ตอนที่30. จบ.

 สิบวันต่อมา จวนสกุลกั๋ว

          หลังจากเรื่องวุ่นวายสิ้นสุดลง กว่าที่สองสามีภรรยาจะได้พบหน้ากัน ก็กินเวลาไปนับสิบวันเลยทีเดียว หมับ! กั๋วเชียวหลางคว้าร่างภรรยาเข้าสู่อ้อมแขน แม่ทัพสาวยังคงนิ่งงันด้วยมิคิดว่าเขาจะทำเช่นนี้

            “คืนนี้เราจะไม่คุยเรื่องงาน ทั้งของเจ้าและข้า แต่จะเป็นเรื่องของเราเท่านั้น”

            ชายหนุ่มพูดชิดอยู่กับกลุ่มผมดกดำของภรรยา แม้ว่าใจของเขาจะแป้วไปมาก ด้วยนางยืนนิ่งในอ้อมกอดของเขา แต่ทว่ามิได้โอบรัดเขาตอบเลยแม้แต่น้อย

            “เรื่องไหน!”

            คำถามห้วนสั้นของนาง แทบจะทำให้กั๋วเชียวหลางหลั่งน้ำตา เขาอยากให้นางสัมผัสได้ถึงความรู้สึก ที่เขาพยายามถ่ายทอดให้แก่นางในตอนนี้

            “เรื่องอนาคตของครอบครัวเราอย่างไรเล่า”

            “ว่ามาสิ!”

            แม่ทัพสาวมิใช่ไม่รู้ว่าตอนนี้ สามีของนางกำลังต้องการสื่อถึงอะไร หากนางไร้ความทรงจำในอีกโลก อาจยังไม่รู้ประสากับความรัก แต่เพราะนางเคยมีมันมาก่อนแล้ว จึงรู้ว่าตอนนี้สามี กำลังรู้สึกเยี่ยงไรต่อนาง

            “อื้อ!”

            ไม่มีคำพูดใดนอกจากเสียงครางเบา ๆ เมื่อริมฝีปากหนาประกบลงบนเรียวปากอวบอิ่ม มือที่เคยแนบข้างลำตัว เวลานี้มันวางทาบกับแผ่นหลังแกร่งของชายหนุ่ม

            กั๋วเชียวหลางไม่รอให้นางหายไปจากชีวิต แต่เขาจะผูกชีวิตของเขาและนางเอาไว้ด้วยกัน กับการเข้าหอจริง ๆ ของเขาและนาง ใช่ว่าตัวเขาไม่เคยเหลียวมองสตรีใด แต่ไม่มีใครทำให้เขารู้สึกใจเต้นทุกครั้งที่เห็นหน้า จนวันนี้ที่เขามั่นใจว่าต้องการให้นางเคียงข้างไปจนชั่วชีวิต

            แม่ทัพสาวไม่มีเหตุผลใดที่จะปฏิเสธสามี ในเมื่ออย่างไรเสียเขาและนางก็ต้องอยู่กันไปอีกยาวนาน หากเขาไม่ต่ำช้าหรือหักหาญน้ำใจของนาง คำว่าหย่าร้างย่อมไม่เกิดขึ้น

            ทางด้านจวนสกุลชู ทุกอย่างในเวลานี้มันช่างเงียบเชียบยิ่งนัก บุตรสาวอาการยังไม่ดีขึ้น เพราะนางบอบช้ำทั้งทางกายและใจ เขาช่างเป็นบิดาที่ไม่เอาไหนสักอย่าง เมื่อภรรยาช่วยเหลือกบฏ ตัวเขาก็ถูกเพ่งเล็งแม้ว่าจะยังไม่ถูกขับออกจากราชสำนักก็ตามที

            “นางมีท่านเป็นที่พึ่งเดียว ต่อไปก็อย่าได้เดินเส้นทางที่เห็นแก่ตัวอีกนะเจ้าคะ”

