11.ไม่ยอมเหมือนกัน

รถยนต์เคลื่อนตัวมาจอดยังท้ายไร่พูนสุข ที่นี่ไม่ใช่บ้านที่เขาพาเธอไปเมื่อวันก่อน แต่กลับเป็นบ้านหลังเล็กๆ ที่ทำจากไม้สนแบบเดียวกันกับบ้านหลังใหญ่ของเขา

เมื่อมองจากตรงที่เธอยืนจะสามารถมองเห็นไร่อุดมรักของเธอได้ เพียงแค่เดินข้ามสะพานไม้เก่าๆ นั้นมาก็จะสามารถมาที่นี่ได้อย่างง่ายดาย

“เข้ามาสิ..”

ที่ด้านหน้าบ้านหลังน้อยปลูกดอกไม้เอาไว้หลายชนิด และดอกไม้เหล่านั้นกำลังส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ..มันทำให้เธอรู้สึกสบายใจมากยิ่งขึ้น

อลิสาเดินตามเขาเข้าไปด้านใน เธอเห็นโต๊ะทำงานที่มีกองเอกสารมากมายวางอยู่บนนั้น ถัดจากโต๊ะทำงานคือโซฟาตัวยาว และตรงมุมห้องคือเตียงนอน

เท้าของเธอพลันชะงักพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาด้วยสายตาไม่ไว้ใจสักเท่าไหร่

และเมื่อเตลองซ์มองเห็นสายตาหวาดระแวงของอลิสาเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ

เตลองซ์เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับจูงมือของเธอไปนั่งบนโซฟา เขาไม่ลืมปิดประตูบ้านลงพร้อมลงกลอนอย่างแน่นหนา..

สิ่งแรกที่เขามองเห็นใบหน้าของอลิสาตอนที่อยู่ที่วัดคือความสวยของเธอก็จริง ทว่าเมื่อมองเข้าไปในดวงตาเขามองเห็นความเหนื่อยล้าและความทุกข์ใจ

เท่าที่เขาพอจะเดาได้ เรื่องราวที่ทำให้เธอต้องใช้ความคิดมากเช่นนี้ อาจจะเป็นเรื่องราวภายในไร่อุดมรัก ที่นั่นไม่ได้รับการพัฒนาที่เหมาะสมมาเป็นเวลากว่าสิบปีแล้ว ต้นองุ่นพวกนั้นเริ่มมีอายุมากขึ้น อีกทั้งสายพันธุ์ก็ไม่ได้รับความนิยมแล้ว ราคาก็เลยถูกลงตามลำดับ

ไร่อุดมรักกำลังมีปัญหาเรื่องการเงิน และอลิสามาหาเขาคงเพราะว่าเธอต้องการจะขายที่ดินในส่วนที่ติดกับไร่พูนสุขเพื่อเอาเงินไปหมุนเวียนภายในไร่

“ว่ามาสิ เรื่องที่เธอต้องการคุยกับพี่”

อลิสาหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา เธอไม่ได้คิดเลยว่าจะมาหาเขาในทันทีที่ทำบุญเสร็จ ไม่อย่างนั้นคงจะพกเอกสารที่เธอนั่งทำในช่วงเช้ามาให้เขาดูด้วย

“คือหนูคิดว่าหนูจะขายที่ดินในส่วนที่ติดกับไร่พูนสุขค่ะ เพราะอย่างนั้นก็เลยมาถามพี่ซึ่งเป็นเจ้าของไร่ก่อน ว่าพี่สนใจที่จะขยายขนาดของไร่ตัวเองรึเปล่า?”

เธอส่งรูปถ่ายใบโฉนดให้เขาดู

“ที่ดินตรงนั้นหากจะขายให้คนอื่นก็จะต้องเสียที่ดินหลักเพื่อเป็นทางเข้าทางออกให้แก่ผู้ซื่อ แต่ถ้าหากขายให้พี่..ทางเธอก็ไม่ต้องเสียที่ดินเพิ่ม แต่ลิสาที่ตรงนั้นมันมีแต่ต้นองุ่นที่มีสายพันธุ์เก่าๆ ไม่ได้รับความนิยมแล้ว เธอคิดว่าพี่ควรจะเสียเงินซื่อที่ดินตรงนั้นเท่าไหร่ดีล่ะ?”

เขามีท่าทีที่แตกต่างออกไปจากเดิมมากพอสมควร ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงเหมือนเป็นคนละคนกับพี่เตลองซ์จอมกะล่อนก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิงเลย หรือเป็นเพราะว่าเขาจะเข้าสู่โหมดจริงจังในทันทีเมื่อเราพูดคุยเรื่องงานกัน

“ที่ดินตรงนั้นตอนแรกหนูว่าจะแบ่งขายสักห้าสิบไร่ค่ะ แต่พอมาคิดมาคิดไปหนูคิดว่าขายที่ดินมากขนาดนั้นในครั้งเดียวอาจจะขายได้ยากก็เลยจะขายให้พี่แค่ยี่สิบไร่”

หากว่าเป็นเรื่องงาน เธอเองก็ไม่คิดยอมถอยให้เขาเหมือนกันนั่นแหละ

“แบบนั้นเองสินะ แล้วลิสามีความคิดว่าจะขายที่ดินตรงนั้นไร่ละเท่าไหร่ล่ะ?”

ไม่รู้ทำไม ในใจของเธอถึงคิดว่าเขากำลังหยั่งเชิงเธออยู่ ตามคำบอกเล่าของพี่ส้มแป้น ไร่พูนสุขนั้นรวยมาก

ที่ดินแถวนี้ซื้อขายไร่ละประมาณสองล้านบาท แต่ที่ดินของเธอมันมีต้นองุ่นที่พร้อมจะเก็บเกี่ยวอยู่..

หากว่านี่คือการหยั่งเชิงหรือว่าการทดสอบเธอแล้วละก็ แม้แต่ก้าวเดียวเธอก็จะไม่มีวันเดินพลาดเลย

“ไร่ละสี่ล้านค่ะ”

เตลองซ์ยกมือขึ้นมาลูบคางเบาๆ

“ลิสา บางทีเธออาจจะต้องศึกษาเรื่องราคาที่ดินมาใหม่นะ”

อลิสายกยิ้ม เธอส่งยิ้มที่เจิดจ้าราวกับดวงตะวันให้เขา มันไม่ใช่รอยยิ้มของผู้ที่เดือดร้อนหรือว่ากำลังมาขอความช่วยเหลือจากเขาเลยสักนิด

“เอ๋..ที่ดินแถวนี้ไม่ใช่ไร่ละสี่ล้านหรอกเหรอคะ พอดีว่าลิสาได้พูดคุยเรื่องการขายที่ดินกับพี่จองชัย พี่เขาบอกกับลิสาว่าหากจะขายที่ดินไร่เจริญรุ่งพร้อมจะรับซื้อไม่อั้นเลยในราคาไร่ละสี่ล้าน เพียงแต่ที่ดินที่ติดกับไร่เจริญรุ่งคนสวนพึ่งจะไถต้นแม่พันธุ์องุ่นออกไปเพื่อลงปลูกต้นกล้าใหม่ ลิสาก็เลยคิดว่าไม่อยากจะขายตรงนั้น แต่ถ้าการขายที่ดินตรงส่วนนี้ทางไร่พูนสุขไม่ยอมซื้อ เห็นทีว่าลิสาจะต้องไปขายที่ดินตรงที่พึ่งไถไปให้ไร่เจริญรุ่งแล้วล่ะคะ”

พูดออกไปแบบนี้แล้ว ไม่ซื้อก็ให้มันรู้ไปสิ..

เตลองซ์หัวเราะออกมาเสียงดัง เขาลุกขึ้นก่อนจะย้ายไปนั่งข้างๆ อลิสาแทน

ยัยเด็กนี่ไม่ได้โง่..ห่างไกลจากคำว่าไร้เดียงสามากทีเดียว แถมยังเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก

เธอจะเอาเวลาที่ไหนไปพูดคุยกับไอ้จองชัยกันเพราะว่าเมื่อวานเธอแทบจะอยู่กับเขาตลอด

“ลิสา..สี่ล้านมันแพงไปนะครับ”

ปลายนิ้วของเขากำลังไล้ไปบนริมฝีปากของเธออย่างเชื่องช้า แต่ทว่ามันกลับสร้างความร้อนให้ร่างกายของเธออย่างน่าประหลาด

“สามล้านเก้าก็ได้ค่ะ..”

เขามองสบตาเธอ ดวงตาของเตลองซ์กำลังจ้องมองไปที่ดวงตาสั่นไหวของอลิสาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลดละ

“เอาอย่างนี้ พี่รู้ว่าเราไม่ได้อยากขายที่ดินของไร่อุดมรัก ลิสาต้องการเงินเท่าไหร่มายืมพี่ไปก่อน”

อลิสารีบส่ายหน้าในทันที

“ลิสาไม่อยากสร้างภาระเพิ่มค่ะ ต้องเอาเงินส่วนหนึ่งไปตัดหนี้ธนาคารที่ค้างเอาไว้ หนูไม่อยากเอาหนี้ไปตัดหนี้เพราะมันเท่ากับว่าจะต้องมาติดหนี้ใหม่อยู่ดี แถมยังต้องจ่ายดอกเบี้ยให้พี่..”

เขายกมือขึ้นมาแตะบนริมฝีปากของเธอในทันทีเพื่อให้เธอหยุดพูด

“มันมีวิธีง่ายๆ มากกว่านั้นอีกนะ วิธีนี้จะช่วยให้ไร่อุดมทรัพย์ฟื้นตัวกลับมาได้ไวมากยิ่งขึ้น แถมยังช่วยให้หนูสามารถใช้เงินของพี่ได้ไม่จำกัดด้วย...”

คราวนี้เป็นอลิสาที่ยกมือขึ้นมาปิดปากเขาเอาไว้

“หนูไม่อยากมานั่งร้องไห้เพราะว่าสามีไปมีเมียน้อยหรอกนะคะ เพราะแบบนั้นหนูไม่มีทางแต่งงานกับพี่หรอก”

เตลองซ์ถึงกับชะงักกับคำพูดของอลิสา

“นี่พี่ดูเป็นคนเจ้าชู้ขนาดนั้นเลยเหรอ? ทั้งที่พี่จริงจังมากเลยนะ”

อลิสาถอนหายใจ

“หนูว่าเรากำลังหลงประเด็นสรุปว่าพี่จะซื้อที่ดินของหนูไหมคะ หากว่าไม่หนูจะได้ไปที่ไร่เจริญรุ่งแทน”

เตลองซ์ดึงอลิสาเข้ามากอด เขาอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปหอมแก้มเธอแรงๆ

“คิดว่าจะได้ออกไปจากที่นี่ง่ายๆ งั้นเหรอลิสา..”