ตอนที่20. รู้อยู่ก่อนแล้ว

            “ส่งคนออกตรวจโดยรอบ ข้ารู้สึกว่ามีคนกำลังซุ่มมองเราอยู่”

            “ขอรับ”

            สั่งการเสร็จร่างสูงของจิ้งอ๋องลั่วเจี๋ยได้เดินจากไปในทันที จะเป็นใครเขาก็ไม่สนใจแล้วในเวลานี้ เพราะสิ่งที่ต้องทำสำคัญกว่านั้นมากนัก

            แม่ทัพสาวโน้มใบหน้าไปกระซิบกับชายหนุ่มข้างกาย ก่อนที่ทั้งคู่จะหายไปจากตรงนั้น สองร่างออกมาหยุดยืนอยู่ข้าลำธารด้วยใบหน้าอันตึงเครียด

            “เจ้าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี”

            “ไม่เริ่มจากใครทั้งนั้น เพราะการเคลื่อนไหวของเรา รังแต่จะเพิ่มอันตรายให้แก่สกุลกั๋วและจ้าว”

            “ข้าเพิ่งเข้าใจว่าทำไมฝ่าบาทถึงเลือกให้เจ้า มารักษาการแทนจ้าวลู่เชียน”

            “ชั่วคราวเท่านั้น”

            แก๊ก! เสียงจากด้านในของป่า ทำให้การสนทนาหยุดลง หมับ! ฟึ่บ! แม่ทัพสาวดึงร่างของชายหนุ่มหลบไปพิงอยู่กับหลังต้นไม้ โดยไม่คิดจะหันมองเขาแม้แต่น้อย ทว่าสายตาจับจ้องไปในความมืด จุดที่ทั้งสองอยู่แสงจันทร์ลงมาถึง จึงเป็นเป้ากลางแจ้งกว่าอีกฝ่าย

            “อย่าให้ใครรู้ตัวตนของท่าน”

            กั๋วเชียวหลางได้แต่พยักหน้ารับ ให้กับแผ่นหลังเหยียดตรงของหญิงสาว เขาคือคนอ่อนแอไร้ค่าในสายตาของผู้คน ฉะนั้นสิ่งที่ทำได้คือดูนางรับมือกับศัตรูเพียงลำพัง

            “ข้าเข้าใจแล้ว”

            สิ้นคำพูดของชายหนุ่ม ร่างสูงราวบุรุษได้พุ่งเข้าหาศัตรูอย่างรวดเร็ว กั๋วเชียวหลางแสร้งหลบหลีกได้อย่างสมบทบาท แม้ใจเขาอยากจะสอดมือกับการต่อสู่นี่ยิ่งนัก แต่เขาจะทำให้แผนการพังลง เพียงเพราะเขาไม่อดทนมิได้เป็นอันขาด

            ฉึก! ร่างที่อยู่หลังต้นไม้ ซึ่งหมายจะลอบสังหารแม่ทัพสาวจากด้านหลัง ต้องทรุดลงกับพื้น เมื่อลำคอถูกของมีคมแทงทะลุอีกด้านในครั้งเดียว ในความมืดเช่นนี้ คนที่ลงมือย่อมต้องเป็นยอดฝีมือเท่านั้น

            กั๋วเชียวหลางรีบมองไปยังร่างที่สิ้นใจผิงต้นไม้อยู่ ด้วยแววตาเยือกเย็น เขาคือเหยื่อที่ในสายตาของทุกคน โดยที่คนพวกนั้นไม่เคยเรียนรู้ตัวตนของเหยื่อเยี่ยงเขาเลย นับเป็นการรบที่ไม่รู้ถึงชัยชนะจริง ๆ

            “เจ็บที่ใดหรือไม่”

            คำถามที่ดูจะอ่อนโยนที่สุด นับตั้งแต่รู้จักกันมา เรียกรอยยิ้มกว้างจากชายหนุ่ม ราวดอกไม้ได้รับน้ำจนชุ่มชื่นไปทั้งต้น

            “ว่าที่ภรรยาของข้าเก่งกาจถึงเพียงนี้ ข้าย่อมต้องปลอดภัย”

            “กลับกันเถอะ คืนนี้หิ่งห้อยงดงามแต่ยุงชุมเกินไป”

            “ไปสิ!”

            สองร่างก้าวหายไปในความมืด ทิ้งไว้เพียงร่างไร้วิญญาณของคนที่โผล่มาจากความมืด ตามจริงแล้วนางตั้งใจที่จะมาซุ่มดูความเคลื่อนไหวของนักล่าตัวจริง แต่พลาดตรงที่เขาไหวตัวทัน

            “เจ้ารู้อยู่ก่อนแล้วสินะ! ว่าเป็นเขา”

            “เพียงเล็กน้อยเท่านั้น”

            แม่ทัพสาวตอบไม่ตรงคำถามเท่าใดนัก นางไม่แน่ใจว่าคนที่หนุนหลังของจิ้งอ๋องแท้จริงคือใคร จึงยังไม่ฟันธงอันใดทั้งสิ้น คนที่น่ากลัวมักเป็นคนที่ถูกมองข้าม เหมือนคนข้างกายนางในตอนนี้ ที่ภายนอกนั้นไร้สาระไปวันๆ

            ทว่าเบื้องหลังนั้น คงไม่มีใครอยากที่จะเห็นเท่าใดนัก นางทำงานในที่แจ้ง เขาทำงานในที่มืด เวลานี้ความสามัคคีเท่านั้น ที่จะนำพาพวกนางให้กำชัยได้ในศึกสายเลือดของมังกร