            ชูถงเงยหน้ามองคนพูด ก่อนจะลุกขึ้นก้าวเข้าหานางเพื่อจะสวมกอด กึก! ทว่าเท้าหนาจำต้องหยุดลง เมื่อหยวนเฟยชี้ปลายกระบี่มาจ่ออยู่ตรงหน้าของเขา

            “ใต้เท้าโปรดรักษามารยาทด้วย”

            “ขออภัย”

            “ข้านำยามาให้คุณหนูชู การใช้บุตรสาวข้าได้เขียนไว้อย่างระเอียดแล้ว ส่วนนี่คือของที่ข้านำมาเยี่ยมนาง”

            “มิเข้าไปพบนางหน่อยหรือ”

            “ข้าคือคนที่ทำให้มารดาของนางต้องตาย หากพบหน้ารังแต่จะทำให้นางอาการทรุดหนัก”

            “เยว่หลี!”

            “ใต้เท้า ข้าคือหยวนไป่หลีหาใช่คนที่ท่านเคยรู้จักไม่”

            “ข้า...”

            “เวลาที่ผันผ่านหลายสิ่งอย่างย่อมเปลี่ยนแปลง ใต้เท้าอย่าได้ยึดติดกกับอดีตเลยนะเจ้าคะ ข้าต้องขอตัวกลับก่อน”

            ชูถงทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังของอดีตภรรยา เขามั่นใจว่าเป็นนาง แต่ก็อย่างที่นางบอก เวลามันล่วงเลยมานานแล้ว เขาไม่ควรดึงนางให้มาตกต่ำไปกับเขาอีก เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของเขา ที่ทำให้วันนี้ต่อให้เขาสำนึกได้มันก็สายไปเสียแล้ว

            “เหตุใดท่านแม่ยังช่วยเหลือเขาอีกเล่าขอรับ”

            “ใช่ว่าแม่ตัดเขาไม่ขาด แค่อยากแสดงเจตจำนงที่ชัดเจนต่อเขา หาไม่แล้ว! เขาก็ยังคงฝังใจว่าแม่คือเยว่หลีผู้นั้น และต่อให้ใช่แล้วอย่างไร! อดีตมีไว้เป็นบทเรียนหาใช่นำมากำหนดอนาคต การที่แม่เลือกมาเมืองหลวง แค่ไม่อยากให้น้องสาวเจ้าถูกตราหน้าว่าเป็นคนบาป”

            “ทั้งที่เขาคิดจะกำจัดท่านแม่นะขอรับ”

            “แล้วเขาทำหรือไม่เล่า เอาไว้เขาลงมือเมื่อไหร่ แม่จะไม่ห้ามเจ้าแม้ครึ่งคำเลย”

            หยวนไป่หลีพาบุตรชายบุญธรรมเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม นางแค่ปกป้องลูก ๆ มิใช่เพราะมีใจรักในคนทรยศเช่นชูถง สิ่งที่เขาได้รับในทุกวันนี้ มันยิ่งกว่าตายทั้งเป็นอีก สิ่งที่คนหยิ่งผยองรับไม่ได้ ย่อมเป็นสายตาของผู้คน

            หากเทียบกับนางแล้ว เขายังถือว่าโชคดีกว่าหลายเท่า ที่ยังมีบ้านมีเงินเลี้ยงปากท้อง แต่นางในอดีตต้องทนกับคำพูดและสายตาของผู้คน ไหนจะเงินทองข้าวของประทังชีวิต ที่กว่าจะได้มาให้ลูก ๆ อิ่มท้อง ล้วนต้องแลกด้วยการทำงานอย่างหนัก

            แต่มันก็เพียงไม่นาน เมื่อบุตรชายหญิงของนางเติบโต ก็นำพาแต่ความรุ่งเรืองมาให้ ตอนนี้จะกี่คำพูดหรือกี่สายตาก็หาได้ระคายความรู้สึกของนางไม่ ต่างจากชูถงที่ต้องแบกรับมันไปจนชั่วชีวิต

