ตอนที่26. ณ วังหลวง

“พี่ชายของข้า รู้จักเพียงการปกป้องครอบครัว”

แม่ทัพสาวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มอันอ่อนโยน ชีวิตของคนอื่นอาจราบรื่นเพราะร่ำรวย แต่ชีวิตของลูกหญิงหม้ายนั้นล้วนต้องต่อสู้ การที่พี่ชายบุญธรรมไม่ค่อยแสดงตัว มิใช่เขาถูกลืม แต่เพราะเขาเลือกทำหน้าที่เป็นปีกที่กางปกป้องครอบครัวอยู่เบื้องหลัง เขาคือเงาที่ไม่เคยหายไปไหน แค่ไม่ชื่นชอบเปิดเผยตัวก็เท่านั้น

“ข้าไม่แปลกใจเลยว่าทำไม การค้าของมวลเมฆาถึงมั่นคงนัก”

“การให้ใจคนใช่ว่าเราจะได้ใจตอบแทนเสมอ ทุกอย่างล้วนเสี่ยงทั้งสิ้น”

“วันนี้เจ้าเหนื่อยมากแล้ว เราเข้านอนกันเถอะ”

กั๋วเชียวหลางจูงมือภรรยาเข้าเรือน เขาไม่สนว่าตอนนี้จะมีสายตาของศัตรูคนไหนซุ่มมองอยู่ เพราะอีกไม่กี่วันทุกอย่างก็จะต้องจบสิ้น มิว่าจะเป็นฝ่ายไหนกำชัย ขอแค่เวลาที่ยังเหลืออยู่ในตอนนี้ เขาได้ใช้มันให้คุ้มค่าก็ดีมากแล้ว

สิบห้าวันต่อมา วังหลวง

          เสียงดนตรีดังก้องไปทั้งลานหน้าท้องพระโรง เพื่อเฉลิมฉลองสำหรับงานอภิเษกสมรสขององค์ชายเจ็ด แขกจากต่างเมืองที่มาถึงก่อนหน้า ได้เข้าร่วมแสดงความยินดีกันอย่างคับคั่ง

            พระนางกุ้ยเฟยคลี่ยิ้มกว้าง เมื่อเห็นโอรสคนโปรด กำลังจะก้าวสู่อำนาจอันแท้จริง ใบหน้างามที่แต่งแต้มมาเป็นอย่างดี เหลียวมองไปที่พระสวามีและฮองเฮา

            พิธีของคู่บ่าวสาวผ่านไปด้วยดี จนถึงช่วงการแสดง ที่บรรดาคุณหนูสกุลใหญ่ได้ร่วมแสดง ลั่วเจี้ยนมองไปที่ร่างอวบอิ่มในชุดนางรำสีแดงเพลิง เขาจดจำได้ดีว่านางเป็นใคร

            ชายหนุ่มยกสุราขึ้นดื่มอย่างมีความสุข แขกที่มาร่วมงาน ต่างเป็นคนที่มารดาผูกมิตรเอาไว้แล้วทั้งสิ้น การที่เขาเลือกแต่งกับบุตรสาวท่านราชครู ก็เพื่อใช้อำนาจของบิดานางมาช่วยส่งเสริมเขา

            แม้จะช่วงชิงบัลลังก์มาได้ ก็ต้องมีขุนนางที่มากด้วยอำนาจหนุนบัลลังก์ สกุลกั๋วตอนนี้ก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าขุนนางเก่าแก่ บุตรชายไร้น้ำยา สะใภ้ถูกลิดรอนอำนาจจนสิ้น จะเอาอะไรมาต่อกรกับเขา

            เหล่านางรำเริ่มโยกย้ายร่างกายตามเสียงดนตรี ทุกสายตาต่างจับจ้องในความงดงามนั้นเป็นจุดเดียว ส่วนคู่บ่าวสาวกระซิบกระซาบกันอยู่บ่อยครั้ง

            การกระทำของทั้งคู่ ทำให้ชูเยี่ยนไม่อาจทนมองได้อีกต่อไป หญิงสาวเคลื่อนกายเข้าใกล้เจ้าบ่าว ก่อนจะดึกปิ่นปักผมอันแหลมคมออกมา ปึก! ตุบ! ทว่าก่อนที่อาวุธนั้นจะถึงตัวองค์ชายเจ็ด

            องครักษ์ได้ใช้ฝ่ามือซัดเข้าที่กลางอกของนางเต็มแรง ส่งผลให้ร่างงามกระเด็นไปตกอยู่กลางลานกว้าง ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่นางรำ ผู้มีความอุกอาจหมายทำร้ายองค์ชาย

            “บังอาจนัก! ทหารนำตัวนางไปประหาร!”

            พระนางกุ้ยเฟยลุกขึ้นชี้นิ้วสั่งการเสียงกร้าว ชูเยี่ยนดึงผ้าคาดใบหน้าออก พร้อมตวัดสายตามองไปยังคนรัก เสียงอื้ออึงรอบด้านดังขึ้นในทันที เมื่อทุกคนเห็นใบหน้าของคนลงมือ

            ท่านเสนาบดีชูและภรรยาถึงกับนิ่งค้างราวถูกสาป เพราะไม่คิดว่าบุตรสาวจะทำเรื่องเช่นนี้ได้ ครอบครัวของเขาไม่เคยแสดงความกระด้างกระเดื่องจนถูกเพ่งเล็งมาก่อน ทว่าวันนี้บุตรสาวกลับชักศึกเข้าบ้านเสียอย่างนั้น

            “สกุลชูคิดกบฏสินะ!”