เจ็ดวันถัดมา

            แม่ทัพสาวยืนนิ่งอยู่บนกำแพงเมือง ดวงตาทอดมองไปยังคณะเดินทางของท่านชายลั่ว ที่ลับสายตาไปในที่สุด ต่อให้พี่สาวของนางเก่งกาจเพียงใด ความเป็นพี่น้องทำให้นางยากนักที่จะไม่ห่วงใย

            “น่าเสียดายที่พี่สาวของเจ้า มิได้ร่วมยินดีกับเราสองคน”

            “นางจะอยู่หรือไม่ สำหรับนางแล้ว ย่อมยินดีกับทุกสิ่งที่เป็นข้าเสมอ เหมือนที่ข้ายินดีในทุกอย่างที่เป็นนาง”

            “เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไม่รับท่านแม่มาร่วมงานแต่งของเรา”

            “เมืองหยางอยู่ไกลจากเมืองหลวงมากนัก ย่อมมาไม่ทันอยู่ดี และสำหรับข้าแล้ว นับว่าเป็นการดีที่ท่านแม่ไม่ได้มาร่วมงาน ข้าไม่อยากให้นางเห็นสิ่งที่ทำให้ทุกข์ใจ”

            “แต่งงานกับข้า มันทุกข์ใจมากเลยหรืออย่างไร”

            กั๋วเชียวหลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เขาไม่คิดว่าคำถามนี้จะต้องเกิดขึ้น และความรู้สึกที่ยากจะอธิบายในตอนนี้ ไยมันเกิดขึ้นเมื่อนางพูดคำนั้นออกมา ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่รู้สึกอันใดต่อคำพูดของนาง

            “ข้าไม่เคยเป็นมารดาของใคร แต่ก็รู้ว่าท่านแม่ของข้าต้องรู้สึกทุกข์ลึก ๆ กับการแต่งงานที่ไร้ความรัก เพราะขนาดบางคนรักแทบตาย แต่งงานไปอย่างชื่นมื่น วันหนึ่งความรักยังจืดจาง กลายเป็นความเศร้าหมองเข้ามาแทนที่ ข้าแค่ห่วงนาง ที่ต้องมาแบกความรู้สึกของคนเป็นลูกเอาไว้ก็เท่านั้น”

            “เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่ามันอาจจะมิเป็นเช่นนั้น”

            “เมื่อสักวันท่านรู้จักความรัก ท่านจะเข้าใจว่าความรู้สึกของมารดาข้า”

            แม่ทัพสาวเอ่ยจบก็หมุนกายเดินลงจากกำแพงเมือง ปล่อยให้ชายหนุ่มยินนิ่งงันกับคำพูดของว่าที่ภรรยา เขาสิ! ต้องเป็นคนทุกข์ใจที่ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่เคยพบหน้า แต่ไยตอนนี้มันถึงได้หวาดกลัวว่านางจะปฏิเสธด้วยเล่า

            “เป็นเจ้าต่างหากที่ไม่เคยรู้จักความรัก หยวนไป่หลิน”

            กั๋วเชียวหลางเอ่ยจบก็ได้เดินตามร่างระหงไป นับจากวันนี้เขาและนาง ต้องรับศึกภายในกำแพงนี้กันอย่างหนักหน่วง และเขาหวังยิ่งนักว่าต่อจากนี้ความสัมพันธ์ของเขาและนาง จะเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น

สิบวันต่อมา

            งานแต่งถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ สมฐานะของคู่บ่าวสาว เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ต่างมาร่วมยินดี พิธีทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น โดยท่านมหาอำมาตย์และภรรยาเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาว

            สินเดิมของเจ้าสาวทอดยาวจนสุดถนนในซอย ทำให้คนที่มาร่วมงานต่างมองด้วยความริษยา แน่นอนว่าน้องสาวของนายหญิงแห่งมวลเมฆาแต่งงาน สินเดิมย่อมไม่มีคำว่าน้อยหน้าผู้ใด

            และยิ่งเป็นการตอกย้ำฐานะของบ่าวสาว เมื่อทั้งคู่ยังจัดให้มีโรงทานสำหรับคนยากไร้ได้กินอย่างอิ่มหนำ ด้วยอาหารชั้นเลิศ มิใช่เพียงข้าวต้มหรือหมั่นโถว แต่มีครบทั้งของคาวหวาน รวมทั้งแจกข้าวสารสำหรับไปหุงหาในวันหน้าอีกจำนวนมาก

            “อวดร่ำอวดรวย ข้าอยากรู้นักว่าวันที่เงินทองของนาง กลายเป็นของหลวงจะยังหน้าใหญ่ใจโตเช่นนี้อยู่อีกไหม!”

            ชูเยี่ยนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม แน่นอนว่านางเองก็อยากมีพิธีแต่งงาน และขบวนสินเดิมที่มากมายก่ายกอง ที่ใช้ทั้งชาติก็ไม่หมดเช่นนี้เหมือนกัน

            “เจ้าพูดอะไรน่ะ!”

            สหายข้างกายเอ่ยถาม เมื่อได้ยินคำพูดของชูเยี่ยน พวกนางมิได้ขลาดเขลา ที่จะไม่รู้ว่าชูเยี่ยนกำลังริษยาเจ้าสาว