ตอนที่16  ดวงตาคู่คม

สองเดือนต่อมา

            “นายหญิงน้อย!”

ดวงตาคู่คมกำลังนั่งอ่านสาสน์ลับอยู่ พลันต้องละสายตา เมื่อเสียงของอู่หรงดังขึ้นจากด้านหน้าประตู แม่ทัพสาวลุกพรวดขึ้นในทันที เมื่อเห็นสภาพของอู่หรงถนัดตา

“เกิดอะไรขึ้น!”

“นายหญิงได้ถูกพิษเจ้าค่ะ”

“มู่อิง! ทางนี้ให้เจ้าจัดการ ฮ้าวเฉิน เอากล่องยาแล้วตามข้ามาเร็วเข้า”

แม่ทัพสาววิ่งตรงไปยังคอกม้าที่อยู่ท้ายจวน ก่อนที่นางจะตวัดสายตาไปยังพวกนกกระจอก ที่ไม่ยอมหลับนอนเอาแต่เฝ้าจับตานางมิรู้เหน็ดเหนื่อย

“มิต้องห่วงทางนี้เจ้าค่ะ บ่าวจัดการเอง”

มู่อิงกระชับดาบคู่ใจ พุ่งตรงไปยังเป้าหมาย โดยมีพ่อบ้านจวนแม่ทัพติดตามไปช่วยเหลือ แม่ทัพสาวพร้อมด้วยอู่หรงและฮ้าวเฉิน ต่างรีบขึ้นนั่งบนหลังม้า ควบออกไปอย่างรวด

ใช้เวลาไม่นานนัก ม้าได้หยุดลงยังหน้าจวนสกุลจ้าว แม่ทัพสาวเหวี่ยงกายลงจากหลังม้า ก่อนจะติดตามอู่หรงเข้าไปด้านในจวน โดยมีฮ้าวเฉินก้าวตามไปติดๆ

แม่ทัพสาวก้าวเข้าไปในห้องด้วยความร้อนใจ แม้ใบหน้าของนางจะยังคงเรียบนิ่ง ทว่าภายในใจนั้น แทบระเบิดออกมาด้วยโทสะอันพลุ่งพล่าน

หญิงสาวเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง โดยที่ยังไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา และดูเหมือนว่าที่พี่เขย ยังคงเรียกสติตนเองกลับมาได้ไม่เต็มที่เท่าใดนัก แม้จะห่วงผู้เป็นพี่มากแค่ไหน แต่กระนั้นนางก็ต้องไม่ล้ำเส้น คนที่กำลังโอบกอดพี่สาวด้วยเช่นกัน

แม่ทัพสาวหันไปมองฮ้าวเฉิน ที่ยืนหน้าซีดเผือดอยู่ข้างกายนาง ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้เขาพูดได้ ด้วยพวกนางเติบโตมาด้วยกัน ย่อมรู้นิสัยของกันและกันดี ชายหนุ่มกำลังรู้สึกเช่นไร

“นายหญิง! ฮ้าวเฉิน บกพร่องที่มิได้อยู่ปกป้องท่าน”

ฮ้าวเฉินพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดยิ่งนัก แม้ว่าผู้เป็นนายทั้งสองมิได้กล่าวโทษ ด้วยมีคำสั่งให้ติดตามปกป้องท่านแม่ทัพ แต่ในฐานะขององครักษ์ถือว่าเขาบกพร่องต่อหน้าที่ยิ่งนัก

“อู่หรง! ไปทำน้ำแกงให้พี่ใหญ่ที”

แม่ทัพสาวสั่งการกับคนของพี่สาว แม้ว่าสภาพของอู่หรงก็ดูย่ำแย่ไม่น้อย แต่ฮ้าวเฉินต้องไปจัดการบางอย่างให้นาง ฉะนั้นหน้าที่นี้จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะมอบให้อู่หรงทำ

“เจ้าค่ะ”

“ฮ้าวเฉิน! ก่อนเที่ยงเจ้าต้องนำรายชื่อของคนลงมือมาให้ข้า”

“นายหญิงน้อยโปรดวางใจ ฮ้าวเฉินจะรีบจัดการ”

ชายหนุ่มรีบหมุนกายก้าวออกจากห้องไป เพื่อจัดการตามคำสั่งของผู้เป็นนาย เขาเติบโตและมีทุกอย่างในวันนี้ ก็เพราะสตรีสกุลหยวน ต่อให้เบื้องหน้าคือกองเพลิง เขาก็พร้อมฝ่ามันไปเพื่อปกป้องนายหญิงทั้งสาม

“ท่านแม่ทัพ ข้าขอรักษาพี่ใหญ่สักครู่เถิด”

แม่ทัพสาวเอ่ยกับว่าที่พี่เขย ซึ่งตอนนี้คล้ายคนกำลังตกอยู่ในโลกของตนเอง ที่มีเพียงเขากับคนในอ้อมแขนเท่านั้น

“อืม!”

