ตอนที่25.  คิดจะหลอกลวง

ชูถงมองหน้าชายหนุ่ม ที่อ้างตัวเป็นบุตรชายคนโตของอดีตภรรยา ความสับสนเกิดขึ้นมาในทันที หากเป็นคู่แฝดอายุของพวกนาง คือลูกของเขาอย่างแน่นอน แต่ชายหนุ่มตรงหน้าย่อมไม่ใช่บุตรชายของเขา ด้วยวัยที่มันเกินจากที่เขาคิดคำนวณ

“เจ้าคิดจะหลอกลวงข้าสินะ!”

“ข้ามีนามว่าหยวนเฟย ท่านจะถามใครในเมืองหน้าด่านชายแดนตะวันออกก็ได้ ทุกคนรู้หมดว่าข้าคือบุตรชายคนโตของนายหญิงใหญ่หยวนไป่หลี”

“หากเจ้าเป็นบุตรชายของนางจริง ไยจึงได้ยินยอมให้น้องสาวออกเรือนก่อนได้เล่า”

“การออกเรือนก่อนหลังมันจะเป็นอะไรไป ในเมื่อข้าพอใจที่จะอยู่แบบนี้ ไยข้าต้องรั้งชีวิตน้อง ๆ ไว้กับตัวเอง เพียงเพราะข้ายังไม่ออกเรือน แล้วอีกอย่างท่านรู้ได้อย่างไร ว่าข้ายังไม่ออกเรือน เป็นเห็บเกาะตัวข้าอยู่รึ! รู้จักกันหรือก็มิเคย ยังมาสู่รู้เรื่องครอบครัวคนอื่นอยู่อีก”

กั๋วเชียวหลางที่เดินมาตามภรรยา ได้แต่กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ เมื่อได้ยินฝีปากของหยวนเฟย เขาต้องทำตัวให้คุ้นชินกับคำเลาะร้ายของคนสกุลนี้ให้มากกว่าเดิม

“ท่านเสนาบดี มาทำอะไรที่นี่หรือขอรับ ข้าไม่เห็นมีบ่าวมารายงานเลยว่าท่านมาเยือนกลางดึก”

“ข้ามาทักทายคนรู้จัก”

“ใครกันที่ท่านรู้จัก”

กั๋วเชียวหลางตั้งใจถาม ทั้งที่เขาเองยืนฟังอยู่ครู่หนึ่งแล้ว และพอจะจับใจความการมาเยือนครั้งนี้ของเสนาบดีชูได้บ้าง

“เช่นนั้นข้าขอตัว” เมื่อสิ่งที่ตั้งใจทำถูกขัดขวาง คืนนี้เขาจำต้องล่าถอยไปก่อน

“ช้าก่อน!” กั๋วเชียวหลางพูดขึ้น พร้อมก้าวมาเคียงข้างภรรยา

“มีอะไรอีก!”

“หากมีครั้งหน้า ท่านอาจไม่โชคดีเช่นนี้อีก โปรดอยู่ให้ห่างครอบครัวของข้า”

“กั๋วเชียวหลาง หากเจ้าคิดจะใช้อำนาจของบิดามาข่มขู่ข้า เจ้าจงจำเอาไว้ว่ามันใช้ไม่ได้ผลกับคนเยี่ยงข้า”

“หึ ๆ ข้าโตแล้ว ไม่จำเป็นที่ต้องวิ่งโร่ไปฟ้องบิดา เพราะตอนข้ายังเด็กก็ไม่เคยทำเช่นนั้นสักครั้ง”

“เอาตัวรอดให้ได้ก่อน ค่อยมาขู่ข้า กั๋วเชียวหลาง”

