ตอนที่29. เป็นหน้าที่

            จ้าวลู่เชียนไม่คิดเอ่ยถามหาความกระจ่างแล้ว สิ่งที่ผู้คนมากมายต้องการรู้ เขาก็ได้เห็นชัดแก่สายตาแล้ว ว่าใครคือนายแห่งวิหกฟ้า หยวนไป่หลิงรีบเดินเข้าไปหามารดา ก่อนจะสวมกอดเอาไว้แน่น

            นางอยู่กับแม่มากกว่าน้องสาวและพี่ชาย ตอนที่เห็นคมมีดกดลงใบบนผิวอ่อนนุ่มของมารดา นางแทบอยากจะฉีกสตรีผู้นั้นออกเป็นชิ้น ๆ เสียในทันที

            “เจ้ากลับมาอย่างปลอดภัย แม่ดีใจเหลือเกิน”

            “จะมาเมืองหลวงไยมิรอข้าก่อน”

            “เป็นพี่เองที่อยากมาดูหน้าน้องเขย ท่านแม่เลยติดตามมาด้วยเพราะพี่จะทำตัวมุทะลุ”

            “ข้านึกว่าพี่เฟยจะคอยออกรับแทนข้ากับหลินเอ๋อร์เท่านั้น แล้วไยวันนี้ท่านกลับออกรับแทนท่านแม่เสียได้”

            หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดกับพี่ชาย แน่นอนว่าเฟยไม่อาจต้านทานอาการนี้ของน้อง ๆ ได้ จึงทำเพียงยิ้มแห้ง ๆ แก้เก้อ ก่อนจะมองไปที่ผู้เป็นแม่

            “แม่เรียกพี่ชายเจ้ามา เพื่อเข้าเมืองหลวงเอง เจ้ารู้นิสัยของหลินเอ๋อร์ดีมิใช่หรือ ไม่มีเจ้าอยู่ด้วย แม่เกรงนางจะทำให้ตนเองไม่สบายใจไปชั่วชีวิต”

            เมื่อพูดถึงตรงนี้ สายตาคู่งามก็หันมองไปยังชายสูงวัย ที่กำลังโอบกอดบุตรสาวของเขาอยู่ ชูเยี่ยนยังหายใจอยู่ได้ เพราะยาที่นางมอบให้ มิเช่นนั้นคงสิ้นใจไปแล้ว

            ความรู้สึกของมารดาที่ต้องเสียลูก มันต้องเจ็บปวดเกินคำบรรยาย นางยังจำได้ที่หมอตำแยบอกว่าลูกของนาง อาจมีคนหนึ่งรอดคนหนึ่งจากไป ตอนนั้นนางภาวนาต่อสวรรค์ ว่าขอให้ลูก ๆ ของนางปลอดภัยทั้งคู่

            “ถ้าเขาไม่ก้าวเข้ามาตอแยนาง ข้ามั่นใจว่านางจะทำอะไรเลยเจ้าค่ะ”

            “เฟย! /พี่เฟย!”

            หยวนไป่หลีและบุตรสาว ร้องเสียงหลงอีกครั้ง เมื่อหยวนเฟยทรุดลงสิ้นสติไปเสียอย่างนั้น

            “พี่เฟย!”

            แม่ทัพสาวถลาเข้าหาพี่ชาย ก่อนจะรีบตรวจชีพจร ใบหน้างามตึงเครียดขึ้นหลายส่วน จะมีใครซื่อจน...เยี่ยงพี่ชายนางไหมนะ รู้ว่าลูกธนูอาบยาพิษ แต่ไม่ยอมปริปากพูดแม้แต่ครึ่งคำ แค่กลัวว่าทุกคนจะเสียสมาธิ จึงเลือกที่จะเงียบเสียอย่างนั้น

            “ท่านแม่ทัพจ้าวช่วยข้าที”

            จ้าวลู่เชียนรีบเข้ามาช่วยแบกร่างของชายหนุ่ม วิ่งตรงเข้าไปในศาลาที่ห่างจากลานกว้าง แม่ทัพสาวรีบสั่งการกับมู่อิงและอู่หรงให้เตรียมสิ่งที่จะใช้

