ตอนที่22. ณ วังหลวง

เช้าวันถัดมา ณ วังหลวง

            ฮ่องเต้ถึงกับใบหน้าซีดเผือด เมื่อม้าเร็วเข้ามาส่งข่าว เหล่าขุนนางที่เข้าร่วมประชุม อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงอื้ออึง เมื่อข่าวการตายของแม่ทัพจ้าวและคู่หมั้น ส่วนท่านชายลั่วนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส ยากจะบอกได้ว่าจะรอดชีวิตถึงเมืองหลวงหรือไม่

            “ทูลฝ่าบาท แม่ทัพจ้าวเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน จนทำให้ท่านชายและอาคันตุกะของแคว้นเยี่ยได้รับบาดเจ็บ นับว่ามีใจคิดคดต่อแผ่นดิน”

            หนึ่งในขุนนางใหญ่กราบทูลแก่ฮ่องเต้ ถ้อยคำที่พูดออกมาทำให้ท่านมหาอำมาตย์ถึงกับใบหน้าแดงก่ำด้วยโทสะ

            “ข้าอยากรอฟังข้อเท็จจริงจากคนที่ร่วมคณะไปด้วย”

            “จะทรงรอได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อคนที่รอดล้วนเป็นคนของสกุลจ้าว”

            คำพูดของขุนนางผู้นั้นเจาะจงไปที่จ้าวลู่เหลียน ซึ่งมีรายงานว่านางรอดชีวิตกลับมาพร้อมคณะเดินทาง แม้จะบาดเจ็ดจากการต่อสู้ ย่อมเชื่อถืออันใดไม่ได้เพราะพี่น้องต้องเข้าข้างกันอยู่ดี

            “ท่านกล้าดีเยี่ยงไรมาปรักปรำว่าบุตรชายของข้าคิดคด”

            “แค่สตรีเพียงคนเดียว ถึงกับประมือกับแขกของบ้านเมือง นี่เขาคิดว่าตนเองเป็นใครกัน”

            “หากสตรีผู้นั้นเป็นบุตรสาวของท่าน หรือภรรยาของท่าน ตอบข้าสิ! ว่าท่านจะยินดีให้ชายอื่นพาตัวไปย่ำยีหรือไม่”

            “เพื่อบ้านเมือง ไยข้าจะไม่ยินยอม”

            คำตอบของขุนนางผู้นั้น สร้างความเห็นอันแตกแยกขึ้นในทันที โดยเฉพาะครอบครัวฝั่งภรรยาของขุนนางใหญ่ ผู้หวังล้มสกุลจ้าว

            “เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กอมมือเยี่ยงนั้นรึ! หรือผมขาวบนหัวข้ามันไม่ยืนยันอายุของข้าได้ดีพอ”

            “หามิได้พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท กระหม่อมเพียงทูลไปตามความเป็นจริงเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

            “ท่านมหาอำมาตย์ ท่านแม่ทัพหยวน เรื่องนี้ข้าจะให้ความเป็นธรรมแก่พวกท่าน เพื่อความสบายใจของทุกคน ข้าจะให้ท่านทั้งสองพักงานจนกว่าลั่วหยางจะกลับมาถึง”

            “พ่ะย่ะค่ะ/เพคะ”

            “แล้วเรื่องงานอภิเษกสมรสขององค์ชายเจ็ดเล่าพ่ะย่ะค่ะ”

            “ข้าจะเลื่อนออกไปก่อน”

            “ฝ่าบาทกระหม่อมขอเสนอ ให้มีจัดงานขึ้นก่อนที่ร่างของท่านแม่ทัพจ้าวมาถึงพ่ะย่ะค่ะ อย่างน้อยก็เป็นการปลอบประโลมใจพระนางกุ้ยเฟย และสกุลหลงพ่ะย่ะค่ะ

แขกที่เดินทางเพื่อร่วมงาน บางส่วนได้มาถึงแล้ว ส่วนแขกที่ยังมาไม่ถึง เราค่อยจัดเฉลิมฉลองให้ในภายหลัง หากการสืบวนเรื่องนี้ล่าช้า งานอภิเษกย่อมเลื่อนออกไปนาน แขกที่มารอร่วมงานอาจนำไปพูดให้แคว้นเยี่ยเราในทางเสียหาย อีกอย่างเรื่องการตายของท่านแม่ทัพจ้าว เรายังไม่ควรเปิดเผยออกไป หาไม่แล้วจะมีผลต่อความมั่นคงของชายแดนพ่ะย่ะค่ะ”

เป็นท่านมหาเสนาบดีกั๋ว ที่เสนอให้งานเลื่อนมาจัดเร็วกว่ากำหนด ข้อเสนอของเขาทำให้ขุนนางหลายฝ่ายเห็นด้วย รวมไปถึงท่านมหาอำมาตย์และแม่ทัพสาว

“เช่นนั้นในอีกสิบห้าวัน ให้มีพิธีอภิเษกสมรสขึ้นระหว่างองค์ชายลั่วเจี้ยน กับบุตรสาวของท่านราชครูหลง”

“เป็นพระมหากรุณายิ่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ท่านราชครูหลงรีบคุกเข่าคำนับต่อหน้าพระพักตร์ เมื่อสิ่งที่เขาคาดหวังได้เป็นจริงเสียที การตายของจ้าวลู่เชียน เกือบทำให้เสียการใหญ่ไปแล้ว ยังดีที่ยังมีคนเห็นด้วยกับเรื่องนี้