“เก็บคำเตือนของข้าไปคิดบ้างก็ดี” ชายหนุ่มเน้นย้ำคำพูดของตนด้วยน้ำเสียงเนิบช้า

ชูถงเดินหายไปในความมืด โดยไม่สนใจคำพูดของกั๋วเชียวหลาง เด็กไร้ค่าเยี่ยงนั้น เขาไม่จำเป็นต้องกลัว ขอแค่ให้รู้แน่ชัดว่าหยวนไป่หลีคืออดีตภรรยาเท่านั้น ทุกอย่างเขาจะได้ลงมือได้สะดวกขึ้น

“พวกเจ้าตั้งใจให้เขาเข้ามา”

หยวนไป่หลีมองหน้าลูกบุญธรรมและบุตรสาว โดยที่สองพี่น้องแสร้งมองชมนกชมไม้ท่ามกลางความมืดไปเสียอย่างนั้น

“ท่านแม่ไปพักผ่อนดีกว่าขอรับ ท่านพี่เฟยกับหลินเอ๋อร์คงกำลังรื่นรมย์กับดอกไม้ในสวน”

กั๋วเชียวหลางแสร้งเย้าสองพี่น้อง ที่ทำตัวเหมือนเด็กหนีความผิด หยวนไป่หลีได้แต่หัวเราะน้อย ๆ กับคำพูดของลูกเขย นางรู้ว่าบุตรสาวรู้สึกอย่างไร ส่วนเฟยนั้นถ้าอยู่กับน้อง ๆ เขาจะกางปีกปกป้อง โดยไม่สนว่าน้องจะถูกหรือผิด ซึ่งนางรู้เรื่องนี้ดีกว่าผู้ใด

“เอาเถอะ พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนได้แล้ว เขาคงไม่กลับมาอีก”

“แต่...”

“ไม่มีคำว่าแต่จากเจ้าสองพี่น้อง คืนนี้ให้คนอื่นเฝ้าแม่ก็ได้ พวกเจ้าเหนื่อยกันมาทั้งวันควรพักผ่อนให้มาก นี่คือคำสั่ง!”

แม่ทัพสาวและหยวนเฟยได้ยิ้มแห้ง ๆ ส่งมารดาเข้าห้องแล้วจึงได้แยกย้ายกันกลับเรือน เป็นมู่อิงที่มานอนกับนายหญิงใหญ่และป้าจู หยวนเฟยเลือกนอนห้องที่อยู่เรือนเดียวกับแม่บุญธรรม

“ดูเจ้าสนิทกับเขามากทีเดียว”

กั๋วเชียวหลางเอ่ยขึ้น เมื่อทั้งคู่เดินห่างจากเรือนของมารดาแล้ว แม่ทัพสาวหันไปมองคนข้างกาย ที่ตอนนี้เห็นเพียงเลือนรางจากแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาเท่านั้น

“วันหนึ่งเราสองพี่น้องติดตามท่านแม่ไปขายของ ในตอนนั้นมีเด็กชายที่อายุมากกว่าข้าสองคน กำลังถูกทุบตีเพียงเพราะเขาไม่มีพ่อแม่ไม่มีบ้านและอาหารให้กิน สภาพเขาในตอนนั้นคือป่วยจากหลายสาเหตุเลยทีเดียว ข้าสองคนเลยเอาชาลาเปาที่มีคนละลูกแบ่งให้เขากิน”

“พี่ชายข้าให้”

คู่แฝดพูดขึ้นพร้อมกัน ในมือมีชาลาเปาลูกใหญ่ยื่นไปตรงหน้าของเด็กชาย

“คุณหนูข้าไม่มีเงิน”

“ข้าให้กิน มิคิดเงิน”

เด็กชายรับชาลาเปาไปด้วยมืออันสั่นเทา ดวงตาที่อิดโรยมีน้ำตาไหลออกมามิขาดสาย สองพี่น้องที่หน้าตาเหมือนกัน ได้นั่งลงแบ่งชาลาเปาลูกที่เหลืออยู่คนละครึ่ง แล้วกินอยู่ตรงนั้นกับเด็กชาย

“ค่อย ๆ กินพี่ชาย หากไม่อิ่มข้าจะไปขอท่านแม่มาให้อีก”

หยวนไป่หลิงบอกกับเด็กชาย ที่กำลังกินชาลาเปาด้วยความหิวโหย สองพี่น้องหันสบตากันเล็กน้อย พร้อมกับใช้ความคิดอย่างหนัก ด้วยอยากช่วยเด็กชาย

“เราไปกัน!”

