ตอนที่24.  ไม่สงบ

            “ป้าจูเสร็จธุระของนางแล้ว เราก็เร่งออกเดินทางเข้าเมืองหลวงกันเถอะ หากค่ำมืดจะทำให้ท่านแม่ทัพของเจ้าเป็นกังวล”

            “เจ้าค่ะ”

            สาวใช้สูงวัยรีบก้าวขึ้นรถม้า ส่วนหยวนเฟยและมู่อิง ต่างแยกย้ายไปที่ม้าของตนเอง คณะเดินทางเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนร่างที่นอนเกลื่อนอยู่เบื้องหลัง

สองชั่วยามต่อมา

            ก่อนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า รถม้าจากเมืองหยางได้มาถึงหน้าจวนสกุลหยวน แม่ทัพสาวพร้อมด้วยสามี ยืนยิ้มกว้างเมื่อเห็นทุกคนมาถึงอย่างปลอดภัย

            “หยวนเฟยคารวะ คุณชายกั๋ว”

            กั๋วเชียวหลาง ค้อมศีรษะรับการคารวะจากชายหนุ่ม ผู้ที่ใช้แซ่เดียวกับภรรยา

            “พี่เฟยการเดินทางเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ มีใครดื้อรั้นหรือไม่”

            “ย่อมไม่มี”

            “ท่านพี่ นี่คือท่านพี่หยวนเฟย หัวหน้ามวลเมฆา และเขายังเป็นพี่ชายคนโตของเราสองพี่น้อง ส่วนประวัติใดนั้นคืนนี้ท่านก็ถามเขาด้วยตนเองเถิด”

            “เมืองหลวงยินดีต้อนรับ ท่านพี่เฟย”

            “พี่น้องทักทายกันจนลืมคนแก่ไปเสียแล้วกระมัง”

            ประตูรถม้าเปิดออก กั๋วเชียวหลางรีบก้าวยาว ๆ ก่อนจะยื่นมือไปให้แม่ยายจับเพื่อพยุงกายลงจากรถม้า แม่ทัพสาวเลิกคิ้วสูงเมื่อถูกสามีชิงตัดหน้าไปรับมารดาลงจากรถม้า

            “มีหรือข้าจะลืมสตรีแกร่งไปได้”

            เพียงมารดาก้าวลงมายืนบนพื้นได้อย่างมั่นคง แม่ทัพสาวได้โอบกอดมารดาด้วยความคิดถึง จนผู้เป็นแม่เตือนว่านางกำลังหายใจไม่ออก ด้วยถูกรัดเสียแน่น

            “ไหน! เจ้าผอมไปหรือไม่ขอแม่ดูหน่อย”

            มือนุ่มประคองใบหน้างามของบุตรสาว ก่อนจะพินิจดูให้ถี่ถ้วน กว่าสองปีที่ไม่ได้พบหน้า บุตรสาวของนางโตขึ้นมากทีเดียว หยวนไป่หลีหันไปเอ่ยทักทายบุตรเขย และเหล่าทหารติดตามของบุตรสาว ที่มีความคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

            ใบหน้างามของนายหญิงใหญ่สกุลหยวน เรียกว่าเวลามิอาจพรากมันไปจากนางได้เลย และในจังหวะนั้นเอง คนที่ซุ่มดูนางอยู่ถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งกาย เพราะใบหน้านี้แม้จะไม่ได้พบเจอมากว่ายี่สิบปี มันยังคงงดงามตราตรึงในห้วงคำนึงไม่เคยเลือนหาย

            “เยว่หลี!”

            ชูถงพูดขึ้นราวคนละเมอ เมื่อเห็นใบหน้าของนายหญิงสกุลหยวนชัดถนัดตา อีกด้านห่างออกไป ต้วนอี้เหยากำหมัดแน่น เมื่อเห็นท่าทางของสามี ที่กำลังมองไปยังสตรีผู้นั้น

            “เจ้าจะดวงดีไปถึงไหนกัน”

            การที่เยว่หลีมายืนอยู่ที่นี่ นั่นเท่ากับคนของบิดาทำงานไม่สำเร็จ ช่างไร้ค่าสิ้นดี งานเล็กน้อยแค่นี้ก็ทำพลาด ต้วนอี้เหยาสะบัดใบหน้าเดินหายไปในความมืดที่ปกคลุมรอบด้านมาครู่ใหญ่แล้ว

            ตีเหล็กย่อมต้องตีตอนร้อน นางจะไม่รอให้มันสายเกินแก้ ไม่อยากเชื่อเลยจริง ๆ ว่าหญิงท้องแก่อยู่อย่างอดอยาก จะสามารถรอดชีวิตมาได้จนถึงวันนี้

            ภายในจวนแม่ทัพ เสียงพูดคุยอย่างครื้นเครงของทุกคน ทำให้กั๋วเชียวหลาง ที่เป็นสมาชิกใหม่ของบ้านอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม ภรรยาในมุมนี้ดูมีความสุขเหลือเกิน

            เพราะความเป็นกันเองเช่นนี้กระมัง ทำให้คนในปกครองถึงได้ยอมแม้แต่สละลมหายใจให้สตรีสกุลหยวน คืนนี้เขาและนางเลือกที่จะค้างยังจวนสกุลหยวน อีกสักพักพ่อแม่ของเขาก็จะมาร่วมมื้อค่ำที่นี่ ซึ่งถือว่าเป็นการพบกันครั้งแรกของสองครอบครัว