            การต่อสู้ด้านนอกสงบลง เหลือเพียงการช่วยเหลือคนเจ็บเท่านั้น ซึ่งด้านในตำหนักใหญ่ จิ้งอ๋องลั่วเจี๋ยในเวลานี้ได้สิ้นลมไปแล้วเช่นกัน กั๋วเชียวหลางพาฮ่องเต้และฮองเฮากลับออกมายังลานพิธี โดยมีท่านชายลั่วคอยช่วยพยุงฮองเฮา

            ภาพเบื้องหน้าทำให้ฮ่องเต้ได้แต่ทอดถอนหายใจ เมื่อเกิดการนองเลือดในบ้านที่เขาอยากให้มีความสงบและรักใคร่ในครอบครัว แต่อำนาจมันหอมหวานเกินไปจริง ๆ

            “ท่านพี่ อย่าได้เสียใจไปเลยเจ้าค่ะ ในยุคของเราอาจยังไม่สมบูรณ์แบบพอ แต่ยุคของชนรุ่นหลังอาจดีกว่าเดิมนะเจ้าคะ”

            ฮองเฮาที่เงียบมาโดยตลอดพูดกับสามีรัก ก่อนจะซบใบหน้ากับแผ่นอกกว้างของสามี คนทั้งแผ่นดินมองว่านางฟั่นเฟือนเพราะเสียลูก แต่มันหาได้เป็นเช่นนั้นเลย นางแค่ไม่อยากเพิ่มภาระให้สามีและหลานชาย จึงเลือกอยู่อย่างคนป่วยให้เชี่ยกุ้ยเฟยไม่แคลงใจ

            “ทูลฝ่าบาท รองแม่ทัพแดนเหนือส่งคนมาแจ้งข่าว ว่าตอนนี้จัดการกองกำลังของท่านอ๋องลั่วเจี๋ยเป็นที่เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

            “ขอบใจพวกเจ้ามากเชียวหลาง ลำบากเจ้าจริง ๆ ที่ต้องเป็นคนไร้ค่าในสายตาคนทั้งเมืองหลวงเยี่ยงนี้”

            “เป็นหน้าที่ของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

            “จบเรื่องนี้แล้ว หากเจ้าอยากที่จะให้ข้าประกาศ ว่าการแต่งงานของเจ้าให้เป็นโมฆะ ข้าจะจัดการให้ทันที”

            “ไม่พ่ะย่ะค่ะ” กั๋วเชียวหลางรีบปฏิเสธทันควัน

            “เจ้ามิเต็มใจไม่ใช่รึไง”

            “กระหม่อมพูดตอนไหนพ่ะย่ะค่ะ”

            “เอ่อ...ออ...คงเป็นข้าที่ชราแล้วหูฝาดไปเอง”

            “คงเป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะเสด็จปู่ พี่เชียวหลางมีหรือจะยอมปล่อยหยกงามให้หลุดมือไปง่าย ๆ”

            ลั่วหยางรีบเอ่ยสำทับ ก่อนจะหันไปยักคิ้วใส่คนที่เพิ่งเดินมาถึง กั๋วเชียวหลางและจ้าวลู่เชียนขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกันแล้ว เมื่อเห็นท่าทางของท่านชายลั่ว กับคู่แฝดที่เหมือนคนคุ้นเคยต่อกัน

            “ท่านชายเหมือนรู้จักกับพวกนาง”

            จ้าวลู่เชียนอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น เมื่อความสงสัยของเขามันล้นอกเสียขนาดนี้

            “พวกนางคือสหายสนิทของข้าเอง แค่เราสามคนต้องไม่รู้จักกัน เมื่อต้องการซ้อนแผนศัตรู”

            แม่ทัพหนุ่มกับกั๋วเชียวหลาง ต่างพากันขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกันอยู่ภายในใจ พวกเขายังไม่น่าไว้ใจ ขนาดที่สามคนนี้ไม่บอกให้รู้อะไรเลยหรือ สองหนุ่มเหลียวมองคู่แฝดด้วยใบหน้าเรียบตึง

