วนี่ไม่ใช่แฟนแต่เป็นเมีย ไร่อุดมรักกับพูนสุขกำลังจะรวมไร่กันแล้ว..หากเจอใครก็ช่วยป่าวประกาศเรื่องนี้ด้วยนะ”

อลิสาค่อยลดฝ่ามือที่กุมหน้ามามองหน้าเขา

“พี่เต บอกไปแบบนั้นได้ยังไง”

“ก็มันเรื่องจริงนี่ หากว่าลิสาไม่ชอบพี่ก็คงจะไม่ยอมให้พี่จูบหรอกจริงไหม? ไปเถอะไปหาข้าวทานกัน ว่าแต่เราปั่นจักรยานมือเดียวมางั้นเรอะ”

อลิสาหัวเราะเบาๆ เมื่อครู่เธอยังร้องไห้อยู่เลย เมื่อครู่ยังไม่มีทางออกแถมยังนั่งกร่นด่าเขาในใจ

แต่ตอนนี้สาเหตุของการหัวเราะของเธอกลับมาจากเขา..หรือว่าที่จริงแล้วเธอเองก็ชอบเขาไปโดยไม่ทันได้รู้ตัวกันนะ