21.น้อยใจ

อลิสาพยายามคาดเดาความคิดของเขา เธอบอกไปแล้วว่าเธอไม่อยากผิดใจกัน ทว่าตอนนี้เธอมีคนรักที่จะต้องแสดงความซื่อสัตย์กับเขา..

“ลิสาคบกับพี่เตแล้วค่ะ คบหากันในฐานะคนรัก”

เธอกล่าวคำนั้นออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่สำหรับจองชัยรอยยิ้มนั้นของเธอมันช่างเสียดแทงเข้าไปในใจและสร้างความเจ็บปวดบาดลึกชนิดที่ทำเขาแทบหายใจไม่ออกเลย..

“ยะ..อย่างงั้นเองเหรอ แบบนั้นเองสินะ”

เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อยราวกับคนที่กำลังอับจนหนทาง ดวงตาของจองชัยทั้งสับสนและพร่ามัวไปหมด เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้เธอ

“ลิสาไม่ได้โกรธพี่ก็ดีแล้ว งั้นพี่กลับก่อนนะ”

อลิสาไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวังของพี่จองชัย..

เขาแค่ก้าวพลาดเพียงก้าวเดียวแต่ทำให้หมากทั้งกระดานพลิกคว่ำไปหมด ทั้งๆ ที่เมื่อวานเธอมาหาเขาและส่งมอบโอกาสให้ เขาดันไม่รับโอกาสนั้นเอาไว้ แต่กลับหยิบยื่นความได้เปรียบนั้นให้เตลองซ์ด้วยความโง่เขลาของตัวเอง

ถึงแม้ว่าอลิสาจะบอกว่าเธอและเตลองซ์คบกันแต่เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ เพราะตราบใดที่ทั้งสองคนยังไม่ได้แต่งงานกัน เขาย่อมยังมีโอกาสอยู่เสมอ

เมื่อจองชัยเดินออกมาจากไร่อุดมรักเพื่อเข้าสู่ไร่เจริญรุ่งเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นเพื่อกดโทรออก

“สวัสดีครับพี่ลินดา พี่ยังสบายดีไหมครับพอดีว่าผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่หน่อย..”

............

คนที่มองเห็นเพียงครั้งเดียวก็สามารถทำให้หัวใจเต้นแรงได้เลยอย่างนั้นเหรอ?

อลิสายังคงคิดถึงคำกล่าวของยายในตลอดระยะเวลาการทำงาน วันนี้หลังจากที่พูดคุยกับพี่จองชัยเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินมาสำรวจไร่

เธอได้รับเงินสามสิบล้านมาจากพี่เตลองซ์เรียบร้อยแล้ว และอลิสาก็ส่งมอบโฉนดที่ดินของเธอเอาไว้ให้เขาพร้อมกับใบสัญญาการกู้ยืม

เรื่องที่เรา..เป็นแฟนกันมันไม่เกี่ยวข้องกับการทำธุรกิจสักหน่อย เธอไม่อยากไม่สบายใจกับการรับเงินของเขามาเฉยๆ เพราะอย่างนั้นเอาโฉนดไว้ค้ำประกันน่าจะสบายใจทั้งสองฝ่าย ทั้งเขาและเธอ

เธอใช้กรรไกรในการตัดแต่งกิ่งของต้นองุ่น บางทีการเก็บเกี่ยวครั้งนี้อาจจะเป็นการเก็บเกี่ยวครั้งสุดท้ายสำหรับบางต้น เพราะองุ่นที่มีอยู่มันคือสายพันธุ์ที่ไม่ได้รับความนิยมแล้ว เออาจจะต้องทยอยไถออกบางส่วนแล้วเริ่มปลูกใหม่ แต่ก็ยังต้องมีต้นองุ่นเอาไว้ให้แขกในโรงแรมที่จะมาพักในอนาคต

เธอได้ลองดูการออกแบบของโรงแรมคร่าวๆ มาแล้ว พี่ไคโรตั้งใจจะทำโรงแรมที่เหมือนสไตล์ยุโรป ซึ่งมันน่าจะเข้ากันได้อย่างดีกับไร่องุ่น

แถมอากาศที่นี่ในยามเช้าก็ดีมากๆ ด้วย ตื่นเช้ามาจิบไวน์เบาๆ กับขนมปังทาแยมองุ่นที่เธอทำขึ้นมา

อ่า..แค่คิดก็ฟินแล้ว

เสียงโทรศัพท์ของเธอดึงขึ้นมา หน้าจอมือถือคือชื่อของพี่ไคโร อลิสารีบกดรับสายในทันที

“ค่ะพี่”

“ลิสา พี่ว่าพรุ่งนี้พี่จะพาหุ้นส่วนเข้าไปนะ เราจะเริ่มก่อสร้างในเดือนนี้แหละ พี่ได้วันฤกษ์ดีในการลงเสาเอกมาแล้ว รับรองได้เลยว่าโรงแรมของเราจะต้องโด่งดัง และมีแขกเข้าพักเต็มทุกห้องแน่นอน”

อลิสาหัวเราะเบาๆ

“สาธุๆ เลยค่ะพี่”

“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”

เธอกดวางสายโดยที่หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ตอนแรกนึกว่าจะได้เริ่มก่อสร้างในอีกเดือนหรือว่าสองเดือนข้างหน้าซะอีก แต่พอได้เริ่มก่อสร้างเร็วๆ แบบนี้มันก็อดรู้สึกดีไม่ได้เลย นี่เธอกำลังจะมีโรงแรมเป็นของตัวเองแล้ว..ถึงแม้ว่าจะมีสิทธิ์เพียงครึ่งเดียวก็เถอะ แค่ทำยังไงได้ในเมื่อเธอไม่ได้มีกำลังทรัพย์ในการก่อสร้างเพียงคนเดียวนี่นา

อลิสากดโทรศัพท์เพื่อส่งข้อความไปหาพี่เต

“คิดถึงจังเลยค่ะ ทำอะไรอยู่คะ?”