            ไม่นานนักท่านมหาเสนาบดีกั๋วพร้อมภรรยา ได้เดินทางมาถึงจวนแม่ทัพ ผู้ใหญ่สองฝ่ายต่างพูดคุยกันอย่างถูกคอ โดยเฉพาะนายหญิงของสองสกุล ต่างตั้งความหวังเรื่องทายาทของคู่สามีภรรยาหมาด ๆ

มื้อค่ำของสองครอบครัวผ่านไปอย่างราบรื่น จนเวลาล่วงเลยไปมากแล้ว ท่านมหาเสนาบดีพร้อมฮูหยินได้เดินทางกลับจวน แม่ทัพสาวได้ไปส่งมารดาที่เรือน

“ท่านแม่รู้ใช่ไหมเจ้าคะ ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับเขา”

“ลูกรัก เราผ่านเรื่องเลวร้ายมามิน้อยแล้ว แค่พบคนในอดีตไม่ทำให้แม่ตื่นกลัวอันใดเลย”

“เมืองหลวงตอนนี้ไม่สงบเท่าใดนัก”

“แม่รู้! แต่การที่แม่เข้าเมืองหลวงมาในครั้งนี้ มิได้ต้องการมาเป็นภาระของเจ้า แต่อยากอยู่ใกล้เจ้าก็เท่านั้น”

“ชราแล้วก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”

“เดี๋ยวเถอะลูกคนนี้”

หยวนไป่หลินตีที่ต้นแขนบุตรสาวเบา ๆ เมื่อถูกบุตรสาวรู้ทันความคิด ใช่แล้ว! นางห่วงลูกจนไม่อาจนิ่งรออยู่ที่เมืองหยางได้ และรู้ดีว่าอาจเป็นภาระของบุตรสาว จึงได้เรียกตัวหยวนเฟยให้ติดตามมาให้ครั้งนี้ เพื่อลดความกังวลใจให้แก่บุตรสาวในยามต้องทำภารกิจ

“ท่านแม่เดินทางมาเหนื่อย ๆ นอนพักเถอะนะเจ้าคะ”

“ดูแลเชียวหลางบ้าง จะอย่างไรก็สามีภรรยา ไปเถอะ! แม่รอป้าจูของเจ้ามาก็จะนอนแล้ว”

แม่ทัพสาวกอดมารดาอีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับไปยังเรือนพัก หยวนไป่หลีมองตามหลังบุตรสาว ก่อนจะส่ายหน้าน้อย ๆ ด้วยความเอ็นดู

“เยว่หลี!”

ร่างงามถึงกับนิ่งงันอยู่กับที่ ก่อนจะรีบหันกลับไปยังต้นเสียง เจ้าของเรือนขยับถอยออกห่างจากผู้มาเยือนยามวิกาล

“ท่านเป็นใครกัน! เข้าใจอันใดผิดไปหรือไม่ ข้ามิใช่เยว่หลี”

“เจ้าหลอกผู้ใดก็ย่อมได้ แต่มิใช่ข้าที่เป็นสามีของเจ้า”

“ขออภัยที่ข้าไม่รู้จักท่าน”

“โกหก!”

กึก! ทว่าก่อนที่จะก้าวเข้าถึงตัวเจ้าของเรือน ปลายทวนสีเงินวาววับ ได้จ่ออยู่ที่ลำคอของผู้บุรุก ใบหน้าของชายหนุ่มเย็นเยียบและเอาจริง ทำให้ชูถงจำต้องขยับถอยหลังอย่างจำยอม

“ท่านเสนาบดีชูมีเรื่องใดกับข้าหรือไม่ ไยจึงมาที่จวนของข้าในยามวิกาลเช่นนี้ อีกทั้งยังไม่เข้าทางประตู อย่างผู้มาเยี่ยมเยียนเล่าเจ้าคะ”

แม่ทัพสาวก้าวออกจากความมืด เดินมาหยุดอยู่ข้างมารดา แม้คำพูดจะดูไม่จริงจัง ทว่าแววตานั้นบอกชัดว่ากำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก ชูถงไม่คิดว่านางจะยังอยู่ตรงนี้

“ข้าแค่มาทักทายมารดาของเจ้าเท่านั้น”

“รู้จักกันหรือ ท่านจึงได้ถือวิสาสะเข้ามาถึงเรือนมารดาข้า”

“เจ้าลองถามนางดูสิ! ว่าข้ากับนางรู้จักกันหรือไม่”

“แต่เท่าที่ข้าได้ยินเมื่อครู่ มารดาข้าบอกชัดแล้วว่ามิรู้จักท่าน”

แม่ทัพสาวเอ่ยเสียงเย็น หมับ! มือที่กำหมัดแน่น ถูกคว้าไปกุมไว้ด้วยมืออันอ่อนนุ่มของมารดา หยวนไป่หลีพยายามปลอบโยนบุตรสาวผ่านการสัมผัส

“เยว่หลีบอกลูกไปสิ! ว่าข้าคือพ่อของนาง”

“ท่านจะเป็นพ่อของนางได้อย่างไรกัน ในเมื่อข้าคือบุตรชายคนโต อายุข้ามากกว่าน้อง ๆ ตั้งห้าห้าปี มารดาข้าเคยมีสามีเพียงคนเดียว แล้วท่านมาเป็นพ่อของน้องสาวข้าได้อย่างไรกัน”