แม่ทัพหนุ่มไม่รู้ว่าจะเอ่ยสิ่งใดออกมาในตอนนี้ จึงเลือกที่จะตอบรับแม่ทัพสาวเบา ๆ ก่อนจะขยับออกมาเล็กน้อยเท่านั้น หยวนไป่หลินไม่ได้รู้สึกกดดันอันใดกับสายตา ที่มองการรักษาของนาง แต่ที่น่าห่วงคือพิษมันกระจายไปมากพอสมควรแล้วต่างหาก

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ แม่ทัพสาวจึงได้ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกายให้แก่พี่สาว แล้วลุกออกมาเพื่อดูอาการของว่าที่พี่เขย ซึ่งดูเหมือนเลือดที่ไหลไม่หยุด จะมิได้ทำให้ร่างสูงใหญ่รู้สึกรู้สาอันใดเลย ด้วยสายตาของเขาไม่เคยละจากใบหน้าไร้สีเลือดของคนบนเตียงแม้เพียงเสี้ยว

“ท่านแม่ทัพ ขอข้าดูแผลสักหน่อยได้หรือไม่! พี่ใหญ่ปลอดภัยแล้วท่านแม่ทัพมิต้องกังวล”

แม่ทัพหนุ่มจึงยอมนั่งลงให้น้องสาวคู่หมั้นได้ดูแผล ทว่าสายตายังคงจับจ้องอยู่คนบนเตียงเช่นเดิม ไม่เคยมีสตรีใดกล้าที่จะปกป้องคนอื่น ทั้งที่ตนเองบาดเจ็บอยู่เช่นนี้ นางแสดงชัดว่ามิได้ชื่นชอบเขา แต่นางก็ยังปกป้องเขาทั้งที่รู้ว่าอันตรายแค่ไหน

“ท่านแม่ทัพอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ พี่ใหญ่หนักกว่านี้นางก็เคยผ่านมาแล้ว นางทำการค้าย่อมต้องพบเจออันตรายรอบด้าน มิว่าโจรป่าหรือคู่แข่งที่หมายกำจัดนางให้พ้นเส้นทาง”

“อันตรายขนาดนั้น ยังจะทำการค้าใหญ่โตไปทำไมกัน”

“การเกิดมาในครอบครัวที่มีเพียงสตรีเป็นเสาหลัก ถ้าเราไม่มากด้วยเงินตราและอำนาจ คิดหรือว่าจะอยู่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ บุรุษต่ำช้ามีมากมาย ที่หวังหาเศษเลยจากความเป็นสตรี แต่ถ้าเรามั่งคั่งและมีกำลังทรัพย์ที่เหนือกว่า ยากนักที่คนเหล่านั้นจะเข้าใกล้เราได้”

แม่ทัพหนุ่มหันไปมองน้องสาว เขาเคยคัดค้านการที่นางฝึกยุทธ์ แต่วันนี้เขารู้สึกยินดี ที่ตนเองขัดขวางจ้าวลู่เหลียนมิสำเร็จ หาไม่แล้วเขาคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต หากเกิดเรื่องเช่นนี้ แล้วน้องสาวไร้วิชาป้องกันตัวเยี่ยงในวันนี้

“หลินเอ๋อร์ พี่สาวเจ้าไม่เป็นไรมากแน่ใช่ไหม”

ท่านมหาอำมาตย์เอ่ยถามด้วยความกังวล เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้ บอกชัดว่าคนที่หวังกำจัดพวกเขาเริ่มเคลื่อนไหว โดยการหยั่งฝีมือสกุลจ้าวแล้วนั่นเอง

“เรียนท่านลุง ไม่มีสิ่งใดน่าเป็นห่วง อีกสักชั่วยามพี่ใหญ่ก็คงฟื้น ให้ดื่มน้ำแกงสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ”

“น้ำแกงเช่นนั้นรึ!”

ท่านมหาอำมาตย์ย้อนถามขึ้น เจ็บหนักขนาดนี้ดื่มน้ำแกงจะหายได้อย่างไร

“เป็นน้ำแกงที่เต็มไปด้วยสมุนไพรเจ้าค่ะ บางชนิดให้กินโดยตรง ไม่มีของเคียงจะทำให้กินยากสักหน่อย แต่เมื่อเราทำมันเป็นอาหารย่อมกินง่ายกว่า เช่นตอนที่ท่านลุงท่านป้าเจ็บหนัก ข้าก็ทำเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

“เป็นเจ้าหรอกรึ! ที่ช่วยรักษาท่านพ่อท่านแม่”

แม่ทัพหนุ่มหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ข้างมารดา ก่อนจะหันกลับไปมองคนบนเตียง หากหยวนไป่หลินเป็นคนช่วยพ่อแม่ของเขา แล้วการหมั้นหมายที่เกิดขึ้น มันควรจะเป็นคนเจ็บในตอนนี้ หรือน้องสาวของนางกันแน่

“หึ ๆ ข้ากับพี่ใหญ่ทำทุกอย่างด้วยกัน ข้าและนางหาสมุนไพรด้วยกัน และคนที่ทำน้ำแกงคือพี่สาวข้า เอาตรง ๆ ข้าทำอาหารไม่เป็นสักอย่าง ส่วนนางคือคนที่พลิกแพลงการใช้สมุนไพร เพื่อให้กินง่ายด้วยการทำเป็นอาหาร”

“เช่นนั้นรึ!”

“อย่าคิดเรื่องว่าใครควรแต่งแก่ท่าน เพราะพี่ใหญ่คือคนที่ถูกวางไว้สำหรับการเป็นภรรยาของท่านแต่แรกแล้ว ไม่มีใครเหมาะกับท่านเท่านาง แต่นางจะมีใจให้ท่านไหมนั้น มันขึ้นอยู่กับความจริงใจ ที่ท่านจะมอบมันแก่นาง”