เธอมองหน้าจออยู่ราวสองถึงสามนาที เมื่อไม่เห็นเขาอ่าน อลิสาก็คิดว่าเขาน่าจะกำลังทำงานอยู่ เธอเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะจัดการแต่งกิ่งองุ่นต่อ

“โตไวๆ นะเจ้าลูกองุ่น องุ่นทุกลูกจะถูกนำไปแปรรูปเป็นไวน์และแยมทาขนมปังที่อร่อยที่สุดในโลกเลย..หลังจากนั้นฉันจะย้ายพวกแกไปปลูกเป็นรั้วของโรงแรมแทน พอไปเป็นรั้วก็ไม่ต้องออกลูกดกมากก็ได้ ออกแค่นานๆ ครั้งหนึ่งหลังจากนั้นก็พักผ่อนซะนะ..”

ริมฝีปากของเตลองซ์ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาบนมุมปาก เขาหยุดอยู่ด้านหลังของอลิสาเพื่อตั้งใจฟังเธอพูดคุยกับต้นองุ่น ตอนแรกที่เขาได้ยินเธอพูดคุยเขาคิดว่าเธอคุยโทรศัพท์ แต่พอมาใกล้ๆ ก็ไม่เห็นว่าถือโทรศัพท์อยู่ มันเลยทำให้เขารู้สึกเอ็นดูเธอมากทีเดียวที่เธอกำลังคุยกับต้นไม้ใบหญ้า

“ปกติคนเป็นแฟนกันเขาใช้เวลานานแค่ไหนในการตอบข้อความงั้นเหรอ? ..อ่า อย่าคิดมากสิลิสา เขามีงานทำนะไม่ได้ว่างเหมือนเธอสักหน่อย”

เตลองซ์ขยับปลายเท้าเพื่อเดินเข้าไปใกล้เธออีกนิด เขาเอื้อมมือไปโอบเอวเธอเอาไว้แล้วดึงลิสาเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

“ขอโทษด้วยครับ พอดีไม่ถนัดตอบข้อความ เพราะว่าถนัดเดินมาหามากกว่า”

ดวงหน้าหวานแดงแปร๊ดในฉับพลัน เธอเงยหน้ามองหน้าเขาก่อนจะรีบปรายสายตามองไปทางอื่นเพื่อลดอาการประหม่า

“พี่มานานแล้วงั้นเหรอคะ”

เตลองซ์ทำท่าคิด

“มาตอนที่เรากำลังพูดกับต้นองุ่น..จะน่ารักไปถึงไหนกันลิสา”

เขาฝังจมูกลงไปบนแก้มของเธอแรงๆ พร้อมกับใช้ปลายจมูกถูไถไปมากับจมูกของเธอ

“มือเรายังไม่หายดีเลย ออกมาทำงานทำไมกัน ไร่นี้ไม่มีคนงานรึไง?”

เขาแย่งกรรไกรตัดกิ่งไปจากมือของเธอก่อนจะเรียกคนงานเพื่อให้มาทำแทน เตลองซ์จูงมือของลิสาเพื่อพาเธอกลับไปที่บ้านของเธอ

“ก็อยู่ว่างๆ มันน่าเบื่อนี่คะ..”

“พรุ่งนี้ไปช่วยพี่เพาะเนื้อเยื่อไหม? จะได้อยู่ด้วยกันทั้งวันเลย”

“พรุ่งนี้ไม่ได้หรอกค่ะ พี่ไคโรบอกว่าจะพาหุ้นส่วนมาคุยกับลิสา โรงแรมของหนูใกล้จะได้เริ่มก่อสร้างแล้วนะคะ”

เตลองซ์ยกมือไปขยี้ผมของลิสาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู เขาถอดรองเท้าออกก่อนจะจูงมือของเธอขึ้นมาบนบันได

เขายกมือไหว้คุณยายอุดมด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

“เตงั้นเหรอลูก..จะมาพาลิสาไปเล่นอะไรอีกล่ะ?”

เตลองซ์หัวเราะเบาๆ เขาเดินไปนั่งข้างๆ คุณยายอุดม

“ไม่ได้พาไปเล่นครับ ผมจะหลานยายไปเป็นแฟนได้ไหม?”

ยายอุดมขมวดคิ้ว

“เรื่องนั้นรอให้ลิสาโตขึ้นอีกหน่อยสิ หากว่ารักชอบกันจริงๆ ก็ให้พี่สุขยกขันหมากมาขอให้เป็นเรื่องเป็นราวๆ”

“ยาย..ใจเย็นๆ ก่อนค่ะ หนูยังไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นกับพี่เตสักหน่อย แค่เป็นแฟนกันยังไม่ต้องแต่งงานค่ะ”

เตลองซ์หน้ามุ่ยในทันทีเมื่อลิสากล่าวออกมาเช่นนั้น

“ด่วนปฏิเสธเกินไปแล้วนะลิสา เราทำแบบนี้พี่เสียใจนะ”