            ท่านราชครูหลงเอ่ยขึ้นเสียงดัง ทำให้ทุกสายตาเบนไปยังท่านเสนาบดีและภรรยาในทันที

            “สกุลชูไม่เคยคิดกบฏแม้แต่น้อย”

            เป็นชูเยี่ยนที่ถูกทหารคุมตัวอยู่เอ่ยขึ้น ก่อนจะตวัดสายตากลับไปที่เจ้าบ่าว ดวงตาที่แดงก่ำเอ่อคลอไปด้วยน้ำใส ๆ มันคือความเจ็บปวดที่สุดของสตรี

            “เจ้าตั้งใจจะทำร้ายองค์ชายเจ็ด ยังมีหน้ามาพูดว่ามิได้คิดกบฏอีกเช่นนั้นรึ!”

            “บุรุษที่สายเลือดสูงส่งเสียเปล่า แต่ทำตัวต่ำช้า ไยข้าจะสังหารเขาไม่ได้”

            “เจ้าพูดบ้าอะไร รีบเอาตัวนางไป!”

            ลั่วเจี้ยนเกรงว่าความลับจะถูกเปิดเผย จึงรีบสั่งการให้นำตัวของชูเยี่ยนออกไป ความลับจะไม่มีอีกต่อไปถ้านางตาย

            “ช้าก่อน! ให้นางพูด”

            “ฝ่าบาท/เสด็จพ่อ” สองแม่ลูกพูดขึ้นพร้อมกัน        

            “ทูลฝ่าบาท องค์ชายเจ็ดกับหม่อมฉันคือคนรักกัน เราแอบมีสัมพันธ์ลึกซึ้งมานานหลายปี ตามจริงแล้วหม่อมฉันก็เฝ้ารอเวลาตามที่เขาบอกมาตลอด แต่จนวันที่หม่อมฉันรู้ว่าตั้งครรภ์ แล้วเขาทอดทิ้งอย่างมิไยดี หม่อมฉันย่อมไม่อาจทนได้เพคะ”

            “ลั่วเจี้ยน! เจ้าทำเรื่องต่ำช้าเช่นนี้จริงรึไม่!”

            “เสด็จพ่อลูกไม่ได้ทำนะพ่ะย่ะค่ะ นางเที่ยวยั่วยวนบุรุษไปทั่วเมืองหลวง มิรู้ว่าตั้งครรภ์กับผู้ใดแล้วมาใส่ความลูก”

            “เป็นท่านมิใช่รึ! ที่ให้ข้าทำเช่นนั้น เพื่อกำจัดคนที่ขวางทางท่าน มิให้ได้ตำแหน่งองค์รัชทายาท เป็นท่านที่หลอกลวงข้ามานานปีลั่วเจี้ยน อึก!”

            “กรี๊ด!! เยี่ยนเอ๋อร์ลูกแม่”

            ชูฮูหยินถลาเข้าหาบุตรสาว มืออันสั่นเทาลูบไปตามใบหน้าที่ขาวซีด มันมิใช่เรื่องจริง นางแค่ฝันไปเท่านั้นใช่ไหม!

            “ลั่วเจี้ยน! ต่อหน้าข้า! เจ้ายังกล้าลงมือ เจ้ามิยำเกรงต่อข้าแล้วเช่นนั้นรึ!”

            “ยำเกรงรึพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ พระองค์เคยมองเห็นข้าอยู่ในสายตาบ้างไหมเล่า ทุกอย่างล้วนเป็นองค์ชายใหญ่ แม้แต่ตำแหน่งที่มันควรเป็นของข้า ยังคิดที่จะมอบมันให้ไอ้เด็กปากมิสิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นครอบครอง แล้วนี่ยังทรงเชื่อสตรีชั้นต่ำมากกว่าคนเป็นลูก เราสองคนยังมีความสัมพันธ์ใดต่อกันอีก”

            เหล่าขุนนางภักดีต่างลุกฮือขึ้นด้วยความแตกตื่น เมื่อมีทหารจำนวนมากบุกเข้าโอบล้อมลานพิธี ก่อนที่แขกจากต่างแคว้นจะลุกขึ้น พร้อมทั้งก้าวไปยืนเคียงข้างองค์ชายเจ็ด

            อาวุธถูกนำออกมาราวกับถูกตระเตรียมเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว ฮ่องเต้มองสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ ด้วยแววตาอันเชยชา เหมือนทรงรู้อยู่ก่อนแล้วว่าจะต้องมีวันนี้

            “เสด็จพ่อ ฮองเฮา หลบเข้าด้านในก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

            เป็นจิ้งอ๋องลั่วเจี๋ย ที่วิ่งเข้ามายืนบังผู้เป็นพ่อและมารดาเลี้ยงให้พ้นทางอาวุธ

            “เจี๋ย! เจ้าคิดทรยศต่อแม่และน้องเช่นนั้นรึ!”

            พระนางกุ้ยเฟยที่ตอนนี้เดินไปอยู่ข้างกายโอรสคนเล็ก เอ่ยถามโอรสคนโตของนางด้วยมิอยากจะเชื่อ ว่าคนที่รับรู้ทุกอย่างมาตลอด จะคิดคดเข้าข้างศัตรู

            “แต่นี่คือพ่อของข้า”

            “ในเมื่อท่านเลือกที่จะตายข้างเขา เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าใจดำ”

            ลั่วเจี้ยนเอ่ยเสียงกร้าว เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ ตามจริงมันควรเกิดขึ้นในค่ำคืนของงานเฉลิมฉลอง แต่เมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมเขาต้องรอให้ถูกคุมตัวเข้าคุกหลวง กับเรื่องที่ทำกับชูเยี่ยน มิสู้ลงมือช่วงชิงมันมาเสียแต่ตอนนี้เลย