            หกเดือนถัดมา สกุลหยวนได้มีงานมงคลขึ้นอีกครั้ง เมื่อหยวนไป่หลิงได้ฤกษ์เข้าพิธีแต่งงานเสียที ซึ่งฝั่งเจ้าบ่าวนั้นแทบจะทนรอไม่ไหว แต่เพราะต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย และรอฤกษ์ที่ดีที่สุด ก็กินเวลามากว่าหกเดือน

            ซึ่งท่านชายเว่ยและองค์รัชทายาทจากฉู่ ต่างอยู่รออวยพรสหายรักมิได้เดินทางกลับแคว้นก่อนแต่อย่างใด ความครื้นเครงมีตั้งแต่รุ่งเช้า จนถึงเวลาส่งตัวคู่บ่าวสาวเข้าหอ

            แสงเทียนในห้องหอดับลง กั๋วเชียวหลางได้จูงมือภรรยาเดินกลับไปยังเรือนพักของเขาและนาง สุราที่ทุกคนเห็นว่านางดื่มนั้น แท้จริงมันเป็นเพียงน้ำดอกเหมยกุ้ย

            ต่อให้ใครเอามีดมาจ่อคอเขาในตอนนี้ เขาก็ไม่มีวันยอมให้ภรรยาได้ดื่มสุราแม้แต่หยดเดียว เพราะอยากให้ความสุขของสหายผ่านไปก่อน เขาค่อยเพิ่มความยินดีให้อีกชั้นกับข่าวของเขา

            “ดึกมากแล้วง่วงรึยัง”

            ชายหนุ่มช่วยภรรยาผลัดเปลี่ยนชุด และเครื่องประดับแม้จะน้อยชิ้น แต่เขาก็อยากที่จะเป็นคนทำให้นางด้วยตนเอง มือหนาค่อย ๆ ใช้หวีแปรงผมให้แก่ภรรยาอย่างเบามือ

            “ถ้าข้ายังไม่ง่วง ท่านจะทำอะไร”

            “ภรรยาเจ้าอย่าได้ทำเช่นนี้”

            กั๋วเชียวหลาง พยายามข่มความต้องการเอาไว้สุดความสามารถ นางกำลังมีทายาทของเขาอยู่ในท้อง เขาต้องรู้ที่จะหักห้ามใจตนเองให้มาก

            “เบา ๆ ไม่เป็นไรหรอก”

            แม่ทัพสาวหันกลับไปเผชิญหน้ากับสามี รอยยิ้มมีความนัยของนาง ทำให้คนที่ยืนอยู่อดไม่ได้ ที่จะโน้มใบหน้าลงมอบจูบหวานซึ้งให้ภรรยา ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นเร้าร้อน

            แม้ว่าเวลาของเขาและนางจะพบเจอกันไม่นาน แต่ทุกอย่างมันสามารถที่จะเรียนรู้ความเป็นตัวตนของกันและกันได้ จะเป็นคนที่ใช่หรือไม่นั้น เวลาและการกระทำคือสิ่งตัดสิน

            นางไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เป็นภรรยาและมารดา และสิ่งที่เขาทำเพื่อนางและลูก คือการสละตนเอง ติดตามนางกลับไปยังชายแดนเหนือ ยอมวางมือจากการเป็นองครักษ์เงาเคียงบัลลังก์ ไปเป็นเพียงพ่อบ้านที่ต้องคอยดูแลลูก ๆ แทนนางที่ยังต้องเป็นรั้วของแผ่นดิน

           

มิว่าชาติกำเนิดจะสูงต่ำ ล้วนอยู่ที่การกระทำ

          ความรักจะยั่งยืนหรือไม่ ล้วนอยู่ที่การรักษา

          รอยยิ้มจะงดงามเพียงใด ล้วนอยู่ที่คนมอง

จบบริบูรณ์