ตอนที่23.  ได้ความว่าอย่างไร

จวนสกุลชู

            “ได้ความว่าอย่างไร”

            “ความเป็นมาของคุณหนูหยวนและท่านแม่ทัพหยวน ล้วนเป็นสิ่งที่ทุกคนรู้กันดีขอรับ แต่มีเรื่องที่ข้าน้อยเพิ่งรู้มา”

            “เรื่องอะไร”

            “มารดาของท่านแม่ทัพหยวนจะมาถึงเมืองหลวง ในอีกไม่กี่ชั่วยามขอรับ”

            “จับตาดูคนของนางให้ดี มารดาของนางคือคำตอบที่ชัดเจน”

            “ขอรับ”

            ชูถงขบกรามแน่น เขาใช้เวลากว่าสองเดือนเพื่อหาความเป็นมาของสองพี่น้อง แต่มันเหมือนปริศนาที่ซับซ้อน ได้พบนางด้วยตนเองก็ดี จะได้รู้ไปเลยว่าใช่อดีตภรรยาของเขาหรือไม่

            เขาไม่อยากจะเชื่อว่านางจะรอดชีวิตมาได้ ความอดอยากสำหรับสตรีตัวคนเดียว มันเป็นไปได้ยากนักที่จะพาตนเองก้าวมาอยู่เหนือผู้คนได้เช่นนี้

            ต้วนอี้เหยาหันไปสบตากับสาวใช้คนสนิท ก่อนที่ทั้งคู่จะจากไป ในเมื่อศัตรูเดินเข้ามาหานางเอง ก็ไม่สมควรให้รอดไปได้ นางไม่สนว่าคนที่กำลังเดินทางมาเมืองหลวง จะใช่สตรีผู้นั้นหรือไม่ คนตายเท่านั้นที่จะไม่มาก่อกวนครอบครัวของนางได้

            “อย่าให้พลาดเป็นอันขาด”

            “เจ้าค่ะ”

เส้นทางสู่เมืองหลวง ทิศตะวันตก

            รถม้าคันใหญ่เคลื่อนอย่างไม่เร่งรีบเท่าใดนัก เพราะอีกไม่ถึงสองชั่วยามก็จะเข้าสู่ประตูเมืองหลวงแล้ว เพื่อไม่ให้คนด้านในเหนื่อยล้าจึงมิได้เร่งรีบอันใด

            ชายหนุ่มร่างกำยำใบหน้ามีรอยแผลเป็นพาดผ่าน นั่งหลังตรงอยู่บนหลังม้า แม้เขาจะดูไม่สอดส่ายสายตามองโดยรอบ ทว่าประสาทการรับรู้นั้นเปิดรับรอบด้านเลยทีเดียว

            “เฟย”

            เสียงเรียกจากด้านในรถม้า ทำให้หยวนเฟยชะลอม้าให้เคียงข้างหน้าต่างในทันที

            “ท่านแม่มีสิ่งใดหรือขอรับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามแม่บุญธรรม

            “หากเหนื่อยล้าก็หยุดพักสักหน่อยก็ได้”

            หยวนไป่หลีบอกแก่บุตรชายด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม ที่จริงแล้วสาวใช้ของนางต้องการที่จะปลดทุกข์ แต่มิกล้าให้หยุดขบวน นางมิใช่เจ้านายใจร้าย อีกทั้งสาวใช้ของนางก็อายุมากแล้ว การอดกลั้นคงน้อยกว่าวัยหนุ่มสาว

            “ข้างหน้ามีลำธาร เราจะหยุดพักกันที่นั่นสักครู่นะขอรับ อีกอย่างคนของหลินเอ๋อร์เองคงกำลังมารับเราเช่นกันขอรับ”

            “น้องสาวของเจ้าก็เป็นเสียอย่างนี้ ทำให้หญิงแก่เช่นข้ากลายเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอ”

            หยวนไป่หลีพูดด้วยความเอ็นดูในความปกป้อง ที่บุตรชายและบุตรสาวทั้งสองกระทำต่อนาง มิว่าต้องการสิ่งใดหรือไปไหน สามพี่น้องจะต้องส่งคนติดตามไม่ให้นางห่างตาได้เลย

            “ท่านแม่ยังงดงามและอ่อนเยาว์อยู่เลยขอรับ”

            “เจ้านี่นะ! ยกยอข้าเพื่อมิให้ข้าเลือกเจ้าสาวให้หรืออย่างไรกัน”

            “ข้ายังสนุกกับการทำงานขอรับ”

            “น้องสาวเจ้าทั้งสองออกเรือนแล้วนะ”

            “ข้าขออยู่ลำพังอีกสักหน่อยขอรับ”

            หยวนเฟยอดยิ้มไม่ได้เมื่อแม่บุญธรรม ยังไม่ละความพยายามเรื่องคู่ครองของเขา หากไม่เพราะห่วงแม่กับน้อง ๆ เขาคงยังไม่กลับแคว้นเยี่ยอีกนานเลยทีเดียว

น้อยคนนักจะรู้ว่าเขาคือใคร ทุกคนย่อมมีเหตุผลของตนเอง และเขาก็คือหนึ่งในนั้นที่มีเหตุผล ที่จะไม่ป่าวประกาศว่าเป็นพี่ชายบุญธรรมของนายหญิงแห่งมวลเมฆาและแม่ทัพแดนเหนือ