หยวนไป่หลินเอ่ยขึ้น เมื่อทุกคนกินชาลาเปาในมือหมดแล้ว เด็กชายมองหน้าสองพี่น้อง ด้วยแววตาเศร้าสร้อย ร่างกายของเขาตอนนี้คงไม่มีแรงมากพอจะวิ่งเล่นกับเด็กหญิงทั้งสอง

“ข้า…”

“หลิงเอ๋อร์ หลินเอ๋อร์ ลูกมาทำอะไรตรงนี้ เราต้องกลับบ้านกันแล้วนะ”

หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่ไม่ห่างจากลูก ๆ ก่อนจะมองเห็นเด็กชายที่มีท่าทางหวาดกลัว พยายามกระถดตัวให้ห่างจากลูก ๆ ของนาง

“ท่านแม่ คือว่า...”

“กลับบ้านกันได้แล้ว”

เด็กชายได้แต่สะอื้นเบา ๆ เขาอยากมีมารดาคอยดูแลอย่างนี้บ้าง แต่เขากลับไม่มีใครเลย ฝนตกก็ไร้ที่หลบฝน หิวก็ต้องรอเพียงเศษอาหารที่คนทิ้งถึงได้กิน

“เจ้าค่ะ”

สองพี่น้องรับคำเสียงอ่อย ทว่าสายตายังเหลียวมองร่างสั่นเทาของเด็กชายไร้บ้าน

“เดินไหวไหม!”

มือที่หยาบกระด้างจากการทำงานหนัก ได้ยื่นมาตรงหน้าของเด็กชาย เขาค่อย ๆ เงยหน้ามองเจ้าของมือ รอยยิ้มอ่อนโยนนั้นส่งมาให้เขาจริงหรือ

“ท่านน้า...จะให้ข้ากลับไปด้วยหรือขอรับ”

“กลับบ้านกัน”

หญิงสาวรู้ดีว่าลูก ๆ อยากให้นางช่วยเด็กคนนี้ แม้มิได้ร่ำรวยและการมีคนเพิ่มย่อมเป็นภาระที่หนักอึ้ง ทว่านางก็ไม่อาจทนเห็นเขาสิ้นใจอยู่ข้างถนนได้เช่นกัน

เด็กชายวางมือบนฝ่ามือของหญิงสาว ก่อนที่คู่แฝดจะช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้น ขาที่ถูกตีจนเขียวช้ำ ทำให้หญิงสาวเลือกที่จะย่อกายลงให้เขาขี่หลังของนาง โดยมีคู่แฝดช่วยถือของ

เด็กชายน้ำตาไหลอาบแก้มตลอดเส้นทางกลับบ้าน นับแต่นั้นมาทั้งสี่คนแม่ลูก ต่างก็ช่วยกันงานอย่างหนัก ตามความถนัดของตนเอง ซึ่งในช่วงที่มารดาเคยช่วยชีวิตขุนนางและภรรยานั้น หยวนเฟยคือคนสำคัญที่ช่วยคู่แฝดหาสมุนไพร

เพียงแค่เขาเลือก ที่จะไม่ปรากฏตัวให้สองสามีภรรยานั้นได้เห็น ขุนนางท่านนั้นจึงคิดว่ามารดาของนาง มีลูกเพียงสองคนเลยเสนอหมั้นหมายหนึ่งในคู่แฝด ให้แก่บุตรชายของตนเอง