“เช่นนั้นวันนี้เลิกประชุมได้ ข้าอยากพักผ่อนสักหน่อย”

บุรุษในชุดมังกรลุกขึ้น เดินหายไปยังด้านข้างบัลลังก์ ด้วยความรู้สึกเหนื่อยหล้ากว่าที่เคย เมื่อแม่ทัพคู่บัลลังก์ไม่อยู่แล้ว ไหนจะครอบครัวของสหายกำลังตกที่นั่งลำบาก หลานชายคนโตของเขาก็บาดเจ็บสาหัส

ตำหนักพระนางกุ้ยเฟย

            เสียงหัวเราะอย่างชอบใจดังขึ้น ทำให้อ๋องหนุ่มที่เพิ่งก้าวมาถึงชะงักเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้าไปด้านใน เพื่อพบพระมารดาและน้องชาย ที่ให้คนไปตามเขามาพบ

            “ถวายบังคมเสด็จแม่”

            “มานั่งนี่เร็วเจี๋ยเอ๋อร์ เจ้ารู้เรื่องที่สกุลจ้าวถูกเพ่งเล็งรึยัง”

            “พ่ะย่ะค่ะ”

            อ๋องหนุ่มนั่งลงพร้อมเอ่ยตอบรับมารดาเสียงเรียบ ข่าวการตายของจ้าวลู่เชียนยังไม่ถูกประกาศ เขาไม่อาจวางใจอันใดได้เลย

            “ท่านพี่ดูไม่ยินดี”

            “การที่เสด็จพ่อยังไม่ประกาศถึงการตายของเจ้าลู่เชียน เราไม่ควรวางใจอันใดทั้งนั้น”

            “ทรงไม่ประกาศ แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะบอกใครไม่ได้”

            “คิดดีแล้วหรือ ที่จะยืมมือคนต่างแคว้นมาช่วยเหลือ”

            “ดูเหมือนท่านพี่มิเชื่อในฝีมือของข้า”

            “เจ้ามิเคยออกรบสักครั้ง กลทหารก็อ่านเพียงในตำรา อย่าได้คิดว่าทุกอย่างจะง่ายเช่นที่คิด”

            “ข้าคือว่าที่องค์รัชทายาท ย่อมต้องมีความคิดที่ก้าวไกลเกินกว่าที่ท่านพี่จะคาดถึง ดูแลสุขภาพให้ดีจนถึงวันที่ข้าก้าวขึ้นบัลลังก์จะดีกว่า”

            “หยุด!”

            พระนางกุ้ยเฟยตวาดเสียงกร้าว นางรู้นิสัยของลูก ๆ ดีว่าเป็นคนยังไง แต่เวลานี้พี่น้องมิควรแตกหัก แม้จะเห็นด้วยกับบุตรชายคนโต ถึงความสามารถของบุตรชายคนเล็ก แต่นางยังอยู่ไม่มีใครทำอันใดเขาได้อย่างแน่นอน

            “ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่”

            อ๋องหนุ่มเอ่ยขึ้น เขาไม่ควรโต้เถียงกับน้องชายต่อหน้ามารดา เพราะอย่างไรผลที่ออกมาเป็นเองอยู่ดีที่ผิด

            “สิ่งที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผลเจี๋ย แต่เจ้าไม่ควรประมาทสติปัญญาของมารดาเจ้าเยี่ยงนี้ ข้ามั่นใจถึงได้ลงมือทำ กว่าข้าจะพาพวกเจ้าสองพี่น้องมายืนในจุดนี้ได้ เจ้าคิดว่าข้าต้องฝ่าฟันกับสิ่งใดมาบ้าง”

            “ลูกเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

            “เอาเป็นว่าในวันแต่งงานของเจี้ยนเอ๋อร์ เราจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แขกที่มาร่วมงาน ล้วนเป็นพันธมิตรของเราทั้งสิ้น”

            “สกุลฝ่ายฮองเฮาเล่าพ่ะย่ะค่ะ”

            “นางเสียลูกจนสติฟั่นเฟือน จะเกรงกลัวอันใด ในเมื่อเสด็จพ่อของพวกเจ้ายืนอยู่ข้างเรา”

            พระนางกุ้ยเฟยยกสุราหวานขึ้นดื่ม เมื่อทุกอย่างที่นางเพียรพยายามมาแสนนาน บัดนี้ใกล้ความเป็นจริงแล้ว หากจะว่านางหักหลังสวามี แล้วอย่างไรในเมื่อเขาลังเลไม่ทำในสิ่งที่นางวาดหวังเสียที

            “พ่ะย่ะค่ะ”

            ลั่วเจี๋ยรับคำเสียงเรียบ ก่อนจะยกสุราหวานดื่มอย่างเงียบ เขารู้ดีว่ามารดาไม่คิดที่จะให้หยุดที่ตำแหน่งรัชทายาท แต่คือบัลลังก์ที่อยู่เบื้องหน้าต่างหาก อยากเป็นใหญ่ใจต้องนิ่งพอ แต่สิ่งที่ผู้เป็นแม่และน้องชายของเขากำลังทำ คือการเร่งรัดมิรู้รอ ผลที่ตามมามันจะไม่เหมือนอย่างที่คิดไว้เป็นแน่