            ทว่าสองพี่น้องกลับไม่ยี่ระต่อการกระทำนั้นแม้แต่น้อย พวกนางอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ ย่อมต้องรู้จักระวังตัวทุกฝีก้าว ต่อให้เป็นคนที่นอนเคียงหมอน แต่ถ้ายังไม่รู้จักกันดีพอ อย่าได้หวังจะรู้เรื่องใด ๆ ของพวกนางเกินความจำเป็นเด็ดขาด

            “พวกท่านอย่าได้มองว่าพวกนางไม่วางใจเลย หากเป็นพวกท่านเองก็ต้องทำแบบนี้จริงไหม ถ้ายังไม่รู้จักกันดีพอ ดูอย่างเสด็จพ่อข้าที่เติบโตมากับเสด็จอา ท้ายที่สุดยังถูกหักหลังจนตายเลย”

            ลั่วหยางเข้าใจแม่ทัพหนุ่มและกั๋วเชียวหลางดี และหากจะมาแสดงอาการแง่งอนใส่คู่แฝด เขาอยากแนะนำทั้งคู่ยิ่งนัก ว่าอย่าได้เสียเวลาทำมันเลย เพราะพวกนางบทจะไร้หัวใจขึ้นมา มันแข็งแกร่งดั่งผาสูงชันเลยทีเดียว

            “ขอรับ”

            หลังจากรับคำของท่านชายลั่วแล้ว แม่ทัพสาวได้ก้าวออกมารายงานเรื่องต่าง ๆ ก่อนที่ท่านมหาอำมาตย์และท่านมหาเสนาบดี ได้ก้าวออกมาแจ้งเรื่องที่พวกเขาไปจัดการกับครอบครัวขุนนางกบฏ ตามพระบัญชาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

            สิ่งที่ลูกนกน้อยพากองทัพมาตายยกรัง นั่นเพราะยังไม่เรียนรู้เล่ห์เหลี่ยมของศัตรูให้ดี งานสำคัญของแผ่นดินเช่นนี้ มีหรือที่เสือเฒ่าทั้งสองจะพลาดมาร่วมงาน

            ทว่ากลับส่งเพียงบุตรชายกับสะใภ้มาแทน แต่แท้จริงแล้วนอกกำแพงวังหลวงคือหน้าที่ของท่านมหาเสนาบดีและท่านมหาอำมาตย์ นอกกำแพงเมืองหลวง คือรองแม่ทัพแดนเหนือและเหล่าขุนพล

            ชัยชนะที่ได้ใช่ว่าจะด้วยกำลังเพียงอย่างเดียว แต่ต้องใช้สมองและเล่ห์กลด้วย กำลังพลจำนวนมาก ไยพ่ายในแก่คนเพียงหยิบมือได้ ถ้าไม่ใช้วิธีสกปรกในการกำราบ

            ฮ่องเต้รับฟังและกล่าวขอบคุณขุนนางภักดี ก่อนจะให้ท่านชายลั่วเป็นผู้จัดการทุกอย่างแทน โดยมีเสือเฒ่าทั้งสองคอยเป็นผู้ช่วย ส่วนคนอื่นก็แยกย้ายกันทำหน้าที่ของตนเอง 

            ทางอาคันตุกะที่เดินทางเข้าเมืองหลวงมาพร้อมกัน ไม่อาจเข้าวังหลวงเพื่อช่วยเหลือได้ เพราะทั้งสองเป็นเชื้อพระวงศ์จากต่างแคว้น การทำเช่นนั้นท่านชายลั่วจะถูกกล่าวหาจากขุนนางได้

            แม้จะสิ้นผู้นำกลุ่มกบฏ แต่มันมิได้หายไปจากแผ่นดินเสียทั้งหมด คนที่ไม่เลือกยืนฝ่ายใดนั่นละน่ากลัวที่สุด เพราะทำตัวราวเห็บหมัดที่จะกระโดดเกาะผู้กำชัยเท่านั้น และพร้อมที่จะแปรพรรคได้ทุกเมื่อ