20.ร้อนรน

ในขณะที่เธอกำลังจริงจังอยู่ ก็เป็นอีกครั้งที่เขา..ล้อเล่น อลิสาทำท่าจะลุกขึ้นแต่เตลองซ์รีบกอดเอวเธอเอาไว้แน่น

“ก็ได้ๆ เป็นทุกอย่างเลย เป็นคนรัก เป็นแฟน เป็นเมีย”

หลังจากนั้นเขาก็อุ้มเธอขึ้นแล้วพาอลิสาเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการอาบน้ำให้เธอ

“วันนี้ห้ามทำอะไรที่มากไปกว่าการอาบน้ำนะคะ..ไม่อย่างนั้นลิสาจะไม่มานอนที่นี่อีกแล้วเพราะว่าพี่พูดไม่เป็นคำพูด”

เตลองซ์ไม่ได้รับปากหรือว่าพูดอะไร เขาถอดเสื้อเธอออกช้าๆ

“อีกนานแค่ไหนเราจะได้แต่งงานกัน?”

ให้ตายเถอะเราพึ่งจะรู้จักกันได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ด้วยซ้ำ

“เราพึ่งรู้จักกันเองนะคะ”

“เวลาไม่สำคัญเลยสำหรับพี่ ลิสาพี่อายุสามสิบห้าแล้วนะ พี่ไม่มีเวลามาคบเล่นๆ หรอกเพราะอย่างนั้นพี่ต้องการความจริงจังจากความสัมพันธ์ในครั้งนี้แบบมากๆ เลย”

อลิสาหลับตาลงช้าๆ

“ลิสาพึ่งเคยมีพี่เป็นแฟนคนแรก..ลิสาอยากจะใช้ชีวิตเป็นแฟนกันนานๆ ในสาสมกับที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย”

แล้วการเป็นเมียมันไม่เหมือนการเป็นแฟนตรงไหนกัน? ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจลิสาเท่าไหร่ แต่เตลองซ์ก็ไม่คิดขัดใจเธอ

เขาไม่รู้ว่าจองชัยยื่นข้อเสนออะไรให้ลิสา แต่หมอนั่นจะต้องทำพลาดครั้งใหญ่หลวงมากแน่ๆ

โอกาสถึงได้เข้ามาอยู่ในมือของเขาแบบนี้..

.........

จองชัยถือตะกร้าองุ่นเดินเข้าในบ้านพักของไร่อุดมรัก เขาวางตะกร้าองุ่นก่อนจะยกมือขึ้นมาไหว้คุณยายที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่

“สวัสดีครับยาย ผมจองชัยเอง วันนี้ผมเอาองุ่นมาฝากครับ”

ยายหันมาหาจองชัยพร้อมกับส่งยิ้มให้

“องุ่นออกแล้วงั้นเหรอ ดีจังเลยนะคงขายได้เยอะเลยใช่ไหม นั่งรออยู่นี่นะเดี๋ยวยายให้เงินไปซื้อขนม”

ยายอุดมหยิบเหรียญห้ามาให้เขาสองเหรียญ และจองชัยยกมือไหว้ก่อนจะรับเงินนั้นมาด้วยรอยยิ้ม

“เอาไปซื้อขนมนะลูก หากเจอลิสาก็อย่าลืมดูแลน้องด้วยนะ”

รอยยิ้มของจองชัยค่อยๆ จางหายไปอย่างช้าๆ

“ครับยาย แล้วลิสาไปไหนล่ะครับ ยังไม่ตื่นงั้นเหรอ?”

ยายอุดมนิ่งไปสักพักพร้อมกับทำท่าคิด

“ลิสาไปเล่นที่ไร่พูนสุขยังไม่กลับมาเลย ส้มแป้นบอกว่าลิสาค้างที่นั่น..เดี๋ยวสายๆ ถึงจะกลับมา จะชวนน้องไปเล่นน้ำคลองเหรอลูก นั่งรอน้องก่อนสิ ช่วงนี้ระวังด้วยนะ อย่าไปคลองใหญ่ เล่นแค่คลองเล็กๆ ที่ท้ายไร่ก็พอแล้ว”

เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาทุบลงบนหัวเขาแรงๆ มันชาไปหมดทั้งหน้าและทั้งหัวใจเมื่อเขาได้ยินว่าลิสาอยู่ที่ไร่พูนสุขทั้งคืนกับ..เตลองซ์

เมื่อวานเป็นเขาที่พลาดพลั้งทำให้เธอผิดหวังในตัวเขา เขาใจร้อนและคิดถึงเพียงแต่ผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น ไม่ได้สนใจจิตใจของเธอเลยว่าลิสาจะรู้สึกยังไงกับข้อเสนอของเขา

เขาผิดและสมควรที่จะมาขอโทษเธอจริงๆ

“ครับ แบบนั้นผมขอนั่งรอลิสาอยู่ที่นี่นะครับ”

ยายอุดมหัวเราะ

“ได้สิ มานี่มา มานั่งดูหนังกับยายนะ”

จองชัยส่งยิ้มให้กับคุณยายอุดม มันเป็นรอยยิ้มแสนหวานที่เขาฝืนยิ้มออกมาทั้งๆ ที่ในใจไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย

เขานั่งอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ๆ จองชัยได้แต่พูดคุยเรื่องทั่วไปกับคุณยายอุดม จนเมื่อถึงเวลาสิบโมงกว่า ใบหน้าที่เขารอคอยมาตลอดก็ปรากฏขึ้นมา

อลิสาเดินขึ้นบันไดบ้านมาด้วยรอยยิ้มที่ผลิบานราวกับดอกไม้ เธอกำลังจะพุ่งตรงเข้าไปกอดทักทายคุณยายเหมือนกับทุกครั้งแต่ทว่าอลิสาก็หยุดอยู่ตรงหน้าบันได เมื่อเธอเห็นพี่จองชัยกำลังนั่งอยู่ข้างๆ ยาย

แววตาของเขามันวาวโรจน์ขึ้นมาเมื่อมองเห็นเธอ อย่างไม่ต้องเดาเลยว่าเขามาที่นี่ทำไมกัน

“ลิสา..ไปคุยกันหน่อยได้ไหมครับ”

ถึงอย่างไร เราก็คือคนบ้านใกล้เรือนเคียงกัน ต่อให้จะรู้สึกไม่ดีมากแค่ไหน แต่อลิสาก็เลือกที่จะไม่แสดงท่าทางแบบนั้นออกมา

มุมปากของเธอโค้งขึ้นมา

“ได้สิคะ พี่จองไปรอลิสาที่ในออฟฟิตด้านล่างได้เลย เดี๋ยวลิสาตามไปค่ะ”

เขาพยักหน้าพร้อมกับเอ่ยคำลากับคุณยายอุดม และเมื่อจองชัยเดินลงไปด้านล่างลิสาก็เดินเข้าไปหายาย

“ยายจ๋า..ลิสากลับมาแล้ว”

“เราไปรบกวนอะไรทานไร่พูนสุขรึเปล่า อย่าซนให้มากนักนะลิสา”

เธอมองหน้าของยายก่อนจะซบใบหน้าลงไปบนตัก

“ทำไม..ยายถึงเลือกตาเหรอคะ? จากที่หนูเห็นทั้งคุณปู่สุขและคุณตารุ่งก็น่าจะชอบยายมากๆ เลยนี่”

ดวงตาของยายอุดมค่อยเปลี่ยนไป จากแววตากระจ่างสใสพลันหม่นหมอง

“ยายไม่ได้เป็นคนเลือกตา แต่แม่ของยายเป็นคนจัดการเรื่องงานแต่งของตาและยาย..ลิสา ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีสิทธิ์เลือกคนรักหรอกนะ แต่หากว่าลิสามีสิทธิ์เลือกก็ช่วยเลือกคนที่เสียงหัวใจของลิสาร่ำร้องเรียกหาเขา..ไม่ต้องคำนึงถึงอะไรทั้งนั้นเพราะเมื่อเจอคนที่ใช่ หัวใจของเราจะบอกออกมาเอง”

คำกล่าวของยายยังคงดังก้องอยู่ในหัว ซ้ำไปซ้ำมาไม่ยอมเลือนหายไปไหน ลิสาเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบเดินลงไปหาพี่จองชัย

“รอนานเลยใช่ไหมคะ ขอโทษด้วยนะคะ”

“พี่ต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายขอโทษ ลิสาพี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ลิสารู้สึกไม่ดีเลยนะ แต่เพราะว่าพี่ไม่เคยมีความรักหรือว่าคนรัก พี่ไม่รู้ว่าจะต้องแสดงออกแบบไหนเราถึงจะได้อยู่กับคนที่ชอบไปนานๆ เพราะอย่างนั้นพี่ก็เลยทำอะไรที่มันสิ้นคิดลงไป ช่วยให้อภัยพี่สักครั้งได้ไหม..”

อลิสามองหน้าของพี่จองด้วยสายตาเรียบเฉย น่าแปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิดกับคำกล่าวของเขา

สายตาที่รู้สึกผิด รอยยิ้มเศร้าและใบหน้าที่เธอเคยคิดว่าเขาทำให้หัวใจของเธอสั่นไหว

ในตอนนี้เธอไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว..

“อ่า..เรื่องเมื่อวานลิสาไม่ได้โกรธเลยค่ะ พี่จองไม่ต้องคิดมาก..”

“พี่รู้ว่าเราโกรธ เมื่อวานเตลองซ์มาตามหาลิสาที่ไร่ของพี่ ท่าทีของเตลองซ์มันทั้งร้อนรนและเป็นห่วง หลังจากที่เตลองซ์ออกไปจากไร่ของพี่ พี่ก็รู้สึกเป็นห่วงและออกไปตามหาลิสา แต่พี่พบกับพี่ส้มแป้นพอดี และพี่ส้มแป้นบอกว่าลิสากลับไปที่ไร่แล้ว..ให้พี่ไม่ต้องเป็นห่วง แต่ความจริงลิสาไม่ได้กลับไปที่ไร่ แต่ไปอยู่กับเตลองซ์งั้นเหรอ? ..”

เขาโพล่งคำถามออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว ในใจของเขาตอนนี้มันร้อนรนไปหมดเลย เพราะว่าแววตาของลิสาที่มองมาที่เขา..มันเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน