ตอนที่10. ท่านเป็นใคร

คำตอบรับของแม่ทัพสาว ราวสายฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะของครอบครัวท่านเจ้าเมือง ในอดีตก่อนที่เขาจะเลื่อนตำแหน่ง ได้ทำทุกทางช่วงชิงภรรยาผู้อื่นมา ทั้งยังตั้งใจกำจัดสายเลือดของนางให้พ้นสายตา วันนี้คนทั้งคู่กลับมาพร้อมนำความแค้นมาทวงคืนต่อเขา

            “ใต้เท้าเจียงมีสิ่งใดอยากจะแก้ต่างหรือไม่”

            “ข้าไม่ได้ทำ! มันเพราะความมิรู้พอของนางต่างหาก”

            “ความผิดจะโยนไปมาเพื่อสิ่งใดกัน ไหน ๆ ข้าก็เลือกตัดสินท่านตรงนี้แล้ว ก็ทำเสียให้เสร็จสิ้นในทุกเรื่อง ส่วนเจียงฮูหยินรู้สึกเช่นไรบ้าง ผิดหวังมากกว่าเดิมอย่างที่ข้าเคยบอกหรือไม่”

            “ท่านแม่ทัพ ได้โปรดเมตตาด้วยเจ้าค่ะ ข้ากับลูกมิรู้เห็นในสิ่งที่สามีของข้าทำจริง ๆ นะเจ้าคะ”

            “หึ ๆ เรื่องของสามีเจ้าอาจไม่รู้เห็น หรืออาจร่วมมือ ข้าย่อมไม่อาจรู้เห็นภายในใจของเจ้าได้ แต่เรื่องที่กระทำต่อเกาชุนหลางข้าย่อมยากปล่อยผ่าน หากบาดแผลนี้อยู่บนใบหน้าของเจ้าหรือใครสักคนที่อยู่ตรงนี้ ตอบข้าได้หรือไม่ว่ายินดีมีมันไหม”

            ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเกาชุนหลาง รอยแผลเป็นนั้นยากนักที่ใครจะทำใจมองมันได้นาน เจียงฮูหยินทำได้เพียงก้มหน้าหลบสายตาของทุกคน

            บาดแผลทางกายเด่นชัด แล้วแผลทางใจของชายหนุ่มจะลึกเพียงใดกัน เสียงสาปแช่งก่นด่าดังขึ้นเป็นระยะ จากแผ่วเบามันดังก้องขึ้นในหูของเจียงฮูหยิน

            แม่ทัพสาวชำเลืองมองชายหนุ่มที่นั่งเคียงข้าง ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก อย่างน้อยคนที่เคยเอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาผู้คน วันนี้ก็สามารถที่จะกล้ายืดกายอย่างผ่าเผยได้แล้ว

            “รองแม่ทัพข้ารบกวนท่านแจกแจงความผิดต่าง ๆ แก่ท่านเจ้าเมืองได้ทราบด้วย”

            “ขอรับ”

            รองแม่ทัพเดินมารับสมุดบันทึกในมือของแม่ทัพสาว เรื่องนี้แม้ตัวพวกเขาอยู่ไกลถึงชายแดน แต่มวลเมฆาทำงานได้ดีเยี่ยม แม้บอกไม่ก้าวก่ายกันกับขุนนางในเมือง

แต่ใช่ว่าจะไม่สอดส่องเพื่อปกป้องตนเอง ซึ่งอีกนัยหนึ่งก็เพื่องานด้านมืด หรือก็คืองานขายข่าว ที่แม้ว่าจะถือเป็นงานสะอาด แต่เป็นอันรู้กันดีว่ามันมิใช่เช่นนั้นไปเสียทุกข่าว

ทุกคำที่รองแม่ทัพหนุ่มพูดออกมา ทำให้ครอบครัวของท่านเจ้าเมืองแทบไร้ที่ให้ยืน เงาหัวเหมือนจะเลือนหายไปตามความผิดแต่ละข้อ มิเว้นแม้แต่เรื่องที่ได้ทำต่อพ่อลูกสกุลเกา

เกาชุนหลางมองไปยังคนที่ทำร้ายเขา ยิ่งรู้ว่าท่านเจ้าเมืองทำสิ่งใดต่อสกุลเกา เขาแทบอยากจะปลิดชีพคนผู้นี้ด้วยมือตนเองยิ่งนัก ต่ำทรามถึงขนาดทำลายการค้า ทั้งยังทำให้สกุลเกาเลือนหายไปจากเมือง ลุงป้าน้าอาตรอมใจตายกันอย่างสิ้นหวัง หลานชายหญิงถูกทารุณและขายให้หอนางโลม จะมีอันใดน่ารังเกียจไปกว่านี้อีกหรือไม่

หญิงสาวสองนางที่สวมหมวดปีกกว้าง ยืนน้ำตานองหน้าฟังสิ่งที่เกิดกับสกุลเกา มือของทั้งคู่กำอาวุธที่ซ่อนภายใต้แขนเสื้อเอาไว้แน่น เรือนร่างที่งดงามถูกพรากไป เพียงเพราะสกุลถูกทำให้ล่มสลาย

“พี่ชายของพวกเจ้าคงไม่อยากเห็นน้อง ๆ ที่มีสายเลือดเดียวกัน ต้องชดใช้ชีวิตให้แก่คนเยี่ยงเดรัจฉานเป็นแน่”

คำพูดที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้หญิงสาวทั้งสองแข็งนิ่งด้วยความตกใจ ด้วยไม่คิดว่าจะมีคนรู้เห็นสิ่งที่พวกนางกำลังจะทำ

“ท่านเป็นใคร”

“นายข้าไถ่ตัวพวกเจ้าออกมามิใช่เพื่อให้ทำเรื่องสิ้นคิด แต่เพื่อให้เริ่มต้นชีวิตใหม่ และอย่าได้ถามว่าอดีตคณิกาสามารถเริ่มอะไรได้ หากไม่สนเรื่องมีสามี แต่มุ่งมั่นทำงานหาเงินทองเลี้ยงตนเอง หนทางมากนักที่จะเลือกเดิน”

คนด้านหลังไม่ได้พูดเพียงอย่างเดียว แต่ยังยื่นมืออกมา เพื่อให้หญิงสาวทั้งสองตัดสินใจ ว่าจะเลือกเส้นทางใดสำหรับอิสระที่ได้คืนมา ทั้งคู่ต่างคิดหนัก ด้วยว่าไร้ที่พึ่งในชีวิต หากจะเดินไปบอกแก่ชายหนุ่มที่นั่งเคียงข้างแม่ทัพหญิง ก็กริ่งเกรงจะไม่ได้รับความเมตตา

ทว่าสุดท้ายแล้วมีดสั้นในมือของทั้งคู่ ก็วางลงบนฝ่ามือที่ยื่นมารอรับอย่างว่าง่าย พวกนางเป็นคนที่ถูกกระทำ หากญาติที่มั่งมีเงินทองจะทอดทิ้ง พวกนางก็จะยอมรับต่อชะตานั้น ขอแค่ได้เห็นคนที่ทำลายสกุลของพวกนางดับดิ้นไปต่อหน้าเท่านั้นก็สาแก่ใจแล้ว

“ไปกันเถอะ”

“ไปไหน!”

“ไปตามเส้นทางที่พวกเจ้าเลือก มาสิ!”

หญิงสาวทั้งสองเดินตามชายหนุ่มไปอย่างว่าง่าย เพราะชีวิตพวกนางนั้นไร้สิ่งที่จะเสียแล้ว หมับ! มือบอบบางของสองพี่น้องจับกันแน่น เมื่อชายหนุ่มผู้นั้น ได้พาเดินเลี่ยงมาจนถึงบันไดทางขึ้นไปหน้าประตูสกุลเกา ซึ่งสายตาของแม่ทัพหญิง และเกาชุนหลางหันมองมาที่ทั้งคู่พอดี

“คุณหนูเกาเชิญ”

สองพี่น้องก้าวขึ้นบันไดไปด้วยขาอันสั่นเทา นานแค่ไหนแล้วคำเรียกขานเช่นนี้หายไป พวกนางถูกขายไปหลังจากสกุลเกาสิ้นอำนาจ แม้จะเป็นสกุลสายรอง ทว่าก็หาได้รอดจากน้ำมือของท่านเจ้าเมือง ซึ่งในอดีตเป็นน้องชายของเจ้าเมืองคนก่อน ที่ย้ายไปประจำที่หัวเมืองอื่น

“ท่านแม่ทัพ ท่านพี่ชุนหลาง”

ทั้งคู่ย่อกายให้แก่แม่ทัพสาว ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เมื่อท่านแม่ทัพผายมือให้พวกนางไปนั่งยังเก้าอี้ ที่ถูกนำมาวางไว้ถัดจากเกาชุนหลาง

“อย่าร้องไห้ไปเลย วันนี้เราสกุลเกามิว่าสายหลักหรือรอง ล้วนได้รับความเป็นธรรมอย่างแน่นอน พี่จะไม่อ่อนแอให้ผู้ใดรังแกพวกเจ้าได้อีก”

เกาชุนหลางใช้มืออันหยาบกร้าน ประคองใบหน้าภายใต้หมวกปีกกว้างของญาติผู้น้องทั้งสอง สิ่งที่เขาคิดว่ารู้มากแล้ว แต่วันนี้มันเหมือนพวกเขาได้เปิดตาให้กว้าง กับสิ่งที่มันพังลงด้วยฝีมือของคนต่ำช้า

แม่ทัพสาวไม่ได้สนใจการปลอบโยนกันของสายเลือด ทว่าหญิงสาวพยักหน้าให้ทำการลงทัณฑ์ โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องหรือคำพูดใดอีก วันนี้นางจะให้จบแบบนี้ คนที่ชักใยจะได้ร้อนรนจนหางโผล่

“ท่านแม่ทัพ”

มู่อิงก้าวเข้ามายืนอยู่เบื้องหลังของผู้เป็นนาย พร้อมมองการลงทัณฑ์ในแบบของทหาร การสืบสวนนั้นเสียเวลาเกินไป หลักฐานพร้อมมูลก็แค่ลงมือ แต่จะว่าไปเหมือนสวรรค์เร่งเวลาให้พวกนางเหลือเกิน