            ภาพในวัยเด็กที่พวกเขาสามคน แอบเข้าป่าเพื่อหาสมุนไพรมาขาย มันคือความทรงจำที่ยากจะลืม เมื่อนายหญิงใหญ่รู้เข้า เขาทั้งสามถูกลงโทษให้นั่งนิ่ง ๆ แทนการถูกโบย

            เด็กกำพร้าเช่นเขา ได้รับการเลี้ยงดูทั้งที่ตอนนั้นนายหญิงใหญ่เองก็ยังมิได้ร่ำรวยอันใด เด็กไร้บ้านหลายคนได้รับเมตตาจากสตรีผู้นี้ จนวันที่นางมั่งคั่ง ทุกคนก็ได้อยู่ดีมีสุขทั้งยังเลือกเส้นทางเดินได้ตามใจชอบ

            และเส้นทางที่พวกเขาเลือก คืออยู่เป็นครอบครัวใหญ่ ปกป้องดูแลสตรีสกุลหยวนให้ปลอดภัย เขาคือหัวหน้ามวลเมฆา และเป็นพี่ใหญ่ของคู่แฝดและเจ้าเด็กซนทั้งหลายในปกครอง

            ขวับ! เคร้ง! ทวนในมือตวัดรับการโจมตีได้อย่างว่องไว สายตาดุดันเหลียวมองไปยังที่มาของอาวุธลับ เหล่าผู้คุ้มกันเคลื่อนกายอย่างรวดเร็วราวงภูตผี ล้อมรอบรถม้าเอาไว้

            รังสีแห่งการฆ่าถูกปลดปล่อยออกมารอบกาย การต่อสู้เกิดอย่างรวดเร็ว หยวนไป่หลีผู้ผ่านความเป็นความตายจากการเดินทางมามาก กดร่างของสาวใช้คนสนิทให้หมอบราบกับพื้นรถม้า โดยที่ตัวนางโอบบังร่างท้วมนั้นเอาไว้ อย่างที่ไม่มีนายคนไหนจะทำ

            “นายหญิง”

            “มิคุ้นชินอีกหรือ อย่าได้ปล่อยมันออกมาเสียล่ะ อายเด็ก ๆ”

            แม้จะเป็นคำเย้าที่หน้าอาย ทว่าในเวลาแห่งความเป็นความตายนี้ มันกลับทำให้นางอิ่มเอมใจยิ่งนัก เพราะมันคือความใส่ใจที่นายหญิงมีต่อนาง

หยวนเฟยพุ่งเข้าหาหนึ่งในคนร้าย ที่เสือกแทงกระบี่เข้าไปในรถม้า เคร้ง! กระบี่ยาวหักเป็นสองท่อน ก่อนที่ลมหายใจของชายผู้นั้นจะสิ้นสุดลงด้วยหอกคมของเขา

            “ท่านเฟย!”

            เชร้ง! มู่อิงตวัดดาบ เข้าต้านการโจมตีจากด้านหลังของเฟย ส่วนผู้ติดตามทั้งหมดที่มากับมู่อิง ได้เข้าโรมรันกับสู้อย่างดุดัน เมื่อเห็นท่าไม่ดีคนร้ายที่ยังมีลมหายใจอยู่คิดที่จะหลบหนี ทว่านั่นเป็นได้เพียงความคิด เมื่อคนจากมวลเมฆาไม่คิดปล่อยใครให้รอดไปได้

            “ท่านเฟย มู่อิงขออภัยที่มาช้าเจ้าค่ะ” มู่อิงประสานมือให้แก่ผู้มากวัยกว่า

            “ขอบใจเจ้ามากมู่อิง เราไปหาท่านแม่กันก่อนเถอะ”

            “เจ้าค่ะ”

            “ท่านแม่ เป็นอย่างไรบ้างขอรับ” หยวนเฟยเอ่ยถามคนด้านใน

            “ข้าไม่เป็นไร”

            ประตูรถม้าเปิดออก เผยให้เห็นว่าคนด้านในยังปลอดภัยอยู่ ก่อนที่สาวใช้สูงวัยจะรีบก้าวลงจากรถม้า เดินตรงไปยังพุ่มไม้ไม่ไกล โดยไม่พูดกับใครทั้งสิ้น

            หยวนเฟยพยักหน้าให้มู่อิงติดตามไปคุ้มกัน ก่อนขยับไปยืนชิดกับรถม้า สอดส่ายสายตาตรวจดูความเรียบร้อยภายใน

“อย่าห่วงเลย แม่ผ่านเรื่องเช่นนี้มาจนคุ้นชินแล้ว”

            “แต่ครั้งนี้ต่างออกไปมากขอรับ จากฝีมือของคนที่มา หาใช่เพียงโจรป่า แต่เป็นนักฆ่าทั้งสิ้นขอรับ”

            “แม่ไม่เคยมีปัญหาต่อผู้ใด จนถึงขั้นต้องมีนักฆ่ามาลอบสังหารเลยนะ”

            “แต่นายหญิงและนายหญิงน้อยมีเจ้าค่ะ”

            มู่อิงเดินเข้ามาพร้อมสาวใช้สูงวัย ก่อนจะทำความเคารพนายหญิงใหญ่

            “ถึงว่าท่านแม่ทัพของเจ้า จึงได้ให้ข้าเดินทางอ้อมไปเสียไกล มิให้เข้าเมืองหลวงมาพร้อมไป่หลิง”

            “นายหญิงใหญ่ต้องการจะทำธุระใดหรือไม่เจ้าคะ”